The Rozen Shadow

เนื้อเรื่อง

The Rozen Shadow

Do you know? What is The shadow?

            ทุกๆวันฉันมักจะต้องไปไหนมาไหนคนเดียว จะถามว่าเคยเหงาไหม จะบอกว่าไม่เคยเลยก็คงโกหก ปัจจุบันแม้จะอยู่มัธยมปลายแล้ว ก็ไม่ได้มีอะไรต่างจากตอนเรียนประถมเลย ทุกๆวันของฉันว่างเปล่า เพื่อนที่โรงเรียนไม่เคยคบกับใครจริงจัง พวกนั้นชื่นชมผลการเรียนและหน้าตาของฉัน ไม่เคยมีใครคิดจะคบกับฉันแบบ เพื่อน จริงๆ

" ทุกคนคะกรุณาอยู่ในความสงบด้วย ทุกๆคนคงจะทราบเรื่องนิทรรศการประจำปีกันแล้ว ซึ่งทุกๆปีจะมีการแสดงและมีออกร้านของแต่ละห้อง ฉันจึงอยากได้ความคิดเห็นของทุกคน ว่าในปีนี้ห้องเราจะจัดการแสดงหรือจัดร้านอะไรดี ตามความเห็นส่วนมาก " สาวสวยสวมแว่นนามมิโดะยืนตะโกนหน้าชั้นเรียน

" ฉันขอเสนอจัดการแสดงละครค่ะ " ริมฝีปากสีซีดเอ่ย

" เอาล่ะใครเห็นด้วยกรุณายกมือด้วยค่ะ " ร่างบางหน้าชั้นเอ่ย

และแล้วก็มีนักเรียนยกมือประมาณหนึ่งในสามของห้อง จากนั้นเริ่มมีเสียงดังเซ็งแซ่ขึ้นพร้อมกับการเสนอไอเดียต่างๆ

" เอาล่ะค่ะ สรุปว่า จากการเสนอมานั้นเราได้คัดเลือกออกมาทั้งหมดห้าอย่างคือ ร้านหนังสือการ์ตูนและโดจินชิจากคุณมาซาคิ การแสดงละครจากคุณนาโอะ จัดมินิคอนเสิร์ตโดยคุณมะโกโตะ และร้านขายวีซีดีจากคุณยามิ " ร่างเดิมหน้าชั้นเอ่ยหลังจากได้รับการแสดงความคิดเห็นทั้งหมด

มีการลงคะแนนกันอีกครั้ง จนกระทั่งสรุปได้ว่าห้องของฉันจะจัดการแสดงมินิคอนเสิร์ต โดยเลือกให้ฉันเป็นนักร้องนำ ทำไมนะเวลามีงานต้องเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยทุกครั้ง ฉันเบื่อเต็มทนแล้ว

วันการแสดง

เสียงเพลงดังกึงก้องไปทั่วหอประชุม นักเรียนปีสอง ยูกิ ซากะอิ ยืนร้องเพลงอยู่บนเวทีดูจากการแสดงของเขาแล้วรู้สึกจะสนุกเอามากๆ ต่างกับฉันที่เป็นคนต่อไป ซึ่งมีความรู้สึกเดียวคือ ฉันเบื่อ

เมื่อเพลงของยูกิซากะอิจบลงเสียงกรีดร้องของสาวๆก็ดังสนั่นทั่วหอประชุม แต่ทำไมไม่รู้ตัวฉันถึงได้สั่นเมื่อถึงคราวของฉัน เมื่อ

แสงไฟส่องมาที่ตา คนดูมากมายนั่งอยู่พร้อมจ้องมายังตัวฉัน สักพักเสียงกรีดร้องได้กลับมาดังอีกครั้งหนึ่ง เพลงของฉันเป็นเพลงแนว POPROCK เมื่อเสียงกลองเริ่มให้จังหวะฉันก็ต้องเปิดปากร้องเพลงตามที่ได้ซ้อมไว้ เนื้อเพลงไร้สาระออกมาจากปากของฉันและเมื่อจบเพลงฉันก็โค้งคำนับและเดินเข้าไปหลังเวที

" คุณเรน เยี่ยมมากค่ะ " มิโดะเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

