คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 Yunho again
Part 5 Yunho again
‘ฉันคิดถึงจัง ตอนนี้จะทำอะไรอยู่นะ?’
แจจุงนั่งเท้าคาง เขากำลังเหม่อมองออกไปยังท้องฟ้าสีครามด้านบน เกือบหนึ่งอาทิตย์แล้วที่ยูชอนเข้ามารับบทผู้จัดการของเขาเต็มตัว จะให้พูดตามตรง ยูชอนเป็นผู้จัดการที่ใช้ได้ทีเดียว รู้จักแยกแยะงานและเก็บรายละเอียดได้ในเวลาอันรวดเร็ว เรียกว่ามันเป็นเซนส์ของคนจะได้หรือเปล่านะ ?
“แต่ว่าผมไปด้วยไม่ได้นะ”
“ห้ะ อ อะไรนะ ?”
“นี่พี่ไม่ได้ฟังผมเลยสินะ” ยูชอนส่ายหัวอย่างหน่ายๆแต่ก็ยอมพูดให้ใหม่เป็นรอบที่สอง
“ รายการ Family Outing ที่ชุงชอน พี่ไปค้างคืนไงครับ”
“ห้ะ ที่ไหนนะ !!! ” แจจุงร้องอย่างตกใจ ถ้าเขาฟังไม่ผิด งานที่ชุงชอนอย่างนั้นเหรอ ?
“ ชุงชอน ทำไม? พี่จะไม่ไป ? จะแคนเซิลเหรอ ? ” ยูชอนยืนกอดอกพลางถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
“ ห้ามเด็ดขาดนะ ฮ้า นี่เป็นรายการที่ดีจริงๆ ” นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้ไปชุงชอน ตั้งแต่เดบิวต์มาเขาบินไปกลับโซลกับโตเกียวเป็นว่าเล่น แทบจะไม่ได้ไปที่อื่นเลย ไม่สิเขาพึ่งไปชุงชอนมาเอง ไปมาวันที่เขาพายูชอนไปซื้อของ แล้วทิ้งน้องไว้นั่นไง
“พรุ่งนี้ปลุกเช้าหน่อยนะ”
ยูชอนพยักหน้ามองแจจุงที่จู่ๆก็เปลี่ยนจากเหม่อมองท้องฟ้ามาอมยิ้มเป็นบ้าเป็นหลัง กว่ายูชอนจะได้เข้านอนเพราะต้องมานั่งเคลียร์ตารางงานยาวเหยียดของพี่ชายแล้ว ยังต้องมานั่งแพลนเวลาว่างสองวันที่แจจุงไม่อยู่ทัวร์แถวนี้ให้เต็มที่เสียหน่อย
.........................................................................
“พี่แจจุงฮะ”
“พี่ครับ”
“จะไม่ตื่นใช่มั้ย!” ยูชอนถามอีกครั้ง ร่างโปร่งบางก้าวขาขึ้นเหยียบบนปลายเตียงนุ่ม ก่อนจะทิ้งตัวลงไปทับแจจุงอย่างแรง ยูชอนหัวเราะเสียงดังสดใสอย่างสนุก มองดูพี่ชายที่เริ่มกระพริบตา แจจุงหาวหวอด ลืมตาขึ้นเพื่อจะพบว่าน้องชายคนเล็กกำลังทับอยู่บนตัวเอง มือขาวทั้งสองข้าง ตะปบลงทั่วใบหน้าคมจนเริ่มขึ้นสี
“เฮ้ยยยยย ตื่นแล้วจ้าตื่นแล้ว” แจจุงร้องยกมือป้องหน้าก่อนจะหัวเราะ
“เซ็กซี่มากกกอะ นี่ถ้าเราไม่ใช่น้องพี่นะเสร็จไปแล้ว” เขาพูด ยูชอนคงพึ่งสระผมเสร็จ ผมสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่พึ่งไปเปลี่ยนมาเมื่อวานเปียกหมาดๆ เสื้อเชิ๊ตยาวปิดเข่าตัวเดียวกองอยู่ต้นขาขาวเนียน ยูชอนไม่ได้ถึงกับสวยแต่ก็ได้หน้าตายั่วยวนและความมีเสน่ห์จากแม่มาพอสมควร แถมผมทรงใหม่ยังทำให้เจ้าน้องชายน่ารักกว่าเดิมเสียอีก
