‘’ทะเลาะกับแฟนมาสินะพี่ถึงได้ชวนฉันออกมาดื่มแบบนี้’’

 

 

คำพูดของเด็กตัวสูงทำให้จีซูหันหน้าไปมองด้วยสายตาโกรธๆแต่แตกต่างกันลิซ่ากลับส่งยิ้มยียวนกวนประสาทมาให้เธอที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวหรูในมุมอับของผับแห่งหนึ่งย่านฮงแดแทน แต่ก็ไม่ผิดอย่างที่อีกคนพูด เธอทะเลาะกับแฟนหนุ่มของเธอในเรื่องไร้สาระเหมือนเช่นเคยและทุกๆครั้งก็จะโทรชวนให้ลิซ่าออกมาดื่มเป็นเพื่อนเสมอแม้อีกคนจะดื่มแต่เครื่องดื่มที่ไม่มีแอลกอฮอล์ก็ตามแต่ก็ไม่เคยปฏิเสธเธอเลยสักครั้ง

 

 

‘’รู้ดี ไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่จะคิดถึงเธอ’’ จีซูส่งยิ้มให้ลิซ่าที่เดินมานั่งใกล้ๆตนเอง ก่อนจะส่งแก้วม็อกเทลที่สั่งไว้ให้อีกคน

 

 

‘’คนคิดถึงกันเขาคงชวนกันไปเดินเล่น หรือไม่ก็ไปคาเฟ่มากกว่าและคงไม่ชวนกระทันหันตอนดึกๆแบบนี้ด้วย’’

 

 

‘’พูดอีกก็ถูกอีก แต่เธอก็มาหนิ’’

 

 

‘’ฉันไม่เคยปฏิเสธพี่’’

 

 

สิ้นประโยคนั้นแววตาของลิซ่าก็เปลี่ยนไปเธอมองจีซูด้วยแววตาอ่อนไหวแต่ใครอีกคนคงสัมผัสไม่ได้เพราะถ้าจีซูสัมผัสถึงแววตาและน้ำเสียงนี้เราสองคนคงได้เป็นมากกว่าพี่น้องที่คบกันมา6ปี แต่ถึงอย่างนั้นจีซูก็ให้เธอได้แค่ตำแหน่งน้องสาวที่สนิทแม้ว่าเธอจะแสดงออกขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิจะเป็นได้มากกว่านั้น

 

 

‘’ขอบคุณนะน้องสาวของพี่ พี่รักเธอที่สุดเลย’’ จีซูลูบผมของลิซ่าอย่างเอ็นดูและส่งยิ้มตามฉบับเจ้าตัวจนทำให้ลิซ่าเผลอยิ้มตาม

 

 

‘’แล้วทะเลาะอะไรกับพี่ซึงริเขา’’ ประโยคนั้นทำให้รอยยิ้มของจีซูหายไปใครอีกคนกลับทำหน้าเศร้าและเหมือนจะร้องไห้จนลิซ่ารู้สึกถึงอะไรบางอย่าง

 

 

‘’เรื่องเดิมๆ แต่พี่คงเครียดไปหน่อยเลยทำให้เรื่องมันใหญ่ขึ้น พี่เถียงเขาและถามหาเหตุผลจนเขาทนไม่ไหวแล้วบอกเลิกพี่ พี่งี่เง่าเองแหละลิซ่า’’

 

 

‘’โกหก…..เขานอกใจพี่ใช่ไหม….พี่ก็รู้ว่าพี่โกหกฉันไม่ได้ระบายออกมาเถอะ’’

 

 

ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าแฟนของพี่จีซูทำอะไรไว้ถ้าเป็นแค่เรื่องเล็กๆผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าเธอคงไม่ทำหน้าเศร้าแค่มองหน้าและรับฟังน้ำเสียงลิซ่าก็รู้ทันทีว่าอีกคนโดนแฟนตัวเองนอกใจอีกครั้ง มันไม่มีใช่ครั้งแรกที่จีซูโดนซึงริที่เป็นแฟนหนุ่มนอกใจ ลิซ่าอยู่กับจีซูมานานจนรู้ได้หมดว่าอีกคนรู้สึกยังไงและกำลังเสียใจมากแค่ไหน เธออยู่กับจีซูตั้งแต่อีกคนมีแฟนคนแรกจนมาถึงคนปัจจุบัน แต่กลับกันเธอไม่เคยมีใครเพราะหัวใจเธอไม่เคยเปิดให้ใครนอกจากผู้หญิงตรงหน้าที่กำลังร้องไห้และถลาเข้ามากอดเธอแน่น

 

 

‘’ฉันอยู่กับพี่ตรงนี้ไม่ต้องเก็บไว้คนเดียว จะอยู่รับฟังพี่จนกว่าพี่จะดีขึ้น’’

 

 

คำพูดปลอบใจของลิซ่ากลับทำให้จีซูน้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม เสียงเพลงในผับที่ดังกลบเสียงร้องไห้ของเธอไว้ทำให้เธอไม่อายว่าจะร้องไห้มากแค่ไหนหรือดังแค่ไหน มือของลิซ่ายังคงลูบผมของจีซูอย่างอ่อนโยน ผู้หญิงแบบจีซูคิมไม่เหมาะกับน้ำตาและเสียงร้องไห้แต่เธอก็ทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้นอกจากเป็นคนที่คอยปลอบใจเวลาที่อีกคนเศร้าและรู้สึกไม่ดีแค่เท่านั้นที่เธอพอจะช่วยได้

 

 

 

 

‘’อยู่นิ่งๆสิพี่จีซู พี่จะทำให้ฉันล้มไปด้วยนะ’’

 

 

ลิซ่ารีบเปิดประตูห้องของตัวเองอย่างรีบร้อนและพยุงอีกคนเข้าไปในห้องด้วยความทุลักทุเล จีซูที่เมาไม่ได้สติทำให้การพาอีกคนมาถึงคอนโดของเธอลำบากกว่าเดิมหลายเท่า เพราะเจ้าตัวทั้งโวยวายและอยู่ไม่นิ่งพร้อมล้มตลอดเวลา แต่ที่คนเป็นพี่กล้าดื่มคงเป็นเพราะว่ามีเธออยู่ด้วย จีซูรู้ดีว่าลิซ่าไม่มีทางจะยอมให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวเธอและลิซ่าก็ไม่ปล่อยเธอทิ้งไว้ที่นั้นแน่นอน

 

 

‘’เธอนี่ขี้บ่นจริงๆอายุก็ไม่ได้เยอะ ตลอดทางนี่เธอบ่นพี่จนพี่คิดว่าเธอเป็นแม่แล้วนะ’’

 

 

จีซูพูดกับลิซ่าที่พยายามพยุงหล่อนให้ไปถึงเตียงอย่างหยอกล้อ ใบหน้าของผู้หญิงตัวเล็กที่ลิซ่าพยุงอยู่ขึ้นสีแดงเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปมากมายและกลิ่นตัวของอีกคนก็มีกลิ่นของแอลกอฮอล์ปะปนไปกับกลิ่นหอมๆของน้ำหอมที่ทำให้หัวใจของลิซ่าเต้นแรงทุกครั้งที่ได้กลิ่น จีซูก็คือจีซูที่ทำให้เธอพ่ายแพ้ได้ตลอดเวลา ผู้หญิงที่ชื่อ คิม จีซูทำให้เธอพ่ายแพ้ราบคาบ

 

 

‘’ก็มันน่าบ่นไหมละ ถึงฉันจะอยู่กับพี่แต่พี่ก็น่าจะดื่มให้มันน้อยกว่านี้หน่อย เห็นตัวเล็กๆแบบนี้พี่ก็หนักใช่เล่นนะ ฉันปวดแขนไปหมดแล้วรู้บ้างไหม’’

 

 

‘’ย๊า! หยาบคายเธอว่าผู้หญิงตัวเล็กๆแบบพี่ได้ยังไงกันรู้ไหมว่าเรื่องน้ำหนักมันเป็นสิ่งอ่อนไหวสำหรับผู้หญิงนะ’’

 

 

ลิซ่าส่ายหัวกับคำพูดของจีซู เธอจัดการจับคนเป็นพี่ให้นอนลงบนเตียงและถอดเสื้อคลุมของอีกคนออกเพราะว่าเธอไม่อยากให้จีซูต้องอึดอัดเวลานอนแต่จะให้ถอดมากกว่านี้เธอก็เกรงใจตัวเองว่าจะทนไม่ไหวแล้วเผลอปล้ำคนขี้เมาตรงหน้าที่ฉีกยิ้มโชว์ฟันสวยมาให้เธอด้วยท่าทางกวนๆ

 

 

‘’นอนได้แล้วโวยวายอยู่นั้นแหละ ถ้าพี่ปวดหัวก็บอกนะฉันไปอาบน้ำก่อน’’ แต่ไม่ทันที่เธอจะได้หมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอนจีซูก็จับมือเธอไว้และมองหน้าเธอเหมือนตรงการจะบอกอะไร

 

 

‘’หือ.....มีอะไร’’

 

 

‘’ไม่ต้องอาบหรอก พี่อยากนอนกอดเธอ’’

 

 

‘’ไม่เอาตัวฉันเหม็นให้ ฉันจะไปอาบน้ำ’’

 

 

‘’นะ…ลิซ่า’’ แล้วจะให้เธอปฏิเสธได้ยังไงก็ดูหน้าตาอ้อนๆของอีกคนที่ทำสิไหนจะน้ำเสียงนั้นอีกได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายทั้งๆที่หัวใจเต้นจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ลิซ่าพยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงตอบรับส่วนอีกคนก็ยิ้มและรีบดึงเธอไปนอนกอดเหมือนกับว่าเธอเป็นหมอนข้างเดินได้ซะอย่างนั้น

 

 

‘’เอาแต่ใจจริงๆเลยพี่เนี่ย’’

 

 

‘’บ่นมากน่ะ’’

 

 

