การหวนคืนเเห่งความเเค้น

ผมคือเด็กที่โชคดีที่สุดคนนึงเพราะครอบครัวอบอุ่นเป็นลูกคนเดียวในบ้านเเถมบ้านยังถานะค่อนข้างดีอีกด้วยชื่อของผมคือ"ฟีนิกซ์"เด็กลูกครึ่งในตาสีฟ้าเเละตาอีกข้างสีน้ำตาล(เด็กตา2สีกรณีนี้หายากจริงๆ)ผมตรงสีดำตัวผอมเเห้ง ไงฟีนิกซ์ เสียงเด็ก

รุ่นราวคราวเดียวกับผมเรียกผมด้วยความสนิทสนมเด็กคนนั้นคือริมดา เด็กหญิงผู้ร่าเริงตลอดเวลาบางทีผมก็คิดเล่นๆว่าเอ็มม่าไม่เคยทุกใจบ้างหรือไง

"ไปเล่นกับเพื่อนๆกันเถอะ" รินดาพูด

"อื้อไปกัน" ผมตอบกลับไป

ผมเล่นกับเพื่อนเพลินไปหน่อยจนกลับมาบ้านช้าพอมาถึงที่บ้านเเม่กับพ่อก็บ่นกันชุดใหญ่เลยฮ่าๆๆ จากนั้นก็ไปอาบน้ำกินข้าว ที่โต๊ะกินข้าวเเม่ได้ถามกับผมว่า

"วันนี้สนุกไหม"

ผมตอบไป

"ก็สนุกสิครับทำไมเเม่ถามอย่างงั้นล่ะ"

เเม่ตอบกลับ

"อ้อ ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ"

ผมได้เเต่งงกับคำถามของเเม่จากนั้นก็เข้านอน

จากนั้นเรื่องทั้งหมดก็เริ่มขึ้นน~~~

จบบทนำ^^