คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : เพื่อนใหม่
เ้าวันรุ่ึ้น เวลา06.30 น. ไรภพื่นนอนามเสียนาฬิาปลุาโทรศัพท์มือถือ ายหนุ่มรีบอาบน้ำแปรฟัน แ่ัวุนัศึษา เนื่อาวันนี้เป็นวันแรในารลทะเบียนเรียนระับมหาวิทยาลัยพื้นาน ายหนุ่มสวมเสื้อเิ้สีาว าเแสลสีำ ใส่เ็มัหนั ส่อระัารทรผมให้เป็นระเบียบเรียบร้อย
ไรภพเินลมา้านล่า เห็น่อผาและมะลิำลัวาอาหารลบนโ๊ะอยู่ ึเินเ้าไปทัทายอย่าอารม์ี
“วันนี้ทำอะไรทานรับแม่”
“เป็น้าว้มทะเล้ะ ลูลอินูนะ มะลิเป็นนปรุ”
“ใ่่า หนูเป็นนปรุเอ พี่ายลอูหน่อยนะ ว่าอร่อยไหม”
มะลิส่าน ถ้วย และ้อนให้ับไรภพ พลาัให้ไรภพทาน ้าว้มร้อน ๆ มีปลาหมึ ปลา ุ้ มีหน้าาน่ารับประทานมา ส่ลิ่นหอมไปทั่วบ้าน
“โห นี่มันอร่อยมา ๆ เลย”
ไรภพหลัารับประทานเ้าไปำแร เอ่ยมไม่าปา มะลิยิ้มอย่าพึพอใ วิ่เ้าไปในรัวหยิบถ้วยาม้อนส้อม มานั่รับทานับไรภพและ่อผา
“ลูะไปเรียนยัไ เอารถแม่ไปไหม”
“ไม่ีว่ารับแม่ ผมว่าะเินไป บ้านเราห่าามหาวิทยาลัยไม่ไลมา ะไ้ออำลัายไป้วยรับ”
“ามใลูเถอะ”
ไรภพเินออาบ้านพลาูGoogle Map าโทรศัพท์มือถือเพื่อเินทาไปยัมหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวัน่าน ระยะทาห่าประมา1.5 ิโลเมร ถ้าเินทา้วยวิาัวเบา ไรภพสามารถถึมหาวิทยาลัยไ้ภายในเวลาไม่ถึหนึ่นาที แ่ายหนุ่มไม่้อารให้เป็นแบบนั้น
ระหว่าทาที่ำลัเินไปมหาวิทยาลัย ไรภพู้านอ้วยวามเบิบานใ นานแล้วที่ายหนุ่มไม่ไ้มีบรรยาาศผ่อนลายแบบนี้ สิ่่า ๆ ที่ไม่เยเห็นล้วนระุ้นวามอยารู้และวามสสัยอไรภพทั้สิ้น
“เินรไปหนึ่ร้อยเมร แล้วเลี้ยววา”
ไรภพเินามGoogle Mapบอ เมื่อเลี้ยววาเ้าไปแล้วเป็นอย้านหลัึให่ ายหนุ่มึเินทะลุอยไป เมื่อมอาโทรศัพท์แล้ว พ้นาอยเลี้ยววา ้ามถนน ็ะถึมหาวิทยาลัย
“่วย้วย ๆ ๆ ”
เสียอวาม่วยเหลือออมาาปาอหิสาวึ่สวมใสุ่สูทสีำ เธอมีผมยาวถึแผ่นหลั ใบหน้าาวผ่อ วาลมโ เธอำลัถูายรร์สอนมู่อยู่ ายรร์นหนึ่ถือมี่อไปที่ท้อเธอ ส่วนอีนำลับีบออเธอ
“หุบปา นันี่ อยาายใ่ไหม!!!”
