คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 02 : เปลี่ยนไป
ตอนที่ 02
_________________________________________________________________________________
"ไง ไม่กอดหน่อยหรอ จำฉันไม่ได้หรือไง"
อึนวู เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้ามุนบิน อ้าแขนรอรับอ้อมกอดจากน้องชายของตน
มุนบินเพียงแค่ค่อยๆเข้าไปสวมกอดพี่ชายด้วยความคิดถึงอันมากมาย
แต่ทำไมมันเป็นความคิดถึงที่เจ็บปวดแบบนี้นะ
หวังว่ามันจะไม่เป็นเรื่องร้ายๆที่เขาจะต้องได้ยินจากปากอึนวูแล้วกัน
"เอ่อ มุนบิน คนนี้คือ ไดน่า เธอเป็นเพื่อนสนิทของพี่นะ"
"ไดน่า คนนี้คือมุนบิน น้องชายของเราเอง"
อึนวูแนะนำให้ทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน โดยที่มุนบินแทบจะไม่มองหน้าใครเลยทั้งนั้น
ในขณะเดียวกัน ไดน่าก็พยายามดึงความสนใจ ยิ้มให้มุนบินจนแก้มปริ
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^ ^ "
เมื่อเกิดช่องอากาศระหว่างการสนทนา ฝ่ายผู้หญิงจึงเป็นคนเริ่มทักทายก่อน หลังจากที่มุนบิน
แทบจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับกับเธอเลย
"เช่นกันครับ"
มุนบินตอบเพียงสั้นๆ และเพียงแค่ชำเลืองตามองเธอเพียงแค่ชั่ววินาทีเดียว
ทุกการกระทำ อยู่ในสายตาของชาอึนวูหมดแล้ว และอึนวูก็ส่งสายตาตำหนิไปยังมุนบิน
"ไดน่า จะมาฝึกงานที่นี่ด้วยเช่นกัน เพราะตอนที่พี่ไปฝึกงาน
ก็มีไดน่านี่แหละคอยดูแลและช่วยเหลือพี่ ถือว่าพี่จะตอบแทนเธอบ้าง
พี่จะให้ไดน่ามาอยู่กับเรา ประมาณเดือนนึงนะ"
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ทำไมมุนบินถึงได้เสียใจขนาดนี้ สีหน้าของเขามันปรากฎออกมาชัดเจน
ภาพที่เขาคิดไว้ว่าในตอนที่เจออึนวู เขาจะต้องสวมกอดอึนวูอย่างดีใจ อึนวูจะต้องคิดถึงเขามากๆ
จะมีเพียงเราสองคน จะกลับบ้านด้วยกัน ทุกๆอย่างจะยังเป็นเหมือนเดิม
แต่นี่อะไร ทำไมผู้หญิงคนนี้ ถึงต้องติดห้อยมากับพี่ชายของเขาได้
และดูเหมือนอึนวู จะสนใจเขาน้อยกว่าผู้หญิงคนนี้เสียอีก
"ไดน่า อยากทานอะไรก่อนมั้ย"
"อ๋อ ไม่เป็นไรหรอก เรากลับกันดีกว่า แล้วเดี๋ยวจะเรียกแท็กซี่หรือ-"
"พี่อึนวู ผมไปเรียนขับรถมาแล้วก็ ตอนนี้ผมก็ขับรถเป็นแล้ว ผมขับรถของพี่มาที่นี่แหละ"
ไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ มุนบินก็พูดตัดหน้าเธอไปอย่างดื้อๆ
สร้างความประหลาดใจให้อึนวู ที่มุนบินไม่เคยเป็นแบบนี้
และยังทำให้ฝ่ายหญิงทำหน้าไม่รับบุญด้วย
"พี่จะเป็นคนขับหรือเปล่า?"
