คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Part 3 His Name's Chong Yunho
Part3 His Name's Chong Yunho
ตอนนี้ยูชอนรูสึกเหมือนว่าตัวเองกำลังหลงทาง ทำไมเกาหลีถึงมีแต่ ตรอกซอกซอย ซอย และตรอกเยอะแยะไปหมด แล้วทำไมตอนเช้าแถวนี้มันเงียบแบบนี้ล่ะ T^T ไม่ได้การ เขาควรจะถามใครสักคนใช่มั้ย ?
“นี่คุณ !”
ยูชอนแทบจะตะโกนด้วยความดีใจเมื่อเห็นผู้ชายคนนึงกำลังใช้กล้องรุ่นแพงที่เขาเคยอยากได้ถ่ายรูปเด็กหญิงตัวเล็กในชุดกระโปรงที่กำลังยิ้มสดใสกับอมยิ้มอันโตในมือ ดูจากหน้าตาที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาแล้ว ยังดูมีความรู้อีกด้วย น่าจะช่วยได้
“ฉันเหรอ ?” อีกฝั่งมองตอบ ยกกล้องขึ้นดูรูปก่อนจะบอกเจ้าตัวเล็กว่าขออีกซักรูปได้ไหม
“นี่นายย !!”
“เก็บอมยิ้มไว้กินเถอะ แล้วอย่าลืมแปรงฟันนะครับ” เขาหยิกแก้มยุ้ยของเด็กน้อยไปที ส่งเธอคืนในอ้อมแขนคุณแม่ ก่อนจะหันมามองหน้าคนที่เรียกเขาเมื่อนาทีก่อน
“อายุเท่านี้จะเป็นอันธพาลหรือไง ฉันไม่มีเงินให้นายไถหรอกนะ ”
“ประสาท หมอนี่เป็นใครเนี่ย อายุก็คงไม่ได้มากกว่าฉัน ยังจะหาว่าฉันเป็นอันธพาลอีก” ยูชอนใส่ภาษาญี่ปุ่นไปเป็นชุด ตบท้ายด้วยรอยยิ้ม ที่นี่โซลเขาคงไม่ควรใช้ภาษาถิ่นด่าหรอกใช่ไหม ภาษาอังกฤษที่ใช้กันทั่วก็ไม่ควร ฮ่าฮ่า การพูดภาษาญี่ปุ่นได้มันดีอย่างนี้นี้เอง
“จะว่าจะบ่นใครก็อย่าให้เจ้าตัวเขารู้สิ ” เขาตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน ตีสีหน้านิ่งเฉยทั้งๆที่อีกฝั่งทำหน้าตาเหมือนอยากจะหาเรื่องเขาซะแล้ว
“แล้วทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ !” ยูชอนรู้สึกเหมือนกำลังถูกหักหน้า ถึงจะดูฉลาดก็จริง แต่ใครเขาจะไปรู้ล่ะว่าดันพูดภาษาญี่ปุ่นได้ด้วย แย่ที่สุด
เขายักคิ้ว อยากจะตอบให้เหลือเกินภาษาเกาหลีแบบไม่ชัดนั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สักหน่อยว่าอีกคนพูดภาษาญี่ปุ่น
“ว่าแต่คุณมีอะไร ?”
“ นายรู้จักตึก ตึกอะไรนะ ตึกเพคโจมิวสิคมั้ยอะ ?” ยูชอนยื่นกระดาษในมือให้ มองอีกฝ่ายบ่นถึงลายมือยึกยือยึกยือนั่นอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถาม
“จะไปออดิชั่นหรือไงฮะ? หรือจะไปตามดาราล่ะ ”
“ประสาท หน้าอย่างฉันไม่จำเป็นต้องออดิชั่นหรอก แล้วตกลงรู้ไม่รู้ฉันจะได้ไปถามคนอื่น ”
“รู้ ... เดี๋ยวฉันพาไป”
ยูชอนเดินตามอีกคนที่ดูชำนาญทางอย่างเหลือเชื่อต้อยๆ เดี๋ยวนะ แล้วถ้าพี่ไม่ได้อยู่ที่นั่นล่ะ
ถ้าอย่างงั้นยูชอนควรจะโทรเช็คเพื่อความเซฟก่อนใช่ไหม ?
“นี่นาย ! ”
“ฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อย ?”
“คุณพูดแบบไม่สั่งไม่เป็นบ้างหรือไงครับ?”
