(os/sf) #614Hadesz | chanbaek

ลำดับตอนที่ #3 : SF | Pls hades 03 (200per/nc18+)

- pls hades -

   "ข้าขอเลือดเจ้านะ .. แบคฮยอน"

   "ป..ปาร์ค ชาน! เราเจ็บ ฮึก..!"

   เด็กหนุ่มปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวออกทีละเม็ดประกอบกับที่ริมฝีปากยังคงดูดเม้มความหอมหวานจากซอกคอระหงไม่ขาด ชานยอลแทบไม่ได้ยินเสียงคนใต้ร่างเอ่ยร้องขอตัวเองเลยแม้แต่น้อย .. เขาหูพร่าไปหมด ทั้งความโมโห ความเมา ปลุกให้เลือดฮาเดสในกายวิ่งวนตั้งแต่หัวจรดเท้า .. แบคฮยอนพยายามพลิกตัวหนีริมฝีปากร้อนๆที่กำลังทาบทาบลงมายังเนินอก คนช่ำชองหอบหายใจแรงเสียจนใครก็ตามที่ได้ฟังต้องหวั่นกลัวกับความกระสันอันหนักหน่วงนี้บ้าง .. 

   "อะ..อึก! ถ..ถ้านายไม่หยุดทำแบบนี้ เราจะเกลียดนายจริงๆแล้วนะ!!"   ริมฝีปากจิ้มลิ้มถูกครอบครองทันทีหลังเอ่ยจบ ..คนน่ารักโดนนิ้วแกร่งล็อคคางเอาไว้แน่นจนเกิดความรู้สึกเจ็บขึ้นมาตรงช่วงสันกราม ..เด็กน้อยเผลอเปิดช่องปากให้ร่างสูงสอดลิ้นเข้ามาสำรวจอย่างไม่เต็มใจ ..กายสูงตวัดเกี่ยวเอาน้ำลายใสหวานๆกลืนกินอย่างกระหายในคนตรงหน้าอย่างมากถึงมากที่สุด .. มันเป็นจูบเร่าร้อนที่ร่างสูงโหยหา .. จูบด้วยความรู้สึกรักมากกว่าต้องการแค่เซ็กส์

   "ชอบมันหรอ.."

   "ไม่ใช่!"

   "เจ้าชอบมัน .. อะ..ช..ชอบไม่ได้ ข้าไม่ให้ชอบ" 

   "เราไม่ได้ชอ-! อื้ออ!!"  คราวนี้ริมฝีปากหยักบดย้ำๆหลายๆทีเพื่อให้อีกคนหยุดพูด.. ฟันคมขบกัดสัมผัสนุ่มนิ่มจนกลิ่นเลือดคาวคลุ้งอยู่ในโพรงปาก แบคฮยอนเริ่มนิ่ง .. ตัวเล็กเหนื่อยแล้ว เขาสู้แรงชานยอลไม่ได้เลยแม้แต่สักนิด ยิ่งต่อต้านยิ่งรู้สึกเหมือนโดนสูญพลังชีวิตลงจนเกิดความรู้สึกเวียนหัว ..

   ภาพเมื่อช่วงบ่ายฉายชัดเข้ามาราวกับตอกย้ำให้ฮาเดสหนุ่มโทสะ .. เขาเห็น เห็นว่าแบคฮยอนรู้สึกดีกับเซฮุนเพียงเพราะมันแค่หยิบยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เห็นว่าดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้นดูปลาบปลื้มศัตรูของตัวเองจนมอบรอยยิ้มหวานๆโดยที่เขาไม่เคยได้รับมันเลยแม้แต่ตรั้งเดียว ..