" ขอบคุณมากค่ะ แต่นี่ก็เพราะมิโดะซังและทุกคนช่วยซ้อมด้วย ต้องขอบคุณทุกคนมากนะคะ "ฉันตอบพร้อมยิ้มหวานตามมารยาท

" แหมไม่หรอกค่ะ ถ้าอย่างนั้นเชิญไปพักผ่อนหรือจะไปเดินในงานก็ได้เลยนะคะ "

ฉันเดินเข้าไปในห้องแต่งตัวหลังเวทีเพื่อหยิบกระเป๋า ตอนนี้ห้องถูกปิดไฟมืดสนิทเพราะว่าถ้าหากเปิดไฟทางด้านหน้าเวทีจะเป็นแสงไฟลอดออกไปได้ เพราะฉะนั้นเวลามีการแสดงจึงต้องปิดไฟจนกว่าการแสดงจะจบลง

ในห้องมีฉันอยู่คนเดียว ขณะที่ฉันหยิบกระเป๋าและกำลังจะเดินออกจากหอประชุมทางประตูหลังก็ต้องชะงัด

ตุบ

กระเป๋าของฉันหลุดจากมือ สำหรับฉันที่เคยเห็นวิญญาณมาเยอะ ยังไงก็ไม่เคยช็อกเท่าครั้งนี้ ก็เพราะหน้าของเค้าเหมือนกับฉันไงล่ะ

ฉันก็เลยหยิบกระเป๋าและเดินออกไป ฉันพยายามทำเหมือนกับไม่อะไรเกิดขึ้น แต่ทว่าคนๆนั้นได้ตามฉันมาเรื่อยๆ พอเดินมาถึงบริเวณที่ไม่มีคนฉันจึงเอ่ยปากถาม

" ตามฉันมาทำไม "

" .... "

คำพูดของเขาทำให้ฉันไม่สบอารมณ์ เมื่อเดินมาถึงร่มไม้ฉันหันกลับไปแต่เขาก็หายไปแล้ว

" ดีล่ะ ไปซะที ฉันล่ะปวดหัวกับเรื่องพวกนี้เหลือเกิน "

ฉันเดินกลับไปและเข้าไปเดินดูร้านค้าต่างๆบนอาคารเรียน ระหว่างเดินนั้นก็มีคนเดินมาให้ของขวัญฉันทีละคนสองคนจนตอนนี้มือของฉันไม่มีที่เหลือแล้ว พอดูๆไปก็มีแต่ขนม ตุ๊กตา แล้วก็ของกระจุกกระจิก

เมื่อเดินไปเรื่อยๆ ฉันก็เจออาจารย์วิชาศิลปะ ฉันจึงถือโอกาสถามว่าวันนี้กลับเลยได้หรือเปล่า เมื่ออาจารย์บอกว่าได้ ฉันจึงรีบเดินไปที่ร้านขายขนมของนักเรียนปีสามทันที

" รุ่นพี่คะขอโทษที่ขัดจังหวะทำงานนะคะ ไม่ทราบว่ามีถุงใหญ่ๆบ้างมั้ยคะ " ฉันเอ่ยกับคุณยะมิโนะ หนึ่งในคณะกรรมการนักเรียน เขามักจะช่วยฉันในเวลาที่เดือดร้อน แต่ฉันก็ไม่ได้สนิทกับเขาเท่าไรนัก

" เรนจังนี่เอง อืม เดี๋ยวหาก่อนนะ อ๊ะเจอแล้ว ว่าแต่เรานี่ดังจังเลยนะได้ของขวัญมาเพียบเลย นี่ได้จากเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชายล่ะ ฮิฮิ " ยะมิโนะในชุดเด็กเสริฟพูดพร้อมโปรยรอยยิ้ม

" ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ แล้วก็ขอบคุณมากนะคะสำหรับถุง ขอยืมโต๊ะแป๊บนึงนะคะ "

" เชิญเลยจ้ะ "

จากนั้นฉันก็จัดการใส่ของพวกนั้นลงไปในถุง เมื่อบอกลารุ่นพี่เสร็จฉันก็เดินไปสถานีรถไฟฟ้าและกลับถึงบ้านภายในเวลาเพียงสิบห้านาที

