SEVENTEEN x YOU : YOU MAKE MY DAY !!

ลำดับตอนที่ #2 : YOU MAKE MY DAY !! Chapter : 2 [100%]

Chapter 2

CR.SQW

     " ปาร์คจีอึน ถูกรถชนอาการสาหัส "

      คุณลุกพรวดขึ้นทันทีด้วยความตกใจ อย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน 

     หัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้เหมือนร่วงลงตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ดวงตาคู่สวยสั่นระริก ตัวชาวาบ ในหัวโล่งมีแต่ความขาวโพลนเต็มไปหมด เมื่อได้ยินว่า ' ปาร์คจีอึน ' พี่สาวฝาแฝดคนเดียวของคุณ 

    พี่สาวคนเดียวที่มีสายเลือดเดียวกับคุณ เกิดอุบัติเหตุอาการสาหัส   

      ไม่จริง  คุณต้องหูฝาดไปแน่ๆ

     " มะ เมื่อกี้ ว่าไงนะคะ? "

     คุณเอ่ยถามร่างสูงผู้เป็นพ่ออีกครั้งกับคำพูดเมื่อกี้ เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิด

     " ได้ยินไม่ผิดหรอกจีอา จีอึนถูกรถชน ตอนกำลังกลับจากโรงเรียนเมื่อวานน่ะ " 

     หลังจากได้รับคำยืนยัน จู่ๆขามันก็ไม่มีเรี่ยวแรงขึ้นมาเฉยๆ หญิงสาวคนเดียวในห้องทรุดลงไปนั่งกับพื้นท่ามกลางความตกใจของทุกคนในห้อง จงอินรีบวิ่งเข้ามาหาคุณทันที 

     ถึงจะคิดไว้แล้วว่าถ้าคุณรู้จะต้องเป็นแบบนี้แต่ยังไงเขาก็ยังตกใจอยู่ดี 

     " จีอา... โอเคมั้ย? "  

     สายตาเป็นห่วงถูกส่งมาหาคนตัวเล็กที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่กับพื้น

     " มะ ไม่ ไม่โอเคเลยสักนิด "   คุณตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา 

      ถึงแม้น้ำตาจะไม่ไหลออกมาแต่น้ำเสียงของคนตัวเล็กบ่งบอกถึงความเจ็บปวดได้ชัดเจนมากจนทุกคนในห้องรู้สึกได้
 

      จงอินค่อยๆพยุงหญิงสาวคนเดียวในห้องลุกขึ้นแล้วโอบกอดไว้แน่นเพราะกลัวว่าคุณจะล้มพับไปอีกรอบ แต่ความอบอุ่นจากอ้อมกอดผู้เป็นพี่ตอนนี้ไม่ได้ช่วยให้ความเจ็บปวดของคุณลดลงเลยแม้แต่น้อย

    เขาเองก็รู้ดีว่าไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่ช่วยให้คุณรู้สึกดีขึ้นได้ในตอนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นร่างสูงก็ยังคงกอดคุณไม่ปล่อย

     คุณยืนหลับตาแน่นขณะที่ความสับสนเริ่มก่อตัวขึ้นภายในจิตใจอันบอบช้ำที่เกิดจากเรื่องราวที่เพิ่งได้รับรู้

      ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้

      ทำไมต้องเป็นจีอึน

      ในขณะที่จีอึนต้องเจอเรื่องแบบนี้ทำไมคุณถึงไม่รู้อะไรเลย

      ตอนนี้ในหัวคุณมีแต่คำว่าทำไมเต็มไปหมด

     " ปล่อยเถอะ ฉันโอเคแล้ว "  

      สิ้นเสียงของร่างเล็กจงอินก็ค่อยๆคลายกอดลงช้าๆแต่ก็ยังคงใช้มือสองข้างจับใหล่มนของคุณไว้ ซึ่งจริงๆเขาไม่ต้องทำท่าทางเป็นห่วงขนาดนั้นก็ได้ เพราะคุณรู้สึกโอเคขึ้นบ้างแล้ว เพียงแต่ตอนนี้มันมีความรู้สึกอื่นเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดเมื่อครู่น่ะสิ 

     " มีใครพอจะอธิบายให้ฉันฟังได้บ้าง ว่าเรื่องบ้านี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง  ทำไมดูเหมือนฉันจะได้รู้เรื่องเป็นคนสุดท้าย! "  