คำพูดต่อล้อต่อเถียงของจีซูทำให้เธอยิ้มออกมา ลิซ่าที่โดนจีซูนอนกอดได้แต่ภาวนาให้อีกคนไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงเพราะเธอไม่อยากตอบคำถามอะไรมากมายในตอนนี้ การโดนจีซูกอดเป็นเหมือนโบนัสของการเป็นที่ปลอบใจและที่พักพิงเวลาอีกคนมีเรื่องไม่สบายใจ แต่การที่เธอได้อยู่ใกล้ๆหรือได้ดูแลจีซูแค่นั้นก็ทำให้เธอดีใจมากแล้ว

 

 

เพียงไม่กี่นาทีอีกคนก็หลับใหลไปอย่างรวดเร็ว ลิซ่าลอบมองใบหน้าของคนที่นอนกอดเธออย่างพิจารณา จีซูเป็นคนที่สวยและน่ารักในเวลาเดียวกันเป็นคนที่มีเสน่ห์และแรงดึงดูดแต่ถ้าได้รู้จักจริงๆกลับเป็นผู้หญิงที่ลุยๆและตลกเฮฮาไม่ค่อยห่วงสวยและเป็นกันเองกับทุกคนนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เธอตกหลุมรักจีซูจนถอนตัวไม่ขึ้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’อือ…’’

 

 

ลิซ่าบิดตัวไปมาด้วยความขี้เกียจ สายตาของเธอมองไปที่ว่างบนเตียงก่อนหน้านี้ที่มีผู้หญิงตัวเล็กคนนึงนอนอยู่ ตอนนี้เหลือเพียงร่องรอยยับยู่ยี่แต่เธอคนนั้นกลับหายไป ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาก่อนจะกดไปที่โปรแกรมแชทที่คนเกาหลีนิยมใช้กัน นิ้วเรียวกดเข้าไปที่แชทของเธอกับจีซูและลิซ่าก็เริ่มพิมพ์ข้อความไปหาอีกคนก่อนจะกดส่ง

 

จีซูมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่อไหร่ที่เธอตื่นเช้ามาอีกคนก็จะหายไปแล้วไม่มีการบอกกล่าวหรือบอกลากันแม้แต่น้อย

 

 

ลิซ่าจ้องมองรูปของจีซูพี่สาวคนสนิทที่เธอคิดไม่ซื่อด้วย มันเป็นรูปที่เธอแอบถ่ายอีกคนเวลาเผลอ นิ้วเรียวเลื่อนไปรูปไปเรื่อยๆ เธอไม่เคยเบื่อที่ได้มองอีกคนไม่ว่าจะตัวจริงหรือในรูปภาพ เป็นใบหน้าของคนที่เธออยากเห็นในทุกๆเช้าหลังจากตื่นนอน และอยากมองก่อนจะหลับในทุกๆคืน  แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่ฝันและภาวนาให้มันเกิดขึ้นจริงในสักวัน……

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’พี่นึกครึ้มอะไรถึงชวนฉันมาซื้อของไปทำอาหาร สงสัยวันนี้พายุเข้าแน่เลย’’ ลิซ่าพูดหยอกพี่สาวคนสวยพลางเข็นรถเข็นของซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งตามหล่อนไปอย่างเชื่องช้า

 

 

จีซูตวัดสายตามาจ้องลิซ่าและทำเหมือนจะขว้างขวดซอสที่อยู่ในมือใส่เธอ แต่ลิซ่าไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวเลยแถมยังจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกคนไปอย่างกวนๆ

 

 

‘’ฉันก็ต้องมีมุมแม่บ้านแม่เรือนไหมละ…..เผื่อวันไหนแต่งงานขึ้นมาจะได้ทำอาหารหร่อยๆให้สามีกินไง’’ หัวใจของลิซ่ากระตุกวูบเมื่อจีซูพูดคำว่าแต่งงานแต่เธอก็ต้องรีบปั้นสีหน้าปกติอีกครั้งเมื่อจีซูหันมาสบตากับเธอ

 

 

‘’ถ้าพี่มีงานแต่งงานเธอต้องมานะ’’

 

 

‘’ไม่ไปหรอก’’ ลิซ่าพูดทีเล่นทีจริง เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแย่ๆของตัวเองที่กำลังปะทุอยู่ในใจ

 

 

‘’ไม่ไปหรอกถ้าพี่ไม่ให้ฉันเป็นเจ้าบ่าวของพี่น่ะ ‘’ จีซูขมวดคิ้วอย่างงุนงงจนทำให้ลิซ่าหัวเราะออกมา

 

 

‘’ตลกละ นี่แต่ถ้าพี่มีงานแต่งเธอต้องมาให้ได้นะเข้าใจไหม’’ จีซูเดินเข้ามาใกล้ๆเธอก่อนจะจับแขนของเธอและเขย่าเบาๆอย่างเอาแต่ใจ

 

 

‘’ไม่…’’

 

 

‘’นะๆๆ’’

 

 

‘’อือๆ..ก็ได้ๆ’’

 

 

‘’สัญญาก่อน….’’ จีซูชูนิ้วก้อยขึ้นมาและยื่นไปให้ลิซ่าที่กำลังจ้องเธอด้วยความสงสัย

 

 

‘’สัญญา..สัญญาอะไร’’

 

 

‘’ว่าเธอจะมางานแต่งพี่ไง’’

 

 

‘’อะๆ สัญญาก็ได้….’’ ลิซ่ายกนิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวไว้กับนิ้วก้อยของจีซู

 

 

‘’ฉันลลิษาสัญญาว่าจะไปงานแต่งของพี่จีซู….และจะเป็นเจ้าบ่าวให้พี่จีซูในวันแต่งงาน’’

 

 

‘’ย๊า!! ลลิษา!! หยุดนะ มานี่!!’’

 

 

หลังจากพูดจบเจ้าเด็กตัวสูงก็รีบปล่อยมือและเข็นรถเข็นออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วปล่อยไว้เพียงจีซูที่ยืนโวยวายเพราะโดนเธอแกล้งและตอนนี้คนๆนั้นกำลังเดินเข้ามาหาเธออย่างเอาเรื่อง ถึงเธอจะยิ้มหรือหัวเราะแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าภายในใจของเธอกำลังรู้สึกบอบช้ำไปทั้งใจ การแต่งงานเป็นเรื่องที่ผู้หญิงหลายคนใฝ่ฝันจีซูเองก็เช่นกัน เธอไม่อยากคิดเลยถ้าวันนั้นมาถึงความรู้สึกของเธอจะเป็นยังไง….

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลังจากซื้อของจากซุปเปอร์มาเก็ตเสร็จเรียบร้อยตอนนี้ ลิซ่ากำลังนั่งมองจีซูที่ทำอาหารด้วยความทุลักทุเลถึงแม้เธอจะเข้าไปช่วยแต่ก็โดนอีกคนไล่กลับมานั่งอยู่เฉยๆจนเธอต้องยอมแพ้ให้กับความตั้งใจของอีกคน

 

 

‘’เธอควรดีใจรู้ไหมลิซ่าเพราะเธอที่ได้กินอาหารฝีมือพี่คนแรกเลยนะ’’ จีซูพูดกับลิซ่าแต่สายตาของหล่อนยังคงจดจ่ออยู่กับมีดและผักที่กำลังหั่นด้วยท่าทางที่ดูลำบากสุดๆในสายตาของลิซ่า

 

 

‘’ควรดีใจที่ได้เป็นหนูทดลองของพี่เนี่ยนะ ไม่เอาด้วยหรอก….ฉันว่าฉันน่าจะซื้อยาไว้กินเพื่อท้องเสียขึ้นมา หรือไม่ก็โทรเรียกรถพยาบาลไว้ล่วงหน้าคงจะดีกว่า’’ ลิซ่าเท้าคางมองจีซูและพูดหยอกจนทำให้จีซูยกมืดที่กำลังหั่นผักอยู่มาชี้หน้าเธอ

 

 

‘’ถ้าเธอยังไม่หยุดนะฉันจะไม่หั่นผักแต่จะไปหั่นเธอแทนลลิษา’’

 

 

‘’โอเค ลลิษาคนนี้จะนั่งเงียบๆและรอรับประทานอาหารสุดอร่อยฝีมือพี่จีซูนะคะ ไฟท์ติ้ง!’’

 

 

‘’ดีมาก แต่คำพูดก็ยังกวนอยู่ดี’’

 

 

 จีซูหันไปจัดการกับผักที่ยังหั่นไม่เสร็จส่วนลิซ่าก็นั่งดูอีกคนอยู่เงียบๆ การได้ใช้เวลาร่วมกับใครอีกคนทำให้ลิซ่ามีความสุขและเธอไม่อยากจะให้เวลาผ่านไปเร็วสักเท่าไหร่ อยากจะหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ที่ๆมีเพียงเราสองคนในวันที่เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอเบิกบานมากกว่าวันไหนๆ

 

 

ถึงจีซูจะทำอาหารเป็นครั้งแรกแต่สายตาและท่าทางอีกคนเต็มเปี่ยมไปด้วยความตั้งใจข้อนี้ลิซ่าไม่เถียง แต่จากที่เธอดูวิธีจับมีดของจีซูก็ทำให้เธออดห่วงไม่ได้ว่ามันอาจจะบาดหล่อนเข้า

 

 

‘’โอ๊ย!...’’