"อื้อ ขอบใจนะ ดีมากที่นายดูแลตัวเองได้"
มุนบิน นำทั้งสองคน ไปยังรถที่คุ้นเคย
อึนวูนั่งด้านคนขับ มุนบินนั่งด้านข้างเขา และไดน่านั่งอยู่ข้างหลัง
อึนวู ยื่นกระดาษโน้ตเล็กๆมาให้มุนบิน ซึ่งในนั้นเขียนสั้นๆว่า
"เดี๋ยวมาคุยกันหน่อยสิ"
เมื่อทั้งสามคนเดินทางมาถึงบ้านแล้ว
มุนบินเพียงแค่เดินเข้าไปในห้องตัวเองเงียบๆ
"นั่งก่อนสิ และเดี๋ยว รอผมแปปนึงนะ มีอะไรจะคุยกับมุนบินนิดหน่อยน่ะ"
ชาอึนวู กล่าวให้ไดน่านั่งลงรอเขาที่ห้องรับแขก
เมื่ออึนวูเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเพียงมุนบินนั่งลูบเจ้าแมวอยู่ โดยมีสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึกใดๆ
เขาเงยหน้าขึ้นมามองอึนวูด้วยสายตาแบบนั้น ราวกับกำลังรอคำพูดอะไรบางอย่าง
"ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ตั้งแต่อยู่ที่นั่น และไม่ค่อยได้ติดต่อมา เพราะว่าพี่งานยุ่งจริงๆ"
มุนบินเพียงแค่พยักหน้ารับ แต่ชาอึนวูยังไม่เข้าใจ ว่ามุนบินโกรธอะไร
"ฟังนะ พี่ไม่ได้ขอให้เธอมา แต่เธอขอมาเอง พี่คงจะไม่ตอบตกลงหรอก ถ้าเธอเป็นแค่คนรู้จัก แต่เพราะเธอเป็นเพื่อนพี่มาตลอดตั้งแต่ที่พี่ไปเยือนที่นั่น เราตอบแทนและช่วยเหลือซึ่งกันและกัน พี่อยากให้นายเข้าใจ จริงๆแล้ว พี่ก็อยากใช้เวลาอยู่กับเราสองคนมากที่สุด แต่แค่เดือนเดียวเอง เท่านั้นแหละนะ"
"อื้ม"
คำตอบเพียงสั้นๆ ที่ไม่แก้กระจ่างอะไรของมุนบิน ก็ชักจะทำให้อึนวูเริ่มอารมณ์ร้อนขึ้นมา
"ต้องการอะไร ก็พูดออกมาสิ แล้วพี่จะรู้มั้ย"
อึนวูพยายามคุมเสียงตัวเองไม่ให้ดังไปมากกว่านี้ แต่มันก็เกรี้ยวกราดขึ้นมาสำหรับคนฟัง
"เธอ กับ ผม ใครสำคัญกว่าเหรอครับ..."
มุนบินพยายามหลบหน้าเพื่อไม่ให้อึนวูเห็นใบหน้าอันเศร้าใจของเขา พลางถามออกไปเงียบๆ
"นายก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วสิ"
"พี่รู้มั้ย พี่ดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ ตั้งแต่กลับมา พี่ไม่ได้ใส่ใจผมเหมือนเมื่อก่อน"
ชาอึนวู ไม่พูดอะไร เพียงแค่หุบปากเงียบ รอฟังในสิ่งที่มุนบินจะพูดต่อ
"พี่เหมือนจะสนใจแต่เธอคนนั้น แต่ไม่ได้สนใจผมเลย แม้แต่ตอนที่เจอกันที่สนามบิน คำว่าเป็นยังไงบ้าง พี่ยังไม่ถามผมเลยสักคำ"
เพราะที่มุนบินพูดมันถูกต้องหมดทุกอย่าง จนคนเป็นพี่ ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้
"ขอโทษนะที่งี่เง่า ผมก็แค่น้อยใจเฉยๆ ช่างมันเถอะ ออกไปอยู่กับได้แล้ว เธอคงเหงาแล้วแหละ"