   เขาถอนจูบออกพร้อมกับแก้เสื้อนักเรียนจนเผยให้เห็นแผงอกกำยำแซมด้วยสีเลือดฝาด .. ร่างสูงเหลือบมองคนตรงหน้า ดวงตาภายใต้กรอบแว่นนั้นเลอะไปด้วยหยาดน้ำใสดูน่ารังแก ปากจิ้มลิ้มที่เคยสีชมพูสดโดนคนใจร้ายบดขยี้จนช้ำบวม .. เจ็บ เจ็บไปหมดเลย 

   เด็กหนุ่มพยายามดันคนเหนือร่างออก เสียงสะอื้นน่าสงสารไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหวั่นไหวแม้แต่น้อย กลับกัน .. ผิวนุ่มๆเต็มไปด้วยคิสมาร์คตรงหน้านั้นช่วยสุมไฟกามให้ปาร์ค ชานยอลได้เป็นอย่างดี ..

   "อย่าพยายามเลย.."

   "กระต่ายอย่างเจ้า ไม่มีทางหนีเสืออย่างข้าพ้นหรอก..แบคฮยอน" 

 

 -  C U T -

   แบคฮยอนตื่นขึ้นมาในช่วงเที่ยงของวัน .. เขานั่งอยู่บนผืนเตียงนิ่งๆเพราะไม่อาจขยับร่างกายไปไหนได้ .. ดวงหน้าจิ้มลิ้มดูอิดโรย คราบน้ำตาแห้งกรังยังคงเปรอะเปื้อนแก้มใสไม่ต่างจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ .. 

   ความร้อนผ่าวบริเวณเหนือริมฝีปากยามพ่นลมหายใจเข้าออกเป็นสัญญาณขั้นแรกของอาการไม่สบาย.. เวลาไหนที่ต้องใช้ความคิดมักจะปวดจี๊ดยังขมับจนต้องหลับตาปี๋เพื่อบรรเทาอาการนั้นลง  จู่ๆเสียงก็เปลี่ยน รู้สึกเจ็บคอเหมือนไม่ได้ดื่มน้ำมาเป็นชาติ .. 

   เด็กหนุ่มเหม่อลอย .. เหลือบมองหน้าต่างบานโตที่เผยให้เห็นว่าท้องฟ้าด้านนอกดูหม่นหมองมากแค่ไหน .. ก้อนเมฆเทาครึ้ม ฝนเม็ดเล็กกระทบแล้วกระทบเล่าจนไหลตามกันเป็นสายลงบนกระจกใสบานนั้น .. 

   ตั้งแต่เกิดมา .. การแยกจากครอบครัว..นั่นคือสิ่งที่แย่ที่สุดสำหรับชีวิตแบคฮยอนแล้ว หากแต่พอมาอยู่ที่นี่ก็ยังมีสิ่งที่แย่ที่สุดอีก .. 

   "ตัวร้อน"  ริมฝากหยักประทับลงยังข้างขมับเนียนใสอย่างแผ่วเบา .. ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ..รู้แค่ว่าแบคฮยอนไม่อยากเจอผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

   "ออกไปห่างๆเรา" 

   "เจ้ามีไข้ นอนพักซะ เดี๋ยวข้าไปเอาข้าวม-"

   "ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นห่วงเราหรอก ปาร์ค ชาน!"  ปากจิ้มลิ้มขึ้นเสียง .. ดวงตาใต้กรอบแว่นคู่นั้นคลอไปด้วยหยาดน้ำใสอีกหนจนคนมองเกิดอาการชาหนึบในหัวใจ ..  มือเรียวดึงเอาผ้าห่มคลุมร่างตัวเองออก เขาไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว!  .. กายสูงคว้าเอาเอวสอบทันควัน วางหลังมือทาบลงกับแก้มย้วยพร้อมกับเอ่ยด้วยความเป็นห่วง  .. ไม่ใช่การเสแสร้งแกล้งทำอย่างที่เด็กหนุ่มเข้าใจ

   "อย่าดื้อสิ ทานข้าวเสร็จเจ้าจะได้นอนพัก"  ดวงหน้าหวานงอง้ำ .. ออกแรงทุบกำปั้นลงยังแผงอกแกร่งจนฮาเดสหนุ่มต้องยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระ .. จอมปลอม ทีเมื่อคืนนี้่แบคฮยอนขอร้องแทบตายก็ยังทำแบบนั้นกับเขา เอาเปรียบ เห็นแก่ตัว ทำไมต้องมาเจอผู้ชายอย่างปาร์ค ชานยอลด้วย!!