โรที่บีบอหิสาวอยู่ เพิ่มแรบีบให้แน่นึ้น เ้นเสียออมาเพื่อ่มู่หิสาว ึ่แน่นอนไ้ผล หิสาว่อย ๆ ลเสียล วามอายสอนรหน้าอย่าหวาลัว
“ส่ระเป๋าสา์ โทรศัพท์มือถือมาให้ัน”
ายรร์ที่ถือมี่มู่หิสาวทันที เธอรีบถออมี่าทุอย่าส่ให้ับายรหน้า อนนี้สิ่ที่สำัที่สุือารมีีวิ่อ ไม่ใ่ทรัพย์สินเินทอใ ๆ
“นันี่ มันน่าเหลือเิน”
ายรร์นหนึ่มอไปที่หน้าออหิสาว ลืนน้ำลายลอ พยายามที่ะเอามืออี้าึ่ไม่ไ้ถือมีับหน้าอหิสาว
เปรี้ย
ระเป๋าเป้อไรภพถูปาใส่หัวอายรร์ที่ำลัะลวนลามหิสาว ทำให้มันล้มลระแทพื้น ส่วนายรร์อีนหันมีมาทาไรภพที่อยู่ห่าประมาหนึ่ร้อยเมร
“แ!”
ายรร์นนั้นเมื่อเห็นนแปลหน้าำลัรเ้ามาหามัน มันึพยายามะว้าหิสาวเป็นัวประัน เพื่อหลบหนีไปาสถานที่แห่นี้
ฟ้าววววววววววววว
“โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไรภพเห็นายรร์รหน้าำลัะว้าัวหิสาว ึปาโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือใส่หัวอายรร์นนั้น ส่ผลให้มือถือแระาย แ่ที่น่าประทับใว่านั้น ศีรษะอมันเป็นรอยแาแรปาอโทรศัพท์มือถือ
ายรร์ุมไปที่ศีรษะล้มลอย่าเ็บปว มันมอไรภพ้วยวามุน ายหนุ่มปาโทรศัพท์มือถือในระยะหนึ่ร้อยเมรอย่าแม่นยำ ทั้แรปาโทรศัพท์สามารถทำให้มันหัวแ ประเมินาแผลที่ลูบลำแล้ว ้อเย็บไม่่ำว่าห้าสิบเ็ม
ไรภพ่อย ๆ เินเ้ามาหาหิสาว ายหนุ่มมอใบหน้าหิสาวรหน้า แม้ะมีแว่นสายาสีำบบันัยน์า แ่็ไม่สามารถปปิวามามบนใบหน้าไ้ เป็นผู้หิที่ทรเสน่ห์นไม่อาะละสายาานัยน์าู่ามแม้แ่วินาทีเียว
“อบุ่ะ”
หิสาว่อย ๆ พยุัวลุมา มอใบหน้าอายหนุ่มที่เ้ามา่วยเธอ ใบหน้ามาย ิ้วเ้มโ่เหมือนันศร ปาสีมพู รวมถึวามริบเหมือนเหยี่ยว ทำให้หน้าอหิสาวแ่าน้วยวามะลึในใบหน้าอายหนุ่ม
“ันื่อ นพร นะะ ุ ?”
“ผมื่อไรภพนะรับ ยินีที่ไ้รู้ัรับ”
“ไรภพ เธอำลัะไปลทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยพื้นานใ่ไหม ?”
นพรมอระเป๋าบนพื้น้าไรภพ เอสาร่า ๆ หล่นออมาาระเป๋า ไรภพ้มเ็บเอสารเอาไว้ามเิม
“ใ่รับ ุทราบาเอสาร ?”
“ใ่แล้ว ันืออาารย์ประำมหาวิทยาลัยพื้นาน สอนวิาภาษาอัฤษ”
“อาารย์!”
