คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ♬6
กลับมาเเล้วค่ะตามคำเรียกร้อง
ไม่คิดว่าจะยังมีคนอ่านคู่นี้อยู่อีก 55555
ช่วยเเชร์ช่วยโหวตเเล้วก็อย่าลืมเอาไปเเบ่งเเฟนทูยูด้วยกันนะค้า อุอิ
_______________________________________________________________________________________
“เจอแบบนี้ฮยองก็ยังจะไปสอนชีฮุนอีกเหรอ?”
ยูชอนสูดจมูกแล้วคว้าแก้วเอสเพรสโซ่เย็นมาดูดอย่างเซ็งๆอึกใหญ่จนพร่องไปเกือบครึ่งแก้วก่อนจะวางมันลงที่เดิม
“ยังไงก็ดีกว่าให้ยุนโฮเป็นคนสอนเด็กนั่นด้วยตัวเองแหล่ะชางมิน”
“ผมอ่ะ เอะใจตั้งแต่ชีฮุนบอกว่าต้องอ้อนพ่อแทบตายกว่าจะได้อัพไรท์มาละ ถึงคุณอีจะเลี้ยงลูกตามใจแค่ไหน แต่พ่อบ้าที่ไหนจะซื้ออัพไรท์ตัวเป็นแสนให้ ถ้าลูกเล่นเปียโนไม่เป็น”
“ฉันนี่ใบ้กินเลยตอนที่เดินกลับมาจากห้องน้ำแล้วเห็นเขาโซโล่เพลงของ Trinity ด้วยลูกเล่นสะบัดมือแบบนั้น”
ยูชอนยกมือขึ้นลูบหน้าหนักๆก่อนจะใช้ช้อนแสตนเลสจ้วงมูสช็อคโกแลตเข้าปากคำโต มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียวนะที่เด็กชีฮุนแผลงฤทธิ์ใส่เขาหน่ะ ครั้งแรกมาชีฮุนให้เขาเริ่มสอนตั้งแต่การอ่านโน๊ต ที่เขาต้องเสียเวลาไปหลายชั่วโมงเพราะเด็กนั่นจำไม่ได้ จำบรรทัดโน๊ตไม่ได้บ้างหล่ะ จำเครื่องหมายไม่ได้บ้างหล่ะ กว่าจะจบคลาสสามชั่วโมงยูชอนนี่อยากจะฆ่าตัวตายซ้ำๆหลายๆรอบ
“คราวก่อนฮยองก็บอกว่าเขาร้องเพลงตามแล้วยังเล่นเบสด้วยมือซ้ายด้วยไม่ใช่เหรอ?”
ใช่เลย ครั้งที่สองนี่เด็ด ยูชอนที่เหน็ดเหนื่อยจากการสอนชีฮุนนับจังหวะและวางมือลงบนคีย์เปียโนให้เวลาชีฮุนและตัวเองได้พัก 5 นาที เขาเดินไปกดน้ำดื่มแล้วก็เข้าห้องน้ำจนเรียบร้อย พอเดินกลับมาดันได้ยินเสียงเพลงป๊อปดังแว่วมาเสียอย่างนั้น ไปชะโงกดูตรงกระจกก็เห็นว่าชีฮุนกำลังฮัมเพลงตาม แถมยังใช้มือซ้ายเล่นเป็นเบส แล้วมือขวากดเมโลดี้ด้วยอีก เขานี่อ้าปากค้าง แต่ตัดสินใจว่าจะคอยดูท่าทีไปก่อน จนครั้งล่าสุด ที่เจ้าตัวเล่นเพลงของ Trinity Guildhall ด้วยเทคนิคแบบสะบัดมือ ยูชอนก็ทนต่อไปไม่ไหวต้องลากชางมินมาขอคำปรึกษา
“เป็นลูกของผู้บริหารน่ะ ถึงจะไม่ได้เข้ามาเป็นเด็กเทรน แต่ก็คงโดนจับเรียนนู่นนี่ไม่ให้เป็นที่อายเด็กฝึกอยู่แล้วแน่ๆ”
“ปวดประสาท จากที่เห็นเทคนิคชีฮุนแล้วหน่ะ เผลอๆเด็กนั้นจะสกิลดีกว่าฉันด้วยซ้ำ”
“ผมว่าชีฮุนคงแค่อยากกวนประสาทฮยองแหล่ะ ชีฮุนหวงยุนโฮฮยองอย่างกับอะไร เมื่อปีก่อนมีเด็กผู้หญิงเอาช็อคโกแลตมาให้ยุนโฮฮยองวันวาเลนไทน์”
ชางมินส่ายหน้า ขยับขาขึ้นไขว้ห้างแล้วคว้าโกโก้เย็นมาดูดดังฟูด
“แล้วไงต่ออ่ะ?”