   "นอนพัก? เราไม่นอนพักอะไรทั้งนั้น!"

   "แบคฮยอน.."

   "ให้ตายสิ..เราเกลียดนายมากเลยรู้มั้ย ปาร์ค ชาน"   ตัวเล็กสั่นเทาไม่ต่างอะไรจากลูกนกพลัดตกรัง .. เสียงสะอื้นเล็กๆคงบอกให้ร่างสูงได้รับรู้ว่าเขาเจ็บมากแค่ไหน .. 

   "ถ้าเราทำเป็นไม่รู้จักกัน .. มันคงจะดีกว่านี้ ..นายว่ามั้ย?" 

-45

   "ข้าขอโทษ.." 

   ร่างสูงกอดคนน่ารักเอาไว้แนบแน่น .. ใบหน้าหล่อเหลาฝังลงกับแผ่นหลังหอมๆซึ่งตอนนี้มันคงเต็มไปด้วยรอยรักจนเกลื่อนเป็นจุด

   เรียวคิ้วหักลงอย่างห้ามไม่ได้ .. คิดอะไรไม่ออกก็คงจะเอ่ยเป็นแต่คำว่าขอโทษสินะ ..  แบคฮยอนถอนลมหายใจ พยายามดันมือแกร่งที่เกาะแกะวอแวกับเอวบางออกด้วยความยากลำบาก

   "แบค"

   "อย่ามาเรียกชื่อเรา!!"

   "ข้ารู้ว่าข้าผิด .. แต่อยู่กับข้าก่อนเถอะนะ"  เสียงทุ้มออกอาการสั่นจนจับสังเกตได้ .. เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนชายหนุ่มจะไม่โทษว่ามันเป็นความผิดของฤทธิ์สุรา หากแต่เขาจะโทษตัวเขาเองที่ไม่ยอมรับฟังคำร้องขอจากแบคฮยอนเลยแม้แต่ประโยคเดียว .. ดวงหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำ ภายใต้กรอบแว่นเลนส์ใสคู่นั้นเจือคลอไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความเจ็บ .. สิ่งที่ชานยอลเห็นในตอนนี้มันทำให้เขาปวดใจ เขาทำร้ายแบคฮยอน .. ทำร้ายรอยยิ้มสดใสจนแตกละเอียดไม่ต่างจากเศษแก้ว .. 

   "มันไม่มีความจำเป็นที่เราจะต้องอยู่กับนายเลยปาร์ค ชาน" 

   "..."

   "นายได้เราแล้วนี่ .. ต่อไปก็คงเอาไปพูดกับเพื่อนนายจนสนุกปากสินะ" 

   "ข้าไม่เคยคิดแบบนั้น"

   "โกหก!!!!"   เสียงเล็กๆตะโกนดังคับห้อง .. แบคฮยอนสะอื้นออกมาจนไหล่สั่นพร้อมกับยกมือทั้งสองขึ้นปิดบังดวงตาเรียวช้ำไว้อย่างช้าๆ .. เขาไม่อยากเห็น .. ไม่อยากเห็นรอยบ้าๆบนเรือนร่างของตัวเอง ไม่อยากเห็นคราบเลือดแห้งกรังที่ติดอยู่บนเตียงนอนนั่น ไม่อยากได้ยินเสียง .. ไม่อยากทำอะไรทั้งสิ้น! 

   ไม่อยากแม้แต่จะคิด..ว่าคนที่เขาเริ่มรู้สึกดีด้วยจะทำร้ายกันแบบนี้

 #614Hadesz

   หลายเดือนผ่านไป .. 

