ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF | Pls hades 02 (200per)
-pls hades-
"หวังว่าเหตุการณ์แบบนี้มันคงจะไม่เกิดขึ้นอีก พวกคุณสองคนเข้าใจใช่มั้ย?"
เสียงเข้มงวดของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น .. ทั้งคู่พยักหน้ารับก่อนจะได้แววตาเรียบเฉยส่งกลับคืนมาเป็นคำตอบ ..ริมฝีปากจิ้มลิ้มพ่นลมหายใจออกมาดังฟู่ แทนที่การมาเรียนวันแรกแบคฮยอนควรจะได้นั่งอ่านบทกวีสบายๆอยู่ในห้องสมุด หาเพื่อนใหม่นิสัยดี หรือว่า..คุยกันเรื่องสถานที่มหัศจรรย์บนโลกมนุษย์
ไม่ใช่..โดนทำทัณฑ์บนแบบนี้ ..
คล้อยหลังศาสตราจารย์วัยกลางคนไปแล้วร่างบางจึงหันกลับมามองร่างสูงด้วยท่าทีกอดอก .. เขากระตุกยิ้มยามเมื่อสบกับดวงตาสีสวยคู่นั้น ดวงตา..ที่เจือปนทั้งความโมโหและคำด่าอันแสนน่ารัก? เหอะ..อย่าหาว่าปาร์ค ชาน ตกหลุมเสน่ห์แบคฮยอนเข้าเต็มเปา แต่ความสามารถพิเศษของเขาคืออ่านใจคนออกได้ต่างหาก ..
"เพราะนายเลย!"
"เพราะข้า?"
"อื้อ! เป็นเพราะนายขโมยแว่นเรา"
"ก็ได้คืนแล้วหนิ" เด็กหนุ่มปรายมองแว่นกลมในมือนุ่มนิ่มก่อนจะยิ้มมุมปาก
"นายมันกวนประสาท" แบคฮยอนบ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวพร้อมกับเปลี่ยนแว่นบนกรอบหน้า .. เขาไม่เคยมีความคิดที่อยากใส่แว่นคนอื่นนอกจากแว่นของตัวเองเพราะมันคือของสำคัญ ..สำคัญทั้งดวงตาของเขารวมทั้งสำคัญต่อจิตใจของเด็กหนุ่มด้วย ..
เรียวนิ้วเล็กๆเกี่ยวเอาเครื่องประดับที่ห้อยอยู่บริเวณลำคอออก .. รู้สึกคันยุบยิบทุกทีจนไม่รู้ว่ามันจะทำให้เกิดรอยแดงขึ้นบ้างหรือเปล่า .. มือน้อยยื่นสร้อยเงินคืนแก่เจ้าของ ปากนุ่มนิ่มงองุ้มอย่างเด็กเอาแต่ใจเวลาโดนครอบครัวบังคับให้คุยกับคนที่ไม่ชอบหน้า
"เอาของนายคืนไปเลย" ชานยอลเลิกคิ้ว .. ใช้แขนสองข้างยกขึ้นกอดอกโดยไม่มีทีท่าว่าจะรับสร้อยของตัวเองคืน
"ฝาก"
"ห้ะ?"
"ไว้ข้าอยากได้คืนเมื่อไหร่จะมาเอาแล้วกัน" เรียวคิ้วยักขึ้นยั่วคนตัวเล็กให้โมโหเล่น .. สอดมือแกร่งเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงนักเรียนก่อนจะขยับเรียวเท้าเดินผ่านแบคฮยอนนิดหน่อย
เด็กหนุ่มหน้างอ .. ดึงเอาชายเสื้อของคนตัวยักษ์เอาไว้พร้อมออกแรงกระชากที่มีอยู่เพียงน้อยนิดราวกับแรงแมวหวังจะให้เขาเกิดความโมโหขึ้นบ้าง .. และถ้าถามว่าสำเร็จมั้ยก็คงไม่
ชานยอลหมุนตัวหันกลับมามองคนน่ารัก .. เพียงแค่คว้าเอาข้อมือบางเข้ามาใกล้ๆด้วยแรงเหลือใช้แบคฮยอนก็ตัวปลิวจนแทบวิ่งเข้าชนแผงอกร่างสูงแล้ว ..
โลกไม่ยุติธรรม !!!
"ทำไม? มีอะไรจะพูดกับข้าหรอ?"
"เราไม่ให้นายฝากสร้อย"
"..."
"ร..เราไม่เชื่อนายหรอก จะ..ไม่ทำตามที่บอกด้-ย๊าา! เอาของเราคืนมา!" หนังสือเล่มโปรดของแบคฮยอนถูกเขาดึงออกจากมือโดยไม่ทันตั้งตัว .. ฮาเดสหนุ่มชูมันไว้เพียงระดับศีรษะ ถึงจะไม่ได้สูงมาก แต่เพราะเขาใช้มือล็อคเอวบางเอาไว้ไม่ให้กระโดดมันเลยกลายเป็นปัญหาอย่างหนักสำหรับคนตัวเล็ก .. เรียวเท้าพยายามกระโดดถี่ๆเพื่อให้ปาร์ค ชานรู้สึกรำคาญ และเด็กหนุ่มคิดผิดอีกรอบเพราะเสียงเล็กๆที่ชอบเล็ดรอดออกมาเวลาอีกคนเหนื่อยมันช่างกระตุ้นความรู้สึกเขาดีจริงๆ ..
