คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Part 4 My brother Kim Jaejoong
Part 4 My Brother Kim Jaejoong
ยูชอนเดินปรี่เข้าไปในตึกกระจกสีสดใส ไม่สนใจทั้งการ์ดและพนักงานต้อนรับที่ยิ้มให้เขาแม้แต่น้อย ตากลมมองไปที่จุดหมายเดียวคือพี่ชายเขาที่กำลังยืนยิ้มอยู่กับใครสักคนที่เขาไม่รู้จัก
“คิมแจจุง ! พี่บังอาจมากที่ทิ้งฉันไว้คนเดียว” ยูชอนฟาดถุงใส่ของทั้งหมดไม่มียั้งแรงไปยังแขนของพี่ชาย
“พี่ใจร้าย ใจร้ายมากเลยนะ ”ยูชอนพูดกระเง้ากระงอดอย่างน้อยใจ ไม่วายขอฟาดอีกทีซ้ำสอง แจจุงร้องอ๊ากก่อนจะหมุนตัวไปหลบหลังชายอีกคนที่เชากำลังคุยอยู่ด้วยพัลวัน
“ท่านประธานครับช่วยผมด้วย”
“เอ่อ ”
ยูชอนหยุดศึกทันทีเมื่อรับทราบว่าคนที่เขาเกือบจะฟาดลงไปอีกทีนั้นเป็นใคร สูทนอกสีดำทับเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวในตัดกับไทสีชมพูถูกเรียบจนเรียบแปล้ ดูภูมิฐานรับกับใบหน้าหล่อเหล่าที่ดูยังไงอายุก็ไม่น่าจะเกินสามสิบกว่าไปได้เลย
“น้องชายสินะ หน้าไม่ค่อยคล้ายกันเลยเนี่ย อืม อืมม”เสียงทุ้มลากยาว มองสลับคนพี่ทีคนน้องที
“คนละแม่น่ะครับ” แจจุงยิ้มกว้าง ดึงยูชอนที่หน้าบอกบุญไม่รับมายืนข้างๆ
“เรียนอะไรมาล่ะเราน่ะ ?”
“นิเทศน์ครับ เรียนพวกถ่ายภาพ ทำซาวด์น เบื้องหลังน่ะฮะ”
“อืม เดี๋ยวนะ จุนจินมานี่สิ ” เขาหันไปอีกฝั่งกวักมืออยู่แปบเดียว ร่างสูงโปร่งไม่แพ้กันก้าวยาวๆเข้ามาหา ในมือถือวอล์คกี้ ทอล์คกี้เครื่องเล็กสีดำคอยติดต่อกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ที่ทำงานกันไม่ค่อยจะเรียบร้อยดี
“ครับพ่อ” ชายหนุ่มยิ้มรับ มองเลยไปยังหน้าหวานที่อยู่ข้างๆแจจุง
“ยูชอนนี่ลูกชายคนโตของฉันเอง จุนจิน ส่วนนั่นยูชอน น้องชายของยองวุงเขา”
ยูชอนพยักหน้ารับ พิจารณาใบหน้าที่เหมือนกันแทบจะถอดแบบ ดูแล้วเหมือนใครสักคน ยูชอนขมวดคิ้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าท่านประธานยังหนุ่มนั่นจะมีลูกตอนอายุเท่าไหร่กันนะ
“ฉันหาช่างภาพโปรโมทร้านคร่อกฟี้ชอปของแกให้แล้วนะ”
“พ่อ !”
“เออ คอฟฟี่ชอปนั่นแล่ะ”
“ไว้ใจให้ผมทำงานใหญ่อย่างนั้นเลยเหรอครับ ?” ยูชอนถามด้วยความเกรงใจ ยื่นกล้องคู่ใจให้กับประธานยังหนุ่ม เขางึมงำอยู่พักว่ารูปท้องฟ้าพวกนั้นสวยดี ก่อนจะส่งกล้องต่อให้ลูกชายคนโต
“ฝีมือดีนี่ ตกลงอาทิตย์หน้าพี่มารับไปดูสถานที่นะ” จุนจินยิ้มกว้าง หันไปบ่นอยู่กับพ่อตัวเองว่าหาช่างภาพให้แล้วทำไมถึงไม่หานายแบบให้ด้วยเสียเลย
“น้องชายสุดที่รักของแกไงล่ะ กลับมาจากทัวร์ฮอกไกโดหรือยังล่ะ” เขาพูด หยิบแท่งชอคโกแลตยี่ห้อดังออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทราคาแพง ปากก็บ่นเลขาคนสวยว่าทำไมไม่หยิบแบบที่มีท๊อฟฟี่ใส่มาด้วย
