ที่รักมาเฟีย(ต้วน/หนูเรน)

“เฮ้อ~” งานเลี้ยงที่คนเยอะจนดูน่าอึดอัดแบบนั้นเธอไม่ชอบหรอก ลานน้ำพุที่รายล้อมด้วยดอกไม้นานาชนิดที่เธอชื่นชอบช่วยทำให้เธอสดชื่นจนคลายความน่าอึดอัดที่มีอยู่ไปจนหมด

บ๊อก

“อ๊ะ! หมาน้อย~” ลูกหมาไซบีเรียนตัวเล็ก(ของใครก็ไม่รู้)ส่งเสียงเล็กๆเพื่อเรียกเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า

บ๊อก บ๊อก

“นั่นจะไปไหนคะรอพี่เรนด้วยสิ” สาวน้อยเดินตามลูกหมาน่ารักไป ใครกันนะปล่อยลูกหมาน่ารักมาวิ่งเล่นตอนนี้ ถึงจะเป็นบ้านที่ความปลอดภัยดีเยี่ยมก็เถอะ แต่ตอนนี้มีงานอยู่ทุกคนคงวุ่นวายใครจะสังเกตเห็นลูกหมากัน

“อ๊ะ อืม” จุ๊บ จ๊วบๆ

“เบาหน่อยสิคะต้วน เอมม่าเสียว” เสียงครางกระเส่าทำให้สองเท้าของเธอหยุดชะงักทันที

“อืมมม”

แผล่บๆ จ๊วบ

“อ่า! ต้วนคะเสียวค่ะ อ๊ะๆ แทงเข้ามาลึกๆ” อย่าบอกนะว่า... น่าเกลียดที่สุดทำไมเธอต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ ในจังหวะที่เธอกำลังจะก้าวเท้าหนีนั้น...

บ๊อก

“ว๊าย!” เสียงหวานเผลอร้องออกมาอย่างตกใจ หมาน้อยที่ตอนนี้กำลังยืนเห่าอยู่มุมๆหนึ่งที่มีเงาตะคุ่มของคนสองคนอยู่

“อ๊าย!”

“นั่นใครน่ะ!!” เสียงเข้มดุเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์เสียที่มีบางอย่างมาขัดจังหวะของเขา ตาคมเห็นเงารางๆของใครคนหนึ่งที่กำลังจะเดินหนีไป ไวเท่าความคิดสองขาแกร่งเดินตามแล้วกระชากร่างเล็กให้หันกลับมาแต่ก็เห็นหน้าไม่ชัดเพราะแถวนี้มีแค่แสงไฟสลัวเท่านั้น

“อ๊ะ!”

“เธอ.. แอบดูเหรอ”

“ปะ เปล่าค่ะ ไม่ได้แอบดู” กลิ่นหอมอ่อนๆ กับเสียงหวานใสของคนตรงหน้ากระแทกใจให้มาเฟียหนุ่มรู้สึกว่าใจตัวเองสั่นและเต้นแรงเหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิดต่างกันแค่ว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้น

“ปากแข็ง”

“เปล่านะคะ”

“เห็นๆอยู่ยังจะเถียงอีก”

“เรน.. เอ่อฉันไม่ได้เถียงนะคะ คือฉันแค่ตามลูกหมาตัวนั้นมาไม่ได้ตั้งใจมาดูคุณกับแฟน เอ่อ..” บ้าจริง ความกดดันนี้มันคืออะไร

“ต้วนคะ เอมม่าว่าเราไปต่อกันที่อื่นเถอะค่ะ อย่าไปสนใจยัยนั่นเลย”

“เงียบ แล้วกลับไปซะ”

“ต้วนค่ะ”

“ไป! หมดอารมณ์แล้ว เช็คอยู่ที่หยาง”

“ก็ได้ค่ะ” ตอนนี้เขาไม่สนใจอะไรแล้ว คนที่เขาสนใจคือคนตรงหน้านี้ต่างหาก ส่วนเธอวันนี้วันหน้ายังมีรับเงินสบายๆเอาไว้ไปช็อปปิ้งดีกว่า

“เอ่อ.. งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอพยายามแกะมือหนาที่จับข้อมือเธออยู่ แต่ไม่ว่าจะพยายามยังไงก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด มือบ้าอะไรเนี่ยเหนียวยิ่งกว่ากาวอีก

“เธอ..ยังไปไม่ได้ เธอทำฉันค้างต้องรับผิดชอบ”

“รับผิดชอบ รับผิดชอบอะไรคะคุณต้องการเงินเหรอ” เสียงหวานใส ถามโดยไม่รู้อะไรเพราะเธอค่อนข้างอ่อนเรื่องแบบนั้นจริงๆ เขายิ้มมุมปากนี่ใสจริงหรือแกล้งกันวะ แต่ก็นะผู้หญิงซิงมันหายากจะตาย

พรึบ!

“อ๊ะ! คุณ”

ฟอดดด

“อืม หอมดี”

“ทำอะไรปล่อยนะคะ ไม่งั้นจะร้องให้คนช่วย”

“หึ อย่าเล่นตัวสิ”

“อ๊าย! ปล่อยนะ!”

“อย่าดิ้นสิ! เล่นตัวอยู่ได้” เขาเริ่มโมโห จะเล่นตัวอะไรกันนักหนาทำอย่างกับไม่เคยคนยิ่งค้างอยู่ แมร่ง!

จุ๊บ

“อื้อๆ”

“อืม” เสียงที่ว่าหวานแล้ว ปากของเธอหวานยิ่งกว่าแถมนุ่มอีกต่างหาก เขาตักตวงความหวานในปากเธออย่างคนเอาแต่ใจ โดยไม่สนใจว่าหญิงสาวตรงหน้าน้ำตาไหลอาบแก้มเพราะความกลัวไปเรียบร้อยแล้ว

ปึกๆ

เสียงทุบหน้าอกเขาแผ่วลงเรื่อยๆ...

พรึบ

“นี่ นี่เธอ” เขาตกใจที่หญิงสาวสลบไปในอ้อมกอด เขาพึ่งสัมผัสได้ว่าเธอร้องไห้หรือว่าเธอยัง... นิ่งสิไม่เคยเจออะไรแบบนี้

“นายครับ เกิดอะไรขึ้น” หยาง มือขวาของเขาวิ่งมาหาผู้เป็นนายอย่างร้อนรน เผลอไปเข้าห้องน้ำแป็บเดียวเกิดเรื่องซะแล้ว

พรึบ

แสงไฟที่สั่งการจากมือถือของหยางทำให้ในสวนดอกไม้สว่างขึ้นเขาจึงได้เห็นหน้าเธออย่างชัดเจน ‘น่ารัก’ ทำไมน่ารักจนใจสั่นแบบนี้ ไม่ใช่ไม่เคยเจอผู้หญิงสวย น่ารัก เซ็กซี่ ผ่านมาในชีวิตของเขามาแล้วทั้งนั้นแต่ใจมันสั่นแค่กับเธอคนนี้ ทำไม...

“คุณหนูเรน” หยางเอ่ยออกมา

“มึงรู้”

“ครับ เธอเป็นลูกสาวของคุณทาคาดะครับ”

“ลูกคุณอาทาคาดะ”

“เธอพึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นเมื่อวานนี้ครับ” นึกว่าใคร ที่แท้ก็ลูกสาวคุณอาทาคาดะเพื่อนของพ่อเขานี่เองโลกกลมจริงๆสงสัยคงต้องไปเยี่ยมคุณอาที่บ้านบ่อยๆซะแล้ว

“หนูเรน..

ผิดที่น่ารักเองนะครับ

”

“นายครับ ประวัติของคุณหนูเรนพรุ่งนี้ผมจะวางไว้ให้ที่โต๊ะทำงานนะครับ” เขารู้ใจเจ้านายดี

“อืม”

..............................

“อื้อ~”

“ตื่นแล้วเหรอลูก”

“ป๊ะป๊า เรนเป็นอะไรไปคะ”

“หนูเป็นลมไงลูก”

“แล้ว...”

“พี่ต้วนเขาอุ้มมาส่งดีนะที่เขาไปเจอหนูพอดี ป๊ะป๊าตกใจมากเลยรู้มั้ย” คนเป็นพ่อที่ยังดูหล่อเหลาแม้จะอายุปาเข้าไป 43 แล้ว กำลังลูบหัวลูกสาวด้วยความเอ็นดูและเป็นห่วง

“พี่ต้วน?”

“ลูกชายลุงโจวไง นี่พ่อไม่ได้บอกก่อนไปงานเลี้ยงเหรอลูก” เพราะว่าไปงานเลี้ยงสายไปหน่อยเลยรีบจนลืมบอกลูกสาวที่น่ารักของเขา

“ไม่ค่ะ” เธอเริ่มนึกได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง คนที่อุ้มเธอมาส่งป๊ะป๊ากับคนที่ทำให้เธอเป็นลมหวังว่า

คงจะไม่ใช่คนเดียวกันนะ