ไรภพมอนพรอย่าะลึ หิสาวรหน้าืออาารย์ที่มหาวิทยาลัยึ่ายหนุ่มำลัะไปมอบัว อะไรมันะบัเอินานั้น
“ใ่้ะ ยัไ้ออบใเธอมานะ ถ้าไม่ไ้เธอ่วย ัน้อแย่แน่ ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอรับ”
“เอาไว้ันะอบแทนเธอทีหลันะ รีบเ้ามหาวิทยาลัยเถอะ ะถึเวลาแล้ว”
หิสาวัวนายหนุ่มให้เินามเธอไปยัมหาวิทยาลัย ไรภพมอหิสาวอย่าไม่เื่อสายา าารูลัษะหน้าาอหิสาวแล้วอายุมาว่ามันไม่ี่ปี แล้วทำไมหิสาวลับลายเป็นอาารย์มหาวิทยาลัยไ้
เมื่อรู้ัวอีทีไรภพและนพรไ้เินเ้ามาในรั้วอมหาวิทยาลัย ในประเทศไทยไ้ปิรูประบบารศึษาทั่วประเทศ โยแ่ละำบละมีโรเรียนเพียโรเรียนเียว ในระับอำเภอ็ะมีอำเภอละหนึ่โรเรียน เมื่อนัเรียนบั้นมัธยมศึษาปีที่6 แล้ว ะ้อเ้าเรียนที่มหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวัทุนเป็นระยะเวลาหนึ่ปี
ในมหาวิทยาลัยพื้นานนั้นะสอนเี่ยวับารปูพื้นาน่า ๆ และารเรียมัวไปเรียนที่มหาวิทยาลัยในรุเทพมหานร ึเป็นมหาวิทยาลัยเพาะทาเียวในประเทศ แบ่ออเป็นะ่า ๆ โยนัศึษาะสอบเ้ามหาวิทยาลัยเพาะทาเมื่อบามหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวั
มหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวัน่านมีพื้นที่หนึ่พันไร่ อยู่ในลาอำเภอเมืออัหวั บรรยาาศร่มรื่นเ็มไป้วย้นไม้ให่ หน้าประูทาเ้ามหาวิทยาลัยมีรถยน์มามายแล่นผ่านเ้าไป ทำให้ารรารรอบนอและในมหาวิทยาลัยิั
ไรภพเินามหลัอาารย์สาวนไปถึหอประุมใลามหาวิทยาลัย ึ่ไม่ไลาประูมานั แ่้วยไม้สัทั้หลั สามารถุนัศึษาไ้เือบหมื่นนเลยทีเียว
“ไว้เอันนะ พอีัน้อไปเรียมัว่อน”
นพรร่ำลาไรภพทันที เธอมีหน้าที่เป็นพิธีรในานปมนิเทศ้อนรับนัศึษาใหม่ ไรภพึเินเ้าไปในหอประุมึ่ในะนี้เริ่มมีนัศึษาเ้ามาอย่าับั่แล้ว
ไรภพนั่บนโฟาสีแที่มีประมาหนึ่หมื่นที่นั่ ล้อมรอบเวทีเป็นรูปัวยู้อนันหลายั้น ใลาอเวทีเป็นพื้นที่นาให่ มีม่าน อไม้ ป้าย แ่อย่าอลัาร
‘ยินี้อนรับนัศึษาทุน สู่มหาวิทยาลัยพื้นานประำัหวัน่าน’
เมื่อใล้ถึเวลาะเริ่มาน ที่นั่ในหอประุมเริ่มถูับอนใล้ะเ็มหมแล้ว ไรภพไม่ไ้สนใบรรยาาศรอบ้ามานั นั่อ่านเอสารในระเป๋าเพื่อเรียมพร้อมรายานัว
“เฮ้ยนาย อนั่้วยสิ”
ไรภพเยหน้าึ้นมอามเสีย เป็นายหนุ่มผมสั้น วาี่ ผิวสอสี ถือระเป๋าสะพาย้า วาลเ้าอี้้าไรภพ านั้นึนั่ลทับระเป๋า
“สวัสี ันื่อวัศพลนะ นายหละ”
