Touken Ranbu Fic: สาปรักพระจันทร์เสี้ยว - นิยาย Touken Ranbu Fic: สาปรักพระจันทร์เสี้ยว : Dek-D.com - Writer
×

    Touken Ranbu Fic: สาปรักพระจันทร์เสี้ยว

    เขาคือวิญญาณดาบที่ถูกลบชื่อให้สูญหาย เธอคือหญิงสาวว่างเปล่าผู้ไร้ซึ่งความทรงจำ (AU FIC) Mikazuki x Saniwa (จบแล้ว)

    ผู้เข้าชมรวม

    15,594

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    73

    ผู้เข้าชมรวม


    15.59K

    ความคิดเห็น


    851

    คนติดตาม


    378
    จำนวนตอน :  137 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  10 ก.ค. 62 / 20:24 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ



    ฉันทอดสายตามองเงาจันทร์แสนสวยที่ส่องประกายบนผิวน้ำในมืออย่างอ่อนโยน ดวงตาของฉันเบิกขึ้นเมื่อเงาจันทร์ในน้ำบนมือนั้นไหวกระเพื่อม เพียงเพราะกลีบดอกไม้สีชมพูอ่อนปลิวเบาบางสัมผัสเงาแสนสวยนั้นอย่างแฝงเร้นด้วยความคะนึงหา


    ซากุระ?


    เจ้าของร่องรอยบนกระแสน้ำไล้ตัวเอื่อยเอนกลีบสีชมพูบางราวกับเชิญชวนให้สัมผัส


    เจ้ากลีบเดียวแสนสวยทอดทับเงาจันทร์บนแผ่นน้ำ เธอกำลังบดบังหรือแอบซ่อนเจ้าของเงานั่นจากผืนฟ้าหรืออย่างไร


    “หากเจ้าเลือกซากุระนั่น เงาจันทร์ในมือเจ้าจะดับสลาย”


    เงาจันทร์ในมือฉัน?.....ดับสลาย?


    ฉันรีบทอดสายตามองเงาแสนสวยที่ไหวระริกใต้กลีบอ่อนบาง หัวใจพลางเต้นระรัวด้วยความกังวลชั่วขณะใจ เป็นความจริงดังคำพูด ถ้าเลือกสัมผัสเจ้ากลีบเดียวดายนั่น พระจันทร์ดวงนี้คงดับสลายไปพร้อมสายน้ำในอุ้งมือ


    แต่เงาจันทร์นั่นยังอยู่ดีแม้จะหลบเร้นภายใต้เจ้ากลีบซากุระนี่ก็เถิด ความรู้สึกเท้าแตะไม่โดนพื้นก็เริ่มคลายหายดั่งสายลมพัดผ่าน


    “เจ้าเป็นห่วงเงาจันทร์อย่างนั้นหรือ?”


    สุ้มเสียงนั่นฉายแววแปลกใจแต่ก็แอบแฝงถึงความมั่นใจต่ออะไรบางอย่าง ฉันเบนสายตามองอุ้งมือของเขาที่ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่สอดรองรับอุ้งมือฉันไว้อย่างมั่นคง และฉันก็แอบแปลกใจ เพราะความมั่นคงนั่น อุ้งมือของฉันก็วางลงบนฝ่ามือทั้งสองของเขาได้อย่างสนิทใจ


    ทำไมถึงได้ไม่รู้ตัวเลย ไม่เพียงแค่อุ้งมือใหญ่ที่โอบอุ้ม แม้แต่บนผืนน้ำฉันก็ไม่ได้ยืนอยู่ตามลำพังอีกต่อไปแล้ว


    ร่างของเขาแนบชิดด้านหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ สัมผัสที่โอบอุ้มดังอ้อมกอดอันอบอุ่น ทำให้ความเย็นของผิวน้ำแรกสัมผัสนั้นละลายหาย


    แขนแข็งแรงนั่นกำลังบอกให้ฉันวางใจที่ถูกเขาโอบกอด ไออุ่นที่ฉันสัมผัสได้จากกายเขาก็กำลังบอก….