   "สูบบุหรี่อีกแล้วหรอ" 

   มันไม่ใช่ประโยคคำถามหากแต่มันคือคำพูดลอยๆจากปากเพื่อนสนิทอย่างฮาเดสหนุ่มนามว่า'คิม จงอิน' .. ผิวสีแทนมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาไม่อาจทำให้เขาฮอตน้อยลงไปกว่าร่างสูงที่ยืนค้ำระเบียงหออยู่เพียงคนเดียวในยามนี้  .. ใช่ ปาร์ค ชานหันกลับมาสูบบุหรี่ และเหมือนคราวนี้จะหนักกว่าทุกครั้งเสียด้วย ..

   "เจ้าก็เห็น"

   "เพราะข้าเห็นถึงได้ถาม .. จะไม่บอกจริงๆหรอว่าใครมันบังอาจทำเพื่อนข้าเป็นบ้าได้ถึงขนาดนี้"   เสียงพ่นลมหนักๆดังให้ได้ยินเป็นคำตอบ.. แม้แต่เพื่อนสนิทของเขาเองชายหนุ่มก็ไม่อยากเล่าให้ฟังนักเพราะกลัวแบคฮยอนเสียหาย .. ทุกวันนี้แทบไม่ได้เจอหน้ากันเลย คนน่ารักคงตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้น .. 

   นิ้วแกร่งคีบมวนบุหรี่ขึ้นจรดริมฝีปากหยัก .. อัดควันสีขาวขุ่นเข้าปอดช้าๆพร้อมกับปิดเปลือกตานึกถึงดวงหน้าจิ้มลิ้มกำลังร้องไห้ .. เขานี่มันโง่ .. โง่ที่ทำร้ายแบคฮยอนได้ลงคอ! 

   "เออ..แล้ว.. เรื่องเซฮุนเป็นไงบ้าง"

   "จะถามถึงมันทำไม" 

   "ก็เห็นว่าได้รับตำแหน่งคิงปลอมๆมาตั้งหลายเดือน ทำไมถึงยังไม่ร่วงลงมาเสียที"  

   เสียงแค่นหัวเราะในลำคอบ่งบอกถึงความสมเพช .. ยังไงซะชานยอลก็ยังคงปักใจเชื่อว่าการแข่งขันในครั้งนั้นจะต้องได้รับความเป็นธรรม .. เขาต่างหากล่ะที่สมควรจะเป็นคิง ไม่ใช่มัน .. 

   "ช่วงนี้ไม่เห็นหน้าควีนเลยแฮะ ..ขนาดข้าทำงานในระบบสภา ยังเจอหน้าแบบนับครั้งได้" 

   "..."  มือหนาที่กำลังยกนิโคตินขึ้นหวังจะอัดมันเข้าสู่ปอดอีกครั้งเป็นต้องหยุดชะงัก .. หมายความว่าแบคฮยอนไม่ได้หลบหน้าแค่เฉพาะเขา ..แต่จงใจหายไปเลยอย่างนั้นน่ะหรอ 

   "สงสัยเตรียมเรื่องไปแลกเปลี่ยนที่เมืองมนุษย์ .. อย่างว่าแหละนะ เก่งขนาดนั้นก็สมควรที่จะไปหาประสบการณ์ให้กับชีวิต"  เรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น .. กายสูงหันกลับมาหาหนุ่มผิวแทนเป็นครั้งแรกเพราะประโยคชวนให้ใจหล่นวูบแบบนั้น .. ไปแลกเปลี่ยนงั้นหรอ? ..ทำไมเขาถึงไม่เห็นรู้เรื่องเลยล่ะ 

   "แลกเปลี่ยน? เมื่อไหร่?"

   "เฮ้..แปลกๆนะ สนใจควีนหรือไง"

   "ข้าถามว่าเมื่อไหร่!"

   "พรุ่งนี้"  เรียวหมัดกำเข้าหากันแน่นจนปรากฎเส้นเลือดเด่นชัดเป็นสัน .. รู้สึกหายใจแทบไม่ทั่วท้องยามเมื่อนึกถึงช่วงระยะเวลาที่ต้องจากกัน .. ถึงความเป็นจริงแล้วทุกวันนี้อาจจะไม่ได้พบเจอบ่อยหากแต่ชานยอลเองก็ยังคงพอมีหวังว่าเราสองคนจะได้พูดได้คุยเวลาร่วมคลาสเหมือนแต่ก่อน .. 