      คนตัวเล็กกระแทกเสียงหนักๆพลางตวัดสายตาคมมองทุกคนในห้องไปมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย สายตาสั่นเทาในตอนแรกกลับกลายเป็นสายตาเย็นชาราวกับเป็นคนละคน

        ตอนนี้คุณโกรธแล้ว 

     " ขอโทษนะจีอา พี่บอกเราทันทีไม่ได้เพราะรู้ว่ามันสะเทือนใจเรามาก ให้มารู้ตอนนี้มันดีที่สุดแล้ว " 

     " ... "  

     จุนมยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อไม่ได้รับการตอบรับใดๆมาจากร่างบางตรงหน้าเลยสักนิด เขารู้สึกผิดไม่น้อยที่พาคุณมาโดยที่ไม่ได้บอกอะไรทั้งที่รู้ว่าคุณเริ่มสงสัยมาตั้งแต่ตอนที่ออกจากคอนโดที่ไทยแล้ว  แต่หากบอกตอนนั้นคุณคงสงบใจไม่ได้แน่นอน การที่ให้คุณรู้ตอนมาถึงที่นี่คงเป็นความคิดที่ดีที่สุด  

      ฝั่งคุณเองถึงแม้จะโมโหมากที่ต้องรู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้าย แต่คุณก็มีเหตุผลพอที่จะเข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ด้วยความเป็นห่วง 

     ก็จริงอยู่ว่าถ้าหากคุณรู้ตั้งแต่อยู่ที่ไทยแน่นอนว่าคงจะสติแตกไปแล้ว

     " แล้วจีอึนถูกรถชนได้ยังไงคะ? "  คุณเอ่ยเสียงเรียบ

     " คือว่า... "  

      ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศที่น่าอึดอัดในห้อง เขาถอนหายใจออกมาเฮือกนึงก่อนจะพูดต่อ

     " เธอน่าจะถูกชนตอนเดินข้ามถนนน่ะ "

     " หมายความว่ารถนั่นฝ่าสัญญาณไฟจราจรมาชนจีอึน? "

      ร่างสูงของผู้เป็นพ่อไม่ได้ตอบอะไร เขาได้เพียงแต่ส่ายหัวไปมา หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กพันกันยุ่งอย่างไม่เข้าใจทันทีที่เห็นปฏิกิริยาของคนตรงหน้า

   ' โดนชนตอนข้ามถนน ถ้ารถไม่ฝ่าสัญญาณไฟมาแล้วจะโดนชนได้ไง? '

     " จะบอกว่าจีอึนเดินออกไปให้รถชนอย่างงั้นเหรอคะ? " 

       จบคำถามทุกคนในห้องก็เอาแต่ก้มหน้าเงียบไม่ตอบอะไร จนอารมณ์เดือดดาลจากคนตัวเล็กที่ดับไปก่อนหน้า ดูเหมือนจะเริ่มกลับมาปะทุอีกครั้ง

      มันน่าโมโหจริงๆนะ ที่ทุกคนเอาแต่เงียบแบบนี้ 

     " งั้นฉันจะไปโรงพยาบาล " 

      ร่างบางรีบหุนหันพลันแล่นกระแทกเท้าเดินออกไปตามอารมณ์ขุ่นเคืองของตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวไปถึงประตูห้อง มือหนาของพี่ชายคนโตก็มาจับรั้งแขนเล็กของคุณไว้ก่อน 

     " ใจเย็นสิจีอา " 

     " ฉันจะไปหาจีอึน!! " 

      คุณตวัดสายตาคมมองจุนมยอนอย่างคาดโทษ ทีตอนถามก็เอาแต่ยืนเงียบ พอจะไปหาคำตอบด้วยตัวเองก็ไม่ให้ไปอีก จะเอายังไงกัน

     " จีอึนยังไม่ฟื้นนะ ถึงไปก็ช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี  " 

      คำพูดของจุนมยอนทำให้คุณชะงักไปเล็กน้อย นั่นสินะ ถึงไปแล้วจะช่วยอะไรบ้างล่ะ ถ้าจีอึนยังอาการสาหัสอยู่แบบนี้ ที่ทำได้ตอนนี้ก็คือแค่รอดูอาการต่อไปและหวังว่าจีอึนพ้นขีดอันตรายเท่านั้น

