คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : There - What are you thinking?
วันต่อมา...
“เฮอร์มี่~~” เสียงหวานจากจินนี่ เธอรีบวิ่งเข้ามากอดเฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างสนามบอล
“บอกแล้วไงว่า..”
“ว่าอย่าเรียกฉันแบบนี้” จินนี่พูดล้อเลียน “เธอเฮอร์มี่ฉันจินนี่และนิกกี้ไง ออกจะน่ารัก”
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างยอมแพ้ เธอยอมให้เพื่อนสนิทเรียก แต่ในใจเธอตอนนี้ดันไปคิดถึงคนที่ไม่ควรคิดถึงมากที่สุด
“ดูนั่นสิ หน้าหมอนั่นเหมือนหมางอยเลยอ่ะ” จินนี่ชี้ไปที่ร่างสูงที่เดินเข้าห้องมา ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเดรโกเดินผ่านโต๊ะของเฮอร์ไมโอนี่ไปนั่งที่ตัวเองที่อยู่อีกฝั่ง เขาหันมาสบตาเธอที่กำลังมองเขาอย่างไม่คลาดสายตา พอถูกอีกฝ่ายจับได้เธอก็รีบหันมาพูดกับจินนี่ทันที
“คงอกหักมาละมั้ง”
“ให้ตายเถอะถ้าหน้าอย่างมัลฟอยอกหักฉันก็คงอาภัพรักเลยละเฮอร์มี่” เด็กสาวทำหน้าเศร้า
“อย่าเวอร์หน่า”
ทั้งสองนั่งคุยกันจนอาจารย์เข้ามาสอน จนหมดคาบแรกไปนักเรียนทุกคนเดินออกจากห้องไปเพื่อไปพักเว้นแต่เฮอร์ไมโอนี่และเดรโกที่ตอนนี้เขาฟุบหน้าลงบนโต๊ะ เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้สนใจอะไรเพราะเขามักจะหลับเวลาพักเบรกอยู่บ่อยๆ ส่วนจินนี่ก็วิ่งออกไปเป็นคนแรกทิ้งเพื่อนสนิทให้นั่งอยู่ภายในห้องกับคู่กัดของเธอ
เด็กสาวหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน พรางแอบมองคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งแล้วก็หันกลับมาสนใจหนังสือของตัวเองต่อ
แต่อยู่ๆร่างสูงก็เดินมาตั่งค่อมเก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะเฮอร์ไมโอนี่ พรางมองเธอที่กำลังอ่านหนังสือ แต่ในใจของเธอกำลังคิดว่าเดรโกต้องการคิดจะแกล้งอะไรเธออยู่แน่ๆ
“ข้อนี้มันหมายความว่ายังไงหรอ ฉันไม่เข้าใจ” เด็กชายถามเอานิ้วชี้สมุดที่วางอยู่บนโต๊ะ
“นายได้วิชานี้เต็มทุกเทอมแต่มาสงสัยข้อที่ง่ายที่สุด”
เฮอร์ไมโอนี่พูดในขณะที่วางหนังสือลง แล้วเงยหน้ามาจ้องตาของอีกฝ่าย ทำไมเวลาจ้องตานายแล้วหัวใจฉันต้องเต้นแรงด้วยนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้น! เธอหลบสายตาจากเขาเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียอาการ แต่อีกฝ่ายดันไม่ยอมละสายตาออกจากเธอเลย เธอสัมผัสได้ถึงสายตาคู่นั้นและมันกำลังจ้องมองเธออย่างน่ากวนใจ
“มองอะไรของนาย!” เฮอร์ไมโอนี่หันกลับมามองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มมุมปาก
“ฉันเกลียดเธอ” เดรโกพูดแต่ในขณะเดียวกันรอยยิ้มของเขาก็ยังคงปรากฎอยู่
“ฉันสิโครตเกลียดนายมัลฟอย!” เสียงหวานตอบกลับ แต่นั่นทำให้เดรโกหัวเราะออกมา ซึ่งเธอไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้เลย เขาไม่ได้มาแกล้งเธอหรือพูดดูถูก เด็กชายยังคงหัวเราะออกมาไม่หยุด
“น่าตลกตายแหละ” เธอพูดก่อนที่จะหัวเราะตามออกมากับประโยคที่เธอเถียงเขาเมื่อครู่
ทั้งสองหยุดหัวเราะแล้วกลับมาจ้องหน้ากันเหมือนเดิม ภายในใจก็คิดว่าถ้าเขาไม่ตามด่าตามแกล้งเธอป่านนี้เราก็คงจะสนิทกันมาก เด็กชายถอนหายใจออกมาก่อนที่จะลุกขึ้นกลับไปนั่งโต๊ะของเขา ในขณะที่เด็กนักเรียนต่างเดินกันเข้ามาในห้อง เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่มองเด็กหนุ่มที่มีท่าทางแปลกไปและยังคง งง ที่เขามานั่งหัวเราะกับเธออย่างไม่มีเหตุผลเขาควรจะแกล้งเธอไม่ใช่หรอ
“เฮอร์มี่!!!” เสียงหวานตระโกนเข้ามา แต่กลับมีแต่เสียงทีีมาก่อนเจ้าตัวจะเดินมาถึง จินนี่เดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะเฮอร์ไมโอนี่
“เบาๆสิ” เธอปิดหน้าอย่างอับอาย ที่เพื่อนสาวเรียกชื่อนี้ของเธอ “มีอะไรหรอ”
“ฉันเดินไปเจอฮาร์ดิสมาา” เด็กสาวพูดอย่างต่ื่นเต้น แต่กลับมีบางคนที่ทำตัวไม่สนโลกอยู่ๆก็หันมาเพราะชื่อของฮาร์ดิส
“แล้ว?”