เมื่อถึงบ้านอย่างแรกที่ฉันทำก็คือล้างเครื่องสำอางหนาเตอะบนหน้าออกให้หมด วันนี้คุณมิโดะแต่งหน้าให้ซะหนาเตอะจนมองไม่เห็นผิวหน้า

เมื่อล้างหน้าเสร็จฉันก็เดินมาแยกของขวัญว่าอะไรเป็นอะไรระหว่างนั้นผู้ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้น ครั้งนี้ฉันตกใจจนแทบช็อกเพราะในบ้านนั้นฉันมักจะอยู่เงียบๆ ไม่ได้เปิดโทรทัศน์หรือเปิดเพลงอะไร

" คุณต้องการอะไร " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

" คุณนั่นแหละ ที่ทำให้ผมปรากฏตัว "

" พูดอะไรน่ะ " ฉันงงจริงๆฉันไปทำอะไรตั้งแต่เมื่อไหร่ให้วิญญาณหน้าตาเหมือนฉันตามมา

" พลังของคุณไง คุณมีพลังมหาศาลอยู่ในร่างแต่ว่าร่างของมนุษย์ธรรมดานั้นไม่สามารถรับพลังมหาศาลนั้นได้ พลังนั้นจึงถูกแบ่งมาให้ผม " เขาพูดอะไรที่ไม่น่าเชื่อ

" ก่อนอื่นคุณเป็นใครกันแน่ "

" เงาไงล่ะ ผมคือเงาของคุณ "

" …. " ฉันอึ้งกับคำตอบของเขาจริงๆ

" ถ้าอย่างนั้น ในเมื่อนายเป็นเงาของฉันทำไมนายฉันหายไปได้ล่ะ "

" นั่นเพราะเมื่อคุณไปในที่ๆมีคนพลุกพล่านพลังก็จะถูกดูดซึมและทำให้หลังไม่เพียงที่จะสร้างร่างนี้ขึ้น "

                " นั่นหมายความว่าจากนี้ไปถ้าหากฉันอยู่คนเดียวนายก็จะโผล่ออกมาอย่างนั้นหรอ แล้วฉันจะทำยังไง ถ้าเกิดเดินไปตามถนนแล้วนายอยู่ดีๆก็โผล่มา อยู่ดีๆก็หายไป ชาวบ้านชาวเมืองเขาได้ตกใจแย่ " ฉันพูดพร้อมใบหน้าเหนื่อยล้าและสับสน

                จากนี้ไปฉันต้องมีผู้ชายคนนี้ตามติดตลอดเวลางั้นเหรอ แย่ที่สุดแย่ยิ่งกว่าชีวิตในโรงเรียนที่น่าเบื่อเสียอีก

" ขอโทษนะครับแต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไงด้วย เราคงต้องอยู่กันอย่างนี้ไปจนกว่าจะหาวิธีได้แหละครับ "

" เข้าใจล่ะ ฉันจะพยายามนะ "

" ครับ เรามาเป็นเพื่อนนะครับ ว่าแต่คุณก็อยู่คนเดียวนี่ ผมอยู่ด้วยสักคนคงไม่มีปัญหานะครับ " มนุษย์เงาพูดพร้อมโปรยยิ้มหวานใส่ฉัน

" เอาล่ะนายเป็นเงาก็จริงแต่จะให้ใช้ชื่อฉันก็คงไม่ได้ฉันจะตั้งชื่อให้นายละกัน "

" ครับ งั้นจะให้ผมชื่ออะไร "

" นายเป็นมนุษย์เงาก็ชื่อว่า คาเงะ ละกัน " (คาเงะ-เงา)

" นี่ฉันถามจริงๆเถอะ ฉันเป็นผู้หญิงแล้วทำไมเงาของฉันถึงเป็นผู้ชายได้ล่ะ งงจริงๆ "

" ก็เพราะเงาเป็นด้านตรงข้ามไงครับ "

" ออ เหรอ เข้าละ งั้นนายช่วยแยกของพวกนี้ที่สิฉันเหนื่อย ขอไปนอนก่อนนะ "