"แฮ่ก!..อะ..เอาคืนมาได้แล้ว เราเหนื่อย!"
"เสียงหอบเซ็กซี่ดีจัง"
"ไอ้คนบ้า!!"
#614Hadesz
ผ่านมาหลายสัปดาห์แล้วสำหรับการใช้ชีวิตอยู่ในรั้วมิคาเดสของแบคฮยอน ..
ทุกอย่างดูเหมือนจะเริ่มลงตัว .. เริ่มรู้จักผู้คนเยอะขึ้น หนังสือเล่มโปรดในห้องสมุด แล้วก็ .. สัตว์วิเศษที่พึ่งเดินทางมาถึงโรงเรียนเมื่อเช้านี้ คนตัวเล็กวิ่งหน้าตั้งลงมาจากบันไดของหอมิคาเอล ทักทายเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่เดินผ่านด้วยรอยยิ้มสดใสเช่นทุกครั้ง .. หากแต่วันนี้มันสดใสมากกกกก เสียยิ่งกว่าทุกๆวัน
"คยองซู!"
"อ้าว มาแล้วหรอ" เด็กหนุ่มตาม่วงเอ่ยเรียบๆเหมือนคนพึ่งตื่น .. เหลือบมองกระเป๋านับสิบใบที่ถูกขนเข้ามาในห้องนั่งเล่นรวมด้วยแววตาเป็นประกาย .. เสียงสัตว์วิเศษน้อยใหญ่ดังเซ็งแซ่ นักเรียนเกือบทั้งหอเข้ามาอยู่รวมกันพร้อมกับชะโงกมองพวกมันด้วยความตื่นเต้น
"ให้ตายสิ..ข้าไม่อยากได้งูเลย"
"เหมือนกัน" นักเรียนมิคาเอลเอ่ยพูดเงียบๆเหลือบมองงูเผือกลำตัวยาวเฟื้อยกำลังนอนขดอยู่ในตู้ใสใบขนาดกลาง .. สัตว์ทุกตัวที่ได้รับมานั้นจะยังอยู่ในช่วงวัยสามเดือนถึงหกเดือน เพราะหากรับมาตอนที่มันเจริญเติบโตเต็มวัยแล้วอาจเป็นอันตรายต่อเจ้าของได้ .. แบคฮยอนอมยิ้ม อยากรู้จังว่าจะได้สัตว์เลี้ยงเป็นอะไร
"พวกคุณคงไม่อยากให้ลูกหมาป่าตัวนั้นวิ่งออกมาเที่ยวไล่กัดเพราะรำคาญเสียงดังกันหรอกใช่ไหม?"
"..."
ถ้อยคำดุๆส่งผลให้ทุกคนเงียบกริบ .. แม้ที่ยืนๆกันอยู่ตรงนี้จะไม่ใช่เด็กประถมเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว แต่ก็ยังไม่ใช่ผู้ใหญ่พอที่จะอดควบคุมอารมณ์กับสถานการณ์แบบนี้ได้ .. ร่างบอบบางของหญิงผมสีเทามันวาวเดินเข้ามายังจุดวางสัตว์วิเศษ เธอเชิดใบหน้าสวยสมวัยขึ้นพร้อมกับวางมือประกบกันไว้อย่างคนที่เกิดมาจากตระกูลผู้ดีเก่าแก่
"สัตว์พวกนี้จะต้องใช้ในการเรียนการสอนสำหรับพวกคุณ...และสิ่งที่ฉันจะพูดต่อจากนี้คือการดูแลมันให้ดีที่สุด"
"..."
"มันจะอยู่กับเราไปตลอดชีวิต.."
ทั้งห้องยังคงเงียบรับฟังสิ่งที่ศาตราจารย์พูด .. มีบ้างแอบเหลือบมองเจ้าพวกเด็กๆในกรงขังที่พยายามลอดตัวออกมาสัมผัสอากาศจากโลกภายนอก .. สร้อยเล็กๆถูกพาดไว้กับลำตัวบ้าง คอบ้าง บ่งบอกถึงชื่อเจ้าของของพวกมัน ..
"แล้วอย่าให้ฉันรู้ว่าพวกคุณแอบแลกสัตว์เลี้ยงกันโดยเด็ดขาด ถ้าจับได้เมื่อไหร่โดนทำโทษแน่"
"..."
"เอาล่ะ .. เห็นทีว่ามันคงอยากจะเจอเจ้าของเต็มแก่ ขอให้โชคดี"
ทั้งหมดโค้งตัวลงอย่างพร้อมเพรียง .. หลังจาก ี่คล้อยแผ่นหลังตรงเป๊ะราวกับไม้กระดานเดินห่างไกลออกไปเรื่อยๆเสียงโหวกเหวกกับการตามล่าหาสัตว์วิเศษก็เริ่มต้นขึ้น ..
"โอ๊ย! ให้ตายสิ ..นี่มันตัวอะไรเนี่ย?!"