“ฮาร์ดิสถามถึงเธอด้วยแหละ บอกมานะว่าไปสนิทกันตอนไหน” จินนี่พูดพรางหยิบเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้ามานั่ง
แต่เด็กชายที่นั่งอยู่อีกฝั่งของห้องกับมีท่าทางหงุดหงิด เขาทุบโต๊ะจนทำให้เด็กทั้งห้องต่างมองไปที่เขา
“มองอะไรกันไม่ทราบ!!” เดรโกตระโกนขึ้นและเดินออกจากห้องเรียนไป
“ตานั่นเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกหน่ะ”
“ไม่รู้สิ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“แต่นี่มันหมดคาบแบรกแล้วนะ”
เด็กสาวไม่สนใจคำพูดของเพื่อนเธอรีบเดินออกมาจากห้อง เฮอร์ไมโอนี่เห็นชายร่างสูงกำลังต่อยเข้าที่กำแพงระบายอารมณ์ด้วยความโมโห แล้วเดินไปหลังตึกเธอรีบวิ่งตามเขาไป เธอรู้ว่าเขาเห็นเธอยืนมองอยู่และกำลังหนีเธอ เธอจำเป็นจะต้องไปถามเขาให้ได้ว่าเป็นอะไรกันแน่
เฮอร์ไมโอนี่หยุดเดินด้วยความหอบที่เดินตามเขามาอย่างเร็วและเกือบจะตามไม่ทันด้วย เดินเร็วชะมัดเลย
“เธอตามฉันมาทำไม” เดรโกหันมาหาเด็กสาวที่กำลังก้มหน้าด้วยความเหนื่อยที่เธอเดินตามเขามา “คิดบ้าอะไรของเธอที่ตามฉันมา”
“ฉันอยากรู้ว่านายเป็นอะไร” เฮอร์ไมโอนี่ถามไปหายใจหอบไป “อยู่ดีๆนายก็โมโห...” เธอพูดพรางมองไปที่มือของเขาที่มีเลือดออกมาตามซอกนิ้ว
“เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ยอมโดดเรียนเพียงเพราะอยากรู้ว่าฉันเป็นอะไรงั้นหรอ” เดรโกพูดด้วยท่าทางเยอหยิ่ง
“ฉันขอดูมือนายหน่อย” เธอไม่สนใจที่เขาพูด พรางยืนมือเข้าไปจับมือของอีกฝ่าย เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดเลือดที่ไหลออกจนหมด
“นายต้องไปทำแผลต่อที่ห้องพยาบาล ฉันจะผูกห้ามเลือดไว้ให้” เธอเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายที่กำลังจ้องเธออย่างไม่ละสายตา เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจก้มหน้าลงเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดต่อแล้วก็ค่อยจัดการผูกห้ามเลือด
“ทำไมเธอไม่ปล่อยให้เลือดของฉันไหลให้หมดตัวไปเลยหล่ะ เกลียดฉันไม่ใช่หรอ” เด็กชายพูดเสียงเรียบ
เฮอร์ไมโอนี่ที่นั่งฟังอยู่จัดการผูกแผลที่ข้อมือให้แรงขึ้นจนเด็กชายชักมือออก
“โอ๊ย ยัยบ้า” เขาด่าเธอแต่กลับยิ้มออกมา เด็กสาวยิ้มแป้นออกมาทันทีทำให้เขากลับมายิ้มต่อได้ เธออยากจะหยุดเวลาไว้แค่ตรงนี้ เฮอร์ไมโอนี่มีความรู้สึกว่าอยากเห็นเขายิ้มหัวเราะแบบนี้กับเธอ แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าผีตัวไหนเข้าสิงเขา ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้