อีกฝ่ายฟังแจจุงแล้วถึงกับสะอึก จะตอกย้ำอะไรนักหนาว่าเป็นพี่น้องกัน ยูชอนสางผมเปียกๆของตัวเอง แล้วก้าวท้าวลงมายืนข้างเตียงก่อนจะเอ่ยไล่แจจุงให้ไปอาบน้ำ
“แล้ววันนี้ไม่ไปไหนเหรอ? ว่างสองวันเต็มๆเชียวนา” แจจุงถามคนที่ลงไปกลิ้งอยู่บนเตียงเขาเรียบร้อย หยิบเสื้อยืดสีอ่อนกับยีนส์เข้าชุดกันที่ยูชอนเลือกออกมาไว้ให้แล้วพยักหน้าในความมีไสตล์ของยูชอน
“ผมว่าจะไปเซอร์เวย์ร้านกาแฟพี่จุนจิน อยู่ไหนเหรอครับ?” ยูชอนไม่มองหน้า ตากลมจ้องไปที่เพดานสีขาว แล้วเลยไปยังรูปของใครคนหนึ่งที่หัวเตียง ใบหน้าจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาในชุดนักเรียนยิ้มหวานกับกุหลาบขาวช่อโตในมือ ใครกัน เค้าคือใครกัน?
“อ๋อ ร้านอยู่ตรงหัวมุมถนนใหญ่นี่เอง ร้านกระจกที่กำลังเพนท์สีอยู่น่ะ” แจจุงไม่เอะใจ มืออุ่นเลื่อนกระจกระเบียงออกแล้วชี้ให้ยูชอนดูร้านกระจกเล็กๆที่อยู่ตรงถนนใหญ่สุดสายตา ยูชอนพยักหน้ารับแล้วหมุนตัวจะกลับห้องเพื่อไปเปลี่ยนชุดเสียใหม่
“ไปส่งไหม?” มืออุ่นดึงน้องชายมากอดอรุณสวัสดิ์แล้วเอียงคอมองยูชอนที่ทำหน้าหงอยๆ
“พี่อย่าสนใจเลย ผมไปแค่นี้เอง” ยูชอนก้าวออกห่าง ก้มหน้าจนคางชิดอกแล้วสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเอง เขากำลังคิดอยากได้อ้อมกอดที่มันมากกว่าคำว่าพี่น้อง
“เอางั้น?” แจจุงถามอีกครั้งเขาทิ้งตัวเองลงไปบนเตียงนุ่ม รวบผ้านวมนุ่มมากองแล้วซุกตัวเข้าไป พึมพำว่าถ้าอย่างงั้นขออีกห้านาที ไหนๆวันนี้ก็มีรถบริษัทมารับถึงที่
……………………………………….
“หืมม?”
ยูชอนเงยหน้ามองร้านกาแฟที่ข้างนอกเป็นกระจกใสเกือบทั้งหมดส่วนภายในเป็นคอนกรีตสีพื้น มีช่างบางคนกำลังเพนท์อะคลิริกสีทองบนทานตะวันดอกโตอยู่มุมหนึ่ง ยูชอนหันมองอีกฝั่งที่คาดว่าจะเสร็จแล้ว กระเบื้องเล็กๆสีครามกับกระจกแก้วตัดสีเดียวกันฝังแตะอยู่กับคอนกรีด แต่งแต้มด้วยกระจกเหลี่ยมสีชมพูจนกลายเป็นช่อดอกไม้ดูแปลกตา
“สวยแบบสมกับเป็น ร้านของเพคโจมิวสิคเลย อา” ยูชอนเดินเก็บภาพรอบๆ ฉีกยิ้มกว้างให้กับช่างที่กำลังเพนท์กำแพง แล้วบอกว่าเขาเป็นช่างภาพของจุนจินเลยได้รับอณุญาติให้เข้าไปแต่โดยดี