มุนบินอยากจะหยุดความอึดอัดนี้ ให้จบๆไปสักที สุดท้ายก็เป็นเขาเองที่เป็นฝ่ายผิด
ใช่สิ เพราะเขาไม่ได้มองว่าอึนวูเป็นพี่ของเขานี่นา เขามองว่าอึนวู เป็นคนรักของเขา
แล้วสำหรับอึนวูล่ะ เห็นเขาเป็นอะไร
"เราเป็น ...พี่น้อง กันอยู่แล้วนะมุนบิน ทำไมถึงต้องเสียใจในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้ล่ะ คงไม่ได้มีแค่พี่ที่เปลี่ยนไปหรอกนะ พี่ว่านายเองก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน พี่คิดว่าหลังจากไดน่ากลับไปแล้ว เราคงต้องปรับตัวใหม่อีกเยอะเลย"
อึนวูกล่าวอย่างราบเรียบ และเดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจอะไรอีก
ไม่จริง จริงๆแล้วมุนบินไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด แต่ที่ผ่านมา เขาแค่เก็บความรู้สึกไม่ให้มันเผยออกมาเท่านั้นเอง อึนวูนั่นแหละที่เปลี่ยนไป เขาไม่ได้อ่อนโยนต่อมุนบินเหมือนเมื่อก่อน ถ้าเกิดเขาเห็นมุนบินเศร้าขึ้นมา เขาจะเป็นคนไปนั่งข้างๆมุนบิน ลูบหัวเขา และปลอบอยู่เสมอว่า มีอะไรก็เล่าให้ฟังได้นะ
แล้วเมื่อกี้ล่ะ เขาก็เห็นไม่ใช่เหรอ ว่ามุนบินมีสีหน้าแย่แค่ไหน แต่เขาไม่คิดที่จะเข้ามาปลอบเลยสักนิด
ผู้ชายที่อบอุ่นอ่อนโยนคนนั้น หายไปอยู่ที่ไหนกันแล้วล่ะ
ด้านของชาอึนวู
ร่างสูง เดินออกมาจากห้องนอนของมุนบิน
คำพูดของน้องชาย ทำให้เขาเริ่มคิดมาก และทบทวนตัวเอง
เขาเริ่มไม่ค่อยมีสมาธิ
"คุยเสร็จแล้วเหรอ ว่าแต่จะให้ฉันนอนที่ห้องไหนดีล่ะ"
ไดน่าที่นั่งรอเจ้าบ้านอยู่ ก็เอ่ยถามขึ้นมา ทันทีที่เห็นอึนวู
"เธอนอนห้องฉันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันจะไปนอนกับน้องชายเอง"
"เอ๊ะ มีสองห้องนอนเองเหรอ บ้านออกจะกว้างนะ"
"เอ่อ จริงๆแล้วมีสามห้องนอนน่ะ แต่อีกห้องหนึ่งทำไว้เป็นห้องของแมวแล้วอะนะ"
"ว้าว นี่นายเลี้ยงแมวด้วยเหรอเนี่ย ทำไมนายไม่เคยเล่าให้ฟัง"
"ก็มันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะนะ"
"อย่างนี้นี่เอง แล้วเย็นนี้ เราจะทานอะไรกันดี"
"เดี๋ยวฉันจะทำอาหารเอง"
สองเพื่อนต่างเพศ คุยกันจนลืมเรื่องของมุนบินไปเสียสนิท แต่ไม่ใช่กับอึนวู ที่ในหัวของเขา ยังคงวนเวียนอยู่แต่เรื่องที่เขากับน้องชายเพิ่งจะ... เข้าใจผิดกัน? ไม่สิ ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี ตั้งแต่พวกเขากินอยู่ด้วยกันมา ก็เพิ่งจะเคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นครั้งแรกนี่แหละนะ
