คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
ร่างกายเล็กบนที่นอนเริ่มขยับตัวขึ้นหลังจากนอนนิ่งเป็นเวลาหลายชั่วโมง
"อืมมม โอ้ยยย"
เสียงเล็กคลายเด็กพึ่งตื่นครางในลำคอพยายามลุกขึ้นจากที่นอน แล้วเสียงร้องที่บ่งบอกว่ากำลังเจ็บปวดก็ดังตามมา
เธอลุกขึ้นนั่งได้สำเร็จ มองสำรวจรอบห้องที่เธออาศัยอยู่ตอนนี้ เป็นห้องสี่เหลี่ยมพื้นผ้ามีเพียงเตียงที่เธอนั่งอยู่เท่านั้น กำแพงห้องทั้ง4ทิศเป็นสีเทา รวมทั้งประตูที่มีกระจกใสมองออกไปด้านนอกได้ ขนาดไม่ใหญ่ เพียงเท่าใบหน้าของเด็ก3ขวบ ผ่านไปได้
เธอละสายตามายังร่างกายของเธอแทน มือ แขนและขาเล็กๆที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้า มันเหมือนกับร่างกายของเธอกลายเป็นเด็กอายุประมาณเจ็ดแปดขวบ เธอไม่รู้ว่าเธอมาอยู่ในร่างของใคร กระจกที่จะส่องดูว่าเธอหน้าตาเป็นอย่างไรก็ไม่มี
เธอสังเกตเห็นถึงรอยช้ำเป็นจํ้าเขียวคล้ำที่อยู่บนทั้งแขนและขาของร่างนี้ ก็รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั่วตัวตอนที่ตื่นขึ้นมา
เธอจับชุดที่เธอสวมใส่ มันเป็นเพียงชุดเสื้อกางเกงสีขาวแขนยาวถึงข้อศอกกับขายาว3ส่วน มันเหมือนชุดของเด็กทดลองที่อยู่ในหนังเรื่อง The Witchไม่มีผิด
แล้วอาการเจ็บจี๊ดก็แล่นเข้ามาที่สมองของเธอ จนเธอล้มตัวลงนอน อ้าปากกว้างกรี้ดร้องด้วยความทรมารแต่ไม่มีแม้เสียงเปล่งออกมา
ภาพความทรงจำไหลเข้ามาในหัวเธออย่างรวดเร็ว เธอพยายามใช้ความสงบนิ่งบังคับจิตใจให้เย็นลงเหมือนที่เคยทำก่อนตายที่โลกก่อน หลังโดนหัวหน้าแผนกเฮ็งซวยเรียกไปด่า
เมื่อความทรงจำต่างๆถูกฟื้นขึ้นมาจนหมดแล้วความเจ็บปวดก็ค่อยๆหายไป เธอนอนหอบหายใจเข้าออกอยู่บนที่นอน แล้วประมวลผลความทรงจำนั้น
จนรู้ได้ว่า เด็กคนนี้คือมนุษย์ทดลองคนหนึ่งในองค์กร ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ที่นี่มาตลอด ถูกทดลองจากยาต่างๆที่พวกองค์กรคิดขึ้นมา ถูกทำร้ายร่างกาย ฝึกให้สู้ ให้ฆ่า ใช้พลังจิต ถ้าขัดขืนไม่ทำตามก็จะถูกซ้อม จนตอนนี้ร่างกายคุ้นชินกับความเจ็บปวด การฆ่า และกลิ่นของเลือด
และเมื่อวานเด็กคนนี้พึ่งถูกทดสอบให้ฆ่าสุนัขที่ดุร้ายจํานวน 10 ตัว ที่ศูนย์ฝึกไว้ให้ฆ่าเด็กทดลองอย่างพอกเธอ และเด็กคนนี้ก็ทำได้และถูกใจหัวหน้าของนักวิทย์ที่นี่มาก แต่ที่หัวหน้าคนนั้นไม่รู้คือเด็กคนนี้ทนความเจ็บปวดที่เกิดในจิตใจไม่ไหวและสิ้นใจไปแล้ว และได้เธอเข้ามาอยู่ในร่างนี้แทน