“ันื่อไรภพ”
ไรภพรับำสั้น ๆ อ่านเอสารในมือ่อ ไม่ไ้สนใายหนุ่ม้า ๆ นั เนื่อาไรภพนั่ที่นั่บนสุที่นั่สุท้าย ทำให้อี้านหนึ่ไม่มีนมานั่
“นายมาาที่ไหน ันมาาอำเภอเมือ”
“ำบลท่าน้าวหนะ”
“นายไม่พอใันอะไรรึเปล่า ทำไมูไม่อยาะุยับัน”
“เปล่านิ”
วัศพลถามไรภพ้วยน้ำเสียโมโห มันเหมือนถูายหนุ่มรหน้าเมิน ในะที่ไรภพไม่ไ้สนใอะไรมา ยัอ่านู่มือแนะนำในมหาวิทยาลัย่อไป
“เอาี้เพื่อน ันะพูถึมหาวิทยาลัยให้ฟัเอาไหม”
“…”
“เอาเป็นว่านายอยาฟัแล้วัน นายถามถูนแล้ว ันนี่แหละือผู้รู้เบอร์หนึ่ในัหวันี้ ันรู้ทุเรื่อ”
“ยเว้นเรื่อัวเอ”
เสียัาเบาะ้านหน้าอไรภพ เป็นายหนุ่มอีนหนึ่มีผิวสีแทน ผมยาวประบ่า หันมาััหวะอวัศพลที่ำลัะุยโม้โอ้อว
“หนอย แ ไอทันัย”
“เฮ้ เพื่อน อย่าไปฟัไอวัศพลนี่พูเยอะ มันโม้ทั้นั้น รู้ไปหม รู้ทุเรื่อ แ่เรื่ออัวเอโ่มา นายเห็นผู้หินนั้นไหม”
“หยุนะเว้ย”
ายที่ื่อทันัยี้ไปเ้าอี้บริเวหน้าเวที เป็นลุ่มอหิสาวสวยใสุ่มหาวิทยาลัย นัุ่ยัน้วยวามรื่นเริ บรรยาาศรอบ้าพวเธอเหมือนนาฟ้าำลัสนทนาันอยู่
“นั่นือลุ่มสี่นาฟ้า มันอบหนึ่ในนั้น ามมาั้แ่สมัยเรียนที่โรเรียนแล้ว มันสารภาพรัับหิสาวที่ื่อาราเป็นำนวน 99 รั้”
“99รั้ ?”
ไรภพอที่ะเผยใบหน้าใไม่ไ้ มันหันไปมอวัศพล้า ๆ นึำในใ ายหนุ่มรหน้าอมัน้อบ้าีเือนาไหนถึสามารถสารภาพรัทั้ ๆ ที่โนปิเสธไ้มามายนานี้
“เาเรียวามพยายาม นายไม่เยไ้ยินหรอว่า น้ำเาะหินทุวัน หินยัร่อน”
“แล้วนายเยไ้ยินสุภาษิที่ว่า หินโนเาะทุวัน หินยัหนี รึเปล่า”
ายหนุ่มสอนเถียันไปมา ทำให้ไรภพส่ายหัวอย่าระอาใ แ่็อำับเหุาร์รหน้าไม่ไ้ นับว่าเป็นสีสันหนึ่อารเ้าเรียนในมหาวิทยาลัยเลยทีเียว
บรรยาาศารเริ่มานเป็นไป้วยวามเรียบร้อย อธิารบีล่าวเปิานพร้อมอธิบายระเบียบอมหาวิทยาลัย่า ๆ ไว้ โยนัศึษาะ้อเ้าเรียนไม่น้อยว่า80 % โยะแบ่นัศึษาออเป็น2 ผลั ือผลัเ้าและผลับ่าย เพื่อ่าย่อารัาร
หลัาพิธีเปิารปมนิเทศเสร็ นัศึษาทุน่าเ็ห้อเรียนอนเอทา Website อมหาวิทยาลัยึ่ไรภพไ้เรียนภาบ่าย ในห้อเรียนที่ร้อยอมหาวิทยาลัย
เหมือนเป็นโะา ไรภพ วัศพล และทันัย ไ้เรียนภาบ่าย้วยัน แถมยัเรียนห้อเียวันอี ที่เป็นเ่นนี้เพราะห้อนี้ัเรเลี่ย่าหา ถ้าพูามริแล้วเป็นห้อบ๊วยที่สุในมหาวิทยาลัยึ่ห้อที่ร้อยนั้นไ้รวมนัศึษาที่ไม่เอาไหนมาอยู่ในห้อนี้ทั้สิ้น
ความคิดเห็น