"เค้าเรียกว่าแกลิฟร็อค เป็นกบมีปีกน่ะ"
"เป็นแค่กบธรรมดาก็แย่พออยู่แล้ว" ความครึกครื้นส่งผลให้บรรยากาศโดยรอบดูน่าอยู่ .. นักเรียนรวมทั้วฮาเดสและมิคาเอลประมาณราวๆเกือบร้อยคนเดินสวนขวักไขว่ค้นรายชื่อของตัวเองที่ถูกสลักลงบนสร้อยเงินกับเจ้าเด็กๆในกรงบ้าง กระเป๋าบ้าง อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
แบคฮยอนแยบยิ้ม .. ตาใสแอบสะดุดกับเจ้าก้อนกลมขนปุยสีขาวสะอาดที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในกรงอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว คนตัวเล็กตรงรี่เข้าไปหามันทันที .. รีบดึงเอาจี้ที่หล่นห้อยลงมาตามซี่กรงพร้อมกับอ่านมันด้วยหัวใจที่พองโต ...
"หมายเลข 04 บยอน แบคฮยอน"
#614Hadesz
ในช่วงบ่ายของวันที่ดูเหมือนจะเงียบเหงาผิดปกติ ...ร่างบางยังคงนั่งอ่านบทกวีเกี่ยวกับสัตว์วิเศษหลบมุมตรงบริเวณด้านหลังห้องสมุดด้วยแววตามุ่งมั่นตามประสาคนที่ใฝ่เรียนมาตั้งแต่แบเบาะ .. เจ้าตัวก้อนกลมยังคงหลับอยู่บนโต๊ะโดยไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาทักทายเจ้าของคนใหม่ .. ขนนุ่มนิ่มถูกเรียวนิ้วเกลี่ยเล่นก่อนจะตบท้ายโดยการจิ้มจมูกแดงๆของมันไปทีนึงด้วยความหมั่นเขี้ยว
"ยึ้ยย เบค่อนขี้เซา" ลูกกระต่ายหูตกยังคงหลับไหลไร้เสียงตอบกลับ แม้แบคฮยอนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไปไหนมาไหนบ่อยๆมันก็ยังคงหลับสนิทเหมือนครั้งแรกที่เจอ
"ต่อไปจะไม่เรียกเบค่อนแล้ว นอนเก่ง"
"เฮ้ แบคฮยอน"
"อ้าว..นึกว่าจะไม่มา" คยองซูหอบเอาตำราอ่านเล่นมาด้วยสามสี่เล่ม .. เขาวางมันเก็บในชั้นหนังสือด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนแบบแปลกๆก่อนจะคว้าเอาข้อมือบางของคนน่ารักไปด้วย
"เดี๋ยว จะไปไหน?"
"วันนี้วันคัดเลือกคิงวันสุดท้ายแล้ว ไปดูกันเถอะ"
"คัดเลือกคิง?"
"ใช่ ได้ข่าวว่าเค้าจะปล่อยเดลูโน่ด้วย"
"ห..ห้ะ"
แค่ได้ยินแบคฮยอนก็เสียวสันหลังวาบ .. เดลูโน่เป็นชื่อสายพันธุ์มังกรสีเลือดที่ถือได้ว่าโหดดุสมกับเป็นราชาแห่งสัตว์ในขุมนรก ลำตัวของมันมีขนาดมหึมาจนไม่อาจกล้าแหงนสายตาขึ้นประจันหน้า เขี้ยวแหลมแซมเลือดเหยื่อสดๆ เสียงครางดุๆเวลาหิวโหย น่าขนลุกอย่าบอกใครเลยล่ะ!
"ต้องทำกันถึงขนาดนั้นเลยหรอ?"
"คนจะเป็นคิงได้ .. แค่ปราบมังกรตัวเดียวน่า"
"แล้วตอนนี้เหลือใครบ้าง?"
เด็กหนุ่มไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารการคัดเลือกคิงของโรงเรียนนี้สักเท่าไหร่ .. ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครลงสมัครบ้าง ต้องผ่านด่านอะไรมา แบคฮยอนไม่เคยคิดว่าการมีคิงประจำโรงเรียนเป็นสิ่งจำเป็น .. ส่วนมากที่เลือกๆกันก็ดูแค่ความหล่อเท่านั่นแหละ
"นี่ไง..กำลังจะพาไป"
"แล้วเบค่อน"
"เอาไปด้วย
#614Hadesz
"บ้าไปแล้วแน่ๆ"
"เจ้ายืนรอข้าตรงนี้นะ เดี๋ยวข้ามา" แบคฮยอนพยักหน้ารับจนผมสั่น .. เหลือบสายตามองลานกว้างของโรงเรียนที่ตอนนี้ถูกล้อมรอบปิดด้วยกระจกบานใสราวกับเป็นพื้นที่สำหรับขังไว้ภายใน .. กรงเหล็กขึ้นสนิมขนาดยักษ์เด่นหราชัดเจน ความมืดมิดนั้นคงซ่อนความน่ากลัวบางอย่างเอาไว้อยู่โดยไม่ต้องสงสัย .. มือเรียวกระชับกระต่ายน้อยในอ้อมอกให้แน่นขึ้น อย่างน้อยเขาก็มีเบค่อนอยู่เป็นเพื่อนแหละน่า ..
"ไง..มาเชียร์ข้าหรอ?" เสียงทุ้มที่ดังขึ้นโต้งๆทำเอาคนน่าแอบรักสะดุ้ง .. ร่างบางหันหลังขวับก่อนจะพบเข้ากับเด็กหนุ่มตัวโตในชุดลำลองดูกระชับ รอยยิ้มเจ้าชู้ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปจากวันแรกที่เห็น .. บ้าจริง แล้วทำไมจะต้องมาเจอเวลาเขาอยู่คนเดียวทุกที
"เรามารอเพื่อนต่างหาก" ปากเล็กๆแย้งจนน่าบีบให้ยืดติดมือ ..