"นี่ฉันมาอยู่ในหนังได้จริงๆหรือนี้ ถ้าจากความทรงจำหนังเรื่องนี้คือ The Witch และฉันคงเป็นหนึ่งในมนุษย์ทดลองขององค์กร"
เธอลุกขึ้นนั่งพิงกําแพงแล้วนึกถึงหนังเรื่องนี้ที่เคยดูมาหลายรอบ นึกTimelineของหนังอย่างเป็นลำดับ ตัวละครต่างๆ นางเอกตัวหลักของเรื่อง
"นางเอกของเรื่อง กู จายุน เด็กทดลองผู้หญิงที่เก่งที่สุดในบรรดามนุษย์ทดลองทั้งหมด ในหนังเธอก็ถูกให้ฆ่าสุนัขไปเหมือนกันนิ คงไม่ใช่หรอกมั้ง"
เธอกำลังคิดว่าอาจจะเป็นไปได้ว่าร่างที่เธออยู่นี้คือนางเอก
"ไม่ๆ อาจเป็นคนอื่นก็ได้ เด็กผู้หญิงในองค์กรบ้านี่มีเยอะแยะ แล้วเราขอแค่ใกล้ชิดตัวหลักไม่ใช่เป็นตัวหลักสักหน่อย"
เสียงเล็กของเด็กหญิงพูดกับตัวเองไปมา ดีที่ห้องที่เธออยู่เป็นห้องเก็บเสียงไม่งั้นคงมีคนเข้ามาดูแล้ว
"ของเล่น....ของเล่นไง ที่นางเอกฝึกใช้พลังจิต นางเอกซ่อนไว้จากผู้คุม ที่.....ใต้เตียง"
เมื่อเธอนึกออกเธอก็รีบลงจากเตียงทันที ไม่สนอาการบาดเจ็บของร่างกายก่อนหน้าเลย เธอก้มลงมองหาทันทีและสะดุดกับก้อนเหล็กเล็กๆทรงสี่เหลี่ยมที่กระจายอยู่ใต้เตียง และจำได้ว่านี้แหล่ะคือของที่นางเอกใช้ฝึกพลังจิตจริงๆ เธอค่อยๆคลานออกมาจากใต้เตียง แล้วนอนลงบนพื้น
"นี่ฉันอยู่ในร่างนางเอกจริงดิ โธ่ ตาแก่นั้นฟังคำขอฉันผิดแล้ววววว อื้ออออ แล้วฉันจะทำยังไงเนี่ย รู้มั้ยว่าเป็นนางเอกมันเหนื่อยนะ ไหนจะอยู่ในองค์กรบ้าๆนี่อีก จะฆ่าฉันทิ้งเมื่อไรก็ไม่รู้ ไม่เอา ไม่อ๊าววววว พาฉันกลับไปเดี๋ยวนี้"
เสียงบ่นเปลี่ยนเป็นเสียงงอแงของเด็กที่กำลังดิ้นไปดิ้นมาอยู่บนพื้นปูนเย็นๆ รู้สึกเหมือนการโดนรับปากว่าจะซื้อของอันนั้นมาให้ แต่ได้ของมาไม่เหมือนตามที่คิดไว้
"หนี ฉันต้องหนี ตามเนื้อเรื่อง ใช่ จะมามัวนั่งโวยวายให้ตาแก่นั้นช่วยไม่ได้ ต้องเตรียมแผน"
เสียงพึมพัมตัวเองที่พาดพิงถึงชายชราด้วยนั้น ทำให้ชายชราบนฟ้าถึงกับจามออกมาดังๆหลายครั้ง
เด็กน้อยใช้เวลาที่ให้อยู่ในห้องคิดแผนการต่างๆ ในการที่จะหนีของไปจากศูนย์แห่งนี้ให้ได้ ถ้าเธอจำไม่ผิด นางเอกหนีไปทางป่าที่อยู่ล้อมรอบศูนย์แห่งนี้ ที่เหลือก็คือเธอจะผ่านพวกผู้คุมที่จะมาฆ่าเธอตอนนั้นได้อย่างไร หรือรอพึ่งสกิลนางเอกดีที่ยังไงก็รอด
"ไม่เอาๆ อาจพลาดโดนซ้อมจนตายก็ได้"
เธอนั่งสายหัวไปมา ต้องหาทางที่ดีและปลอดภัยที่สุด ถ้าหนีออกไปได้ก็จะเป็นอิสระแล้ว