 

 

‘’พี่! เป็นอะไรบ้าง’’ ไม่ผิดจากที่ลิซ่าคิดไว้ ไวเท่าความคิดทันทีที่ได้ยินเสียงร้องของจีซูลิซ่าก็เด้งตัวออกจากเก้าอี้และรีบเดินไปหาจีซูด้วยความเป็นห่วง

 

 

‘’เห็นไหมฉันบอกพี่แล้วว่าจะช่วยก็ไม่ยอมให้ช่วยแล้วเป็นไงละได้แผลเลย’’ ลิซ่าเช็ดเลือดของจีซูออกและเดินไปหาพลาสเตอร์ยามาปิดแผลให้อีกคน แต่ปากของเด็กตัวสูงก็ยังคงบ่นจีซูไม่หยุด จนคนอายุมากกว่าได้แต่ทำหน้าหงอยเพราะโดนดุ

 

 

‘’เอามือมานี้ ….จริงๆเลย วันหลังหัดระวังบ้างสิ…’’

 

 

ลิซ่าจับมือของจีซูขึ้นมาก่อนจะค่อยๆติดพลาสเตอร์ยาลงไปบนแผลอีกคนด้วยความอ่อนโยน ถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่หยุดบ่นแต่สายตาของลิซ่ากลับเต็มไปด้วยความเป็นห่วงและยังมีความหมายแฝงอีกมากมายภายในดวงตาคู่นั้น ถ้าจีซูสังเกตเห็นมันสักนิดก็คงดี

 

 

‘’ขอโทษ…วันหลังฉันจะระวังมากกว่านี้…..ขอบคุณนะลิซ่า’’

 

 

‘’อือ……..เสร็จแล้ว…พี่จะทำอาหารต่อไหม?’’ ลิซ่าเงยหน้าขึ้นมามองจีซูหลังจากทำแผลให้เจ้าตัวเสร็จ

 

 

‘’ทำต่อสิพี่อุตส่าห์ตั้งใจทำนะ’’

 

 

‘’แต่พี่ต้องให้ฉันช่วยโอเคไหม……..ห้ามปฏิเสธด้วยฉันบังคับ’’ จีซูที่กำลังจะอ้าปากต้องเงียบลงเพราะลิซ่ายื่นคำขาดมาให้เธอ ถึงเธอจะอายุมากกว่าลิซ่าแต่เวลาเด็กนี้ดุหรือบังคับเธอ เธอก็จำต้องเชื่อฟังทุกทีไปเพราะเวลาลิซ่าโกรธมันจะน่ากลัวเป็นพิเศษ

 

 

‘’รู้แล้วๆ’’

 

 

 

 

‘’ย๊า!! คิมจีซูมันจะไหม้แล้ว’’ เสียงโวยวายของลิซ่าดังขึ้นหลังจากเธอเห็นกระทะของจีซูที่กำลังผัดจับแชและเจ้าตัวดันหายไปหยิบเครื่องปรุงโดยไม่ได้ลดไฟลงเลยทำให้จับแชที่อยู่ในกระทะเริ่มมีกลิ่นไหม้

 

 

‘’เกือบไปแล้ว…ขอบคุณนะลิซ่าอา!’’ จีซูรีบวิ่งมาดูจับแชของตัวเองที่อยู่ในกระทะด้วยความร้อนรนแต่ดีที่ลิซ่าสังเกตเห็นก่อนเด็กตัวสูงก็เลยเบาไฟให้และใช้ตะหลิวผัดมันไปมาให้ความร้อนทั่วถึง

 

 

‘’พี่นี่จริงๆเลยให้ตายสิ ถ้าไม่ท้องเสียก็ไฟไหม้ คิมจีซูที่เป็นตัวอันตรายสำหรับห้องครัว’’

 

 

‘’พูดมาก! ไปๆ ไปทำกระทะของเธอนู้นอันนี้ฉันจัดการเอง’’ จีซูแย่งตะหลิวที่อยู่ในมือของลิซ่าและเริ่มหันไปสนใจจับแชของตัวเองอีกครั้ง

 

 

‘’พี่คงไม่ทำมันไหม้อีกใช่ไหม’’

 

 

‘’ไม่มีทาง!’’

 

 

ลิซ่าอมยิ้มให้กับท่าทางของจีซู ก่อนจะหันไปสนใจกับกระทะตัวเองต่อ เธอได้รับหน้าที่ทำหมูผัดกิมจิ ส่วนของจีซูเป็นจับแชที่เกือบจะไหม้

 

 

‘’แค่ดูก็รู้แล้วว่าของฉันน่ากินกว่าของเธอ’’ ความไม่ยอมคนของจีซูทำให้ลิซ่าอดรู้สึกหมั่นใส้ไม่ได้

 

 

‘’ถ้าไม่มีฉันจับแชพี่คงไห ….’’

 

 

‘’หยุดเลยนะ!!....’’

 

 

‘’ไม่พูดก็ได้’’

 

 

 

 

การทำอาหารของลิซ่ากับจีซูเกือบจะเสร็จแล้วเหลือแค่ใส่เครื่องปรุงอีกนิดหน่อยมันก็พร้อมจะลงจาน แต่ลิซ่ากลับรู้สึกว่าหมูผัดกิมจิของเธอยังขาดรสชาติอยู่นิดหน่อย ลิซ่ามองหาขวดซอสและเห็นมันอยู่ทางจีซู

 

 

‘’พี่หยิบขวดซอสให้หน่อย’’

 

 

‘’แปปนะ’’

 

 

จีซูวางตะหลิวลงในกระทะและหันไปหยิบขวดซอสให้ลิซ่า แต่ตะหลิวที่มีขนาดใหญ่ของจีซูกำลังจะร่วงหล่นจากกระทะ ลิซ่าที่เห็นว่ามันกำลังจะหล่นจึงรีบขยับตัวและเอื้อมมือเข้าไปรับและเป็นจังหวะเดียวกันกับที่จีซูหันมาพอดีทำให้จีซูที่ไม่ทันตั้งตัวชนกับลิซ่า

 

 

‘’พี่จีซู!’’

 

 

ลิซ่ารีบใช้อีกมือโอบเอวเล็กของจีซูเอาไว้อย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้อีกคนล้มลงไป เป็นจังหวะที่พอดีเหมือนจับว่างและตอนนี้สายตาของทั้งคู่ก็สบตากันโดยอัตโนมัติเหมือนมันถูกกำหนดไว้แบบนั้น สำหรับลิซ่าสถานการณ์ในตอนนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าของจีซูยิ่งได้มองใกล้ๆยิ่งเหมือนถูกมนต์สะกดจนเธอไม่อาจหลุดพ้นไปได้ ไหนจะริมฝีปากสวยของอีกคนที่ทำให้ใจเธอยิ่งเต้นแรงขึ้น หากว่าเธอทำตามหัวใจเรียกร้องจะเกิดอะไรขึ้นหากว่าเธอจูบไปที่ริมฝีปากนั้นเธอยังจะมองหน้าของอีกคนติดไหม

 

 

‘’พี่โอเคไหม….’’ ก็ได้แค่คิดเธอไม่กล้าที่จะทำให้ความสัมพันธ์ของเธอกับจีซูต้องพังลง ลิซ่าปล่อยมืออกจากเอวจีซูหลังจากเห็นว่าอีกคนทรงตัวได้

 

 

‘’อ่า พี่ไม่เป็นไร….ทำอาหารต่อเถอะ’’

 

 

‘’อือ’’

 

 

 

 

 

 

‘’น่ากินจัง~ ว่าไหมลิซ่า’’ หลังจากจัดโต๊ะและวางจานอาหารเสร็จเรียบร้อยจีซูก็หันมาถามความเห็นเธอ

 

 

‘’ใช่น่ากินมากโดยเฉพาะหมูผัดกิมจิของฉัน’’

 

 

‘’จับแชของฉันน่ากินมากกว่าอีก’’

 

 

‘’มาชิมไหมละว่าของใครอร่อยกว่ากัน’’

 

 

‘’เอาสิ~’’

 

 

ทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้และกำลังจะเริ่มกินอาหารฝีมือของตัวเอง แต่ก็มีเสียงกริ่งประตูดังขึ้นเสียก่อน ลิซ่ามองตามหลังของเจ้าของห้องที่เดินไปเปิดประตู ก่อนที่เธอจะรู้สึกว่าอยากหายไปจากตรงนี้ซะเดี๋ยวนี้เพราะคนที่เพิ่งเดินเข้ามาเป็นแฟนหนุ่มของจีซู ซึงริที่บอกเลิกจีซูและมาขอคืนดีในวันต่อมา ส่วนจีซูเองก็ยอมคืนดีง่ายๆเหมือนเรื่องที่เขานอกใจหล่อนจะเป็นเรื่องเล็กน้อย

 

 

‘’เอ้า สวัสดีลิซ่า’’ ซึงริเดินเข้ามาหาเธอพร้อมกับจีซูที่กำลังควงแขนของเขาอยู่

 

 

‘’สวัสดีค่ะพี่ซึงริ’’ ลิซ่ากล่าวทักทายออกไปตามมารยาท เธอไม่อยากเห็นภาพตรงหน้าแต่ก็ทำอะไรไม่ได้จะให้เดินไปแล้วแยกเขาสองคนออกจากกันคงเป็นไปไม่ได้

 

 

‘’คุณมาพอดีเลยวันนี้ฉันกับลิซ่าซื้ออาหารมาทำกัน ทานพร้อมกันเลยไหมคะ’’

 

 

‘’ดีเหมือนกันครับผมก็ยังไม่ทานข้าว มีโอกาสได้ชิมฝีมือจีซูด้วย คงอร่อยแน่นอน’’ คำพูดหวานๆของซึงริทำให้จีซูยิ้มด้วยความเขิน แตกต่างกับเธอพอสมควรที่ชอบพูดจาหยอกและแกล้งจีซูแต่ถึงเธอจะพูดหวานๆเหมือนซึงริมันก็คงทำให้จีซูเขินไม่ได้หรอกเพราะเธอไม่ใช่แฟนหนุ่มของหล่อน

 

 

‘’กินเยอะๆนะคะ ฉันตั้งใจทำมากเลย’’

 

 

‘’ว้าว น่ากินทุกอย่างเลยว่าแต่จีซูทำอะไรบ้างเหรอครับ’’

 

 

‘’ฉันทำจับแชค่ะ’’

 

 

‘’ว่าแล้วมันน่ากินที่สุดเลย’’

 

 