"แต่เดี๋ยวนะ..นายบอกว่ามาเชียร์? นายลงคิงหรอ?" ชานยอลไม่ตอบอะไร .. เพียงแต่ก้าวเข้ามาใกล้ๆเด็กหนุ่มพร้อมกับเหลือบมองสร้อยของตัวเองที่ยังคงห้อยอยู่บนลำคอระหงนั่นด้วยแววตาทะเล้น
"อืม ..สนใจเป็นควีนให้ข้าหรือเปล่าล่ะ"
"นายยังไม่ได้เป็นคิงซะหน่อย"
"ข้าชนะแน่" เรียวคิ้วยักขึ้นหน้าหมั่นไส้ .. แอบเห็นเจ้าสัตว์เลี้ยงในอ้อมอกของแบคฮยอนก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปลูบเบาๆ
"ไม่เห็นดื้อเหมือนเจ้าของเลย"
"ย๊า! นี่! อย่ามาลวนลามเบค่อนนะ!" คนน่ารักขยับกายหนีเมื่อสันจมูกโด่งโน้มลงไปฟัดขนนุ่มนิ่มของลูกกระต่ายตัวน้อยจนตื่นเป็นครั้งแรกของวัน .. ร่างบางยู่หน้า ยิ่งเห็นว่าปาร์ค ชาน พอใจขนาดไหนยิ่งอยากทุบ!
"หอม .."
"..."
"คนเลี้ยงก็หอม"
"ทะลึ่ง!" หน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ .. ใช้ความพยายามอย่างหนักที่จะหลบหลีกนิ้วแกร่งยามเมื่อเขาจิ้มลงมายังแก้มบ้าง คางบ้าง หรือหนักๆกว่านั้นก็เข้ามาหอมหลังคอ หรือตรงบริเวณซอกหูจนแบคฮยอนต้องวิ่งหนีจนหัวหมุน
"นี่! ถ้าตามเรามาอีกก้าวเดียว เราจะ-"
"เสื้อหลุด"
เด็กหนุ่มก้มมองตัวเองทันควัน .. หากแต่การอ่านหนังสือมาชั่วชีวิตไม่ได้ช่วยทำให้เขาตามความเจ้าเล่ห์ของคนตรงหน้านี้ทันเลย!
"ปาร์ค ชาน! เอาเบค่อนคืนมานะ!" เสียงผิวปากของคนตัวโตเรียกให้สิ่งมีชีวิตรูปร่างน่าเกรงขามวิ่งออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ ..
ลูกเสือขาวดวงตาสีแดงก่ำปรากฏกายขึ้น .. ลวดลายสวยสง่าของมันนั้นช่างเหมาะแก่การเป็นสัตว์เลี้ยงของผู้ทรงอำนาจ .. ชานยอลวางลูกกระต่ายตัวกลมลงกับพื้น กวักมือเรียกสัตว์วิเศษของตัวเองให้เข้ามาใกล้ๆพร้อมกับเอ่ยพูดกับมันอย่างสนิมสนม
"ลีโอ..นี่เบค่อน"
"กรรซ์ .. "
"น่ารักล่ะสิ" เขาช้อนตาขึ้นมองเด็กหนุ่มตัวขาวพร้อมกับลูบหัวมันอย่างเชื่องช้า
"ดูแลน้องดีๆ .. ถ้าทำได้ ข้าจะให้รางวัล" ราวกับว่าดวงตาของปาร์ค ชาน และเสือตัวนั้นเป็นคู่เดียวกัน มันทั้งดูเจ้าเล่ห์ ฉลาด และน่ากลัว .. แบคฮยอนตัวเกร็ง เหลือบมองสัตว์วิเศษสี่เท้ากำลังเดินเข้ามาคลอเคลียเบค่อนพร้อมกับนั่งลงข้างๆ
"น..นายคิดว่าเสือกับกระต่าย จะอยู่ด้วยกันได้หรอ?" เด็กหนุ่มตะกุกตะกัก .. มือเรียวบีบเข้าหากันแน่นก่อนจะเดินถอยหลังเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับกายเข้ามาใกล้ .. มือหนาคว้าเอวสอบเข้ามาจนชิด จมูกโด่งคลอเคลียกับซอกคอหอมหวานโดยมีมือเล็กๆกำลังดันแผงอกแกร่งออกด้วยแรงแมวที่มี
"ทำไมจะไม่ได้ล่ะ..ก็เจ้าไงกระต่าย"
"แต่นายไม่ใช่เสือ! นายมันยิ่งกว่าปีศาจอีก! ปล่อยเรานะ อ๊ะ..อ" มือหยาบสอดเข้ามายังด้านในสาบเสื้อ .. ใช้เรียวนิ้วเกลี่ยไปตามเนินอกพร้อมกับฝังคมเขี้ยวลงยังซอกคอจนเกิดรอยช้ำ
"หลังแข่งเสร็จ คืนนี้จะมีงานมอบตำแหน่งคิง" ริมฝีปากหยักค่อยๆขยับจูบตามหลังหูจนเด็กหนุ่มขนลุกซู่ไปหมด ..
"เตรียมเป็นควีนให้ข้าได้เลย แบคฮยอน.."
-70-
#614Hadesz
"อ้าว..เบค่อนล่ะ?"