“ชีฮุนเดินมาถึงป๊าบบบ คว้าไปโยนลงขยะต่อหน้าต่อตาสาวน้อยคนนั้นเลย”
“โหดสัด”
“แล้วยุนโฮทำไงกับเด็กนั่นอ่ะ?”
“ชีฮุนเหรอ? ก็โดนลากๆๆ ไปคุยกันในห้องฝึกส่วนขับร้อง ละฮยองให้ผมทำไงอ่ะ ห้องแม่งเก็บเสียง จำได้แต่ว่าสิบนาทีหลังจากนั้น ชีฮุนออกมาน้ำตานองหน้า โมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง”
“แล้วไงอีก”
“ก็จบ”
“เอ๊า!”
“ก็พอยุนโฮฮยองยื่นคำขาดว่าถ้ายังไม่เลิกทำตัวงี่เง่าก็ไม่ต้องมาคุยกัน ชีฮุนก็อึ๊บ ยิ้ม แล้วก็อ้อนยุนโฮฮยองให้ไปส่งบ้าน Happy Ending”
“ว้อทเดอะฟัค?”
“มารยาไปอีกกก ผมกับจุนซูนี่แทบมอบ Blue dragon award ให้”
“โห ละเอาไงดีวะเนี่ย?”
“พรุ่งนี้ฮยองก็ไปสอนชีฮุนตามปกติแหล่ะ ละเดี๋ยวผมจัดการเอง”
“จัดการไงอะ?”
“เอาหน่า ฮยองไม่ต้องสนใจหรอก ตอนนี้กินไปก่อน ซ้อมหนักผอมจะแย่”
ชางมินดันชูครีมก้อนโตในจานใบเล็กไปไว้ตรงหน้ายูชอนพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี
“งือออ ฝากด้วยนะชางมิน”
...........................................................
“โด ชีฮุน มือขวาต้องใช้นิ้วโป้งสิ เตือนตัวเองด้วยว่ามือขวาเอาไว้ –กด-เม-โล-ดี้-”
“ก็มันยาก คนบ้าอะไรจะใช้มือนึงกดคอร์ด อีกมือนึงเล่นเมโลดี้ได้ พึ่งเรียนมาสามวัน คิดว่าผมเป็นอัจฉริยะข้ามคืนรึไง?”
ยูชอนยิ้มเย็นพลางถอนหายใจยาว ในใจอยากตะโกนใส่ว่าวันนั้นกูเห็นมึงเล่นเพลงของ Trinity แบบสะบัดด้วยซ้ำ จะมาเล่นละครว่าเล่นคอร์ดมือนึงเล่นเมโลดี้มือนึงไม่ได้ทำซากแมวอะไรฟะ! แต่ก็ได้แต่ฉีกยิ้มสงบสติอารมณ์ ประจวบเหมาะกับชางมินโทรมาพอดี
“พักแปปนึงละกัน”
ยูชอนเดินกัดปากออกมาจากห้องซ้อมเปียโน เดินลากขาไปที่โถงหน้าลิฟท์เพื่อรอรับชางมินที่บอกว่าจะแวะขึ้นมาหา แล้วก็ได้สะดุ้งแทบเสียหลักเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนอยู่ข้างหลังชางมินด้วย
“ผมพายุนโฮมาดูพัฒนาการของชีฮุนอะฮยอง ดีป้ะ?”