“ไปห้องพยาบาลกัน”
“จะชวนฉันไปทำอะไรในห้องพยาบาลหรอ ฉันเข้าใจว่าฉันหล่อและมีเสน่ห์ แต่ห้องพยาบาลมันที่สาธารณะนะ” เด็กชายพูดพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทะลึ่ง!” เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมตีไปที่แขนเดรโก แต่เด็กหนุ่มกลับยิ้มตอบไม่มีท่าทีทำร้ายเธอกลับ
ทั้งสองพากันมานั่งทำแผลที่ห้องพยาบาล ครั้งแรกในรอบหลายๆปีที่คนอย่างเดรโก มัลฟอย ยอมเชื่อฟังเธอ ระหว่างที่เฮอร์ไมโอนี่นั่งทำแผลอยู่ เดรโกก็เอาแต่ร้องโอดโอยมันทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาเพราะมือของเขาไม่อยู่นิ่งเลยมนขณะที่ล้างแผล
“ให้ตายเถอะ นายช่วยอยู่นิ่งๆได้ไหม”
เฮอร์ไมโอนี่เดินเก็บขวดยาที่หยิบมาใส่กลับเข้าไปในตู้อย่างเดิม เธอหันไปหามัลฟอยกำลังนั่งมองแผลที่มือตัวเองที่ถูกพันไว้อย่างดี
“หวัดดี” เสียงชายร่างสูงอีกคนที่เดินเข้ามา
“เอ่อ...หวัดดี”เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็ตอบกลับด้วยเสียงหวานของเธอ
“นี่เธอไม่สบายหรอ เป็นอะไรมากหรือเปล่า” ร่างสูงพูดพรางเอามือแนบไปที่หน้าผากของอีกฝ่าย
“ปะ..เปล่าฉันไม่ได้เป็นอะไร” เธอตอบอย่างเขินอาย
“อะแฮ่ม” ทั้งสองหันไปมองตามเสียงที่แทรกขึ้นมา
“เดรโก นั่นมือนายไปโดนอะไรมา” ฮาร์ดิสหันไปถามเพื่อนของเขาที่กำลังนั่งกอดอกอยู่
“ต่อยกำแพง” เดรโกตอบเสียงเรียบ ฮาร์ดิสพยักหน้าตอบเหมือนกับว่ามันเป็นปกติที่เขาชอบต่อยกำแพงระบายอารมณ์
“เอ่อ...เฮอร์ไมโอนี่ นิคได้เล่ารึป่าวว่าเขาโดนทำโทษเพราะเขาไม่ได้เอางานกลุ่มมาพรีเซน” ร่างสูงพูดพร้อมหัวเราะออกมาเล็กน้อย
“จริงหรอตานี่ขี้ลืมชะมัด คือฉันยังไม่ได้เจอนิคเลยหน่ะมั่วแต่นั่งอ่านหนังสือ” เธอพูดไปพรางหัวเราะในความขี้ลืมของเพื่อนตัวเอง
ทั้งสองคุยกันจนลืมไปว่ายังมีเด็กชายผมสีบลอนด์ที่กำลังนั่งมอง พวกเขายืนคุยกันอย่างน่าหงุดหงิดเดรโกลุกขึ้นเดินไปหาทั้งสอง เขาจับมือของเด็กสาวที่กำลังยืนหัวเราะอยู่กับเพื่อนของเขา เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งพร้อมหันมาจ้องหน้าเด็กชายอย่างงุนงง
“ไปสักที เธอคงไม่อยากโดดเรียนอีกคาบหรอกนะ เจอกันฮาร์ดิส” เขาพูดในขณะที่จูงมือเด็กสาวออกจากห้องไป ทิ้งให้ฮาร์ดิสที่ยืนงง กับพฤติกรรมของเพื่อนตัวเองที่ทำตัวแปลกๆ
“สองคนนั้นเกลียดกันไม่ใช่หรอ” เขาพรึมพรำพร้อมกับ หันไปหาของที่จะมาเอาในตอนแรก...
- Lie Heart -
งื้ออ ถ้าอ่านแล้วงงก็ต้องขอโทษด้วยนะคะเรากำลังฝึกอยู่ จะตั้งใจบรรยายให้ไม่งงไปมากกว่านี้นะคะ
ความคิดเห็น