อึนวู เดินไปยังครัว เปิดตู้เย็นค้างไว้และเอาแต่เหม่อลอย กว่าจะนึกขึ้นได้ว่าควรจะหยิบอะไร ก็ผ่านมาชั่วครู่หนึ่ง
เขาทำอาหารเงอะๆงะๆ บางทีก็ทำมีดหล่น จนไดน่าทนไม่ไหว ขอเข้าไปช่วย
"เป็นอะไรมากหรือเปล่าเนี่ย เจ็ทแล็กค้างหรือไง ปกติอยู่ที่นั่นก็ออกจะคล่องแคล่ว"
"เออ คงงั้นแหละมั้ง"
อึนวูเอาแต่คิด ว่าเขาเปลี่ยนไปยังไง และคำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้ ที่บอกว่า เขาและมุนบินเป็นแค่พี่น้องกัน ทำไมตอนนั้นที่พูดออกไป มันรู้สึกเจ็บจังเลยนะ และเขาก็ไม่ได้ถามไถ่ทุกข์สุขของมุนบินเลยสักคำ ขอโทษก็ไม่ได้พูดออกไป นี่เขาใจร้ายกับมุนบินมากไป หรือมุนบินยังไม่รู้จักโตเป็นผู้ใหญ่กันแน่
ด้านของมุนบิน
มุนบิน นั่งเล่นกับเจ้าจินจินอยู่พักหนึ่ง พยายามขจัดความเสียใจ และลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่
ช่วยไม่ได้ที่เขาเผลอตัวเอง แต่ก็ดีแค่ไหนแล้ว ที่ไม่เผลอสารภาพรักออกไป
เขาเริ่มได้กลิ่นของมื้อเย็นเริ่มโชยมา ทำให้เขารู้ทันทีว่า อาหารเย็นคงใกล้จะเสร็จแล้ว เขาจึงลุกขึ้นวางเจ้าแมวลง
เมื่อเดินลงไปถึงห้องครัว ในสายตาของมุนบินมองเห็นชาอึนวู กำลังยืนทำอาหารคู่กันกับไดน่า
นั่นเป็นภาพที่เขามองแล้วรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ แต่มองดูอีกที ก็ช่างดูเหมาะสมกันเหลือเกิน
เขาปัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปให้หมด และเดินเข้าห้องน้ำเพื่อล้างมือ
เขาจงใจอยู่ในห้องน้ำนานๆ เพื่อไม่อยากเห็นภาพนั้น
เมื่อแน่ใจว่ามื้อเย็นถูกจัดใส่จานและย้ายมายังโต๊ะแล้ว เขาจึงออกมา
"อ้าว กำลังจะไปเรียกพอดี"
อึนวู ที่กำลังจะไปเรียกมุนบิน ก็เห็นเจ้าตัวเดินออกมาจากห้องน้ำใต้บันได
"อื้ม ได้กลิ่นก็เลยลงมานานแล้ว"
มุนบินนึกขึ้นได้อีกอย่าง นอกจากอึนวูจะเปลี่ยนไปแล้ว
ยังลืมกิจวัตรบางอย่างไปด้วย
เช่น เรียกมุนบินมาทานข้าวเย็น ปกติแล้วเขาไม่เคยเรียกเลยสักครั้ง เพราะมุนบินจะรู้เวลาเองตลอด
แต่เมื่อกี้นี้คืออะไรกัน อาจจะกำลังทำตัวเป็นคนดีต่อหน้าผู้หญิงอยู่ก็ได้
อาหารมื้อเย็นวันนี้ ส่วนใหญ่จะเป็นอาหารทะเล และเนื้อวัว
ดูเหมือนจะเป็นของโปรดมุนบินซะด้วยสิ
"โอ้วว ดูสิๆ โคตรน่ากินอะ ตอนฉันอยู่ปารีส ทำไมไม่เคยกินอะไรแบบนี้ และยังเป็นครั้งแรกด้วย ที่ฉันเพิ่งจะทำอาหารเกาหลีกับญี่ปุ่นอะ อึนวู ทีหลังนายก็ช่วยสอนฉันหน่อยนะ เมื่อกี้ทำอาหารกับนายครั้งแรก สนุกมากเลย"