    “ข้ากำลังกอดเจ้าอยู่ ผู้หลงใหลในเงาจันทร์”


    นั่นอย่างไร แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดชัดเจนขนาดนั้นก็ได้ ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรขนาดนั้นหรอก...


    ฉันอยากเอ่ยปากปฏิเสธ แต่ก็ต้องตัดใจ เพราะตั้งแต่รู้สึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวแล้วจนถึงตอนนี้


    ฉันไม่สามารถขยับตัวขยับปากเพื่อขัดขืนหรือพูดได้แม้แต่น้อย


    “ช่างน่าเสียดาย ข้าหลงใหลช่วงเวลาที่เจ้าต่อล้อต่อเถียงกับข้านัก หากเจ้าไม่อาจตอบสนองสัมผัสข้า การพบกันแบบนี้ช่างว่างเปล่าเหลือเกิน”


    ว่างเปล่า...ฉันอดชำเลืองมองอีกสิ่งหนึ่งซึ่งน่าจะรู้สึกเดียวกันกับเขาคนนี้


    ท้องฟ้ายามค่ำที่ไร้อัญมณีแสนรักส่องประกาย...ก็ช่างว่างเปล่าดังคำพูดของเขาเช่นกัน


     “เจ้ากำลังสนใจสิ่งอื่นหรือ หากไม่ถอนสายตาเจ้ากลับจากผืนฟ้านั่น ข้าจะทำให้เงาจันทร์ในมือเจ้าดับสลาย”


    เพราะคำขู่นั่น หรือเพราะรู้สึกถึงความไม่มั่นคงของสองอุ้งมือและนิ้วเรียวยาวที่เกาะกุมใต้สองมือของฉัน สายตาฉันจึงรีบเบนกลับไปหาเจ้าเงาแสนสวยด้วยความหวั่นใจ ความรู้สึกสองเท้าไม่มีที่ยึดนั้นเหยียบเข้ามาในหัวใจฉันอีกครั้ง


    เสียงเขาแค่นออกมาจากคอเพียงเบาบางราวกับเยาะเย้ยสิ่งใดที่ฉันไม่รู้ แต่เขาก็จับมือฉันแยกออกจากกัน


    ฉันยอมรับว่าฉันขยับตัวไม่ได้ แต่วินาทีนั้นสิ่งที่ฉันยอมรับนั่นล่ะคือสิ่งที่ฉันปรารถนาที่สุดที่อยากจะทำ


    อยากหยุดเขา อยากจะช่วยเจ้าเงาสวยในมือฉัน แต่ด้วยความไร้พลังซึ่งสองมือเขาแยกมือของฉันออกอย่างง่ายดาย เงาของจันทร์เสี้ยวแสนสวยก็ดับสูญไปต่อหน้าฉัน


    พร้อมสายน้ำที่รินไหลจากฝ่ามือของฉันและเขา พร้อมกระแสน้ำส่วนเกินในใจที่ไหลผ่านดวงตาของฉัน

    น้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างเงียบงัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม


    ทำไมต้องเสียใจกับการจากไปของเงาจอมปลอมนั่นด้วย ทำไม...?


    “ไม่เพียงแต่มือของข้าที่เปียกน้ำ แขนเสื้อของข้าก็เปียกเช่นกัน เจ้าผู้หลงใหลเงาด่างพร้อยแสนจอมปลอม เจ้ากำลังร้องไห้อยู่หรือ”


    ฉันอยากอ้าปากโต้เถียงเขา แต่ที่อยากจะทำสิ่งแรกคือการเช็ดน้ำตาบนหน้าฉันเอง ฉันไม่อยากร้องไห้แบบนี้ แต่เจ้าสายน้ำนี่ก็ไม่ยอมหยุดไหล