   บุหรี่ในมือถูกโยนทิ้งลงกับถังใบเล็กมุมห้อง .. หัวใจเต้นช้าลงเรื่อยๆจนดูน่าสงสาร .. ชีวิตของลูกชายฮาเดสที่เพรียบพร้อมไปเสียทุกสิ่งอย่างแบบเขามันไม่ควรจะเจอเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำ ..

   หากแต่แบคฮยอนก็เข้ามาเปลี่ยนมัน .. 

 #614Hadesz 

   "ข้าคงคิดถึงเจ้ามากแน่ๆ"

   "เราก็เหมือนกัน" 

   คนน่ารักพูดเสียงแผ่วพร้อมกับรูดปิดซิบกระเป๋าเดินทางใบสุดท้ายลง .. ดวงตาสีฟ้าอมเขียวเหลือบมองสัมภาระทุกสิ่งอย่างว่าจะไม่ลืมอะไรไว้ที่นี่พร้อมกับโผเข้ากอดเด็กหนุ่มตาโตด้วยรอยยิ้มใจดีเช่นทุกครั้ง .. ทั้งสองโยกตัวไปมาเหมือนเด็กๆก่อนจะผละออกด้วยความรู้สึกเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อ ..

   "แค่ปีเดียวเองน่า" 

   "แค่อะไรกันเล่า"  คยองซูหน้าบูด .. มือนุ่มนิ่มไม่ยอมปล่อยจากมิคาเอลตรงหน้าเลยแม้แต่เสี้ยววิ..  เด็กหนุ่มใจหาย เขาจะไม่ได้เห็น ไม่ได้ยินเสียงแบคฮยอนไปเป็นปีเชียวนะ.. เสียงรถไฟสายพิเศษดังให้ได้ยินครั้งแล้วครั้งเล่า อีกเพียงไม่นาน..รถไฟคันนั้นที่จะพาเพื่อนของเขาไปสู่เมืองมนุษย์ก็คงใกล้มาถึงแล้วเช่นกัน ..

   "ให้ตายสิ..ข้าลืมเบค่อน!"  คนน่ารักกัดริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว ..สัตว์วิเศษขนนุ่มนิ่มตัวนั้นมันจะอยู่ยังไงถ้าเกิดว่าไม่มีเขาคอยป้อนข้าวโพดอบเนยให้ทุกวัน .. ร่างบางลุกลี้ลุกลน อยากจะกลับไปที่โรงเรียนหากแต่คงไม่ทันเวลาแล้วแน่ๆ 

   "เดี๋ยวข้าดูแลให้ .. ไม่ต้องห่วงหรอก"

   "บ้าเอ๊ย..เรานี่มันขี้ลืมอีกแล้ว"  ปากจิ้มลิ้มยู่เข้าอย่างโดนขัดใจ .. ไปอยู่ที่โน่นตั้งเป็นปีไม่มีเบค่อนไปเป็นเพื่อนคงต้องเหงามากแน่ๆ .. 

   มือเรียวสวยยกขึ้นดูนาฬิกาเรือนเล็ก .. ผู้คนหนาแน่นขวักไขว่ที่สถานีรถไฟนีโอดัสบ่งบอกว่าประชากรในเมืองแห่งโลกนอกไม่ได้น้อยไปกว่าประชากรแห่งโลกมนุษย์สักเท่าไหร่นัก .. พวกเด็กๆที่นั่นมักจะถูกปลูกฝังว่าให้ทำความดีพอสิ้นบุญเมื่อไหร่จะได้ขึ้นสวรรค์ ..ตรงนั้นมันก็ใช่ แต่สวรรค์ที่ได้รับน่ะไม่ใช่การขึ้นมาอยู่กับพวกเขา หากแต่เป็นความสุขในตอนมีชีวิตอยู่ต่างหาก ..   