     จากตอนแรกที่โมโหทุกคนตอนนี้คุณกลับโมโหตัวเองซะมากกว่า เพราะโกรธจนขาดสติแบบนี้เลยเผลอทำอะไรโดยไม่คิดทุกที คุณรู้สึกผิดขึ้นมาไม่น้อยที่พาลใส่ทุกคนแบบนั้น ทั้งที่ทุกคนเป็นห่วงและหวังดีแท้ๆ

    ' นิสัยแย่จริงๆเลยยัยบ้าจีอา '

     " ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพาลใส่ทุกคน ฉัน.. ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไง.. "

     คนตัวเล็กก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ดวงตาคมสวยมัวแต่จ้องมองพื้นพร้อมน้ำตาที่รื้นขึ้นมาจนแทบจะไหลอยู่รอมร่อ 

    สมองตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด จนไม่ทันสังเกตเห็นรอบข้างเลย ว่ามีขายาวๆกำลังก้าวเข้ามาหา 

     รู้ตัวอีกทีก็ตอนสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากร่างกายใครอีกคนที่เข้ามาโอบรัดตัวเองไว้แน่น

    ร่างบางสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่พอเงยหน้ามองดีๆก็พบว่าคนๆนั้นคือชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อของตนนั่นเอง

     " ไม่เป็นไรนะจีอา ทุกคนเข้าใจลูกดี " 

     " ฮึก!! " 

      คำพูดเรียบง่ายที่ดูธรรมดาบวกกับสัมผัสอ่อนโยนจากฝ่ามือหนาที่ลูบผมยาวสลวยของคุณไปมาราวกับปลอบประโลม เรียกน้ำตาจากคุณได้เป็นอย่างดี คนตัวเล็กปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สนใจแล้วว่าตอนนี้คนรอบข้างจะตกใจขนาดไหน

      แน่ล่ะสิ การเห็นคุณร้องไห้มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับพวกเขาเลยสักนิด เพราะคุณเป็นคนที่เข้มแข็งมาก ไม่เคยร้องไห้ออกมาไม่ว่าเรื่องที่เจอจะหนักขนาดไหน แต่เรื่องนี้มันคงหนักหนาสาหัสสำหรับคุณจริงๆ

     " ฮึก! ถ้าจีอึนเป็นอะไรไป หนูจะทำยังไงดี " 

     " จีอา / คุณหนู " 

     " ฮือ " 

   .

   .

   .

     ไม่นานทุกอย่างก็สงบลง ร่างน้อยๆของหญิงสาวคนเดียวในห้องผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของพี่คนรองทั้งที่ยังมีน้ำตาไหลไม่หยุด จงอินถอนหายใจพลางกระชับกอดแน่น ก่อนจะจัดการอุ้มคุณกลับมาที่ห้องนอนและวางคุณอย่างเบามือที่สุด

     " จีอึนจะต้องไม่เป็นอะไร เชื่อพี่นะจีอา "

      มืออุ่นลากปาดน้ำตาที่อยู่บนใบหนาสวยจนหมด รู้สึกไม่ชินเลยจริงๆที่ได้เห็นน้ำใสๆบวกกับรอยแดงช้ำที่ขอบตาจากการร้องไห้แทนรอยยิ้มสดใสอย่างทุกที ทำไมมันทำให้เขาเจ็บปวดขนาดนี้กันนะ

     " เป็นยังไงบ้าง? "

     จุนมยอนเดินเข้ามาในห้องก่อนจะหยุดลงข้างๆจงอิน

     " วันนี้จีอาเหนื่อยมากแล้ว คงจะหลับไปอีกนานเลย "

     " อืม ดีแล้วล่ะ ตอนนี้การอยู่ในฝันคงดีกว่าเผชิญโลกความเป็นจริงเป็นไหนๆ "

     พี่คนโตว่าพลางลูบผมดำสลวยของร่างเล็กบนเตียง ทิ้งท้ายด้วยการประทับจูบอุ่นๆบนหน้าผาก อย่างที่ชอบทำมาตั้งแต่ตอนที่เด็กผู้หญิงตรงหน้ายังตัวสูงไม่ถึงเอวด้วยซ้ำ

     " ฝันดีนะตัวแสบของพี่ "

           วันรุ่งขึ้น...

     ก๊อกๆๆ!! ก๊อกๆๆ!!