คยองซูเอ่ยถามพร้อมกับสอดสายตาหาเจ้าตัวน่ารักที่มักจะอยู่ในอ้อมอกแบคฮยอนเสมอ .. ใบหน้าจิ้มลิ้มมุ่ยลงทันควัน เป่าลมออกมาเสียงดังฟู่วจนผมหน้าม้าสีน้ำตาลปลิวเปิดเหม่งน้อยๆเพียงเสี้ยววิ .. ร่างบางกอดอก นึกไปถึงปาร์ค ชานแล้วก็ได้แต่นั่งถอนหายใจเพราะไม่รู้จะเอาชนะผู้ชายคนนั้นด้วยวิธีไหนดี
"อยู่กับลีโอ"
"คนไหน?"
"ไม่ใช่คน เสือต่างหาก" ดวงตาสีม่วงเปลือกมังคุดกลมโตขึ้นด้วยความสงสัย .. นี่ถ้าเขาไม่ได้หูฝาดเด็กหนุ่มคงจะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่บ้ามากถึงมากที่สุด! .. เสือกับกระต่ายเนี่ยนะ? เหมือนทิ้งเหยื่อไว้ให้เชือดเล่นชัดๆ
คนน่ารักคอตก .. เดินตามคยองซูด้วยอาการเหงาหงอยคล้ายลูกหมาเบื่ออาหารจนมาถึงสแตนด์สูงเสียดฟ้าเพื่อรับชมการคัดเลือกตำแหน่งคิงของโรงเรียนมิคาเดส .. ที่นั่งทั้งหมดถูกจัดวางล้อมรอบกระจกทรงโค้งอยู่ด้านนอก นักเรียนมากมายเริ่มจับจองที่อยู่จนเรียกได้ว่าเต็มเกือบทุกตารางนิ้ว ..
ถ้าจะเหลือก็คงเหลือแต่โซนชั้นสูงๆซึ่งแบคฮยอนคิดว่า .. มันไม่ค่อยจะโอเคสักเท่าไหร่
"คยองซูคือเรากลัวความสู-อั่กก!" แรงกระแทกจากใครสักคนที่วิ่งชนด้านหลังทำเอาแบคฮยอนหน้าคะมำล้มลงไปกองกับพื้นต่อหน้านักเรียนเป็นร้อย .. ปากจิ้มลิ้มเริ่มเบะเหมือนเด็กจะร้องไห้ .. พลิกตัวขึ้นมองกางเกงขายาวที่มีรอยขาดลึกลงไปถึงผิวบางๆเล่นเอาเลือดซึมจนรู้สึกแสบ .. ฮืออ เจ็บจัง
"ข้าขอโทษ..เป็นอะไรมั้ยตาเขียว" เสียงทุ้มนุ่มๆดังอยู่เหนือศรีษะ .. นิ้วแกร่งของเขายกขึ้นดันแว่นกลมให้แบคฮยอนจนเข้าที่พร้อมกับย่อตัวลงต่อหน้า ..
ห..หล่อจัง
"อะ..ค..คือ"
"ข้ารีบน่ะ ไม่น่าเลย อะ..ผ้า" มือแกร่งของเด็กหนุ่มผมบลอนด์ยื่นผ้าเช็ดหน้าสีแดงเลือดหมูให้กับเขา .. ดวงตาสีเข้มคู่นั้นมองแบคฮยอนด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ ..ใช่ และตอนนี้เขาหวั่นไหว หวั่นไหวมากด้วย .. มือนุ่มนิ่มยื่นรับก่อนจะโดนชายแปลกหน้าลูบแก้มเบาๆเหมือนเวลาโอ๋เด็ก ร่างบางเหลือบมองคนตัวสูงลุกขึ้นช้าๆก่อนที่เขาจะวิ่งออกไปอย่างเร่งรีบ
นิ้วเรียวสวยเกลี่ยเนื้อผ้าเช็ดหน้าเบาๆ .. หัวใจเต้นโครมครามไม่หยุดเมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวของเด็กหนุ่มเมื่อสักครู่ยังคงลอยจางอยู่ในอากาศ .. เขาก้มหน้ามองสิ่งที่ได้รับ ตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีทองถูกปักอยู่ตรงมุมขวาของผ้า ..
'Oh sehun'
#614Hadesz
เสียงกรีดร้องส่งเสียเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งโรงเรียน .. ร่างสูงโปร่งใกล้เคียงกันเดินเข้ามายังลานประลองกว้างซึ่งเต็มไปด้วยโขดหินน้อยใหญ่เพิ่มความท้าทายให้กับผู้ชิงตำแหน่งคิงทั้งสอง .. ดวงตาคมสบกันก่อนจะเหลือบมองกรงเหล็กขนาดยักษ์ที่ขังบางสิ่งบางอย่างไว้ในนั้น .. ความนิ่งเงียบน่ากลัวจนแทบหยุดหายใจ เผลอกัดริมฝีปากตัวเองจนช้ำเลือดอย่างนึกประหม่า
"ผู้เข้าแข่งขันจากฝ่ายมิคาเอล โอ เซฮุน!" เสียงกรีดร้องจากพวกผู้หญิงดังจนหูแทบแตก .. แบคฮยอนยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับปรบมือให้กำลังใจเล็กๆอยู่บนสแตนด์ชั้นสูงสุด .. ดูดีจัง ไม่นึกด้วยว่าเขาจะเป็นผู้ที่ลงแข่ง .. ให้ตายสิ ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกเขินแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
"และผู้แข่งขันจากฝ่ายฮาเดส ปาร์ค ชานยอล!" ความหนวกหูเกิดขึ้นอีกเป็นหนที่สองและเหมือนจะยิ่งดังมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อร่างสูงยิ้มหว่านเสน่ห์พร้อมกับส่งสายตาหยาดเยิ้มอ่อยคนอื่นเค้าไปทั่ว ..