ลิซ่าทำหน้าเซ็งขั้นสุดหลังจากซึงริพูดเอาใจจีซู สำหรับเธอผู้ชายตรงหน้าดูไม่จริงใจเลยสักนิดไม่รู้ว่าเพราะอคติหรือเพราะความอิจฉา แต่สำหรับเธอซึงริดูเป็นคนไว้ใจไม่ได้แต่จีซูคงไม่คิดแบบนั้น เพราะเจ้าตัวดูท่าจะรักแฟนหนุ่มคนนี้มากคงเพราะคำพูดเอาอกเอาใจและเพราะซึงริเป็นผู้ชายที่เอาใจเก่งรู้ใจผู้หญิง จีซูเคยเล่าให้เธอฟังหลายครั้งเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้

 

 

‘’ป้อนหน่อยสิจีซู’’

 

 

‘เหอะ..ไม่มีมือรึไงถึงกินเองไม่ได้’ ลิซ่าคิดในใจเงียบๆ ก่อนจะมองปฎิกิริยาของจีซู พี่สาวคนสนิทกำลังตักจับแชของตัวเองป้อนซึงริ ลิซ่าไม่อยากจะมองภาพตรงหน้าเธอหันไปมองทางหน้าต่างและมองดูวิวเมืองรอบๆโดยไม่ได้ให้ความสนใจกับคู่รักที่กำลังหยอกล้อกันอยู่แม้แต่น้อย จะโทษใครได้ก็ในเมื่อเธอไม่ใช่คนนั้นของจีซู ได้แต่ปล่อยให้หัวใจปวดร้าวช้าๆ

 

 

ลิซ่าหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก็จะยกมันขึ้นมาแนบหูแล้วก็พูดกับปลายสาย

 

 

‘’อะ……..ว่าไง…อ่อๆงานมีปัญหาเหตุโอเคเดี๋ยวจะรีบไป’’

 

 

‘’ขอโทษนะพี่ พอดีเพื่อนที่ทำงานโทรมาบอกว่างานมีปัญหาฉันต้องไปแก้ด่วน’’ ลิซ่าลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเองที่วางอยู่บนโซฟา

 

 

‘’เธอยังไม่ได้กินข้าวเลยนะ เอาไปกินไหมเดี๋ยวพี่ใส่กล่องไปให้กิน’’ จีซูหันมาให้ความสนใจกับเธอ ส่วนซึงริก็มองมาที่เธอด้วยเช่นกัน

 

 

‘’ไม่ละ ฉันไม่ค่อยหิว ไปก่อนนะ’’

 

 

‘’โอเค ไว้เจอกันใหม่นะลิซ่า’’

 

 

‘’อือ’’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘แกร๊ก’

 

 

ประตูถูกเปิดโดยเจ้าของห้องที่เพิ่งกลับมาถึง ลิซ่าก้าวเข้ามาภายในห้องของเธอด้วยท่าทางเหนื่อยล้าก่อนจะปิดประตูกลับตามเดิมและพาร่างกายของตัวเองเข้ามาภายในห้องนอนก่อนจะล้มตัวนอนบนเตียง……เธอไม่ได้ไปที่ทำงานแต่แค่ทำเหมือนรับโทรศัพท์และพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์ที่ทำให้ใจของเธอเจ็บปวด เธอไม่อาจทนเห็นภาพของคนที่เธอรักกำลังหยอกล้อกับแฟนหนุ่มของเจ้าตัว น้ำตาไหลออกมาช้าๆโดยไม่มีเสียงสะอื้นหรือพร่ำเพ้อใดๆหลุดออกมาจากปาก เธอร้องไห้กี่ครั้งไม่รู้ต่อกี่ครั้งกับเหตุการณ์แบบนี้และมันไม่มีท่าทีว่าเธอจะเข้มแข็งไปมากกกว่านี้ได้เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียเคาะแป้นพิมพ์ดังไปทั่วแผนกนี้ ลิซ่ากำลังนั่งทำงานหลังคดหลังแข็งเพื่อให้ทันเวลาส่ง สายตาของเธอจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์โดยไม่ละสักวินาที

 

 

‘’ลิซ่าไปกินข้าวก่อนไหมนี่เวลาพักเที่ยงแล้วนะ’’ แชยองเพื่อนที่ทำงานของลิซ่าเดินมาหยุดที่โต๊ะของเธอและเอ่ยชวนลิซ่าที่กำลังมีสีหน้าเคร่งเครียดเพราะงานของเธอที่ต้องส่งให้ทันวันนี้

 

 

‘’ขอบคุณนะแชยอง แต่ไม่เป็นไรฉันอยากทำงานให้เสร็จก่อน’’ ลิซ่าปฏิเสธอย่างมีมารยาท ก่อนจะหันกลับไปสนใจงานของตัวเองต่อ

 

 

‘’งั้นฉันไปกินข้าวก่อนนะ’’

 

 

‘’อือ ตามสบาย ขอบคุณนะที่มาชวน’’ ลิซ่าไม่ลืมหันมายิ้มให้แชยองก่อนที่หล่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’เฮ้อ….’’ ลิซ่าถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเธอเพิ่งออกมาจากห้องของหัวหน้าและเอางานที่ได้รับมอบหมายไปส่งทันตามเวลา

 

 

ลิซ่าเดินมาที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะหยิบกระเป๋าและร่มมาถือไว้เตรียมตัวออกจากบริษัท

 

 

Rrrrrrrr

 

 

‘’หือ?.....ว่าไงพี่จีซู’’ ลิซ่าแปลกใจนิดหน่อยที่จีซูโทรมาหาเธอหลังจากวันนั้นที่เธอไปทำอาหารกับอีกคนจนมาถึงวันนี้ก็ประมาณ3อาทิตย์ได้แล้วที่เราไม่ได้เจอหน้ากันจะมีเพียงแค่คุยผ่านโปรแกรมแชทเท่านั้นเพราะต่างคนต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเอง

 

 

‘’อ่อ ได้สิไปเจอกันที่ร้านนั้นใช่ไหมอ่อ โอเคๆไว้เจอกันนะ’’ หลังจากคุยเสร็จลิซ่าก็กดวางสาย อีกคนโทรมาชวนเธอไปนั่งเล่นที่คาเฟ่แห่งหนึ่งและแน่นอนว่าเธอไม่ปฏิเสธอีกคนแต่ฟังจากน้ำเสียงของจีซูกลับดูตื่นเต้นแปลกๆอาจจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นกับอีกคน

 

 

ลิซ่าเดินออกมาจากบริษัทและเห็นผู้หญิงคนนึงยืนอยู่หล่อนน่าจะไม่ได้เอาร่มมาเลยยืนรอให้ฝนหยุดแต่ดูท่าแล้วคงต้องยืนรออีกนานแน่ๆเพราะช่วงนี้เข้าหน้าฝนแล้วฝนก็ตกหนักแทบทุกวัน

 

 

‘’แชยอง’’ หล่อนดูจะตกใจนิดหน่อยคงเพราะกำลังยืนเหม่อและให้ความสนใจกับเม็ดฝนที่ตกลงมาอยู่

 

 

‘’ลิซ่ากำลังจะกลับบ้านเหรอ’’

 

 

‘’ใช่…แล้วเธอละ’’

 

 

‘’รอฝนหยุดตกน่ะ ฉันลืมเอาร่มมา’’ ไม่ผิดจากที่เธอคิดไว้เลยสักนิด

 

 

‘’แต่คงอีกนานเลยนะกว่ามันจะหยุดตก เอาร่มฉันไปสิ’’ ลิซ่ายื่นร่มที่อยู่ในมือตัวเองไปให้อีกคนแต่แชยองส่ายมือปฏิเสธเธอ

 

 

‘’ไม่เป็นไรเดี๋ยวอีกไม่นานมันก็หยุดตก ลิซ่ารีบกลับบ้านเถอะ ขอบคุณมากๆนะ’’

 

 

‘’ไม่ต้องเกรงใจหรอกอีกนานกว่ามันจะหยุด….แล้วปกติเธอกลับบ้านยังไง’’

 

 

‘’ปกติก็เดินไปที่ป้ายรถเมล์แล้วก็ไปลงแถวๆคอนโดนที่พักอยู่น่ะ’’

 

 

‘’แต่ป้ายที่รถเมล์ที่ใกล้ที่สุดก็ต้องเดินไปเกือบๆสิบนาทีเลยนะแล้วกว่าฝนจะหยุดตกอีก เอางี้เธอไปกับฉันสิฉันจะไปทางนั้นพอดี’’

 

 

‘’แต่…’’

 

 

ลิซ่าไม่รอให้อีกคนปฏิเสธเธอรีบคว้ามือของหล่อนแล้วจับมือให้เดินไปด้วยกันก่อนจะกางร่มออกแต่เพราะร่มคันไม่กว้างมากนักทำให้พวกเธอสองคนต้องเบียดกันดูเหมือนแชยองจะเกรงใจเธอหล่อนเลยเขยิบตัวออกแต่ลิซ่ากลับโอบไหล่ของอีกคนไว้

 

 

‘’เดี๋ยวก็เปียกหรอก’’

 

 

‘’ขอบคุณนะลิซ่า….’’