     " อือ.. "

       เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกร่างบางจากนิทรา เมื่อวานหลังจากเหตุการณ์การร้องไห้ครั้งแรกในรอบปีของคุณทำให้ทุกคนต้องปลอบกันเป็นยกใหญ่ ดูเหมือนว่าคุณจะร้องไห้จนเพลียเลยผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมาพบว่าตัวเองอยู่ในห้องนอนที่แสนคุ้นเคยในเช้าวันใหม่แล้ว

     " จีอา..  ตื่นรึยัง? "

      เสียงของพี่ชายคนโตที่ดังมาจากหน้าห้อง ทำให้ตัวร่างเล็กที่ยังนั่งมึนอยู่ก้าวขาเล็กลงจากเตียงเดินตรงไปหน้าประตูทันที

          แอ๊ด...

     " พี่จุนมยอน " 

     " เป็นไงบ้าง? หลับสบายมั้ยเมื่อคืน? "

     " จำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน แต่ตื่นมาก็ตาบวมแบบนี้ คงไม่น่าจะสบายเท่าไร " 

      คนตัวเล็กพูดพร้อมกับใช้นิ้วชี้มาที่ตาบวมเปล่งทั้งสองข้างจากการที่ร้องไห้เมื่อวาน 

     " อ้าว! ไปทำตามาเหรอ สวยดีนี่ "  

     " พี่จุนมยอน! " 

     " พี่ล้อเล่นน่า คือพี่จะบอกว่าเมื่อสักพักนี้คุณลุงยูชอนติดต่อมาน่ะ "

     สิ้นเสียงของคนตรงหน้าดวงตาคมสวยก็เบิกกว้างทันที หัวใจที่ห่อเหี่ยวกลับมาเต้นรัวอีกครั้ง มือเล็กของคุณเอื้อมไปดึงแขนพี่ชายอย่างอัตโนมัติ เพราะการที่ทางนั้นติดต่อมามันอาจจะเป็นข่าวดีก็ได้  

      ขอให้เป็นข่าวดีจริงๆเถอะ

     " ว่ายังไงบ้างคะ?! "

     " จีอึนปลอดภัยแล้ว ตอนนี้เข้าเยี่ยมได้แล้วล่ะ "

     " จริงหรอ! "

     " อื้มม! จริงสิ  พี่มาชวนเราไปโรงพยาบาล ไปมั้ย? "

     " ต้องไปอยู่แล้วสิ งั้นแต่งตัวก่อนนะ " 

     คนตัวเล็กว่าพลางเขย่าแขนคนตรงหน้าด้วยท่าทางตื่นเต้น ก่อนผู้เป็นพี่จะพยักหน้ารับแล้วคลี่ยิ้มกว้างมาให้ โชคดีที่เรื่องนี้ทำให้ตัวแสบของบ้านยิ้มได้อีกครั้ง ดีแล้วที่อย่างน้อยคุณก็ไม่ต้องทนเศร้านานนัก

         อา มันเป็นข่าวดีจริงๆด้วย

     หลังจากแต่งตัวเสร็จร่างเล็กก็เดินลงมาชั้นล่าง คุณก้าวเท้าตรงมายังห้องนั่งเล่น ก็พบกับร่างสูงสี่คนนั่งรออยู่ พวกเขาคือพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องของคุณเอง คุณพยักหน้าให้ทุกคนเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันไปขึ้นรถคันหรูสีดำโดยมีจุนมยอนเป็นคนขับ

      เมื่อมาถึงโรงพยาบาลจุนมยอนก็เป็นคนเดินนำทุกคนมาจนถึงหน้าห้องผู้ป่วย VIP ห้องนึง ซึ่งพอเปิดประตูเข้าไปก็พบกับครอบครัวที่เป็นคนรับเลี้ยงพี่สาวฝาแฝดของคุณ  

       ' ปาร์คยูชอน ' นักธุรกิจเจ้าของบริษัทคู่ค้ากับตระกูลคิม ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อของจีอึนพี่สาวฝาแฝดของคุณ เขามีลูกสาวและลูกชาย คือ ' ปาร์คยูรา ' และ ' ปาร์คชานยอล ' แถมเขายังเป็นเพื่อนสนิทของแจจุง พ่อของคุณอีกด้วย นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้ทั้งสองครอบครัวสนิทกันมาก การถูกรับเลี้ยงคนละบ้านจึงไม่ได้เป็นปัญหาของคุณและจีอึนแม้แต่น้อย เพราะทั้งสองคนสามารถเจอกันได้ตลอด