น่าหมั่นไส้!
"การแข่งขันในรอบสุดท้าย ..ผู้คุมขังจะปล่อยเดลูโน่ออกมาเพื่อให้พวกคุณคว้าตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนที่ห้อยอยู่บนลำคอของมันออกมาให้ได้"
"..."
"กติกาคือห้ามฆ่าโดยเด็ดขาด .."
ความเงียบปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวณ .. ทุกคนจดจ่อกับกรงเหล็กยักษ์ที่เริ่มออกแรงขยับคล้ายกับว่าสิ่งมีชีวิตในนั้นกำลังเริ่มตื่น .. เสียงเล็กโซ่ดังเสียดหู .. ฝีเท้าใหญ่เหยียบย่ำในความมืดมิดจนอดขนลุกไม่ได้ .. แบคฮยอนกัดนิ้ว แอบหวั่นใจแทนคนที่อยู่ในสนามจนตอนนี้จนหายใจไม่ทั่วท้อง .. น่ากลัวจริงๆ
"และใครที่คว้าเอาตราสัญลักษณ์ไว้ในมือได้เป็นคนแรก .. คนๆนั้นจะได้รับตำแหน่งคิงประจำปีการศึกษานี้ทันที"
"..."
"ขอให้พวกคุณโชคดี เริ่มได้ .."
ครืดด ...
กรงเหล็กถูกเปิดออกช้าๆ .. ความเงียบงันจนหน้าใจหายทำเอาเด็กหนุ่มเผลอจิกนิ้วกับหน้าขาตัวเองจนรู้สึกเจ็บ .. เสียงฝีเท้าใหญ่ยักษ์ดังเป็นจังหวะก่อนที่ไฟร้อนระอุจะถูกพ่นออกมาจากในกรง!
ทุกคนกรีดร้องด้วยความตกใจ .. และเมื่อเดลูโน่สูงราวกับตึกสามชั้นปรากฏตัวขึ้นความน่าเกรงขามของมันทำให้นักเรียนมิคาเดสทุกระดับชั้นพร้อมใจกันลดใช้เสียงให้เบาที่สุดเท่าที่จะทำได้ ..
"บ้า..บ้าชัดๆ"
"ถ้าปาร์ค ชานเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดแน่!" แบคฮยอนเหลือบสายตามองนักเรียนสาวสองคนที่นั่งอยู่ด้านล่างกำลังกระซิบป้องปากวิพากวิจารณ์ถึงการแข่งขันในครั้งนี้ .. เขาก็ว่ามันเกินไป เด็กอายุแค่สิบเก้าจะเอาอะไรไปสู้สัตว์น่ากลัวแบบนั้น .. ดวงตาสีฟ้าอมเขียวใต้กรอบแว่นยังคงทอดมองคนในสนาม ตอนนี้เขาไม่เห็นทั้ง โอ เซฮุน แล้วก็ ปาร์ค ชาน เห็นเพียงก็แต่มังกรสีเลือดกำลังหายใจฟึดฟัดเหลือบสายตาหาเหยื่อ ..
ปีกของมันลู่เก็บขนานไปกับลำตัว .. เกล็ดเงาวับสีชาดดูแล้วคล้ายอัญมณี ดวงตาเรียวรีสีแดงก่ำพร้อมเขี้ยวในปากเตรียมฉีกร่างสัตว์ทุกชนิดบนโลกให้ขาดกระจุย ..
เขาหวังว่า .. นี่จะเป็นแค่การทดสอบเด็ก ไม่ใช่การฆ่ากันทางอ้อมหรอกนะ ..
"เหอะ..เตรียมพร้อมที่จะแพ้ข้าหรือยังล่ะ ปาร์ค ชาน"
"มีปากก็พูดไปเถอะ"
ร่างสูงเบนสายตาสังเกตการอยู่ด้านหลังโขดหินยักษ์ก่อนจะเอ่ยรอดไรฟัน .. เขากำดาบสลักศักดิ์สิทธิ์ในมือแน่นจนชื้นเหงื่อไปหมด รอจังหวะที่มันเผลอแล้วค่อยปีนโขดหินอ้อมไปยังด้านหลัง .. เซฮุนแค่นหัวเราะ เด็กหนุ่มง้างธนูในมือพร้อมกับเล็งมันไว้ยังไหล่กว้างของคู่แข่ง ..มุมปากกระตุกยิ้มร้าย จุดที่เขาอยู่นั้นอับสายตาผู้คน ยากนักที่จะจับผิดกันได้ ..
"เจ้าจะท-อั่ก!" เพราะความประมาททำให้ลูกธนูวิ่งปักเข้าที่ไหล่ด้านซ้ายอย่างจัง .. ใบหน้าหล่อเหลาเหยเกด้วยความเจ็บปวด และใช่ .. เสียงของเขาดังพอที่จะทำให้มันได้ยิน
"กรรซ์!!!"