 

 

‘’ไม่เป็นไร’’

 

 

 

 

 

 

‘’ลิซ่า….สีผมใหม่สวยดีนะฉันจะทักนานแล้วแต่ตอนเที่ยงเห็นเธอยุ่งๆเลยไม่ได้ทัก’’ แชยองหาโอกาสเปิดบทสนทนากับลิซ่าด้วยการทักสีผมใหม่ของอีกคน

 

 

‘’ขอบคุณนะ ฉันอยากลองอะไรใหม่ๆบ้าง พอย้อมเสร็จกลับมาดูกระจกครั้งแรกก็กังวลนะว่ามันจะโอเคไหม แต่ตอนนี้ฉันชอบสีนี้นะแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองคิดไม่ผิด’’ ลิซ่าบอกเล่าความภาคภูมิใจเกี่ยวกับผมสีใหม่ของตัวเองจนทำให้แชยองยิ้มตาม

 

 

‘’มันดูดีมากๆเลย……นี่ลิซ่าฉันถามอะไรหน่อยสิ’’

 

 

‘’ว่า?’’ แชยองหันไปมองหน้าคนที่โอบเธอด้วยแววตาสั่นไหว

 

 

‘’เธอมี…แฟนหรือยัง’’

 

 

ไม่ใช่ว่าลิซ่าว่าจะไม่รู้ว่าผู้หญิงข้างกายคิดอะไรกับเธออยู่ แชยองมักจะเป็นห่วงเธอเสมอจนเธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนร่วมงาน

 

 

‘’แชยองอา ฉันรู้นะว่าเธอรู้สึกยังไง…..แต่หัวใจของฉันมีเจ้าของมา6ปีแล้ว ฉันยังไม่มีแฟนหรอก ถ้าพูดง่ายๆคือฉันแอบรักคนๆนึงมา6ปีแล้ว’’ ลิซ่าตัดสินใจพูดตรงๆเพื่อไม่ให้แชยองรู้สึกกับเธอไปมากกว่านี้

 

 

‘’เธอคนนั้นโชคดีมากเลยนะ …….แต่ลิซ่าคงจะไม่ว่าใช่ไหมถ้าฉันจะขอแอบชอบเธอแบบนี้ต่อไป’’ ลิซ่ารู้สึกแปลกใจนิดหน่อยที่แชยองพูดแบบนั้นออกมา เธอหันไปมองอีกคน

 

 

‘’แล้วเธอจะไม่เจ็บเหรอ’’

 

 

‘’เจ็บสิแต่จะให้ฉันเลิกชอบเธอคงไม่ง่ายขนาดนั้น อย่างน้อยตอนนี้ก็ขอให้ฉันได้แอบชอบเธอไปก่อนนะจนกว่าฉันจะตัดใจได้’’ แชยองยิ้มมาให้เธออย่างสดใส ทำไมเธอจะไม่รู้ละว่าอีกคนเจ็บขนาดไหน ลิซ่ามองหน้าแชยองครู่หนึ่งก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้หล่อน

 

 

‘’ได้สิ……’’

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’ขอบคุณที่เดินมาส่งนะ’’ ลิซ่าพยักหน้ารับก่อนจะเห็นแชยองมองรถเมล์คันหนึ่งที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาจอดที่ป้าย

 

 

‘’ไว้เจอกันนะ’’ แชยองพยักหน้าให้เธอก่อนจะเดินไปขึ้นรถเมล์

 

 

‘’เดี๋ยว! เอาร่มไปสิเผื่อเธอต้องใช้’’ ลิซ่ายัดร่มใส่มือแชยองอย่างรวดเร็วโดยไม่ถามความสมัครใจของอีกคน

 

 

‘’แต่เธอจะเปียกเอานะ นี่ลิซ่า เดี๋ยว!’’

 

 

ไม่ทันที่แชยองจะพูดอะไรลิซ่าก็วิ่งไปอีกทางซะแล้ว แชยองรีบขึ้นรถเมล์และหาที่นั่งก่อนจะมองดูร่มที่อยู่ในมือของตนและยิ้มออกมาด้วยเมื่อนึกถึงเจ้าของ ของร่มคันนี้ เธอดันไปแอบชอบคนที่มีคนที่ชอบอยู่แล้ว….ถึงจะเจ็บแต่ก็ดีกว่าต้องเก็บไว้อย่างน้อยเธอก็ได้บอกกับเขาไปว่าเธอเองรู้สึกยังไง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ทันทีที่เดินเข้ามาในร้าน สายตาของเธอก็กวาดมองรอบๆร้านเพื่อจะหาใครบางคนที่นัดเธอออกมา จนสายตาพบเข้ากับคนที่เธอตามหา……แต่หัวใจของเธอก็กระตุกวูบเมื่อเห็นว่าอีกคนพาแฟนหนุ่มของตัวเองมาด้วย

 

 

‘’ลิซ่า! ทางนี้’’ จีซูโบกมายโบกมือเรียกให้ลิซ่าเดินมาใกล้ เด็กร่างสูงเดินมานั่งที่เก้าอี้ที่ว่างก่อนจะเอ่ยทักทายทั้งสองคนออก

 

 

‘’สวัสดีค่ะพี่จีซู พี่ซึงริ’’

 

 

‘’เปลี่ยนสีผมตั้งแต่เมื่อไหร่ สวยขึ้นนะเนี่ยหรือว่ากำลังมีความรัก~’’ จีซูเอ่ยทักลิซ่าออกไปเพราะสีผมที่แปลกตาของลิซ่าจากสีน้ำตาลมันกลายเป็นสีบลอนด์ที่ทำให้หน้าตาของลิซ่าดูดีขึ้นแม้ว่าอีกคนจะดูดีอยู่แล้วแต่พอทำผมสีนี้กลับเพิ่มความสวยและโดดเด่นมากขึ้นไปอีก

 

 

‘’ป่าวหรอก….แต่อันที่จริงฉันมีความรักมาตั้งนานแล้ว6ปีน่าจะได้ แต่เป็นการแอบรักมากกว่า’’ ลิซ่าพูดที่เล่นที่จริงแต่จีซูกลับทำหน้าตาตกใจและอ้าปากค้างเพราะเธอไม่คิดว่าน้องสาวคนสนิทจะมีคนที่แอบรักมาถึง6ปี

 

‘’ได้ยังไงกัน ทำไมเธอไม่เคยบอกพี่ เดี๋ยวนี้มีความลับกันเหรอปิดพี่มาได้ไงตั้ง6ปี’’ จีซูตีมือลิซ่าเบาๆก่อนจะทำหน้างอนจนลิซ่าแอบขำออกมา

 

 

‘’ก็แค่แอบรักไม่ได้มีความจำเป็นอะไรที่พี่ต้องรู้สักนิด แล้ววันนี้มีอะไรเหรอถึงชวนฉันออกมา’’

 

 

‘’จริงสิลืมไปเลย ……อย่าตกใจไปนะ’’ ลิซ่าเลิกคิ้วมองจีซูอย่างแปลกใจ อีกคนยิ้มให้เธอและยกมือให้เธอดูอะไรบางอย่างที่อยู่บนมือ

 

 

‘’อะ…ก็แหวนสวยดี….แค่นี้เหรอ?’’

 

 

‘’ใช่ที่ไหนกันเล่า!! พี่จะแต่งงานแล้วนะ…..’’

 

 

หลังจากจบประโยคนั้น ลิซ่าก็หยุดหายใจไปชั่วขณะไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ในตอนที่อีกคนยกมือขึ้นมาให้ดูแหวนแต่เธอแค่คิดเข้าข้างตัวเองว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เธอกลัว คำพูดที่เหมือนดาบพุ่งเข้ามาแทงกลางอกเธอมันทั้งเจ็บปวดและทรมาน

 

 

‘’ลิซ่า…..ลิซ่า….ลิซ่า!!!’’ เสียงเรียกของจีซูทำให้ลิซ่าที่เหม่ออยู่ดึงสติกลับมาได้จนตอบรับอีกคนกลับไป

 

 

‘’หะ…โทษที……..ดีใจด้วยนะพี่…..’’ เธอไม่รู้ว่าน้ำเสียงเธอสั่นแค่ไหนไม่รู้ว่าคนสองคนที่อยู่ตรงหน้าจะสังเกตเห็นไหมว่าตัวของเธอกำลังสั่นไหวอย่างควบคุมไม่อยู่ แต่สายตาของเธอเห็นแค่เพียงจีซูที่กุมมืออยู่กับว่าที่เจ้าบ่าวและกำลังยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

 

 

‘’ฉันขอตัวนะพี่’’

 

 

‘’ดะ…เดี๋ยวซิลิซ่า!’’

 

 

ลิซ่าลุกขึ้นทันทีและรีบเดินออกจากร้านโดยไม่ได้สนใจเสียงเรียกของอีกคน เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้ไม่อยากรับรู้ความเจ็บปวดและความทรมานไม่อยากเห็นภาพบาดตาที่ทำให้หัวใจของเธอเหมือนแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ

 

 

‘’ฮึก….’’

 

 

ลิซ่าพยายามกลั้นเสียงร้องไห้ของตัวเองอย่างสุดความสามารถแต่มันก็ยังเล็ดลอดออกมาอยู่ดี เธอไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาอยู่ตรงไหนไม่รู้ว่ารอบข้างเป็นอย่างไร รู้แค่เพียงว่าตอนนี้ฝนกำลังตกลงมาอย่างหนักจนเธอเปียกไปหมดทั้งตัว น้ำตาของเธอไหลออกมามากมายกว่าทุกๆครั้ง เธอไม่คิดว่าจีซูจะตัดสินใจแต่งงานเร็วขนาดนี้พวกเขาทั้งสองคนคบกันเพียงปีกว่าๆและลิซ่าไม่แน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นจะดูแลหัวใจของจีซูได้จริงๆไหม แต่ทุกอย่างที่เธอกังวลยิ่งทำให้เธอเจ็บและทรมาน

 

 

เสียงฟ้าร้องและฝนที่ตกกระหน่ำลงมาไม่ได้ทำให้เธอกลัว นอกจากความเจ็บปวดเธอก็ไม่รับรู้ถึงอะไรอีกนอกจากนี้ สองขาก้าวเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีจะหยุดลง ตอนที่จีซูเศร้ามีเธอแต่เวลาเธอเศร้าเธอกลับไม่มีใครปลอบใจ แต่จะให้เธอหาใครสักคนหัวใจของเธอก็ไม่เคยเปิดใจให้ใครคงจะโทษพี่สาวคนสนิทไม่ได้นอกจากต้องโทษตัวเองที่รักเขาไปทั้งใจและไม่มีที่ว่างให้ใครคนอื่น

 

 

 

 

 

 

ผ่านมาสามวันที่เธอนั่งร้องและเก็บตัวเงียบในห้องโดยไม่ได้สนใจอะไรรอบตัวเลยสักอย่าง แม้กระทั่งโทรศัพท์ที่เธอต้องเช็คเป็นประจำทุกวันมันถูกปิดเพราะเจ้าของไม่อยากรับรู้อะไรจากโลกภายนอก หน้าตาของลิซ่าดูโทรมและไม่มีน้ำมีนวลเหมือนเคย แอลกอฮอล์ที่เธอไม่เคยดื่มมันถูกใช้เป็นตัวช่วยที่จะทำให้เจ็บน้อยลงแต่มันกลับไม่มีผลนอกจากทำให้สติลดลงและทำให้เธอหลับโดยไม่ต้องคิดถึงใครอีกคนแต่พอตื่นขึ้นมาความทรมานก็กลับมาอีกครั้งไม่มีอะไรจะช่วยเธอได้สักอย่าง

 

 

เสียงกริ่งที่ประตูทำให้เธอหันไปมองแต่ไม่ได้สั่งร่างกายให้ลุกขึ้นไปเปิดมันแต่อย่างไร ลิซ่ารู้ดีว่าใครที่มาหาเธอ

 

 

‘’ลิซ่า!! พี่รู้ว่าเธออยู่ในห้อง เป็นอะไรพี่โทรมาเธอก็ปิดเครื่อง รีบมาเปิดประตูห้องเดี๋ยวนี้!!’’