     " กลับมาแล้วเหรอจีอา " 

    ชายวัยกลางคนเอ่ยทักขึ้นมาทันทีที่เห็นคุณเดินเข้ามาในห้อง

     " สวัสดีค่ะคุณลุง " 

    คุณโค้งตัวทักทายชายวัยกลางคนตรงหน้า เขายิ้มใจดีตอบกลับมาให้ จากนั้นคุณจึงหันไปทักทายอีกสองคนต่อ

     " สวัสดีค่ะพี่ยูรา พี่ชานยอล "

     " สวัสดีจ้ะ ไม่เจอกันนานเลยนะจีอา สบายดีใช่มั้ย? " 

     " สบายดีค่ะพี่ยูรา ดีใจที่ได้เจอนะคะ "

     " แล้วพี่ล่ะ? ดีใจที่ได้เจอพี่รึเปล่า? " 

      เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นมาแทรกบทสนทนาของคุณกับยูรา ทำให้ใบหน้าสวยหันควับไปหาชายหนุ่มที่กำลังยืนกอดอกมองหน้าคุณอยู่อย่างอัตโนมัติ 

     " ไม่เลย.. "

     " จำไว้เลย ตัวแสบ "

     ร่างเล็กยิ้มมุมปากบางๆอย่างยียวนกวนประสาทส่งไปให้เจ้าของเสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยประโยคเมื่อกี้ นี่ถ้าเป็นปกติคุณกับชานยอลคงจะตีกันไปแล้ว แต่เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันไม่ปกติเอาซะเลยน่ะสิ ถึงจะโอเคกว่าเมื่อวานขึ้นบ้างแต่คุณก็ยังไม่มีอารมณ์มาเล่นสนุกอยู่ดี 

    ขนาดรอยยิ้มมุมปากเมื่อกี้กว่าจะยกยิ้มได้ยังยากเลย

     ยิ่งพอเหลือบสายตาคมไปสบกับร่างบางผู้เป็นพี่สาวที่กำลังนอนไร้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วยด้วยแล้ว ก็ยิ่งพาลทำให้จิตใจที่สับสนเริ่มห่อเหี่ยวขึ้นมาอีกจนได้

    ' ทำไมเราจะต้องมาเจอกันในสภาพนี้ด้วย '

      ขาเล็กเริ่มก้าวเข้าไปหาพี่สาวอย่างเนิบนาบ คุณหยุดยืนมองเธออยู่ข้างเตียงครู่นึงก่อนจะเอื้อมมือเล็กไปสัมผัสกับอีกมือที่เป็นของร่างบางบนเตียง 

    ความรู้สึกต่างๆนาๆถูกส่งผ่านไปยังร่างบางที่ยังหลับไหล จริงไหมไม่รู้กับความเชื่อที่ว่าฝาแฝดสามารถสื่อถึงกันได้ ถึงจะไม่ค่อยเชื่อเรื่องแบบนี้สักเท่าไร แต่ลึกๆคุณก็ยังหวังว่าเธอจะรับรู้ถึงความห่วงใยจากคุณ

    '  รีบๆฟื้นนะ จีอึนอ่า.. '

    .
 

    .

    .

     "  จีอึนไม่เป็นอะไรจริงๆหรอคะ? ทำไมเธอยังไม่ฟื้นอีก? "

     " หมอยืนยันว่าจีอึนปลอดภัยแล้ว คงไม่เป็นไรแล้วล่ะ ตอนนี้แค่ต้องรอเธอฟื้นแล้วตรวจอีกทีน่ะ "

      คุณนั่งถอนหายใจอย่างกังวล นี่มันผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว แต่ยังไม่เห็นมีท่าทีว่าร่างบางบนเตียงจะรู้สึกตัวเลยสักนิด บรรยากาศในห้องตอนนี้ก็เงียบสนิท ทุกคนได้แต่นั่งเฉยๆโดยที่ไม่พูดอะไรกันสักคำ 

      คุณที่เริ่มทนไม่ไหวกับบรรยากาศน่าอึดอัดนี้ พอเริ่มนึกอะไรขึ้นได้ จึงตัดสินใจพูดบางอย่างขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ 