ยูชอนเบ้หน้า พูดแบบนี้มันเหมือนประชดเขาชัดๆ แต่หมอนี่ก็น่าจะอายุเท่าเขาไม่ใช่เหรอ ? ทำไมต้องใส่คำสุภาพด้วยล่ะ เอ หรือว่าเขากลัวว่าฉันจะเป็นนักต้มตุ๋น หรือพวก สิบเเปดมงกุฎ
“ฉันไม่ขโมยหรอกน่า จับมือฉันไว้ได้เลย”ยูชอนถอนหายใจ ยื่นขอเสนอให้จับตัวไว้เมื่อร่างสูงยังคงยืนเฉย
“ โอเคๆ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยสิครับ ? ”
ยูชอนพูดด้วยน้ำเสียงแบบที่เขาใช้กับคนที่บ้านเวลาจะเอาอะไรซักอย่าง ริมฝีปากอิ่มแต้มยิ้มหวานเมื่ออีกคนคว้าข้อมือเขาไว้แล้วส่งโทรศัพท์เครื่องสีขาวให้เขา
[สวัสดีครับ] ยูชอนอมยิ้มกับเสียงนุ้มทุ้มของพี่ชายที่ปลายสาย
“ฮัลโหล นี่มิคกี้เองนะครับ ถ้าอีกห้านาทีผมไปถึงบริษัทแล้วไม่เจอพี่ละก็ !”
ยูชอนพูดสั้นๆ แล้วตัดสายไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันพูด ก่อนจะคืนโทรศัพท์คืนให้เจ้าของ
“นายชื่อมิค เห้ยๆๆ” เขาร้องอยากตกใจเมื่อคนที่พึ่งจะรู้จักชื่อเอาชีวิตเขาไปเสี่ยง โดยการตะโกนให้วิ่งเสียงดงลั่นถนนแล้วลากแขนเขาให้วิ่งข้ามถนนขณะที่ไฟสัญญาณให้รถออกตัวได้เปลี่ยนสีเพียงชั่ววินาที
“ นั่นมันชื่อเล่นฉัน นายห้าม “
“นายอยากตายหรือไงฮะ !!!”
“คนอย่างนายจะไปรู้อะไร” ร่างสูงจัดเสยผมอย่างหงุดหงิด เขาดึงฝาเลนส์กล้องที่ห้อยต่องแต่งขึ้นมาเก็บให้เข้าที่ หันหลังหนีอีกคนแล้วจ้ำอ้าวโดยไม่หันกลับมามองอีก
“คนอย่างฉัน ? ...ก้เออสิ นายไม่ได้บอกแล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะวะ ”
ยูชอนตวาดคนที่หันหลังใส่เขาบ้าง เสียงดังไม่พอยังหันหลังให้เขาอีก แต่คำตอบที่อีกคนให้ก็พอจะทำให้ยูชอนได้เงียบกริบ
“แม่ของฉันจากฉันไป เพราะท่านถูกรถชน พอใจหรือยัง !! ”
ระหว่างทางไม่มีคำพูดระหว่างพวกเขาสองคนอีก แต่ยูชอนกำลังคิดวิธีขอบคุณอีกคนตลอดทาง เพราะเขาไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักบุญคุณของคน
“ถึงแล้ว” อีกฝั่งพยักเพยิดหน้าไปยังตึกสูงตระหง่านตรงหน้า กระจกสีใสบานใหญ่เรียงกันดูแปลกตา สไตล์ของมันงดงามคล้ายถอดแบบออกมาจากโบส์ถในปารีสจนยูชอนถึงกับทิ้งของแล้วยกกล้องขึ้นถ่ายรูปด้วยอารมณ์ศิลปินเข้าสิง
“เห้ ! เดี๋ยวสิ ไม่เข้าไปกับฉันก่อนเหรอ ?” ยูชอนเอ่ยเรียกแทบจะไม่ทันเมื่ออีกฝ่ายหันหลังกลับไปทางเดิม
“เดี๋ยว คุณชื่ออะไร ?”
“ชองยุนโฮ” ยุนโฮตอบห้วนๆ รวบถุงที่กองอยู่ที่พื้นของอีกคนขึ้นให้ แล้วก็ได้ทันเห็นรอยยิ้มบางๆของยูชอนที่ส่งมาให้เหมือนจะทำดีด้วย
“ไม่เข้าก็ได้ ยังไงก็ขอบคุณละกันนะยุนโฮ” ยูชอนยิ้มให้อีกครั้งอย่างเป็นมิตร มองร่างสูงโปร่งเดินหายลับไปทางหัวมุมถนนแล้วเริ่มทวนชื่ออีกคนไปมา เขามีความรู้สึกว่ายังไงก็ต้องได้เจอยุนโฮอีก แต่ตอนนี้น่ะเหรอ ? ขอเข้าไปจัดการพี่ชายตัวแสบก่อนเถอะ ฮึ่ม กล้าทิ้งเขาไว้กลางย่านร้านค้าที่น่าช๊อปจนเงินหมดได้ไง มันน่านักเชียว !
“ตายแน่ พี่ตายแน่ๆ ถึงผมจะรักพี่แค่ไหนแต่ทิ้งผมไว้อย่างนี้นะ ต้องโดนน !”
.....................................................
ความคิดเห็น