ไดน่ามีแอ็คติ้งใหญ่ เมื่อเห็นอาหารที่วางอยู่ตรงหน้า สาดคำพูดออกมาไม่หยุด
และทุกคำพูด ทุกการกระทำ ก็อยู่ในการจับตามองของมุนบินตลอด
ว่ายังไงนะ ครั้งแรกเหรอ นึกว่าจะเคยทำด้วยกันหลายครั้งแล้วเสียอีก
"ว่าแต่ ทำไมถึงมีกุ้งกับวัวเยอะจังเลยอะ เนื้อวัวมันจะเหนียวมั้ย"
"ของโปรดใครบางคนน่ะ เนื้อวัวไม่เหนียวหรอก เพราะฉันทำจนสุกและเปื่อยแล้ว"
ของใครบางคนที่ชาอึนวูพูด ก็คงไม่พ้นเด็กหนุ่มอีกคน ที่ตีหน้าซื่อทำเป็นยังงอนอยู่
ทั้งๆที่ดีใจแทบตาย ที่ได้กินของโปรดฝีมือพี่ชายครั้งแรกในรอบ 1 ปีที่ไม่ได้กินมานาน
นี่อึนวูคงกำลังง้อเขาทางอ้อมอยู่สินะ
"จะทานแล้วนะครับ"
ทั้งสามคน กินมื้อเย็นกันอย่างเงียบๆ ราวกับกำลังซึมซับรสชาติของอาหารที่นึกถึงมานาน
โดยเฉพาะกับแขกผู้มาใหม่ ที่รีแอ็คชั่นทางใบหน้าของเธอ สุดเกินจะบรรยาย เมื่อตอนที่เธอคีบกิมจิเข้าปาก
และแล้ว เวลาก็ล่วงเลยผ่านไปจนถึงเวลาดึกสงัด
อึนวูบอกมุนบินไว้แล้วว่าเขาจะมานอนกับมุนบิน และสละห้องตัวเองให้กับไดน่า
มุนบินจึงอาบน้ำรอล่วงหน้า ก่อนที่อึนวูจะเข้ามา
ระหว่างนั้น เขาก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อย
ช่วงเวลาสั้นๆที่ผ่านมา พอได้เห็นเวลาที่อึนวูกับไดน่าอยู่ด้วยกันแล้ว
จริงๆ มันก็ไม่ได้ดูมีความนัยแอบแฝงอะไร ทั้งสองดูเหมือนเป็นเพื่อนกันจริงๆ
ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ยิ่งกว่านั้นไดน่ากลับเป็นผู้หญิงที่ดูห้าวๆ และเฮฮาโอเวอร์แอ็คติ้งอยู่เสมอ
ไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบคุณนายผู้ดีอังกฤษเหมือนที่คิดไว้ตอนแรก
เฮ้อ ที่ผ่านมา มุนบินก็คงคิดมากไปเอง
แล้วเรื่องที่ชาอึนวูเปลี่ยนไปอีก
อาจจะเพราะสนิทกันจนเคยชิน และพอไม่ได้เจอกันนานๆ
มันก็คงจะมีบ้างที่ปรับตัวไม่ค่อยทัน
เคยมีความรู้สึกแบบ ได้เจอญาติที่ไม่ได้เจอกันมานานมั้ย
ประมาณนั้นแหละ
จากการที่เกือบจะทะเลาะกันเมื่อตอนบ่ายที่ผ่านมา กลับกลายเป็นสิ่งที่เตือนสติทั้งสองคน
ว่าพวกเขาลืมอะไรไป และเปลี่ยนไปยังไง ทำให้ทั้งคู่ ระลึกถึงตอนที่เคยอยู่ด้วยกัน
และก็เข้าใจยิ่งขึ้น
"มุนบิน พี่ขอเข้าไปในห้องนะ"
ชาอึนวู เคาะประตูห้องสองสามที ก่อนจะขออณุญาตเจ้าของห้อง
มุนบินอยู่ดีๆก็หน้าแดงขึ้นมา
บ้าจริง! เขาก็แค่เข้ามาในห้องเอง ไม่ได้จะเข้ามาในห้องน้ำสักหน่อย