"เวรเอ๊ย.." ร่างสูงดึงเอาอาวุธออกจากร่างกายทันควัน .. หยิบเอามีดสั้นในกระเป๋ากางเกงพร้อมกับลูบมันจนปรากฏไฟนรกลุกโชติช่วงไปทั้งเล่ม .. เด็กหนุ่มตัดสินใจปีนโขดหินขึ้นไปจนถึงจุดที่สูงที่สุดพร้อมกับปามีดในมือเสียบเข้ายังลำคอของมัน ..
เสียงกรีดร้องของเดลูโน่บ่งบอกได้ถึงความโมโห .. ลูกธนูอาบยาพิษถูกยิงขึ้นมาจากด้านล่างจนแทงเข้ายังใต้คางเกือบทะลุ ..
ปาร์ค ชานกระโดดลงมาจากโขดหิน เหลือบมองสัตว์นรกสูงใหญ่ก่อนจะเสกลูกไฟไว้ในมือทั้งสองข้าง .. เขาปามันใส่ลูกตาแดงก่ำ กายใหญ่เซซ้ายทีขวาทีจนเสียวว่ามันจะล้มทับ .. โอ เซฮุนแยบยิ้มอีกหน เอ่ยคำบางคำซึ่งชานยอลเองก็ไม่รู้ว่ามันแปลว่าอะไรออกมาบางเบาเสียยิ่งกว่าเสียงกระซิบ .. ความเจ็บแล่นพล่านทั่วไปทั่วทั้งกาย ปาร์ค ชานเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นก่อนจะกอบกุมเอาแผลที่ไหล่ข้างซ้ายเอาไว้ .. เขารับรู้ว่ามันไม่ใช่ลูกธนูธรรมดา ไม่ใช่แน่ๆ ..
ตาคู่คมมองเด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่กำลังปีนโขดหินพวกนั้นอย่างช่วงชำนาญพร้อมกับกระโดดคร่อมยังปีกหลังด้วยท่าทีคล่องแคล่ว .. เมื่อตราสัญลักษณ์โรงเรียนถูกกระชากออกจากคอเดลูโน่ ชานยอลรู้สึกได้ว่าตัวเองเจ็บปวดที่สุดก็วันนี้ ..
เสียงกรี๊ดเชียร์ดังกระหึ่มไปทั่วทั้งสนาม .. โอ เซฮุนชูสร้อยนั้นขึ้นเพื่อประกาศศักดาให้ใครต่อใครได้รับรู้ว่าเขาคือคิงแห่งมิคาเดส .. กายสูงกระโดดลงมาจากเดลูโน่ที่เหมือนจะเชื่องขึ้นเพราะโดนลูกธนูอาบยาพิษของเขา .. สวมสร้อยนั้นเข้าที่ลำคอก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาคู่แข่งที่ยังคงนั่งคุกเข่ากับพื้น ..
"ไงเพื่อน .. ข้าช่วย" มือแกร่งยื่นออกไปด้วยรอยยิ้มแยบยล .. ความโทสะก่อเกิดขึ้นในจิตใจฮาเดสหนุ่มจนต้องผุดลุกขึ้นกระชากเอาคอเสื้อคนตรงหน้าเข้ามาจนเกือบขาด ..
"เจ้าโกงข้า"
"เหอะ..แล้วไง ตอนนี้ข้าคือคิง..ก้มหัวให้ข้าซะปาร์ค ชาน" เรียวนิ้วขยับเข้าหากันแน่นเสียยิ่งกว่าเก่าจนปกเสื้อยับยู่ยี่ ถ้าไม่ทำอะไรกับคนตรงหน้านี้สักอย่างเขาคงใจขาดตายแน่ ..
หมัดหนักๆกระแทกเข้ายังมุมปากจนเซฮุนเสียหลัก .. ท่ามกลางสายตาคนทั้งโรงเรียนเริ่มเกิดเสียงซุบซิบแม้กระทั่งตัวแบคฮยอนเอง ..
ทำไมทำแบบนั้น ..
ร่างสูงไม่สาแก่ใจพอที่จะได้ต่อยปากของคนตรงหน้าเพียงแค่หมัดเดียว .. เขาพุ่งเข้าใส่เด็กหนุ่มด้วยแรงอารมณ์ที่ห้ามปรามไว้ไม่อยู่ เสียงกรีดร้องของนักเรียนทั้งโรงเรียนเริ่มชุลมุนวุ่นวาย .. ชานยอลยอม .. ยอมให้ภาพลักษณ์เสียหายเพื่อที่จะได้ทำในสิ่งที่ต้องการ ..
จนเมื่อเงยหน้าสบกับคนตัวเล็กที่กำลังจ้องมาทางนี้ .. แบคฮยอนจะเกลียดเขาหรือเปล่านะ ..
#614Hadesz
"ขอบคุณทุกๆคนที่ให้กำลังใจผม .. ถึงแม้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาบ้าง แต่ผมเข้าใจ ..ไม่มีใครอยากแพ้หรอกครับ"
เด็กหนุ่มกล่าวเป็นภาษาโลกมนุษย์พร้อมกับเอ่ยยิ้มบางเบา .. ตอนนี้เซฮุนกำลังยืนเด่นเป็นสง่าท่ามกลางฟลอร์เวทีของโรงเรียน สายตาทุกคู่จับจ้องเขาอย่างชื่นชม .. เขาเหมาะ เหมาะที่จะได้รับตำแหน่งนี้
"และควีนที่ผมจะเลือก..เค้าเป็นคนที่น่ารักมาก แม้จะเจอเพียงแค่ไม่นาน สัมผัสได้เลยว่านิสัยคงน่ารักไม่ต่างกัน" มุมปากกระตุกยิ้ม .. แกว่งช่อดอกไม้ในมือก่อนจะเอ่ยชื่อควีนประจำมิคาเดสออกมาเบาๆ ..