   แบคฮยอนเหลือบมองสิ่งที่ห้อยอยู่บนลำคอระหงช้าๆ .. สร้อยรูปปีกค้างคาวยังคงถูกสวมใส่อยู่ตลอดเวลาแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำร้ายจิตใจเขามากแค่ไหน .. เรียวนิ้วยกขึ้นสัมผัสมันเบาๆพลันใบหน้าหล่อเหลาก็ลอยให้เห็นจนต้องหลับตาปี๋ข่มความรู้สึกเอาไว้ไม่ให้มันแตกกระเจิง   ..

   

   จะคิดถึงทำไม .. หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ

   "แบคฮยอน.."

   เสียงทุ้มแสนคุ้นเคยดังอยู่เพียงด้านหลัง .. ร่างบางลืมตาขึ้นก่อนจะหันกลับมามองอีกฝ่าย .. 

   ทำไมผอมจัง นานแค่ไหนแล้วนะ .. ที่ไม่ได้มองหน้ากันชัดๆแบบนี้ .. 

   "ปาร์ค ชาน"

   "..."

   "นายมาทำไม"   กายสูงตรงรี่เข้าไปกอดคนน่ารักไว้จนจมอก .. กลิ่นหอมๆเป็นเอกลักษณ์จากมิคาเอลตัวเล็กยิ่งเพิ่มแรงกระชับให้วงแขนแกร่งโอบแน่นยิ่งขึ้นอีก .. เหมือนโดนบีบหัวใจ ชานยอลไม่กล้าปล่อยร่างบางให้หลุดจากมือเพราะกลัวว่าจะเสียเวลาที่อยู่ด้วยกันมากไปกว่านี้  ...  คนตัวโตวางนิ้วแกร่งทาบลงบนเส้นผมนุ่ม ลูบประโลมด้วยความคิดถึงจนคยองซูอดแปลกใจกับภาพที่เห็นไม่ได้ 

   "ปล่อยเรา ปาร์ค ชาน"

   "เรียกข้าว่าชานยอลเถอะนะ"  เสียงทุ้มติดสั่น .. ไม่ว่าใครหน้าไหนก็แล้วแต่ไม่มีสิทธิ์เรียกเขาว่าชานยอลทั้งสิ้น ..

   นอกเสียจากคนๆนั้น .. จะสำคัญกับชีวิตเขามากจริงๆ ..

   "เราไม่เรียก"   เสียงหวานเอ่ยหนักแน่น .. เด็กหนุ่มผละออกจากวงแขนแกร่งด้วยใบหน้าที่นิ่งเฉยเสียยิ่งกว่าทุกๆครั้ง .. ดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้นดูคล้ายเพียงแค่ลูกแก้วสีสวยภายใต้กรอบแว่นเลนส์ใส ..ไร้ความรู้สึก ไร้ซึ่งความนึกคิด .. แม้แต่พลังวิเศษที่ใช้ในการอ่านใจของชานยอลเองยังไร้ผล .. 

   เงียบจนน่ากลัว 

   "นายไม่ได้สำคัญกับเราถึงขนาดนั้น" 

   "แบค"

   ความรู้สึกชาหนึบเกาะกินไปทั่วทั้งหัวใจ .. ปาร์ค ชานคุ้นเคยประโยคนี้ดี และก็ไม่เคยคิด .. ว่าจะมีคนกล้าพ่นประโยคแบบนี้ต่อหน้าเขา 

   ชายหนุ่มกลืนน้ำลายเหนียวฝาดลงคอช้าๆ..เหลือบมองเรียวหน้าจิ้มลิ้มประกอบเสียงรถไฟขบวนสำคัญที่ดังขึ้นทั่วทั้งสถานี  ร่างบอบบางเดินจากเขาไปแล้ว .. ไม่มีแม้แต่หางตาที่เหลือบมองกลับมาสักนิด ไม่มีรอยยิ้มฝืนใจที่มอบให้เขาก่อนหันหลัง .. ไม่มีแบคฮยอนคนเดิมที่ชานยอลรู้จักอีกต่อไป ..

 #614Hadesz

   ปั่ก!..

   เสียงก้นขวดสุราชั้นดีถูกกระแทกลงกับโต๊ะเพียงตัวเดียวภายในห้องครัว ..  แน่นอน ..ฝีมือเขาเองแหละ 

   ร่างสูงอยู่ในสภาพเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมบนออกสองสามเม็ด ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำลามมายังแผงอกพร้อมกับยกน้ำเมาราคาหลายเศษตังค์ขึ้นกระดกจนพร่องไปถึงก้นขวด ..คิดถึง คิดถึงเขาจังเลย  .. ใบหน้าจิ้มลิ้มยังคงวนเวียนอยู่ในหัวสมองชายหนุ่มไม่จางหาย จูบหวานๆ แก้มหอมๆ ยังคงฝังอยู่ในจิตใต้สำนึกฮาเดสหนุ่มจนไม่เป็นอันทำการทำงาน .. 

   "แบคฮยอน..แบคฮยอนกลับมาหาชานยอลนะ"  ภาษามนุษย์ถูกหยิบยกขึ้นมาใช้ในยามนี้..ดวงตาคู่คมเลื่อนลอย ปากหยักคอยแต่จะพร่ำเพ้อเรียกชื่อคนน่ารักอยู่ตลอดเวลา .. เสียงสะอื้นทุ้มดังออกมาเบาๆ  ไม่เคยมีใครเห็นฮาเดสหนุ่มร้องไห้แม้ว่าเรื่องที่พบเจอนั้นจะรุนแรงต่อจิตใจมากแค่ไหนก็ตาม .. 

   ยกเว้นเวลานี้ .. 

   "ฮึก..ข..ข้าขอโทษ"  หยาดน้ำตาไหลรินอาบตามแก้มของเขา .. เรียวคิ้วขมวดแน่นเสียจนคนมองยังรู้สึกปวดหัวแทน .. มือแกร่งยกขวดแก้วในมือกรอกเข้าปากไม่รู้เป็นรอบที่เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่หากแต่มันคงไม่พอ .. เพราะในใจของเขานั้นมันเจ็บปวดไม่ต่างจากถูกมีดกรีดให้เป็นแผล .. สิ่งที่เยียวยาได้ดีที่สุดคงเป็นเวลา 

   รอเพียงแค่เวลา ..ที่จะได้เจอกัน 

 #614Hadesz

   "คุณทำให้ฉันผิดหวังมากนะ"

   "ผมไม่ผิด! ไอ้เด็กนั่นมันโกหก!"

   "นั่งลงเดี๋ยวนะโอ เซฮุน" 

   บรรยากาศตรึงเครียดภายในห้องสภาของเหล่านักเรียนมิคาเดสร้อนรุ่มแทบลุกเป็นไฟ .. วันนี้เหล่ากรรมการนักเรียนทั้งหมดรวมทั้งศาสตราจารย์ที่เกี่ยวข้องได้ร่วมกันขอ'ปลดตำแหน่งคิงแห่งมิคาเดส' ออกจากวาระ .. 

   เพราะหลักฐาน พยาน และปากคำน่าเชื่อถือได้เข้าสู่สภาเป็นที่เรียบร้อย โอ เซฮุน จึงหมดโอกาสที่จะได้ถืออภิสิทธิ์เป็นคิงในโรงเรียนแห่งนี้ ..

   "ทั้งๆที่ภาพพวกนี้มันฟ้องคุณอยู่น่ะหรอ"

   "..."