มุมในสุดของร้านมีชั้นหนังสือไม้มะค่าสีเข้มอย่างดีวางชิดผนังอยู่ ใกล้กันเหมือนเป็นมุมอับแสงที่สุดของร้าน โคมไฟแบบอิตาเลียนดวงเล็กไม่ได้ถูกเปิดไว้ แต่ยังมีคนนั่งหมกตัวอยู่บนโซฟากำมะหยี่ตัวเดียวสีแดงเลือดนก บนโต๊ะมีกาแฟดำหนึ่งแก้วที่พร่องไปเกือบหมด กับ เค้กวนิลาที่มีรอยตัดเพียงนิดเดียวเพราะเจ้าตัวคงไม่ชอบของหวาน
ยูชอนเดินมองจนทั่ว มุมที่แสงส่องถึงมากนี่ก็สวยดี นอกหน้าต่างปลูกพืชสีเขียวจัด พอเข้าหน้าหนาวมันคงกลายเป็นเถาไม้แห้งๆสีน้ำตาลอ่อน ชุดเก้าอี้ไม้ข้างในถูกแบ่งเป็นชุดด้วยตู้ปลาขนาดใหญ่ เจ้าปลาตัวเล็กว่ายมาออกันสลอนเมื่อยูชอนเดินผ่าน
“หิวเหรอ สงสัยต้องโทรบอกเจ้านายแกให้มาให้อาหารหน่อยมั้ง” ยูชอนหัวเราะคนเดียว โทรหาจุนจินด้วยโทรศัพท์สีขาวสะอาดทั้งเครื่องที่พี่ชายเพิ่งถอยมาให้เมื่อวาน
[ว่าไงครับยูชอน?] ยูชอนถือตัวเครื่องขาวระยิบออกห่าง นึกในใจว่าเขาพึ่งจะเปิดเบอร์เมื่อวานเองไม่ใช่หรือแล้วทำไมพี่จุนจินถึงรู้เบอร์เขาล่ะ
“ฮะ ผมจะโทรมาถามว่าพี่อยากได้คอนเซปต์งานแบบไหน ตอนนี้ผมอยู่ที่ร้าน”
[ไม่บอกกันเลยพี่จะได้ไปรับ] ยูชอนหัวเราะแหะ ตอบไปว่าเขาแค่มาเซอเวย์ก่อนเท่านั้น
[แล้วแต่เราสิ พี่อยากให้ลูกค้ามองภาพแล้วรู้สึกว่ารีเเลกซ์เวลาเข้ามานั่งจิบกาแฟ ฟังเพลง อ่านหนังสือเงียบๆ ที่ร้านมีหลายมุมนี่ครับ ]
“เหรอ งั้นผมเลือกแล้วนะ”
ยูชอนเดินวนกลับมามุมมืดที่เดิมอีกครั้ง หนังสือภาษาญี่ปุ่นเล่มบางวางคว่ำอยู่บนโต๊ะ กาแฟดำที่เหลือก้นแก้วนั่นคงไม่ได้ช่วยอะไรเพราะเจ้าตัวกำลังหลับคอพับอยู่กับพนัก สายหูฟังสีขาวโผล่พ้นไรผมสีน้ำตาลอ่อน ยูชอนย่องเบา กระซิบกับคนในปลายสายเร็วๆว่าขอว่างก่อนเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังหลับสนิทเป็นใคร
“เจอกันอีกแล้วชองยุนโฮ” ยูชอนยิ้ม พอเข้ามาใกล้ๆถึงรู้ว่าเป็นยุนโฮนั่นเองที่มาแอบงีบที่โซฟาสีแดงเลือดนกหนานุ่มน่านอนในมุมมืดที่สุดของร้าน
“ขอยืมตัวมาเป็นพรีเซนเตอร์หน่อยละกันนะ หึหึหึ” ร่างโปร่งบางกระซิบกับเขาในความฝัน เปิดหน้ากล้องด้วยเสียงเงียบกริบ ก่อนจะบรรจงสร้างภาพไปหลายต่อหลายภาพ รับรองด้วยชื่อ มิคกี้ ยูชอนเลยว่าลูกค้าต้องรู้สึกถึงบรรยากาศของการรีแลกซ์จากภาพพวกนี้แน่นอน
......................................
สำหรับทูคิม พวกเขากำลังมา เเละชางมินด้วยค่ะ ^ ^
ความคิดเห็น