ข้ามเวลามาหลงรักศิษย์พี่รอง

~กริ้งงงงงงง~
เสียงนาฬิกาปลุกดัง จนตื่นจากผวังแห่งความฝัน
“เห้ออ นี่ฉันฝันแบบเดิมๆอีกแล้วหรอ“ ตื่นมาด้วยความเหนื่อยล้า อย่างกับเมื่อคืนไม่ได้นอน
‘ใช่ ฉันผู้ฝันแบบเดิมมาหลายคืนแล้ว แปลกดีที่ความฝันมันไม่เหมือนฝันเลยสักนิด‘

~ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง~

“หลิน หลิน หลิน ” เสียงเรียกจาก ’ลี่‘ หญิงสาวที่เป็นเพื่อนสนิทในวัยเด็กที่มาด้วยกัน

”อือออ ว่าไง “ ฉันรู้สึกตัวด้วยเสียงเรียกที่ดังของลี่ ใช่ เหนื่อยชะมัด ทั้งที่ตอนนี้พึ่งจะเช้าอยู่เลย เพราะความฝันแปลกๆนั่น ทำให้ฉันเหมือนไม่ได้นอน...

’หลิน’หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวย ดังต้องมนต์สะกด ดวงตากลมโต จมูกนิด ปากหน่อย ทำให้ใบหน้านั้นน่ามอง แต่หลินเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ เธอเติบโตมากับป้า แต่ตอนนี้ป้าของเธอได้เสียไปแล้ว เธอจึงใช้ชีวิตเพียงลำพัง แต่ก็ไม่อาจเป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตของเธอ เพราะหลินเองเป็นคนร่าเริง สดใส คิดบวกเสมอ จึงไม่ได้ทำให้เรื่องนี้เป็นปมในใจเลยสักนิด..

”ไหวรึป่าว นี่จะถึงเวลาเรียนแล้ว แกดูไม่โอเคเลย”
‘ตะวัน’ชายหนุ่มที่เพรียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะทางสังคม ได้มาเป็นเพื่อนหลินกับลี่ เมื่อตอนรับน้องเข้าเรียนปีแรก

“ไม่สบายรึป่าว ฉันเป็นห่วง”ตะวันพูดพร้อมเอามือมาแตะที่หน้าผาก

“ป่าวสักหน่อย เลิกเว่อได้แล้ว” ฉันผละตัวออก จากมือของตะวันเพราะเห็นสายตาที่เศร้าสลดลงของลี่ เพื่อนสาวคนเดียวของฉันที่รู้ดี ว่าลี่คิดยังไงกับตะวัน ซึ่งตะวันก็ดูท่าจะมีใจให้ฉันไม่น้อยด้วยสิ แต่ฉันเห็นแค่ตะวันเป็นแค่เพื่อนจริงๆ นี่มันรักสามเศร้าชัดๆ เห้อ