กับดักรักห้วงดอกไม้ (มีอีบุ๊ก E-book)

"เธอ... ฉัน เอ่อพี่ขอโทษนะ คือเมื่อคืนเธอ..." เมฆาภัทรรู้สึกไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ เพราะกลัวจะทำให้เธอรู้สึกแย่กว่าที่เป็นอยู่

"......"

"เมื่อคืนเธอจำอะไรได้มั้ย แล้วใครเป็นคนใส่ยานั่นให้กับเธอ"

“ช่างมันเถอะค่ะ ไม่ต้องคิดมาก มันผ่านไปแล้ว มันเป็นแค่อดีต ลืมๆ กันไปนะคะ วันไนท์แสตน รุ่นพี่ไม่รู้จักเหรอ…”

“พูดแบบนั้นทั้งๆ ที่ไม่เคยเนี่ยนะ ถ้าเธอไม่ปั่นหัวผู้ชายไปทั่ว มันคงไม่แค้นจนมาวางยาเธอแบบนี้หรอก เห็นผลกระทบรึยังว่าคนที่เดือดร้อน นอกจากคนที่เธอไปเล่นกับความรู้สึกเขา มันก็คือตัวเธอด้วย”

“ใช่เรื่องนั้นซะที่ไหนกันล่ะ… คนที่วางยาฉันรุ่นพี่รู้เหรอคะว่าเป็นใคร ถ้าไม่รู้ว่าเป็นใครแล้วก็หยุดยุ่งกับฉันได้แล้วค่ะ ฉันไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นค่ะ ปวดหัว”

“เธอรู้ว่าเป็นใครใช่ไหม นั่นก็ยิ่งชัดว่าสิ่งที่ฉันคิดถูกต้อง”

"เฮ้อ…” หญิงสาวถอนหายใจ “เอาเถอะ เอาที่สบายใจ แล้วไงคะ รู้แล้วจะช่วยอะไรได้?? เรื่องมันก็ผ่านมาจนถึงตอนนี้แล้วไงคะ"

"พี่ก็ควรต้องรับผิดชอบไง แล้วเธอจะใช้ชีวิตแบบนั้นอีกนานแค่ไหน เมื่อไหร่จะมีจิตสำนึกคิดได้เสียทีว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมันจะทำให้ตัวเองเดือดร้อนในภายหลัง" ถึงรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปมันก็ผิดเช่นกัน แต่ด้วยความที่โตกว่า และอย่างน้อยเธอก็นับถือเขาเป็นอาจารย์ เป็นรุ่นพี่ เขาก็อดที่จะเตือนเธอไม่ได้

“ก็บอกว่าไม่ต้องคิดมากไงคะ มันผ่านไปแล้ว มัน…"

“ไม่ว่าจะเป็นว่าจากเหตุอะไรที่เธอโดนวางยา แต่ฉันก็ขอโทษด้วยจริงๆ”

“เฮอะ ไม่ต้องหรอกค่ะ ก็แค่พลาดพลั้งชั่วครั้งชั่วคราว เมื่อก่อนก็หลอกใช้รุ่นพี่ไว้เยอะ ถือซะว่าใช้คืนให้ละกันนะคะ แล้วอีกอย่างนะคะ หนูจะทำอะไร หรือหนูจะพาตัวเองไปลงนรกปอยเปตอเวจีแค่ไหน มันก็เรื่องของหนู รุ่นพี่ไม่ต้องมายุ่ง ลาล่ะค่ะ ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันนะคะ”