คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่3
***เนื้อหาตอนไปนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของไรต์ มีบางเหตุการณ์ที่อิงจากหนัง***
หมอที่สามีภรรยาตามมาดูอาการของเด็กหญิง ทำแผลแล้วตรวจร่างกายของเด็กอย่างถี่ถ้วนตามความต้องการของภรรยาเจ้าของบ้าน
"ฉันตรวจดูแล้วนอกจากร่างกายที่ได้รับบาดเจ็บมากก็ไม่มีอะไรต้องห่วง"
"ขอบใจมาก"
หมอพูดคุยกับชายเจ้าของบ้านอย่างสนิทสนมเพราะทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน
"แต่เรื่องสมอง...จนกว่าจะฟื้นก็ไม่รู้ว่า มีการกระทบกระเทือนร้ายแรงไหม"
หมอพูดและมองไปยังเด็กหญิงคนไข้ที่ภรรยาเจ้าของบ้านดูแลอยู่
"แล้วนายจะทำยังไงเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา"
หมอถามต่อ เขาเข้าใจถึงสีหน้าของเจ้าของบ้านที่กำลังมองภรรยาตัวเองดูแลเด็กหญิงคนนั้น ความคิดถึงลูกสาวและหลานสาวที่เสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุ จึงทำให้ทั้งคู่เกษียญมาอยู่ยังที่แห่งนี้
"ฉันก็ยังไม่รู้ ไปเถอะ ฉันไปส่ง"
หมอพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตามออกไป
ด้านภรรยา
เธอกำลังมองดูเด็กหญิงที่ร่างกายเต็มไปด้วยผ้าพันแผล เธอไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไปทำอะไรมาถึงได้บาดเจ็บมากมายขนาดนี้ มองไปจนถึงใบหน้าที่ดูน่ารักจิ้มลิ้ม ผิวขาวเนียนละเอียด ปากนิดจมูกหน่อย แต่ความน่ารักนั้นกับถูกบดบังด้วยผ้าพันแผลที่พันรอบหัวปิดยาวลงมาถึงตา 1ข้าง ไหนจะรอยช้ำบนใบหน้ากับร่างกายอีก เธอส่งสารเด็กคนนี้จับใจ
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้วภรรยาก็ลุกขึ้นจะเดินออกไปแต่ก็ต้องชะงักกับความรู้สึกที่มือของเธอ เธอก้มลงไปมองหาสาเหตุของความรู้สึกที่มือเธอทันที เธอเห็นมือเล็กของเด็กหญิงจับอยู่ เธอเงยหน้าไปมองใบหน้าของเด็กหญิงแต่ก็พบเพียงใบหน้าที่เธอว่าจิ้มลิ้มนั้นหลับอยู่เหมือนเดิม เธอมีความรู้สึกมากมายถาโถมเข้ามาเธอควรทำยังไงดี เธอนั่งลงที่เดิมแล้วกุมมือเล็กนั้นไว้
"ที่รัก..."
เสียงแหบของผู้ชายวัยกลางคนเอ่ยเรียกภรรยาของเขาที่นั่งอยู่ข้างเตียงเด็กหญิงบาดเจ็บ เขาเห็นภรรยากุมมือเด็กหญิงเอาไว้ก็เดาได้ว่าภรรยาของเขามีความรู้สึกอย่างไร
"ที่รักคะ"
ภรรยาที่อายุจะถึงวัยกลางคนแล้วแต่ก็ยังมีใบหน้าที่อ่อนกว่าอายุหลายปี ถึงจะโทรมไปบ้างหลังผ่านเหตุการณ์ร้ายๆของครอบครัวมา แต่ในสายตาเขาเธอดูดีที่สุด
ภรรยาพยายามสื่ออารมณ์ความรู้สึกของเธอผ่านดวงตาและคําพูดที่ห่วงเด็กหญิงในสามีเข้าใจ ซึ่งสามีของเธอเข้าใจดี แต่พวกเขาทำอะไรมากไม่ได้ตอนนี้ต้องรอจนกว่าเด็กหญิงฟื้นถึงจะรู้ว่าต้องทำอะไรต่อ
"ถ้าเธออยากอยู่กับเรา ผมก็โอเค"
สามีภรรยาคอยเข้ามาดูเด็กหญิงตลอด เผื่อเธอฟื้น แต่เด็กหญิงก็หลับไปนานถึง 1 วันเต็ม
วันต่อมา ด้านเด็กหญิง
เปลือกตาบางที่ไม่ได้เปิดมานาน24ชั่วโมงเต็ม ค่อยๆกระพิบไปมาเพื่อปรับโฟกัสของสายตาให้ชัดขึ้น ภาพที่เด็กหญิงมองเห็นและประมวลผลแล้วว่าไม่ใช่เพดานห้องขังที่เธอใช้ชีวิตมาตั้งแต่จำความได้ก็โล่งใจ
เธอพยายามมองไปรอบๆ แล้วก็รู้สึกได้ว่าที่ตาของเธอมีอะไรปิดอยู่ แต่เธอยังมองเห็นเป็นสีขาวเหมือนกับผ้าพันแผล ก็แปลว่าตาเธอไม่ได้เป็นอะไร เธอยกมือขึ้นมาหมายมั่นจะแกะมันออก ทำให้คนที่คอยเข้ามาดูเธออยู่สม่ำเสมอ รู้ว่าเธอฟื้นแล้ว
"เธอฟื้นแล้ว เป็นไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนไหม?''
ภรรยาเจ้าของบ้านรีบเดินเข้ามานั่งข้างเตียงเด็กหญิงแล้วยิ่งคำถามใส่ทันที
"ที่รักคะ ที่รัก เธอฟื้นแล้ว"
เด็กหญิงได้ยินเสียงก็หยุดมือที่หมายจะแกะสิ่งที่ปิดตาเธอออก แล้วหันมองคนที่เข้ามาทันที แต่ด้วยร่างกายที่ขาดน้ำจึงทำให้เสียงที่จะเปล่งตอบคำถามนั้นยากลำบาก เธอต้องการนํ้ามากๆตอนี้ เธอจึงพยายามเปล่งเสียงที่จะขอนํ้า
"นะ...น้ำ...ขอ...น้ำ...ค่ะ"
เสียงแหบเล็กที่พยายามจะพูดในที่สุดก็มีเสียงออกมาถึงจะเป็นประโยคสั้นๆ
"อ๋อ น้ำ ได้ๆ"
หญิงวัยกลางคนพอได้ยินก็เอาน้ำรินใส่แก้วพร้อมหลอดให้เด็กหญิงดื่มทันที เด็กหญิงพยายามจะลุกขึ้น เธอจึงตั้งแก้วไว้ก่อนแล้วหันมาช่วยเด็กหญิงลุกขึ้นนั่ง
"นี่จ้ะ น้ำ"
เธอยื่นหลอดไปจ่อที่ปากของเด็กหญิง เด็กหญิงไม่รอช้าดูดน้ำจากหลอดเพื่อดับความกระหายทันที เป็นเวลาเดียวกันสามีของหญิงสาวเดินเข้ามาพอดี
เด็กหญิงกินน้ำจนหมดแก้วแล้วมองบุคคลที่เข้ามาใหม่กับหญิงสาวที่เอาน้ำให้เธอกิน
"ขอบคุณค่ะ ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วพวกคุณคือใครคะ?"
เด็กหญิงเอ่ยออกมาทันที มันเป็นคำถามที่คนได้ฟังคงคิดว่าเธอมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นแน่ แต่จริงๆเด็กหญิงเพียงถามคำถามเพื่อจะประเมินสามีภรรยาคู่นี้
"เราช่วยหนูไว้ ฉันชื่อเจนส่วนนี่ทอม เขาเป็นสามีฉัน แล้วหนูล่ะจ๊ะ จำได้ไหมหนูชื่ออะไร"
"หนูชื่อ...ชื่อ เกล ค่ะ"
เด็กหญิงที่ตอนนี้มีวิญญาณของนางสาวเกลวลินอยู่ในร่าง เลือกที่จะบอกชื่อของเธอเอง ชื่อที่เป็นชื่อในโลกก่อนของเธอ เกล หรือ เกลวลิน เป็นชื่อที่คุณยายเธอตั้งให้เธอชอบชื่อนี้ที่สุด ถ้าจะมีชื่อใหม่ก็ขอให้มีชื่อเดิมอยู่บ้าง
"ชื่อน่ารักมากจ้ะ แล้วชื่อเต็มล่ะจ๊ะ"
"หนูจำได้แค่นี้ค่ะ หนูนึกอะไรไม่ออกเลย"
เกลเลือกที่จะโกหกออกไปคำโต เธอเพียงคิดว่าไหนๆก็ได้อยู่ร่างนี้แล้ว เธอจะใช้ชีวิตใหม่ เป็นคนใหม่ บอกลา "กู จายุน" คนเก่าไปสะ เธอขอใช้ชีวิตให้มีความสุขแทนดีกว่า เธอไม่อยากใช้ชีวิตรอคนมาตามล่าฆ่าเธอ มันไม่สนุกเลยสักนิด มีชีวิตใหม่ทั้งทีต้องใช้ให้คุ้ม และสนุกสุดเหวี่ยงไปกับพลังพิเศษที่มี
'แค่คิดก็สนุกแล้ว'
เธอคิดในใจ
สองสามีภรรยาที่ได้ยินว่าเด็กหญิงจำอะไรไม่ได้ก็หันมองหน้ากัน แล้วหันมองเด็กหญิงอีกครั้ง แล้วภรรยาก็เอ่ยสิ่งที่เธอต้องการออกไปทันที
"ถ้าหนูไม่รังเกียจ หนูอยากอยู่กับพวกเราไหม"
เกลที่ฟังอยู่อยากตะโกนให้สุดเสียงว่า
'อยากค่าาาาา'
ใครจะไม่ต้องการครอบครัวที่สามารถเป็นที่พึ่งดีๆยามที่เธอกำลังอ่อนแอตอนนี้
แต่ก็ต้องเก็บไว้ในใจเธอกลัวว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านไปสะก่อน การสวมบทเด็กน้อยจึงต้องทำต่อไป
"พวกคุณต่างหาก ไม่รังเกียจหนูหรอคะ หนูเป็นใครก็ไม่รู้"
เกลพูดออกมาแล้วพยายามทำหน้าเศร้าที่สุด ทั้งที่ในใจกระโดดโล้ดเต้นเป็นลิงแล้ว
"โธ่ หนูน้อย พวกเรายินดีมากจ้ะ เธอไม่ต้องคิดมากนะ เอางี้เป็นไง เธออยู่กับเราก่อนจนกว่าจะแข็งแรงขึ้น แล้วหนูค่อยให้คำตอบเรา ดีไหมจ๊ะ ดีไหมคะที่รัก"
เจนพูดถามเด็กหญิง แล้วหันไปถามสามีเธอ
"เอาแบบนั้นก็ได้"
ทอมพูดตอบภรรยาแล้วมองหน้าเด็กหญิงเพื่อสื่อว่าเขาโอเคกับเรื่องนี้
"ขอบคุณมากค่ะ"
"ไม่เป็นไรจ้ะ เธอพักผ่อนเถอะ หิวรึยังเอ่ย ฉันทำข้าวต้มไว้ให้เธอแล้วนะ"
"ถ้าหนูบอกว่า...หิวมากล่ะคะ"
เกลพูดออกไปแล้วก้มหน้าลงบีบมือตัวเองแสดงว่าเธอกำลังเขินอยู่ เธอไม่ได้กินอะไรตั้งแต่ที่หนีออกมาจากศูนย์ทดลองนั่น แถมอาหารที่นั่นก็สุดแสนจะทรมานคนเคยอยู่ประเทศที่มีแต่ของอร่อยมาก่อนมากๆ
สองสามีภรรยาที่เห็นก็ยิ้มแล้วมองหน้ากัน ภรรยารู้สึกคิดไม่ผิดที่เลือกให้เด็กหญิงอยู่ด้วย เธอน่ารักแล้วนิสัยดีแม้จะพูดคุยกันครั้งแรกก็ตาม เธอก็รู้สึกถึงมันได้
เจนยกมือขึ้นไปลูบผมของเด็กหญิง ส่งผลให้เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ ที่ส่งยิ้มให้กับเด็กหญิงอยู่
เกลที่เห็นดังนั้นก็ยิ้มออกมาบ้าง เธอรู้สึกดีใจมากที่เจอคนดีๆอย่างเจนกับทอม
"เดี๋ยวฉันไปตักมาให้เยอะๆเลยดีไหม''
"ดีค่าา"
เกลตอบอย่างร่าเริงที่จะได้กินข้าวต้มเพราะตอนนี้เธอหิวมากจริงๆ
แล้วคู่ภรรยากับสามีของบ้านก็เดินออกไปพร้อมกัน เกลไม่ได้คิดอะไร เพราะเธอรู้ว่าพวกเขาต้องคุยกันเรื่องเธอแน่นอน การจะรับเลี้ยงใครสักคน มันเป็นเรื่องใหญ่อยู่แล้ว แต่เธอสัญญาเลยว่าจะไม่ทำให้พวกเขาเดือดร้อนแน่นอน พวกเขาจะต้องมีความสุขที่มีเธออยู่ด้วย เธอมั่นใจ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC...
ตอนนี้เป็นตอนน้องกำลังหาครอบครัวดีๆให้ป่วน
อีกสักสองสามตอนน้องก็โตพอจะออกท่องโลกกว้างแล้ว
ช่วงของการอัพนิยายของไรต์จะเป็นช่วงเย็นถึงดึกๆเกือบข้ามวันนะ
จะพยายามอัพทุกวันให้ได้
ความคิดเห็น