จากนั้นฉันก็เดินไปยังห้องนอนแต่ทว่า

ครืดๆ

นายมนุษย์เงาโดนแรงอะไรบางอย่างลากตามตัวฉันมา

" รู้สึกเหมือนว่าเราจะห่างกันได้แค่สามเมตรนะครับ " ใบหน้ายิ้มหวานแบบนี้ล่ะฉันไม่ชอบเลย

" พอเถอะฉันปวดหัว ฉันไปนอนที่โซฟาใกล้ๆนายก็ได้ กลับไปจัดของพวกนั้นต่อเถอะ "

อะไรกันนี่มันอะไรกัน ชีวิตปกติเขาเป็นกันอย่างนี้เหรอไง

เวลาผ่านมาเรื่อยๆ ฉันอาศัยอยู่กับนายมนุษย์เงามาสองเดือนแล้ว ตอนนี้เพื่อนในห้องบอกว่าฉันดูสดใสขึ้นและไม่เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน นั่นสินะก็มีมนุษย์มาอยู่ด้วยนี่นะ

" เรนซังครับช่วยหยิบมีดให้ผมหน่อย " เจ้ามนุษย์เงาพูดน้ำเสียงจริงจัง

" นายจะทำอะรน่ะฆ่าฉันเหรอ "

" เปล่านะครับเรื่องน่ากลัวแบบนั้นผมไม่กล้าหรอก "

" งั้นจะทำอะไร "

" ผม... ผมจะ จะ... จะทำอาหารให้เรนซังทานครับ "

" ทำไมล่ะ เสียเวลาจะตายบะหมี่ยังมีอีกเยอะเลย "

" แต่มันไม่มีประโยชน์เลยนะครับ ในห้องเรียนของเรนซังถึงร่างของผมจะมองไม่เห็นแต่ผมก็ยังมองเห็นและรับรู้นะครับ ผมเห็นอาจารย์เขาบอกว่าของพวกนี้มันไม่ดีต่อร่างกาย " มนุษย์เงาพูดพร้อมก้มหน้าลง

ทำอาหารให้ทานงั้นเหรอ ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยทานอาหารที่คนอื่นทำให้เลยนะ ก็เพราะเกิดมาน่ะ พ่อแม่ฉันก็เสียไปแล้ว เหลือไว้แต่สมบัติกับบ้านหลังนี้ เพราะอย่างนี้ฉันถึงไม่มีญาติสักคนไงล่ะ แต่ว่าจะมีคนมาทำอาหารให้ทาน ฉันดีใจนะ

" ก้มหน้าทำไมมนุษย์เงา " ฉันเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วดันหน้าเขาขึ้นมา

" อะไรกัน หน้าแดงเหรอ คิกคิก " ฉันพูดพร้อมกับหัวเราะ

" ขอบคุณมากนะ " ฉันกระซิบข้างหูของมนุษย์เงา เพื่อนคนเดียวของฉัน

" ครับ " มนุษย์เงาพูด ว่าแต่นายนี่ยิ้มทั้งเรื่องเลยนะ

บนหน้าฉันคือไข่เจียวกับหมูทอดที่มนุษย์เงาทำให้

" เอ่อ เรนซังครับ "

" หืม " ฉันพูดทั้งที่มีข้าวอยู่เต็มปาก

" เราคงอยู่ด้วยกันได้อีกไม่นานนะครับ "

" ... "

" พลังของคุณน่ะใกล้จะอยู่ในระดับของมนุษย์ปกติแล้วเพราะฉะนั้นร่างของผมก็จะสลายหายไป และกลับไปเป็นเพียงเงาธรรมดา "

" ที่ว่าไม่นานน่ะแค่ไหนหรอ "

" ประมาณหนึ่งถึงสองวันน่ะครับ "

" ทำไมไม่รีบบอกล่ะ "

" ... "

" ... "

ภายในห้องมีเพียงความเงียบงัน เขาจะหายไปงั้นเหรอ เพื่อนคนเดียวของฉันจะหายไป ถ้าอย่างนั้นจะมาปรากฏตัวทำไมล่ะ รู้อย่างนี้อย่ามาให้พบซะตั้งแต่แรกก็ดีหรอก ตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ มันเจ็บแปลบๆอยู่ส่วนใดส่วนหนึ่งภายในร่างกาย

" เรนซัง ผมขอโทษ "

" นายไม่ผิดขอโทษทำไม เอาเถอะ รีบไปล้างจานแล้วไปนอนได้แล้ว "

ประมาณหนึ่งถึงสองวันเหรอ อาจจะเป็นวันนี้ก็ได้สินะ ฉันจะเศร้าทำไมในเมื่อปกติฉันก็ไม่มีใครอยู่แล้ว  

วันนี้เป็นเสาร์ความจริงแล้วมีเรียนครึ่งวันแต่เรื่องนี้ทำให้ฉันไม่มีอารมณ์ไปโรงเรียน แถมยังรู้สึกว่าจะไม่สบายอีกด้วย ฉันนี่มันแย่จริงๆทำไมถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ

" คุณเรน "

" หืม " ฉันที่นอนลืมตาอยู่บนเตียงตอบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

" ผม ต้องไปแล้วนะ "

" อ๊ะ อะ อืม โชคดีนะ "

ฉันรู้สึกว่าหน้าฉันเปื้อนน้ำอะไรบางอย่าง หยดน้ำอุ่นๆที่ออกมาจากดวงตา ที่เค้าเรียกกันว่าน้ำตาเป็นแบบนี้เองเหรอ

" อย่าร้องไห้นะครับ "

" อืม "

" ถึงผมจะหายไปแต่ผมก็ยังเป็นเงาของคุณอยู่นะครับ "

" อืม "

" เรนซังครับ ผมไปนะ "

ร่างข้างเตียงได้หายไป กลายเป็นเศษผงสีกุหลาบ กลิ่นกุหลาบอันหอมหวนอบอวนไปทั้งห้อง ฉันจะไม่ลืมนายนะ เงาของฉัน เงาสีกุหลาบของฉัน ฉันเราจะรู้จักกันมาไม่นายแต่นายก็ได้เติมสีให้ชีวิตฉัน ขอบคุณนะ

เวลาผ่านไปสองอาทิตย์ฉันเริ่มทำใจกับเรื่องนี้ แต่ฉันก็ยังคิดถึงเข้าเสมอตอนนี้ภายในบ้านมีเพียงฉันคนเดียว ภาพมนุษย์เงาที่คอยนั่งดูฉันทานอาหาร คนที่คอยเตือนให้ฉันรักษาสุขภาพ เขาหายไปแล้ว มีเพียงฉันคนเดียว แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอีกครั้งหนึ่ง

ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบขวดแก้วที่ใส่ผงสีกุหลาบที่เขาเหลือไว้ให้ขึ้นมาดู ขณะที่ฉันกำลังจมปลักอยู่กับความเศร้า ฉันรู้สึกว่าร่างกายฉันอ่อนล้าและเลือนลาง เมื่อได้สติฉันก็พบว่าฉันไม่ได้คิดไปเอง ขวดแก้วตกลงไปที่พื้นร่างของฉันเจือจางลงเลื่อยๆ เพราะอะไรนะ

" เพราะว่าเมื่อพลังของเรนซังน่ะเมื่อลดลงเท่ากับมนุษย์ปกติมันก็ยังลดลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งแม้แต่เงาธรรมดาก็สลายหายไป มนุษย์นั้นจะเป็นต้องมีตัวตนหรือเงาอยู่ในอีกฝั่งหนึ่งหากเงาหายไปร่างที่แท้จริงก็จะเจือจางและสลายไปด้วย " เสียงที่ฉันคุ้นเคยเอ่ย

ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้องฉันอยู่ในที่ไหนสักแห่งหนึ่งมันเป็นที่ๆสวยงามที่สุดเท่าที่เคยพบ และที่นี่เป็นที่ๆมีเงาของฉัน ที่ๆมนุษย์เงาของฉันอยู่กับฉัน

" อยู่ด้วยกัน ตลอดไปนะ " น้ำเสียงหวานใสเอ่ยคำนี้แหละที่ฉันอยากฟังมากที่สุด

The End

of

The Rozen Shadow