     บางอย่างที่มันยังคงคาใจมาตั้งแต่เมื่อวาน

     " คิดมั้ยคะ.. "

     " .... "

     " ว่าบางทีเรื่องนี้มันอาจจะไม่ใช่อุบัติเหตุ "

    ทุกคนหันมองคนตัวเล็กเป็นตาเดียวทันทีที่จบประโยค ก่อนชานยอลจะเอ่ยถามขึ้นมาอย่างสงสัย

     " เธอคิดว่ามีคนทำให้จีอึนถูกรถชน? "  

     " ลางสังหรณ์ฉันบอกแบบนั้น และฉันไม่เชื่อว่าจีอึนจะเดินไปให้รถชนด้วย "  คุณพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

     "  จีอา  คือว่า... " 

    ยูชอนลากเสียงยาวอย่างลำบากใจ ขณะใบหน้าสวยหันไปหาชายวัยกลางคนทันทีที่ได้ยินชื่อตัวเองออกมาจากปากเขา เพื่อตั้งตารอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อ

    " วันที่เกิดเหตุ คนที่ขับรถชนจีอึนให้การณ์ว่า จู่ๆ จีอึนก็วิ่งมาตัดหน้ารถ เขาเบรกไม่ทันเลยชนเข้าอย่างจังน่ะ "

     " ตัดหน้า? แล้วหลักฐานล่ะคะ? " 

     คิ้วเล็กขมวดพันกันยุ่งอย่างตั้งคำถาม คุณไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ยูชอนบอกแม้แต่น้อย คนดีๆที่ไหนจะวิ่งออกไปให้รถชน มันต้องมีอะไรแน่นอน มันต้องมีสาเหตุ

     " มีหลักฐานจากกล้องหน้ารถน่ะ ตรวจสอบดูแล้วพบว่ามันเป็นตามคำให้การณ์ "

     " แล้ว? " 

     คำถามสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่มันแสดงถึงความรู้สึกตอนนี้ของคุณได้ชัดมาก ทุกคนในห้องเริ่มถอดสีหน้าทันทีที่เห็นสายตาเยือกเย็นแบบนั้นจากใบหน้าสวย 

        ใช่ คุณเริ่มโกรธอีกแล้ว

     " ดูเหมือนทางนั้นจะไม่ผิด แต่เขายืนยันจะช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาล "

     " นั่นไม่ใช่ปัญหานะคะ! ต้องหาสาเหตุสิว่าทำไมยัยนั่นถึงได้วิ่งออกไปน่ะ "

     " จีอาอ่า... นั่นมันไม่ใช่ปัญหาของเค้า แต่เป็นปัญหาของเรานะ "

     จบคำพูดของยูชอนคนตัวเล็กก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่หายใจฟึดฟัดก่อนจะเอาแต่นั่งเงียบพร้อมกับใช้มือกุมขมับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

     ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ก็ยังคงไร้วี่แววว่าพี่สาวฝาแฝดคุณจะฟื้นขึ้นมา ถึงแม้คุณมีคำถามมากมายที่ต้องการรู้จากเธอแต่ในเมื่อเธอยังไม่ฟื้นคุณคงทำได้แค่รอ

     ' โอ้ยย! ทำไมอะไรๆมันถึงไม่ได้ดั่งใจเลยสักอย่าง '

    ร่างเล็กใช้มือยีหัวตัวเองด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันไปส่งสัญญาณบอกพี่ชายทั้งสี่ที่มาด้วยกันว่าต้องการกลับบ้านแล้ว เพราะถ้าจีอึนยังไม่ฟื้นขึ้นมาแบบนี้ อยู่ไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

      คุณหันหลังเตรียมเดินออกจากห้องทันทีที่กล่าวลายูชอน ชานยอล และยูราแล้ว โดยคนอื่นๆก็เดินตามหลังมาด้วยติดๆ 

      แต่ก่อนที่จะก้าวขาเดินออกมาจากห้อง VIP นั้น คุณก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำพูดทิ้งท้ายไว้ด้วย

     " ฉันจะหาสาเหตุเองเพราะฉันเชื่อว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ และเรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ " 

     " ให้สาสมกว่าที่มันทำกับครอบครัวของฉัน "

 

*****ถ้าชอบฝากติดตาม หรือคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ 

1 คอมเม้น  =  หลายล้านกำลังใจนะคะ ❤