คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : เปิดเทอมวันแรก
รุ่เ้าเป็นวันเปิเรียนวันแรอมหาวิทยาลัยพื้นานอัหวั ไรภพึ่ไ้เรียนใน่วบ่ายอทุวัน ึไม่ไ้รีบไปมหาวิทยาลัยมานั เมื่อลมา้านล่า เห็นสามสาวำลัวุ่นวายอยู่้านล่า ึ่ไม่ไ้มีแ่่อผา านิมา และมะลิเท่านั้น
“หืม ทำไมนเยอะั”
ไรภพมอบรรยาาศ้านล่าาบริเวบันไที่ำลัะลไปั้นหนึ่ เห็นลู้านั่เรียรายันเ็มทุโ๊ะบริเว้านล่า
“ไรภพ มา่วยแม่หน่อยสิ เอาไม่ทันแล้ว”
่อผาเมื่อเห็นลูายลมา้านล่า ึเอ่ยอวาม่วยเหลือทันที เธอในะนี้ำลัอ่านรายารอาหาร ใน Ipad ส่วนมะลิำลัอยหัวหอมอยู่้าน้า
“พี่าย มา่วยล้าผัหน่อย่า”
มะลิอยหัวหอมเทลไปบนานอาหารพอี ี้ไปทีู่้เย็นให้ไรภพล้าผัโย่วน ายหนุ่มทำามอย่าว่า่ายในใิำ ในีวิ่อนอนเป็นัรพรริเทพไม่เย้อมานั่ทำอะไรแบบนี้มา่อน ผู้ฝึนแห่วาราไม่มีวันหิวโหยใ ๆ ึไม่้อมีารทำอาหาร
“ไรภพ ปลาะพเสิร์ฟ โ๊ะ 5 นะ”
่อผาหยิบานปลาะพทอน้ำปลาให้ไรภพ ึ่ายหนุ่มไ้ยไปเสิร์ฟามที่ผู้เป็นแม่บอ ไรภพเหลือบมอานิมาที่ำลั้อนรับลู้าอยู่หน้าร้าน
“เ็มแล้วนะะ ้อรับบัริวนะะ”
านิมาพยายามอธิบายให้ลู้าลุ่มที่มาใหม่ให้รอ เนื่อาในร้านเ็มไป้วยผู้น วามวุ่นวายภายในร้านอาหารเป็นไปนระทั่ถึเวลาเที่ยสามสิบนาที ็ไม่มีทีท่าว่าลู้าะลลเลย
“แม่รับ เี๋ยวผม้อไปเรียน่อนนะ”
“ไปี ๆ นะลู แม่แ่ะทลอเปิอนเ้า แปโมถึสามทุ่ม แู่เหมือนว่าะึมือเินไป เอาไม่ทันเลย ยัไลูมีเวลา็มา่วยแม่หน่อยนะ”
ไรภพรับำ่อผาสั้น ๆ ่อนที่ะเินออาบ้านไป โยยัไม่เอาสัมภาระใ ๆ ไป้วย เนื่อายัไม่รู้้อมูลเี่ยวับหอพัมานั
ที่ร้านรัว่อผาเ็มไป้วยผู้นล้วนมาาปััยหลายประาร เ่น เป็นร้านเปิใหม่ที่มีารแ่ที่สวยามและทันสมัย มีป้ายโษาที่ึูแถมมีราาไม่แพพอับ้อไ้ ึทำให้ลู้าระแวนั้นที่ผ่านในอยไปมา ่าแวะมารับประทานอาหารูว่ารสาเป็นอย่าไร
ไรภพโทรศัพท์หาัรภพในระหว่าที่ำลัเินเท้าไปที่มหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวั นี่็ผ่านมาหลายวันแล้ว ึอยาะสอบถาม่าวราวอภัาารัรพรริ
“สวัสีรับบอส”
“ภัาารัรพรริเป็นอย่าไรบ้า ?”