   "แล้วยังมีหน้ามาใส่ความว่าเกรนมาร์โกหก ทั้งที่เธอก็เป็นเพียงแค่เด็กประถม ให้ตายสิ..ทำเสียชื่อมิคาเอลจริงๆ" 

   หญิงวัยกลางคนกำเรียวหมัดเอาไว้แนบแน่น.. เหลือบมองเด็กหญิงที่นั่งข้างกายซึ่งเป็นปากคำสำคัญในครั้งนี้พร้อมยกรูปภาพจากกล้องฟิล์มวิเศษขึ้นพิจารณาเป็นรอบที่ร้อย .. เกรนมาร์เป็นลูกสาวของศาสตราจารย์คิม และในวันแข่งขันเธอได้เข้าร่วมรับชมด้วย.. เหอะ  เห็นทีคงต้องขอบคุณในความอยากรู้อยากเห็นตามประสาเด็ก เพราะเธอดันบันทึกช็อตเด็ดจังหวะโอ เซฮุนง้างธนูใส่ปาร์ค ชานยอลได้อย่างชัดเจน 

   "ผม-"

   "ฉันคิดว่าต่อให้คุณจะสรรหาคำแก้ตัวมาอีกเป็นร้อยคำ ..มันก็คงฟังไม่ขึ้นหรอกนะ" 

   ผลั่ก!! 

   เสียงผลักบานประตูด้วยความรุนแรงทำเอาทั้งห้องสะดุ้ง .. ชายวัยกลางคนเจ้าของเรือนผมสีควันบุหรี่ก้าวฉับๆเข้ามากระชากเอาคอเสื้อเด็กหนุ่มด้วยอารมณ์โทสะ .. ริมฝีปากเม้มแน่นเป็นเส้นตรงพร้อมกับขบกัดฟันจนสันกรามปูดโปนออกมาเป็นสัน 

   "หาเรื่องให้ข้าอีกแล้วนะโอเซน" 

   "พ่อ.."   ใครๆต่างก็รู้ว่าการโกหกคดโกงคือข้อห้ามสำหรับคนที่นี่ .. โลกของมิคาเดสเคร่งครัดมากกว่าโลกของพวกมนุษย์หลายขุม จึงไม่แปลก..ที่เรื่องแบบนี้จะถึงหูผู้ปกครองรองลงมาจากฝ่ายสภานักเรียน

   ร่างสูงโดนหิ้วปกคอเสื้อจนตัวเอนไม่เป็นท่า .. เหลือบสายตาเห็นคู่อริฮาเดสที่ยืนกอดอกยิ้มมุมปากอยู่ตรงมุมห้องด้วยอากัปกิริยาน่าหมั่นไส้ ..ให้ตายสิ! จะมาอยู่ในสภาพนี้ต่อหน้ามันไม่ได้! 

   "ผมยินดีเอาลูกชายของผมออกเพื่อเป็นการรับผิดชอบต่อเรื่องที่เกิดขึ้น .. พิธีของคิงเป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์ .. ผมคงทนไม่ได้ถ้ามันยังคงลอยหน้าลอยตาให้พวกคุณลำบากใจ"

   "แล้วแต่คุณเถอะค่ะ .. เพราะคุณสมบัติของคนเป็นคิง ไม่ควรที่จะเล่นสกปรกแบบนี้ตั้งแต่ทีแรก" 

   รอยยิ้มแยบยลของหญิงเรือนผมสีแดงมะฮอกกานีทำเอาคนเป็นพ่อเสียหน้า .. มือแกร่งกระชากเอาลูกชายตัวแสบเดินตามหลังต้อยๆเพื่อให้พ้นออกจากห้องสภาไปด้วยความอายอย่างมากถึงมากที่สุด ..

   ทุกสิ่งกลับคืนสู่สภาพปกติอีกครั้ง .. ปาร์ค ชานยอลถูกเรียกให้เข้าพบผู้อำนวยการในช่วงเย็นของวัน .. พร้อมกับถูกแต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่ง 'คิงแห่งมิคาเดส' อย่างเต็มตัว ..

TBC 

ตอนหน้าเป็นตอนสุดท้ายแล้วนะคะ แงงง  ขอเม้นเยอะๆเลยครับ จะได้มีแรงปั่นนน