เวลาผ่านไปจนถึงวันใหม่ ประตูห้องของเธอเปิดออกพร้อมกันผู้คุมใส่ชุดดำเต็มยศเหมือนทหารจะไปออกปราบความวุ่นวาย กำลังเดินเข้ามาหาเธอที่ลุกขึ้นเดินมายืนที่กลางห้อง นั่นเป็นอีกหนึ่งอย่างที่เธอรู้มาจากความทรงจำว่าจะต้องทำแบบนี้ทุกวันเพื่อที่พวกเขาจะพาไปทานมื้อเช้ากับเด็กคนอื่น
ผู้คุมพาเธอเดินมาตามทางเดิน เธอพยายามสังเกตสิ่งต่างๆให้มากที่สุดเพื่อใช้ในการหลบหนีของเธอ แล้วเธอสังเกตเห็นคำว่า Exit ที่ติดอยู่เหนือประตูบานหนึ่ง เธอเก็บมันไว้เป็นช้อยช่องทางหนีของเธอ
เธอนั่งลงข้างกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งกินอาหารตรงหน้าไม่สนใจใคร ฉันมองไปรอบๆ ทุกคนก็ทำเหมือนกับเด็กชายข้างเธอ เธอจึงลงมือกินมื้อเช้าที่มีเพียงขนมปัง1แผ่น ข้าวต้มใสๆที่มีน้ำมากกว่าข้าว บล็อคโคลี่ขนาดเท่ากำมือของฉัน1หัว ซึ่งทุกคนจะต้องกินมันให้หมดไม่งั้นจะถูกทำโทษโดยผู้คุมที่ยืนอยู่ข้างหลังตลอดเวลา
ศูนย์แห่งนี้ดูเหมือนจะมีมนุษย์ทดลองอยู่ประมาณ 10 กว่าคน ซึ่งไม่นานคงถูกฆ่าตายเพราะเบื้องบนขององค์กรต้องการให้ปิดองค์กรนี้ทิ้ง
เมื่อกินอาหารเสร็จ พวกเราก็ถูกให้ไปอยู่ในห้องสมุดขององค์กร ซึ่งเป็นเรื่องแปลกเพราะเวลานี้เราควรจะต้องถูกนำไปฝึกซ้อมให้ฆ่า แต่ก็ดีถือว่าเป็นโชคดีของเธอ เพราะเธอไม่รู้ว่าเธอที่ใช้ศักยภาพที่ถูกฝึกมาของร่างกายนี้ได้มากน้อยแค่ไหน
เวลาผ่านไปจนจะถึงมื้อกลางวันพวกเด็กๆก็ยังไม่ถูกให้ออกจากห้องสมุด และเธอเองก็ได้ยินพวกผู้คุมคุยกันว่ามีคำสั่งจากหัวหน้าองค์กรให้พวกเธออยู่แต่ในนี้เพราะเธอจะไม่อยู่ ซึ่งทหารก็พูดกันถึงบอร์ดบริหารเรียกหัวหน้าของผู้คุมไปพบด้วยเหมือนกัน
"คงใกล้ถึงเวลาไปแล้ว"
เธอพูดขึ้นกับตัวเองเบาๆพร้อมกับอ่านหนังสือต่อให้ครบจำนวน 10 เล่มขึ้นไปตามคำสั่ง
"เธอจะไปไหน"
แล้วเสียงหนึ่งข้างหน้าเธอก็ดังขึ้นออกมาจากปากของเด็กผู้ชายคนหนึ่งตรงข้ามเธอ เขากำลังจ้องหน้าเธออยู่ เธอเคยเห็นเด็กคนนี้ เขานั่งอยู่ตรงข้ามเธอตอนทานมื้อเช้าทุกวัน เธอเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"เธอไม่มีทางหนีไปได้ถึงจะฆ่าพวกมันหมดทุกคน"
เด็กชายยังพูดต่อแต่ก็ไม่อาจเรียกความสนใจจากเด็กหญิงได้
"ตามให้ทันแล้วกัน"
เธอพูดออกมาแล้วปิดหนังสือลง ลุกขึ้นเดินจากไปหาที่นั่งใหม่เพราะในเวลานี้พวกเราไม่ควรคุยอะไรกัน ให้คนพวกนั้นสงสัยเพราะห้องสมุดแห่งนี้มีกล้องวงจรปิดติดอยู่เต็มไปหมด
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
TBC
ยังไม่ได้ดูคำผิดนะ
มาดึกนิดหนึ่งงงงงง555
ความคิดเห็น