 

 

เสียงโวยวายของจีซูดังพอที่จะทำให้ลิซ่าได้ยินแต่เหมือนเดิมเจ้าของห้องยังคงนั่งนิ่งและไม่สนใจ เธอไม่อยากเห็นหน้าของจีซูเธออ่อนแอเกินไปเกินกว่าที่จะพบหน้าของคนที่เธอแอบรักมา6ปีและหล่อนกำลังจะแต่งงานในอีกไม่ช้า

 

 

‘’ลิซ่าเป็นอะไรก็บอกกันมาสิ พี่เป็นห่วงเธอรู้ไหม!! ไอเด็กบ้า!!! ’’

 

 

‘’…ลิซ่า..เปิดประตูให้พี่ได้ไหม พี่เป็นห่วงเธอจริงๆนะ’’

 

 

จีซูทั้งเรียกและเคาะประตูห้องแต่ลิซ่าก็ยังไม่สนใจ เธอไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งสิ้นแม้แต่ไล่ให้อีกคนกลับไปเธอก็ทำไม่ไหวกลัวว่าถ้าพูดออกไปน้ำตาที่หยุดไหลมันจะไหลออกมาอีกครั้ง

 

 

‘’ลิซ่า….เปิดประตูให้พี่เถอะนะ…พี่จะเรียกจนกว่าเธอจะมาเปิดประตูให้พี่ มีอะไรทำไมไม่บอกพี่…….อยู่ๆก็เงียบหายไปพี่เป็นห่วงรู้ไหม!!!.....’’

 

 

 

 

 

จีซูยังคงไม่ละความพยายาม เสียงเคาะประตูและเรียกเจ้าของห้องดังมาหลายนาทีแล้วลิซ่าวางขวดแอลกอฮอล์ลงบนโต๊ะหลังจากดื่มมันจนหมดแล้วค่อยๆพาร่างของตัวเองไปที่ประตูที่มีเสียงเคาะและเสียงกริ่งดังอย่างไม่ขาดสาย

 

 

‘แกร๊ก’

 

 

หลังจากประตูถูกเปิดออกโดยเจ้าของห้องก็เผยให้เห็นร่างของผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่หน้าห้องของเธอ อีกแล้วสินะที่เธอใจอ่อนให้กับผู้หญิงคนนี้และคงจะเป็นแบบนี้ไปทุกๆครั้ง

 

 

‘’ลิซ่า!!’’ จีซูดูจะตกใจไม่น้อยเธอรีบพุ่งเข้ามากอดลิซ่าอย่างรวดเร็วจนทำให้ลิซ่าเซเล็กน้อย

 

 

‘’พี่เป็นห่วงเธอมากรู้ไหม…..เป็นอะไรทำไมไม่บอก’’ จีซูยังคงร้องไห้และกอดลิซ่าอยู่อย่างนั้น ความเป็นห่วงที่มีให้กันก็แค่พี่สาวที่ห่วงน้องสาวเท่านั้น

 

 

‘’ป่าวฉันโอเคดี พี่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วงขนาดนี้เอาเวลาไปสนใจงานแต่งพี่ดีกว่ามาสนใจฉันอีก’’ คำพูดประชดประชันของเธอทำให้จีซูเงยหน้ามามองเธออย่างไม่พอใจ ก่อนที่อีกคนจะทำหน้าสงสัยแทน

 

 

‘’เธอดื่มด้วยเหรอลิซ่า…..ปกติเธอไม่ดื่มหนิ เป็นอะไรบอกพี่มาสิ!!’’

 

 

‘’ป่าว….’’

 

 

‘’อย่ามาโกหกปกติเธอไม่ดื่ม บอกมาสิลิซ่าเป็นอะไร!! อย่าเงียบได้ไหม!’’

 

 

‘’หยุดพูดมากซะทีมันน่ารำคาญ!!......เอาเวลาไปสนใจงานแต่งพี่เหอะ ไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน!!’’

 

 

ลิซ่าเผลอตวาดออกไปเพราะความโมโห เธอไม่มีอารมณ์จะมานั่งฟังอีกคนโวยวายหาคำตอบ เธอไม่อยากรับรู้อะไรด้วยซ้ำแต่ยิ่งโดนอีกคนถามยิ่งทำให้เธอโกรธและเจ็บปวดมากกว่าเดิม

 

 

‘’ลิซ่า……..’’ ดูเหมือนอีกคนจะตกใจไม่น้อยที่เธอขึ้นเสียงใส่เธอไม่เคยทำแบบนี้กับอีกคนมาก่อนต่อให้ทะเลาะกันเรื่องอะไรเธอก็ไม่เคยขึ้นเสียงหรือทำตัวไม่น่ารักกับพี่สาวคนสนิทอย่างจีซูสักครั้งแต่ครั้งนี้เธอทนไม่ไหวจริงๆกับความปวดร้าวที่เกิดขึ้นและเพราะแอลกอฮอล์ที่กินเข้าไปทำให้สติและการควบคุมอารมณ์ของเธอลดลง

 

 

‘’…………’’

 

 

‘’พี่ไม่รู้นะว่าเธอเป็นอะไร แต่ขอได้ไหมบอกมาสักนิดก็ยังดีว่าระบายกับพี่ก็ได้ พี่ไม่อยากให้เธอเก็บไว้คนเดียว เธอก็รู้ว่าพี่รักเธอและเป็นห่วงเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ ‘’

 

 

ชัดเจนทุกประโยคไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนสถานะของเธอก็เป็นได้แค่น้องสาว อีกคนจะรู้ไหมว่ายิ่งพูดมันยิ่งทำให้เธอเจ็บมากกกว่าเดิม สองมือของลิซ่ากำแน่นเพราะความอึดอัดที่เกิดขึ้น อารมณ์หลายๆอย่างของเธอตีกันปะปนไปหมด และคำพูดที่ย้ำสถานะของเธอที่หลุดออกมาจากปากของอีกคนมันดังก้องในหัวของเธอเหมือนคอยตอกย้ำความจริงที่เธอไม่สามารถเปลี่ยนได้

 

 

‘’ลิซ่าบอกพี่มาเถอะนะ พี่พร้อมจะช่วยเธอทุกอย่าง’’

 

 

‘’…………..’’

 

 

‘’พี่ไม่อยากให้เธอต้องเก็บไว้คนเดียวลิซ่า ถ้าพี่พอจะช่วยได้ก็บอ….’’

 

 

ลิซ่าที่ไม่อยากได้ยินคำพูดทำร้ายจิตใจไปมากกว่านี้ตัดสินใจปิดปากอีกคนด้วยริมฝีปากของตัวเอง ระหว่างที่จีซูกำลังตกใจกับสิ่งที่ลิซ่าทำอีกคนก็อาศัยจังหวะนี้ กดจูบย้ำๆไปที่ริมฝีปากบาง แต่ไม่ทันได้ทำอะไรไปมากกว่านี้จีซูก็ผลักเธอออกอย่างรวดเร็ว

 

 

‘’เธอทำบ้าอะไร!!!!!......ฉันเป็นพี่เธอนะลิซ่า…..ทำไมต้องทำแบบนี้!!!!’’

 

 

‘’เออ!! ก็ให้รู้ไว้ว่าฉันไม่ได้คิดกับพี่แค่พี่สาว….ไม่ได้อยากเป็นน้องสาวฉันคิดกับพี่มากกว่านั้นรู้ไว้ซะด้วย!!’’

 

 

‘’แล้วอยากฟังอะไรอีก อยากรู้ไหมว่ามันทรมานแค่ไหนการต้องไปเจอพี่เวลาอยู่กับแฟน ตั้งแต่คนแรกจนมาถึงคนนี้!!! อยากรู้อีกไหมว่าทำไมฉันถึงไม่เคยมีใครเพราะตลอด6ปีที่ผ่านมาฉันมีแต่พี่ไง หัวใจของฉันไม่เคยให้ใครนอกจากพี่!!…..’’

