The Danger is coming to me (markbam)

สวัสดีครับ....
ผมชื่อเเบมๆ ผมมาจากเมืองไทยมาเรียนที่เกาหลี ได้ประมาณ 2 ปีเเล้ว ภาษาเกาหลีผมน่ะหรอ ถ้าจะว่าเก่งก็ไม่เท่าไหร่ ก็พอได้อยู่นะ ผมหน้าตาเป็นไงหรอ ผมก็น่ารักนะ เเต่ทุกคนบอกผมว่าผมเป็นมาทเด็กเนิร์ดอ่ะ ซึ่งผมก็ยอมรับนะว่าผมเป็นคนที่ตั้งใจเรียนมากต่างกับยูคยอมโดยสินเชิง ผมอ่ะใส่เเว่นกลมๆ ปากผมอ่ะบวมๆ ชอบโดนล้อทุกทีเลยเเต่ผมก็ไม่สนใจหรอกเป็นตัวของผมเองอ่ะดีที่สุดเเล้ว ผมเรียนคณะเกษตร ปี1 ที่มหาวิทยาลัยเเห่งหนึ่งใจกลางเมือง ผมพักอยู่ที่คอนโดไกลมหาลัยมากๆเลย ผมไม่เคยไปสายเลย ผมอ่ะชอบไปหอสมุดวิศวะนะ หนังสือที่ผมสนใจอ่ะเยอะดี เเต่บอกเลยนะว่าผมอ่ะถึงจะเรียนเกษตรก็เหอะเเต่ผมก็ชอบวิศวะเหมือนกัน ชอบมากด้วย เเต่ผมเข้าไม่ได้เลยได้ดรอปไปปีนึง จิงๆ ถ้าผมเข้าได้ ผมก็อยู่พี่สองเเละเเต่ผมเข้าไม่ได้ไง เลยทำให้ผมล้มเลิกความคิดที่จะเข้าวิศวะเลย เเละผมเปลี่ยนมาเข้าเกษตร เพราะผมเป็นคนรักธรรมชาติมากๆ ผมไม่ดังหรอกในคณะเกษตรอ่ะ เเต่ไม่รู้ทำไมผมไปดังในคณะวิศวะทั้งๆที่ผมอยู่คณะเกษตร สงสัยคนในคณะผมเบื่อขี้หน้าผมเเละมั้งผมดังในคณะวิศวะทั้งในหมู่ผู้หญิงเเละหมู่ผู้ชาย ผมก็ไม่ได้คิดไรมากหรอก เเละอีกอย่าง ผมอ่ะมีรุ่นพี่อยู่ คณะวิศวะ ชื่อ พี่จินยอง อยู่ปีสามเเล้วเป็นรุ่นผมสองปี เป็นพี่ที่รู้จักกันตอนเข้ามาอยู่เกาหลีใหม่ๆ โคตรจะสนิทกันเลย พี่ผมใจดีนะ พี่ผมออกติ๋มๆหน่อย หรือเรียกง่ายๆว่า ดังในหมู่ผู้ชาย เเต่พี่ผมคงไม่สนใจหรอกมั้ง
ที่ผมคิดเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมาเพราะว่ามันจะได้เป็นเครื่องเตือนใจผมว่าผมมาจากไหน เเล้วผมกำลังทำอะไรอยู่ เเละความทรงจำที่ดีตลอดที่อยู่เกาหลี

เพื่อนคนเเรกของผมตอนเจอกันที่มหาลัย ตอนสอบเข้า
คนเเรกอ่ะชื่อ ยูคยอม เเม่งโคตรสูงเลย ตอนเจออ่ะอยู่ดีดีเเม่งก็เดินเข้ามาทักผม ถามชื่อผม ผมก็ตอบมันไปปกติ เเล้วมันก็เรียนคณะเดียวกันกะผมด้วย ปี1 เเละอีกอย่าง คือเเม่งโคตรกวนตีนผมเลย เคยด่ามันบ่อยเเละเเต่เเม่งก็ไม่ฟังหว่ะ

ต่อต่อ

เพื่อนคนที่สองของผมเจอกันที่ ตอนไปเดินเล่นที่     เเปลงผักของคณะเกษตร
คนสองอ่ะชื่อ ยองเเจ นิสัยก็ดี พอใช้ได้ เเต่ก็กวนตีนอยู่นะ เรียนคณะเกษตร ปี1 คนไรไม่รู้เเม่งไม่เกลียดเเตงกว่ามากเลย ส่วนใหญ่ผมเรียกยองเเจว่า นางเเตง ที่สำคัญมันเป็นเพื่อนกะยูคยอมตั้งเเต่มัธยมเเละ เเม่งเลยสนิทกัน ตอนผมไปเจอมันนะ เเม่งเหมือนเด็กเนิร์ดเลยอ่ะ นั่งวิเคราะห์ต้นไม้ ผมหล่ะขำ พอเดินเข้าไปกะยูคยอมนะ เเม่งทักกันเเบบรุนเเรงอ่ะทำผมตกใจ เเละ เชื่ออย่างนึงว่าเเม่งไม่ได้เป็นอย่างที่ผมคิดว่ามันเป็นเด็กเนิร์ด เเม่งทักกันเเบบตบหัวอ่ะ  เเละหลังจากนั้นยูคยอมก็เเนะนำให้ผมรู้จักกะยองเเจ เเละมาทเด็กเนิร์ดก็หายไปทันทีเลย บอกไรให้ เเม่งโคตรพูดมากเลยอ่ะ พอรู้จักกับมันนานๆ ปวดหัวเลยครับ

ผมรู้จักกับเพื่อนสองคนนี้ตั้งเเต่สอบเข้าเเล้วเเหละเลยรู้จักกันดีเเล้ว

นี่พี่ชายผมเอง พี่จินยองที่ผมเล่าให้ฟังอ่ะ

เนี่ยอ่ะชื่อพี่เจบี เจ้าของผับ Jark near ย่านใจกลางเมือง เป้นเพื่อนพี่ผมเอง

เนี่ยพี่เเจ๊คสัน ขอสั้นๆ กวนเท้ามากๆ เป้นเพื่อนพี่ผมอีกตามเคย พ่อเเม่ทำธรุกิจส่วนตัว

คนสุดท้าย พี่มาร์ค พ่อเเม่โคตรรวย พี่มาร์คโคตรหล่อ นิสัยดีนะเเต่ภายนอกจะดูเท่มาก ถ้าใครไม่สนิทจริงไม่รู้นิสัยพี่เขาหรอก เเต่ถามว่าผมสนิทไหมหรอ ก้พอตัวพี่เขาชอบชวนผมไปกินขนมบ่อยๆ ติวหนังสือให้บ่อยๆอ่ะ ถ้าได้เห็นเขายิ้มเเล้ว ใจละลายเเน่นอน เเต่ผมเห็นพี่เขายิ้มเเค่สองครั้งเอง เเละยิ่มเเบบไม่เต็มปาก พี่เขายิ้มเเค่มุมปากยังหล่อเลย

ปล.เเค่เเนะนำนะคร้าาาาาา

อ่ารเเล้วกดติดตามกันด้วยนะค้ะ

คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะค้ะ
IG:Napatsorn_piti