ชางมินยักคิ้วใส่เขาจึ้กๆ ก่อนจะจับตัวเขาหันหลังแล้วดันให้เดินกลับไปทางเดิม แล้วก็เข้าอีหรอบเดิมนั่นแหล่ะ ได้ยินเสียงดนตรีแว่วมาเพราะเขาแง้มประตูเปิดไว้
“ยุนโฮ มาดูผมเหรอ?”
ผิดคาดไปมากโข ยูชอนกับชางมินอ้าปากค้าง มองหน้ากันเลิกลั่ก ชีฮุนไม่สะดุ้งสะเทือนอะไรด้วยซ้ำที่พวกเขาสามคนโผล่เข้ามาตอนที่เจ้าตัวกำลังเล่นเพลง A thousand years อยู่ แถมยังเรียกยุนโฮเสียงใส เขินแก้มเป็นสีแดงระเรื่อ แล้วก็หันไปตั้งอกตั้งใจเล่นเพลงต่อหน้าตาเฉย
“ก็เก่งหนิ คราวที่แล้วที่เล่นให้ฟังคุมนิ้วแล้วก็สัมผัสไม่ดีขนาดนี้ นี่เก็บรายละเอียดดีขึ้นมาก”
“จริงเหรอยุนโฮ ดีใจจัง”
ยูชอนหันไปอ่านปากชางมินได้ความว่าชิบหาย ซึ่งเขาก็คิดตรงกัน ยูชอนคิดเอาเองว่าชางมินตั้งใจพายุนโฮมากะจะพามาให้เห็นกันคาตาไปเลยว่าที่มาอ้อนให้สอนหน่ะ ไม่ใช่ว่านางขี้ๆนะ แล้วก็จะมีเรื่องล้งเล้งตบตีกัน แต่เรื่องกลับตาลปัตรจากหน้ามือเป็นหลังทรีน ด้วยการที่ยุนโฮออกปากชมเปาะใส่ชีฮุนซะงั้น หมาสิครับงานนี้
“งั้น วันนี้ยุนโฮพาไปกินข้าว แล้วก็พาไปส่งบ้านหน่อยได้มั้ยอ่ะ?”
ว้อทเดอะฟ้าคคคคคคค ยูชอนได้แต่ยืนกัดกรามแน่นเก็บอาการกับชางมินอยู่ด้านหลังยุนโฮที่กำลังพูดคุยกับชีฮุน
“เอาสิ”
ฆ่ายูชอนให้ตายตรงนี้เลยดีกว่า วูบหนึ่งยูชอนนึกอยากจะกระโดดถีบคนคู่นี้แล้วก็เปียโนนั่นแรงๆแต่ชางมินก็ดึงตัวเขาไว้ได้ทันก่อนที่จะเสียหลักล้มเพราะยุนโฮดันหันมาพอดี หวิดจะกลับตัวไม่ทัน
“เจอกันที่หอนะ”
แล้วยุนโอก็เดินออกไปโดยที่มีอีชีฮุนคล้องแขนข้างซ้าย คล้องแขนนี่ไม่เท่าไหร่ ไม่ช้ำเท่าตอนที่เด็กนั่นหันมายิ้มหวานเยาะเย้ยเขาก่อนจะเดินฮัมเพลงออกไปอย่างสบายอกสบายใจหร้อก
“โห ฮยองยอมแพ้เลยหว่ะชางมิน”
“เซ็งเลยแม่ง คืนนี้ไปดริงค์แถวนี้กันดีกว่า”
“ไม่เมาไม่กลับนะ”
“โอเคดีล เดี๋ยวผมแบกฮยองกลับเอง”
ความคิดเห็น