    “ถ้าเจ้าขยับได้ ตัวเจ้าคงสั่นระริก เจ้าช่างเหมือนเงาจันทร์เมื่อครู่ยิ่งนัก แสนบอบบาง พร้อมแตกสลายหากไร้ที่โอบอุ้ม”


    อ้อมกอดเขากระชับขึ้น นิ้วทั้งสิบของเขาสอดเกี่ยวนิ้วมือของฉันอย่างทะนุถนอม ฉันซึ่งไม่อาจขัดขืน ได้แต่ภาวนาอยู่ภายใต้อ้อมกอดเขา


    น้ำตาจ๋า หยุดไหลที่เถิด เงาจันทร์จ๋าไม่หายไปไหนได้ไหม ได้โปรดหยุดความเศร้าที่ไม่รู้เพราะอะไรของฉันที


    พลันความอบอุ่นก็แนบผ่านสายน้ำใต้ดวงตาของฉันด้วยแรงแสนเบา นิ้วเรียวใต้ถุงมือสีดำของเขายกขึ้นมาปาดน้ำตาให้กับฉันโดยที่ฉันไม่ทันรู้


    ฉันได้แต่มองนิ้วยาวที่เกาะกุมนิ้วของฉันอย่างตกใจกับสัมผัสที่คาดไม่ถึงจากเขา


    โดยไม่ทันรู้หรือเพราะตกใจ เสียงหัวเราะและไอร้อนจากวาจาของเขาก็เคลื่อนเข้ามาอยู่ใกล้เพียงปลายหูสัมผัส


    ช่างแผ่วเบาและโหยหาอย่างประหลาด


    ฉันกลับจับใจความสิ่งที่เขาพูดก่อนที่ทุกอย่างจะกลับคืนเป็นฉากหลังสีขาวไม่ได้ นอกจากเสียงหัวเราะและประโยคที่ยึดครองช่วงนาทีนั้น


    “รู้อะไรไหม วินาทีที่น้ำตาของเจ้าไหลริน.....”


    น้ำตาของฉันทำไม...เขาดูสนุกออก


    “........ได้ช่วยเงาจันทร์แสนหลอกลวงนั่นไว้แล้ว”


    และฉันก็เห็นแค่ฉากหลังสีขาวแสบตา.....ก่อนจะดับลง



    *********************************************************************






    สาส์นรักค่ะ


    ลงแฟนฟิคมาตั้งนาน เริ่มลงเดือนมิถุนานี่ก็ปาไปเดือนพฤศจิกายนแล้ว ดีใจค่ะที่ได้มีโอกาสเขียนฟิคเรื่องนี้ขึ้นมา จากNeed ของตัวเอง ซึ่งมีคนสนใจติดตามอ่านกัน แม้จะ งงบ้าง มึนบ้าง (ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ) แต่ก็ตามลุ้นกันมาโดยตลอด ทำให้ฟิคเรื่องนี้มีความน่าจะเป็นสูง....(ดูมือคนแต่งนะ) ที่จะเขียนจบ 

    ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากคนอ่านทุกคนนะคะ อยากบอกแค่นี้ล่ะค่ะ แฮะๆ แม้จะอัพช้าบ้าง หนีไปเล่นเกมส์บ้าง อีเว้นท์ดาบมีเข้ามาเรื่อยๆก็หายหัวไปบ้าง แต่ก็จะลงแบบ5-10วันต่อ 1 ตอนนะคะ (ถ้าต้นฉบับไม่เหลือแล้วจะหาเวลามานั่งปั่นค่ะ)


    อยู่อ่านกันต่อนานๆนะคะ ยินดีต้อนรับคนอ่านเสมอค่า


    ด้วยรัก รัก รักนะคะ


    APPROVED

    .........................................................................................................................



    ***สถานะต้นฉบับ : จบแล้วค่ะ จะทยอยอัพให้อ่านอาทิตย์ละตอนนะคะ***

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น