 

 

‘’…..’’ จีซูดูจะตกใจมากกว่าเดิมเมื่อได้รู้ความจริงที่หลุดออกมาจากปากของเธอ น้ำตาของลิซ่าไหลออกมาอีกครั้งแม้ว่าเธอไม่ต้องการจะร้องไห้ต่อหน้าใครอีกคนแต่มันกลับห้ามไม่ได้ เสียงของเธอสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ แอลกอฮอล์มันทำให้เธอไม่สามารถปกปิดความลับได้อีกต่อไป

 

 

‘’และที่ฉันเป็นแบบนี้ก็เพราะพี่กำลังจะแต่งงานพอใจไหม!! ถ้ารู้ทุกอย่างก็ออกไปได้แล้ว! ฉันไม่อยากเห็นหน้าพี่’’

 

 

ลิซ่าร้องไห้หนักขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ ในที่สุดวันที่เธอได้บอกความจริงก็มาถึงและมันเป็นวันที่เธอโคตรรู้สึกแย่ที่สุด จีซูเดินออกไปจากห้องช้าๆและลิซ่าไม่ได้เอ่ยรั้งอีกคนไว้ยิ่งจีซูอยู่เธอก็ยิ่งเจ็บมากกว่าเดิม ลิซ่ายกมือขึ้นมาปิดหน้าและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่อัดแน่นอยู่ในใจ เธอไม่เหลืออะไรสักอย่างทั้งพี่สาวที่แสนดีหรือว่าคนที่เธอแอบรักมาถึง6ปีทุกอย่างมันหายไปหมดแล้วเหลือแค่เพียงหัวใจที่แตกสลายของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’สวยมากเลยค่ะคุณจีซู’’ เสียงของช่างแต่งหน้าพูดกับเธอหลังจากเธอจัดการแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จ จีซูอยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวและวันนี้เป็นวันที่ผู้หญิงหลายคนใฝฝันวันแต่งงานของเธอเองมันถูกจัดขึ้นที่โบสถ์แห่งหนึ่ง งานแต่งของเธอตกแต่งและประดับไปด้วยดอกไม้มากมายมันสวยงามเหมือนที่เธอคิดไว้แต่ยังมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูกบางอย่างอยู่ภายในใจของเธอ

 

 

‘’เธอจะมาไหมลิซ่า…..’’ คำถามของเธอคงไม่มีใครสามารถตอบได้นอกจากลิซ่า เธอและลิซ่าไม่ได้ติดต่อกันมาสองเดือนได้แล้ว ตลอดเวลาเธอไม่ได้โกรธลิซ่าแต่มันเป็นความรู้สึกที่เธอเองก็อธิบายไม่ได้ว่ามันคืออะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’จะสายแล้วสิ!’’

 

ลิซ่าวิ่งอย่างรวดเร็วเพราะเธอกำลังจะไปงานแต่งของใครบางคนสาย จะให้บอกว่าเธอโอเคร้อยเปอร์เซ็นก็คงจะโกหกแต่เวลามันทำให้เธอเข้มแข็งขึ้น เธอไม่ได้เลิกรักจีซูและคงทำไม่ได้ที่จะเลิกรักอีกคนแต่เธอแค่ทำใจได้ในระดับนึงเท่านั้น

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’คุณจีซูคะอีก20นาทีงานจะพร้อมแล้วนะคะ’’

 

 

‘’ค่ะ ฉันโอเคแล้วใช่ไหมคะ’’

 

 

‘’คุณสวยมากค่ะ ดูดีและดูสง่ามากๆความจริงฉันว่าคุณสามารถเป็นดาราได้สบายๆเลยนะคะ’’

 

 

‘’ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ขอบคุณมากนะคะ’’

 

 

คำพูดของช่างแต่งหน้าทำให้เธอรู้สึกมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย จีซูมองกระจกและยิ้มให้กับตัวเองก่อนจะมองออกไปนอกหน้าต่างที่เห็นวิวของรอบๆโบสถ์แห่งนี้ มันก็เหมือนกับงานแต่งที่เธอจินตนาการไว้ การตกแต่งด้วยธีมสีขาว ดอกไม้ประดับและชุดเจ้าสาวที่เธอตั้งใจเลือกอย่างดีแต่ขาดอย่างเดียวคือใครบางคนที่เธอคิดถึงและอยากให้มามากที่สุด

 

 

‘ถ้าพี่มีงานแต่งงานเธอต้องมานะ’

 

 

‘ไม่ไปหรอก’

 

 

’ไม่ไปหรอกถ้าพี่ไม่ให้ฉันเป็นเจ้าบ่าวของพี่น่ะ ‘

 

 

‘ตลกละ นี่แต่ถ้าพี่มีงานแต่งเธอต้องมาให้ได้นะเข้าใจไหม’

 

 

’ไม่…’

 

 

’นะๆๆ’

 

 

’อือๆ..ก็ได้ๆ’

 

 

’สัญญาก่อน….’

 

 

‘สัญญา..สัญญาอะไร’

 

 

’ว่าเธอจะมางานแต่งพี่ไง’

 

 

‘อะๆ สัญญาก็ได้….’

 

 

’ฉันลลิษาสัญญาว่าจะไปงานแต่งของพี่จีซู….และจะเป็นเจ้าบ่าวให้พี่จีซูในวันแต่งงาน’

 

 

’ย๊า!! ลลิษา!! หยุดนะ มานี่!!’

 

 

บทสนทนาในอดีตย้อนกลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง จีซูยิ้มเศร้าๆออกมานิดหน่อยเมื่อคิดถึงมัน หลังจากวันนั้นที่เธอออกมาจากห้องของลิซ่าตลอดทางกลับบ้านเธอก็ร้องไห้ไม่หยุดแต่เธอก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับลิซ่ากันแน่เพราะเธอคิดกับลิซ่าแค่น้องสาวแต่ทำไมหลังจากได้ยินความจริงจากปากอีกคน หัวใจของเธอก็เต้นแรงเหมือนกับว่าเธอโดนบอกรักแต่จะให้เธอรักลิซ่าเหมือนคนรักเธอก็ทำไม่ได้เธอกำลังจะแต่งงานและเธอก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อลิซ่าจริงๆ

 

 

‘’เธอสัญญาแล้วนะ’’ ก็ได้แต่ภาวนาให้อีกคนมางานของเธอ ลิซ่าเป็นคนสำคัญสำหรับเธอต้องให้เรามีเรื่องที่ยังคงค้างคาแต่เธอก็อยากเห็นหน้าของใครอีกคนในวันสำคัญของเธอคนที่เธอเองก็บอกไม่ได้ว่าตอนนี้รู้สึกกับอีกคนในสถานะไหน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’หลีกทางหน่อยค่ะ!! ขอโทษด้วยนะคะฉันรีบ’’

 

 

ลิซ่าวิ่งหลบคนที่เดินอย่างทุลักทุเลเธอชนคนไปทั่วและบอกขอโทษไปเป็นสิบๆครั้ง แต่เธอกำลังจะไปงานแต่งสายเพราะอีกไม่กี่นาทีพิธีก็จะเริ่ม

 

 

‘’เห้ยย!‘’

 

 

สายตาของลิซ่าจ้องไปที่ตัวเลขของสัญญาณข้ามถนนและเธอก็เร่งความเร็วขึ้นเพราะถ้าเธอติดไฟแดงตรงนี้อาจจะทำให้ไปงานแต่งของจีซูไม่ทัน สองขาของลิซ่าวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

 

 

9

 

 

8

 

 

7

 

 

6

 

 

5

 

 

4

 

 

3

 

 

ตัวเลขของสัญญาณไฟข้ามถนนลดลงเรื่อยๆแต่ลิซ่ายังคงวิ่งไม่หยุดเธอยิ้มออกมาเมื่อตัวเองกำลังจะข้ามพ้นและไปยังถนนอีกฝั่งได้สำเร็จ

 

2

 

 

1

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’อีก5นาทีคุณจีซูเตรียมตัวให้พร้อมนะคะ ‘’

 

 

‘’ค่ะ’’

 

 

จีซูหันไปมองตัวเองในกระจกเป็นครั้งสุดท้ายในมือของเธอถือช่อดอกไม้อยู่ช่อหนึ่ง ไม่รู้ทำไมจิตใจของเธอถึงรู้สึกสั่นไหวมากกว่าทุกครั้งมันไม่ใช่ความตื่นเต้น ดีใจหรือเสียใจ มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

 

 

‘’เธอผิดสัญญาพี่นะลิซ่า…..’’

 

 

น้ำตาของเธอไหลออกมาจากดวงตาช้าๆทำไมเธอถึงร้องไห้ ทำไมต้องเสียใจวันนี้เป็นวันแต่งงานที่เธอควรดีใจและมีความสุข จีซูหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาและกดโทรหาใครบางคนที่เธออยากเจอหน้า ถึงไม่ได้เจอหน้าแค่ได้ยินเสียงของเขาก็ยังดี

 

.

 

 

,

 

 

 

 

 

ลิซ่าไม่รับสายของเธอ….จีซูลดโทรศัพท์ลงช้าๆก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่เดิม เธอคงทำให้อีกคนเจ็บมามากลิซ่าทนได้ยังไงถึง6ปีที่แอบรักเธออีกคนต้องรู้สึกเสียใจมากแค่ไหนกันนะคงเป็นความเสียใจที่เธอเองไม่สามารถรู้สึกได้เลยแม้แต่น้อย พอกลับมาคิดลิซ่าอยู่กับเธอตลอดเวลาทั้งมีความสุขและเศร้า ลิซ่าไม่เคยทิ้งเธอเวลาเธอต้องการใครสักคนและไม่เคยปฏิเสธเธอแม้แต่ครั้งเดียว

 

 

 

 

 

‘’พี่จีซู….’’

 

 

‘’ลิซ่า!’’

 

 

การปรากฏตัวของลิซ่าทำให้เธอดีใจและตกใจไม่น้อย เธอไม่คิดว่าอีกคนจะมา จีซูถลาเข้าไปกอดลิซ่าเธอกระชับอ้อมกอดนั้นแน่น

 

 

‘’ไม่ร้องสิ เดี๋ยวไม่สวยนะ……’’ ลิซ่าพูดหยอกเจ้าสาวขี้แงที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของตน

 

 

‘’พี่คิดว่าเธอจะไม่มา….รู้ไหมพี่ดีใจมากนะ…..’’

 

 

‘’อือ…..’’