“เป็นไป้วยีรับบอส เสร็ทันระยะเวลาที่ำหน ผมไปูเอทุไส์านเลยรับ”
ัรภพบอเล่าเรื่อราวรายละเอียอภัาารัรพรริ ไรภพพยัหน้า้วยวามพึพอใ ูเหมือนโราระเสร็ในระยะเวลา
“แล้วระับารบ่มเพาะเป็นอย่าไรบ้า”
“้ออบุบอสมา ๆ เลยรับ เิมทีผมอยู่ในั้นปรับร่าาย ระับที่ 3 แ่เมื่อินยาที่บอสให้มา สามารถทะลวในระับที่ 6 ไ้ทันที ส่วนปรีาาระับที่ 1 ทะลวเป็นระับที่ 3 รับ”
“อืม ี ัรภพ พอีแม่อันเปิร้านอาหารอยู่ที่อยร้ามมหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวั ร้านรัว่อผา นายหาลูน้อที่ไว้ใไ้สั 5 นไปทำานที่ร้านหน่อย อยเสิร์ฟอาหาร โบรถ รวมถึูวามสบเรียบร้อยในร้าน ที่สำัันไม่อยาให้เิอะไรไม่ีภายในร้านอาหารแห่นี้”
“ไม่มีปัหารับ เี๋ยวผมะส่มือีที่สุไปทันที”
ไรภพเน้นย้ำถึารูแลรัษาวามปลอภัยภายในร้าน ึ่ายหนุ่มไม่อยาให้เหุาร์ในอีเิึ้นอี เหมือนรั้ที่พันเอเสถียรไ้ส่ทหารมาอุ้มรอบรัวอเา
เมื่อวาสายาัรภพ ายหนุ่มึไลน์หาานิมาเี่ยวับรายละเอีย่า ๆ ที่รับพนัานเพิ่ม เพื่อไม่ให้หิสาวใ
เวลาเือบบ่ายโม ไรภพไ้มาถึที่ห้อเรียนอาารที่หนึ่ร้อย นัศึษาในห้อ่ามอเาเป็นาเียว ในวามน่าอิาอใบหน้าอันหล่อเหลา ผู้หิแทบทั้หม่าหลใหลรูปลัษ์อไรภพทั้นั้น ถึนามี FC อยู่ในห้อเลยทีเียว
“ไรภพ นายเือบสาย อย่าลืมว่าไอแว่นาวนั่นเพ่เล็นายอยู่นะ”
“เพ่เล็แสิไอวัศพล ไรภพมันไม่ไ้ไปทำอะไรให้อาารย์ฤษาเลย มีแ่แนั่นแหละที่พูาหมา ๆ อนวันลทะเบียนเรียน”
ไรภพมอวัศพลและทันัยำลัถเถียันอย่าเอาเป็นเอาาย ายหนุ่มไ้แ่ส่ายหัว ทิ้ัวลนั่บนที่นั่อนเอที่อยู่ระหว่าลาระหว่าวัศพลและทันัย
“ไม่เห็นนายเอาสัมภาระมาเลย เอาไว้ในรถหรอ ?”
“เปล่าหรอ ันไม่ไ้เอามาหนะ”
“เฮ้ เพื่อน นายลืมหรอว่าะอยู่หอันหนะ”
วัศพลและทันัยเอ่ยถามไรภพ เมื่อเห็นว่าายหนุ่มไม่มีสัมภาระที่ะย้ายเ้าหอพัมาเลย หรือว่าเาะลืมว่า้อย้ายอเ้าห้อพั
“บ้านันอยู่ใล้ ๆ เอ ิโลว่า เี๋ยว่อยย้ายอเ้า็ไ้”
“ีเลย ันอห้อไว้แล้ว เี๋ยวเลิเรียนเราไปูัน”
หลัารสนทนาระหว่าพวเาทั้สามน อาารย์ที่ปรึษาทั้สอน็ไ้เินเ้ามาในห้อเรียน ่าถือแฟ้มเอสารเ้ามา้วยใบหน้าเร่เรีย
“สวัสีนัศึษาทุน วันนี้เป็นวันเปิเทอมวันแร อาารย์ะประาศะแนน Pre Test ที่นัศึษาทำไปในวันลทะเบียนเรียน”
นพรบอะแนนเรื่อย ๆ นรบทั้หนึ่ร้อยน ึ่ะแนนะมีทั้สิ้นหนึ่ร้อยะแนน ่าเลี่ยอมหาวิทยาลัยอยู่ที่ 54 ะแนน ส่วนในห้อที่ 100 ลับมี่าเลี่ยอยู่ที่ 21 ะแนนเท่านั้น