"ควีนของผม บยอน แบคฮยอน.."
#614Hadesz
"เฮ้! นายน่ะ .. เห็นปาร์ค ชานหรือเปล่า?"
คนน่ารักเอ่ยเสียงใสเมื่อเดินสวนกับใครก็แล้วแต่มานานนับเกือบครึ่งชั่วโมง .. แบคฮยอนไม่ได้เข้าร่วมงานรับมอบตำแหน่งคิงเพราะมัวแต่ออกตามหาไอ้คนนิสัยไม่ดีอยู่จนรู้สึกเหนื่อย .. นายนั่นยังไม่คืนเบค่อนให้เขาเลย ไม่รู้ว่าหายหัวไปไหนหลังจากแข่งเสร็จ .. คงเฟลน่าดูเลยสินะ
ทำไมแบคฮยอนจะไม่เห็นว่าปาร์ค ชานโดน โอ เซฮุนโกง .. คนอื่นทำไมไม่สังเกตุกันหน่อยว่าเขาได้แผลทั้งๆที่ยังไม่ได้โดนเดลูโน่ทำร้ายสักแอะ .. ตาบอดกันทั้งโรงเรียน
"อ..อ๊ะ !!" เมื่อกำลังจะเลี้ยวเท้าตรงไปยังอีกซอยหนึ่งร่างบางก็ถูกกระชากเข้ามาในห้องที่เปิดทิ้งไว้ด้วยแรงมหาศาลจนตัวแทบปลิว .. กายสูงล็อคกลอนประตูเสร็จสรรพพร้อมกับกระแทกแบคฮยอนชิดติดริมผนัง .. เขาเงยหน้าขึ้นมองคนตัวโต ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำไปทั่วลามลงมายังลำคอแกร่ง .. กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนราวกับว่าลงไปแช่มันก่อนหน้านี้ .. บ้าจริง เป็นบ้าอะไรของเขา
"นาย ปล่อยเรา"
"เจ้าชอบมันหรอ"
"หมายถึงใคร"
"เซฮุน" ดวงตาดุๆคู่นั้นกำลังจ้องมองอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ .. ชานยอลจริงจัง จริงจังมากที่สุดในชีวิต
"ถ้าเราตอบว่าใช่ล่ะ" ทั้งห้องเงียบกริบ .. เสียงหอบของคนตัวโตคงล้อเล่นไม่ได้อีกแล้วสินะ แบคฮยอนตัวสั่น .. ใจจริงแค่อยากจะแกล้งเอาคืนเฉยๆหากแต่ไม่คิดว่าปาร์ค ชาน จะจริงจังมากถึงขนาดนี้ .. มือแกร่งกระชากเอาลำคอระหงเข้ามาใกล้พร้อมกับประกบจูบร้อนแรง เรียวลิ้นช่ำชองพยายามแทรกเข้ามาในโพรงปากหวานๆหากแต่คนน่ารักเม้มมันไว้แน่น .. มือเรียวดันอกแกร่งออก นิสัยไม่ดี! ทำไมถึงไม่มีสติขนาดนี้!
"อย่าทำแบบนี้! หยุด!"
"ข้ารักเจ้าแบคฮยอน" เสียงทุ้มกระเส่าจนรู้สึกเสียวแบบแปลกๆ .. มือหนาดึงเสื้อตัวบางของแบคฮยอนลงก่อนจะฝังจมูกโด่งสันลงไปสูดดมซอกคอขาวเนียนอย่างหื่นกระหาย .. ความหอมหวานปลุกสัญชาตญาณดิบให้แตกตื่น ฟันคบขบตามผิวนุ่มจนช้ำไปหมดเล่นเอาใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกเพราะความเจ็บ
"นายมันบ้า!! ปล่อยเรานะ!! ปล่อย!!" ตัวเล็กถูกอุ้มพาดบ่าจนลอยหวือขึ้นเหนือพื้นดิน .. จุดมุ่งหมายคือเตียงใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างไกลเท่าไหร่นัก .. ปาร์ค ชานยอล โยนคนตัวหอมลงพร้อมกับขึ้นคร่อมไม่ปล่อยจังหวะให้แบคฮยอนดิ้นหนีเขาไปไหนอีก
"นิสัยไม่ดี!! อ๊ะ!! พ..พอแล้ว!!" เรียวลิ้นลากขึ้นลงตามหลังหูนุ่มๆ ..เขาตรึงแขนบางไว้กับเตียงก่อนจะกระซิบเบาๆจนเด็กหนุ่มต้องย่นคอหนีด้วยความเสียว ..
"ข้าขอเลือดเจ้านะ .. แบคฮยอน"
TBC
*คำว่าขอเลือดในบริบทนี้ของคุณชานยอลหมายถึง การขอซิงจากยัยค่ะ พวกเด็กนรกจะมีคำแปลกๆใช้ ถ้าแปลเอาจริงๆก็คือ เลือดที่ขอหมายถึงเลือดที่ไหลออกมาตอนร่วมรักกันนั่นแหละ รอเอ็นซีหรอออ ตอนหน้าเด้ออ
อยากให้มาไว เม้นเยอะๆแค่นั้นคับบ ..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น