"อื้ม เข้ามาได้เลย ผมอาบน้ำอยู่"
เขาตะโกนออกไป พอให้อีกฝ่ายได้ยินเสียง
และชาอึนวูก็เข้ามา
"ห้องมืดจัง ทำไมไม่เปิดไฟไว้ล่ะ"
มุนบินเพียงมองเห็นเงาของพี่ชายผ่านช่องเล็กๆข้างล่างประตู
ที่เดินหาสวิชท์ไฟในห้อง แต่อยู่ๆ ชาอึนวูก็เดินมาประชิดประตูห้องน้ำ
"มุนบิน นายลืมเอาผ้าผ้าเช็ดตัวเข้าไปด้วยหรือเปล่า"
เมื่อมุนบินกวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นผ้าเช็ดตัว
นี่เขาลืมไว้จริงๆเหรอ เอ๊ะ อย่าบอกนะว่าอึนวูจะเอาเข้ามาน่ะ อย่าน้าาาา
"ให้ฉันแขวนไว้ที่หน้าประตูมั้ย"
เฮ้อ เพ้อเจ้ออีกแล้วเรา เขาจะเข้ามาทำไมกันล่ะ บ้าจริง
"อื้อ ขอบคุณครับ"
มุนบินรู้สึกเขินจนทำอะไรไม่ถูก แต่ชาอึนวูแบบนี้ไม่ใช่เหรอ ที่เป็นชาอึนวูแบบในตอนที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน ไม่รู้อาจจะเป็นเพราะไม่ได้ถูกอ่อนโยนแบบนี้มานาน ก็เลยไม่ค่อยชิน เป็นไงล่ะ เมื่อตอนบ่ายเรียกร้องไว้นักว่าอยากได้อึนวูคนเดิม พออึนวูคนเดิมกลับมาก็เขินจนทำตัวไม่ถูกซะงั้น
มุนบินปิดฝักบัวและเดินไปเปิดแง้มประตูห้องน้ำ ยื่นแขนออกไปพยายามควานหาผ้าเช็ดตัว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
"เอ้า นี่ แขนสั้นละสิ เอื้อมไม่ถึง"
มุนบินตกใจอย่างแรง เมื่อชาอึนวู เดินเอาผ้าเช็ดตัวมาไว้ที่มือเขาเงียบๆ
"ทีหลัง ช่วยมาแบบให้ซุ่มให้เสียงหน่อยได้มั้ย ตกใจหมด"
"อายหรอ"
"ไม่ใช่สักหน่อย ตกใจไง"
"ตกใจทำไม ทั้งห้องก็มีแค่เราสองคน"
โอ๊ย ให้ตายสิ คำพูดซื่อๆของอึนวู บางทีมันก็ทำให้เขาคิดลึกเหมือนกันนะ
เมื่อมุนบินใสชุดนอนเสร็จสรรพแล้ว เขาก็เดินออกมาจากห้องน้ำ
ซึ่งตอนนี้ชาอึนวู ก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำรอแล้ว
"ถ้าง่วง ก็นอนก่อนเลยนะ"
อึนวู เดินมาแตะไหลามุนบินเบาๆ และเดินผ่านไปเข้าไปยังห้องน้ำ
ยอมรับเลยว่าวันนี้ มุนบินถูกอึนวูรุกใส่(โดยไม่รู้ตัว)หนักจริงๆ
อาจจะเป็นเพราะถูกลงโทษจากการทะเลาะกันแหละมั้งนะ
มุนบินล้มตัวลงนอนบนเตียงทอดมองเพดานว่างเปล่า และดึงหมอนข้างมากอด
เขากำลังคิด ว่าจริงๆแล้วในใจลึกๆ อึนวูจะคิดกับเขามากกว่าแค่พี่น้องหรือเปล่านะ
"มุนบิน"
อยู่ๆ ชาอึนวูก็ตะโกนเรียกเขาจากในห้องน้ำ ทำให้เขายันตัวลุกขึ้น
"ดูเหมือนฉันจะลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาเหมือนกันนะ ช่วยเอามาให้หน่อยสิ"
!!!
_________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น