“นัศึษาที่มีรายื่อ่อไปนี้รุาั้ใเรียน้วย มหาวิทยาลัยไม่ใ่เรื่อเล่น ๆ ่อให้ร่ำรวยแ่ไหน็ไม่สามารถทำให้พวเธอบไ้”
ฤษาเอ่ยหลัาที่นพรประาศะแนนเป็นรายบุล ทั้ยัี้แ้เรื่อ่าเลี่ยอมหาวิทยาลัย และห้อเรียนไปเมื่อรู่
“นายวัศพล ไ้ 5 ะแนน นายทันัยไ้ 6 ะแนน นายไรภพไ้ 2 ะแนน”
ฤษาเรียนัศึษาทั้สามนออมานอห้อ ึ่วัศพลและทันัยไม่มีอาารประหม่า หรือ ลนลานใ ๆ เลย ลับนึสนุำันันออนอหน้า
“ฮ่า ๆ รอบนี้ันน้อยว่าแหวะ”
“แ่ะแนนเียวทำุย โถ่ ระอ รอบหน้าันะทำให้ไ้ 0 ะแนนเลย”
ทันัยเอ่ย่มเรื่อะแนนับวัศพล ทั้สอนล้วนแ่ันันในเรื่อที่ว่าใระไ้ะแนน่ำว่าัน สร้าวามำันให้ับนัศึษาในห้อที่เห็นทั้สอนนี้เถียันไม่ไ้
“มันใ่เรื่อน่าภูมิใไหมนัศึษา”
นพรเอ็วัศพลและทันัย เธอปวหัวมาับะแนนอสอนรหน้า แ่ที่เธอลุ้มใยิ่ว่านั้นลับเป็นะแนนอไรภพึ่่ำเี้ยเรี่ยินมา น้อยที่สุในมหาวิทยาลัย้วย้ำ
“ไอหนุ่ม แหันหน้ามาสิ”
ฤษาเอ่ยไปทาไรภพ ึ่ายหนุ่มไ้หันหน้าไปมอ วันนี้ฤษาใสุ่ผูไท์สีฟ้า ยัสวมใส่แว่นสีาวัเิม
“แนั่นเอ !”
ฤษาับไรภพไ้ทันที เารู้สึุ้นหน้าายหนุ่มเหมือนเยเอมา่อน แ่ไม่แน่ใ เมื่อพิาราใล้ ๆ เลย เป็นายหนุ่มที่ีหน้าเาในลานอรถอห้าสรรพสิน้า
“มีอะไรรึเปล่าะ อาารย์ฤษา”
“ไม่มีอะไรมาหรอรับอาารย์นพร นัศึษานนี้มารยาทแย่มา ในลานอรถแสิริยา่ำทราม ทั้ยัมีผู้หิเลี้ยูอี้วย ไม่แปลใเลยที่เาะไม่สนใเรียนหนัสือ ”
ฤษาเอ่ยใส่ร้ายไรภพออมาเป็นเรื่อเป็นราวในหน้าั้นเรียน สร้าวามใให้ับนพรและนัศึษาในห้อ
“แพูอะไรระวัปาหน่อย็ีนะ เป็นอาารย์แ่มาพูาสถุนใส่นัศึษาแบบนี้”
“ใ่ ำพูอแมันเื่อถือไ้ที่ไหน ้อหาร้วยร้อย ถอสแวร์รู ปัทศนิยมล แล้วหาร้วยร้อยอีที ถึะเป็นเปอร์เ็น์ที่น่าเื่อถือาำพูแ”
“ะ แ…”
ฤษาัฟันำรามในใ มอไปที่วัศพลและทันัยำลัถเถียัน แ่เาไม่ล้าที่ะพูอะไรมานั ผิับนิสัยอบหาเรื่อและานะหลานออธิารบีอย่าสิ้นเิ
“เอาหละ พวเธอเ้าไป้านในไ้แล้ว ะไ้เริ่มารเรียนารสอน วันนี้เป็นวิาภาษาอัฤษ อให้ทุนั้ใเรียน้วย”
นพรพูับท ไม่อยาะให้เป็นเรื่อเป็นราว แววาอเธอที่มอไปทาวัศพลและทันัยูะัวลใอยู่บ้า
ฤษาไ้เินออไปนอห้อเรียนเพื่อให้นพรเริ่มสอนหนัสือ ไรภพพยายามที่ะฟัอาารย์สาวรหน้า แู่เหมือนายหนุ่มะไม่่อยเ้าใเนื้อหาเท่าไหร่ ไม่น่าแปลใอะไร เพราะเป็นเนื้อหาภาษาอัฤษสำหรับมหาวิทยาลัย
ารเรียนารสอนผ่านไปอย่ารวเร็วนระทั่เลิเรียน ไรภพถูนพรเรียเ้าไปในห้อพัอาารย์ที่อยู่ในบริเวั้นสออึนี้
“อาารย์มีอะไรรึเปล่ารับ ?”