เห้อ จุนจินถอนหายใจยืดยาว สุดปัญญาจะตามน้องชายให้กลับเข้าบ้านได้ หน้าตาหล่อเหลาแบบที่ว่าถ้ามารับเป็นนายแบบคงจะดังข้ามน้ำข้ามทะเล แต่นานๆทีมันถึงจะปรากฏตัว ถ้าไม่ตะลอนอยู่ข้างนอก ก็ไปซุกอยู่แต่ที่คอนโดของตัวเอง เขาจำได้ว่าพ่อแบ่งให้เขากับน้องคนละครึ่งไหงมันกลับกลายเป็นเขาทำคนเดียวอยู่จนบัดนี้
“ผมอยากจะจับมันมัดลงกระสอบมาทำงาน แต่ไอตัวดีคงจะหาทางหนีออกไปจนได้”
“แกก็รู้ ยังจะบ่น เอาสักอันไหม” เขาถาม ยัดชอคโกแลตห่อเล็กๆ ใส่มือแจจุงกับยูชอน
“ทำไมไม่หาผู้จัดการให้เขาสักคนล่ะครับ” แจจุงถาม นิ้วเรียวง่วนกับการแกะของหวานแท่งเล็กมาชิมรส กระซิบบอกยูชอนเบาๆว่าให้ลองชิมดูเพราะว่ามันรสชาติดี
“หน้าที่นี้มันมีเบื้องหลังน่ะสิ อีกอย่างน้องชายฉันไว้ใจคนยาก” ประธานหนุ่มพยักหน้าเห็นด้วยก่อนจะมองหน้าลูกชายแล้วหันมองหน้าแจจุง
“เธอก็ยังไม่มีผู้จัดการเป็นตัวเป็นตนไม่ใช่เหรอแจจุง? ”
“จริงด้วยครับพ่อ ให้ยูชอนเป็นผู้จัดการส่วนตัวสิ นายจะได้สอนงานเขาได้ อยู่บ้านเดียวกันด้วยสะดวกดีออกนะ”
“คิดดีๆก็เป็นนะแกเนี่ย”
“ถ้าพี่จุนจินกับท่านประธานว่าดีผมก็ว่าดีครับ”
“งั้นว่าตามนี้นะ” ประธานชองเอ่ยปาก ก่อนออกปากไล่ลูกชายคนโตให้ไปแก้ปัญหาที่ประชาสัมพันธ์เพราะมีลูกค้าคนหนึ่งกำลังโวยวาย
ยูชอนอ้าปากค้าง แอบทึ้งแขนเสื้อแจจุงที่ไปเออออกันโดยไม่มีช่องให้เขาแย่งสักคำได้ไง แล้วยังชอคโกแลตนมแท่งโตที่ถูกยัดในมือเหมือนค่าปิดปากนี่อีก ยูชอนอยากจะบ้า
“ ผู้จัดการน่ะต้องเป็นคนที่เข้าใจศิลปินใช่ไหมล่ะยูชอน ฉันดูออก” เขายิ้มให้กับยูชอน ก่อนจะเดินไปแฝงตัวอยู่ในกลุ่มเด็กอีกฝั่งโถงที่กำลังวอร์มร่างกายสำหรับงานออดิชั่นที่จัดช่วงบ่ายวันนี้
ยูชอนมองชอคโกแลตอีกแท่งที่พึ่งได้รับมา คลึงห่อสีเข้มอยู่ครู่ ก่อนจะยกทั้งหมดให้พี่ชายเพราะตัวเองไม่พิศวาสของหวานเท่าไหร่นัก แจจุงพึมพำขอบใจก่อนถามว่าอยากทานอะไรหรือยัง
“พี่ไม่ต้องมาทำเนียนเลยนะ ! ไหนบอกมาซิว่าไปไหนมา ?” แจจุงกลืนน้ำลายอึ้กใหญ่ ทำหน้าแหะๆก่อนบอกว่าจะพาไปไถ่โทษด้วยการพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่
“ฝันไปเถอะ พี่ตายแน่ ตายแน่” ยูชอนกระชับถุง ตากลมจ้องมองแจจุงที่วิ่งไปไกล
“ไม่ทิ้งแล้วคร้าบบ ไม่ทำแล้วววว”
เขาวิ่งหลบ ฟ้องเด็กตัวเล็กๆที่ยืนมองกันตาแป๋วแหวว ชี้ไม้ชี้มือว่าพี่สาวคนนั้นจะแกล้งเขา
“พี่ฉาวว ไปตีพี่ชายเค้าทำไมอะ ?”
ยูชอนถึงกับหน้าชา มองเด็กชายตัวน้อยมีฟันสองซี่หน้าตาน่าเอ็นดูที่กระตุกชายเสื้อเขาด้วยความไร้เดียงสา มองดูตัวเองในกระจกด้านข้างว่ามันเหมือนผู้หญิงตรงไหน ผมเคลียบ่าสีดำขลับ หน้าขาวปากแดง ปกติมันก็เฉยๆ แต่วันนี้มันให้ความรู้สึกแย่กว่าทุกวัน
“พี่แจจุงงงง พาผมไปร้านตัดผมเดี๋ยวนี้เลยนะ !!!!!!!! ”
.............................................
ความคิดเห็น