 

 

‘’ทำไมเนื้อตัวเลอะเทอะแบบนี้……ไปทำอะไรมา’’ จีซูเงยหน้าขึ้นมามองลิซ่าอย่างเป็นห่วง แต่ลิซ่ากลับส่งยิ้มมาให้เธอแทน

 

 

‘’ไม่มีอะไรหรอกแค่หกล้มนิดหน่อย….วันนี้พี่สวยมากเลยนะ….’’ เธอไม่ได้โกหกหรือพูดเอาใจอีกคน วันนี้ผู้หญิงตัวเล็กตรงหน้าเธอสวยราวกับเป็นเจ้าหญิงในเทพนิยาย

 

 

‘’ขอบคุณนะ’’

 

 

ลิซ่าจับมือของจีซูขึ้นมากุมไว้แน่นก่อนจะจ้องมองเข้าไปในตาของจีซู เหมือนกับจะบอกอะไรบางอย่าง

 

 

‘’ขอให้พี่มีความสุข….ขอให้เขาดูแลพี่ให้ดีกว่าที่ฉันดูแลให้เขารักพี่มากๆและไม่ทำให้พี่เสียใจ….ส่วนความรักของฉันที่มีให้พี่มันยังคงเหมือนเดิม หัวใจของฉันยังคงเป็นของพี่ ดวงตาของฉันก็จะมีไว้เฝ้ามองแต่พี่….มันจะไม่มีวันเปลี่ยนไป…ฉันรักพี่นะ’’

 

 

‘’ลิซ่า……’’ น้ำตาที่หยุดไหลไปได้ไม่นานก็กลับออกมาอีกครั้งดวงตาของจีซูร้อนผ่าวและเธอกำลังรู้สึกจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก เธอมาไกลเกินกว่าจะถอยไปตอนนี้เธอรู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงแต่มันย้อนเวลากลับไปไม่ได้

 

 

‘’….อือ..’’

 

 

ลิซ่ากดจูบที่ริมฝีปากสีชมพูของจีซูอย่างแผ่วเบาอย่างกับว่ามันจะสลายไป ส่วนคนที่โดนจูบได้แต่ยืนนิ่งและปล่อยให้ความรู้สึกของตัวเองไหลไปพร้อมกับน้ำตา ตลอดเวลาที่มีลิซ่าอยู่ข้างๆทำไมเธอถึงไม่รู้สึกถึงหัวใจของตัวเองแต่กลับมารู้ในตอนที่มันสายไป

 

 

‘เธอไม่อยากเสียลิซ่าไป’

 

 

‘’เตรียมตัวได้แล้ว ฉันนี่แย่จังแอบมาจูบเจ้าสาวของคนอื่นในงานแต่งของเขาแบบนี้…..’’

 

 

‘’…….’’

 

 

‘’ไม่ทำหน้าเศร้าแบบนั้นสิ ฉันจะอยู่ข้างๆพี่ไม่มีวันไปไหน…..ถึงแม้พี่จะมองไม่เห็นฉันแต่ให้รู้ไว้ว่าหัวใจฉันอยู่ที่พี่นะ…..’’

 

 

 

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยประโยคอะไรกลับไปเสียงเคาะประตูและบอกว่าพิธีพร้อมแล้วทำให้เธอต้องหันไปบอกกับพวกเขาว่าเธอจะออกไปเดี๋ยวนี้ จีซูหันกลับมามองลิซ่าครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะต้องออกไปจากห้อง

 

 

‘’ไม่ต้องกังวลนะ….ฉันจะย้ำกับพี่เป็นครั้งสุดท้ายว่าฉันจะอยู่ใกล้ๆพี่และความรักที่มีให้พี่ยังเหมือนเดิม….’’

 

 

‘’ลิซ่ารักคิมจีซูที่สุด….’’

 

 

หลังจากพูดจบลิซ่าก็จับไหล่เธอและเปิดประตูห้องก่อนจะแตะเบาๆที่ไหล่เป็นเชิงให้เธอเดินออกไป เธอหันมามองหน้าลิซ่าอีกครั้งและเด็กตัวสูงก็ยิ้มให้เธออย่างสดใสจนทำให้เธอยิ้มตาม จีซูก้าวออกมาจากห้องช้าๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในพิธีพร้อมกับพ่อของเธอ เสียงตบมือดังขึ้นทันทีที่เธอเดินเข้ามาภายในพิธีแขกทุกคนลุกขึ้นและมองเธอด้วยความยินดี จนเธอเดินมาถึงแท่นทำพิธีและตรงหน้าของเธอก็เป็นซึงริเจ้าบ่าวของเธอในวันนี้ บาทหลวงพูดนำและให้เราสาบานรักต่อกัน ตลอดพิธีเธอไม่ได้สบตากับเจ้าบ่าวของเธอแต่สายตาของเธอกลับจ้องไปที่เด็กตัวสูงที่ยืนส่งยิ้มมาให้เธอ ลิซ่ายืนห่างไกลจากคนอื่นๆแต่มันก็ทำให้เธอเห็นอีกคนได้ชัดขึ้นลิซ่าไม่หุบยิ้มสักวินาที เขายิ้มอบอุ่นมาให้เธอแต่มันถึงมีแววตาเศร้าๆออกมาจากดวงตาคู่นั้น

 

 

 

 

ทำไมฉันอยากให้คนที่อยู่ตรงหน้าเป็นเธอมากกว่าเขา

 

 

ทำไมฉันต้องมารู้หัวใจตัวเองตอนทุกอย่างมันสายไป

 

 

ทำไม…..ฉันไม่รู้สึกตัวให้เร็วกว่านี้ว่าการมีเธออยู่ข้างๆมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘’คิดถึงเธอจังลิซ่า”

 

 

ผ่านมาสองปีแล้วที่จีซูไม่มีลิซ่าอยู่ข้างกาย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง รู้ว่าซึงริไม่ได้ดีอย่างที่เธอคิดหลังแต่งงานกันเขาก็ยังนอกใจเธอ จีซูตัดสินใจหย่าหลังจากจับได้ว่าเขานอกใจเธอและเธอได้รู้ว่าตอนที่ไม่มีลิซ่ามันทรมานขนาดไหน ทุกวันเธออดคิดถึงลิซ่าไม่ได้ไม่มีวันไหนเลยที่เธอจะไม่คิดถึงใครอีกคน แต่เธอต้องพยายามอยู่คนเดียวให้ได้เพราะตอนนี้ข้างกายเธอไม่มีลิซ่าเหมือนเมื่อก่อน

 

 

 

‘’ลิซ่า…วันก่อนพี่ทำคัมจาทังด้วยนะ….อยากให้เธอได้กินฝีมือพี่ มันอร่อยนะ’’

 

 

‘’อยากกอดเธอจัง….’’

 

 

‘’เด็กใจร้าย…’’

 

 

‘’ไหนบอกว่าจะอยู่กับพี่ตลอดไปไง…ทำไมเธอทิ้งพี่ไว้อยู่คนเดียว’’

 

 

 

 

จีซูยืนร้องไห้อยู่หน้าหลุมศพของใครบางคนที่เธอคิดถึง คนที่แอบรักเธอมาหลายปี คนที่กว่าเธอจะรู้สึกตัวว่ารักเขาก็ต่อเมื่อมันสายเกินไป…ดอกไม้ช่อหนึ่งถูกเจ้าของวางไว้ที่หน้าหลุมศพนั้น จีซูจะมาที่นี้ทุกปีและเธอก็ไม่เคยจะเข้มแข็งได้เลยในเรื่องของใครบางคน…..ลิซ่าจากเธอไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับ…..เธอมารู้เรื่องหลังจากงานแต่งจบลงมีเจ้าหน้าที่โทรมาและบอกว่าเธอเป็นเบอร์ที่มีการติดต่อครั้งล่าสุด คำพูดที่เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจทำให้เธอล้มทั้งยืน จีซูไม่ได้สนใจว่าตอนนั้นเธอเพิ่งจะจบพิธีแต่งงานแห่งความสุขลงไปแต่กลับต้องมาเจอความจริงที่โหดร้ายกว่า ลิซ่าถูกรถชนและเสียเลือดมากเกินไปกว่าจะถูกส่งไปถึงโรงพยาบาลมันก็ไม่ทันเสียแล้ว

 

 

 

ตำรวจบอกว่าลิซ่าถูกรถชนก่อนจะมาถึงงานแต่งของเธอ เธอไม่เคยกลัวแต่เธอดีใจมากกว่าที่อีกคนไม่ผิดสัญญาและมาให้เธอได้เจอหน้า คำพูดทุกคำและจูบที่ลิซ่ามอบให้ในวันสุดท้ายที่ได้เจอกันยังตราตรึงอยู่ในใจของจีซูเธอไม่ให้คำนิยามว่าลิซ่าจะเป็นอะไร ลิซ่าก็คือลิซ่าเป็นคนที่เธอรักก็แค่นั้น

 

 

‘’ไดอารี่ของเธอพี่อ่านหมดแล้วนะแต่พี่ก็ยังอ่านซ้ำๆวนไปวนมา ขอบคุณที่รักพี่มากขนาดนี้นะ…ขอโทษที่ตอบแทนความรักที่เธอมีให้พี่ไม่ได้เลย…….’’

 

 

6ปีที่มีลิซ่าข้างกายแต่เธอกลับมองไม่เห็นตลอดเวลาเธอกลับไขว่คว้าหาความรักทั้งๆที่มันอยู่กับเธอมาโดยตลอดแต่เธอมองไม่มันเห็นเอง อยากให้กลับมามากเท่าไหร่แต่มันก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความเจ็บปวดที่ลิซ่ารู้สึกมันเป็นยังไง

 

 

‘’พี่รักเธอนะลิซ่า’’

 

 

 

 

ช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือของลิซ่ากระจัดกระจายไปทั่วถนน แรงประทะที่มากเกินร่างกายจะรับไหวทำให้เธอไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆแม้แต่น้อย ของเหลวสีแดงไหลออกมาจากร่างกายที่ลมหายใจค่อยๆรวยริน ลิซ่าจ้องมองไปที่ไดอารี่ที่เธอยังคงจับเอาไว้แน่นมันเปิดอยู่ที่หน้าๆหนึ่งเป็นรูปภาพของเธอและจีซูกำลังฉีกยิ้มกว้าง รอยยิ้มสุดท้ายเกิดขึ้นบนใบหน้าของลิซ่า……ก่อนที่มันจะค่อยๆหายไป

 

 

‘’ฉัน…รัก…พี่และจะรักตลอดไป’’

 

ประโยคสุดท้ายก่อนที่ลมหายใจจะหมดลงไป พร้อมกับดวงตาที่ปิดสนิท

จบ 

 

ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