ไรภพเอ่ยถามอย่าสสัย มออาารย์สาวรหน้าอย่าุน ทำไมเธอถึเรียเาเ้ามาพบเป็นารส่วนัวแบบนี้ัน
“ที่ันเรียเธอมาเพราะอยาะอบุเธออีรั้ที่่วยันไว้ในวันลทะเบียนเรียน”
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอรับ อาารย์เรียผมมาเพราะเรื่อแ่นี้ ?”
“ไม่ใ่แ่เรื่อนี้ ันัวลใในผลารเรียนอเธอ เธออยา่อมหาวิทยาลัยเพาะทาในะอะไร ันะไ้แนะนำถู”
นพรรู้สึเป็นห่วไรภพอย่ามา เนื่อาะแนนอายหนุ่มอยู่รั้ท้ายในบรรานัศึษาทั้มหาวิทยาลัย
“ผมอยาเรียนะแพทย์”
“ฮะ เธอพูเล่นอะไร”
นพรเอ่ยเสียั บโ๊ะ้วยอาารลืมัว แ่เมื่อเธอมอที่ไรภพ ายหนุ่มลับ้อเธอ ไม่เหมือนอาารอนที่ำลัล้อเล่น เธอไ้แ่ถอนหายใ
“เรื่อนั้น่อยเป็น่อยไปแล้วัน ั้แ่วันพรุ่นี้หลัเลิเรียน ันะสอนพิเศษเธอทุวัน”
นพรไม่้อารที่ะพูทำร้ายน้ำใไรภพ เนื่อาเธอรู้ว่าะแนนอะแพทย์สูนาไหน แม้แ่นัศึษารุ่น่อน ๆ อมหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวัน่านยัเ้าเรียนที่ะแพทย์ไม่ถึสิบนเลย าบรรานัศึษาหนึ่หมื่นน แล้วายหนุ่มที่มีะแนนบ๊วยอมหาวิทยาลัย และเรเลี่ยมัธยมที่บแบบ้ามเส้น ะสามารถสอบเ้าไ้ยัไ
“ผม้อเรียน้วยหรอรับ”
“ันบอให้เรียน็้อเรียนสิ”
นพรบัับให้ไรภพเรียนับเธอหลัเลิเรียน เธออยาะอบแทนบุุเ็หนุ่มรหน้าที่่วยเธอบ้า อย่าน้อยะไ้เ้ามหาวิทยาลัยเพาะทาไ้บ้า ถึะเป็นะที่ไม่่อยี็าม
หลัออมาาห้อพัออาารย์ ไรภพไ้เินไปบริเวลานอรถึ่วัศพลและทันัยไ้ยืนรอเาอยู่
“อาารย์นสวยเรียพบทำไมวะเพื่อน หรือว่า…”
“พอเลย เธอแ่้อารสอนพิเศษให้ัน”
“สอนพิเศษ !!!”
ทั้สอนพูออมาพร้อมัน้วยวามะลึ ไรภพมีใบหน้าเรียบเย เินเ้าไปในรถนั่ลรเบาะหลั
“นายนี่โีะมั มีแ่นอยาะเ้าใล้อาารย์นพร”
“ใ่ แม้แ่ไอแว่นาวนั่น ใ้อำนาอลุมัน ย้ายมาทำานับอาารย์นพร หรืออาารย์เาอบนายวะ”
“ปัาอ่อน”
ไรภพสบถอย่าไม่ิอะไร ท่ามลาบรรยาาศำันในรถ เาแสวหาแ่ารเพิ่มวามแ็แร่ให้ับนเอเท่านั้น ะมีเวลาไปิเรื่อวามรัไ้อย่าไร
‘วามรั’
ไรภพหวนิถึอี ภาพราินีผู้เลอโมเีย้าบัลลั์แห่เทพ วามอบอุ่น อ่อนโยน ำมั่นสัา่า ๆ เป็นสิ่ที่เยียวยาบาแผลในิใไ้บ้านับั้แ่อาารย์อมันไ้หายัวไป
‘ทำไมัน…’
ความคิดเห็น