เกิดเป็นพ่อแม่ของเด็กน้อยผู้น่ารัก

[คุณ!! คุณคือไอ้คนที่แต่งนิยายเรื่องทะลุมิติมาเป็นพ่อลูกอ่อนใช่รึเปล่า ผมได้ยินเสียงคนพูดชื่อและนามสกุลผม จากนั้นผมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และผมก็ได้ยินเสียงคุณพึมพำเรื่องนิยายบ้าบอของคุณ สุดท้ายผมก็มาโผล่ในร่างใครก็ไม่รู้ ..แค่ก ๆ .. โอ๊ย!! คุณพาผมกลับไปเดี๋ยวนี้นะ!]

[แง้ ๆ ท่างแม่ ..ท่างป้อ แง้ ๆ]

[หยางหยางให้ปู่หมอดูแลแม่ของเจ้าก่อนนะไม่ต้องร้อง เฉิงกวงเจ้าดูหยางหยางไว้ เดี๋ยวจะไม่ทันการ]

[แง้ ๆ ท่างแม่ ท่างแม่]

[เงียบงั้นหรือ... งั้นผมขอให้คุณตายตามผมมาอยู่ในร่างของเมียผู้ชายคนนี้ก็แล้วกัน!!!.......]

“เฮ้ย!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ...เฮือก!” ปึก.. โครม!!!

“ยัยน้ำมนต์ ..คุณคะ พาหลานไปหาหมอที”

นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสองนาทีก่อน น้ำมนต์หญิงสาวอายุยี่สิบห้าปี กำลังนั่งเขียนนิยายเรื่องใหม่ของตัวเอง เพียงแค่เริ่มต้นย่อหน้าแรกที่เขียนชื่อตัวเอกอย่าง การุณ อิสระดำรงธรรมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ในวัยสี่สิบห้าปีส่งผลให้เจ้าตัวทะลุมิติไปเป็นพ่อลูกอ่อนในดินแดนจีนโบราณ

จากนั้นน้ำมนต์ก็ต้องตกตะลึงเมื่อมีข้อความโผล่ขึ้นมาในหน้าจอโดยไร้คนพิมพ์ เธอไม่ทันได้ตอบโต้อันใดมันก็เกิดเหตุร้ายกับเธอเสียก่อนนั่นก็คือโรคหัวใจกำเริบ และมันก็ทำให้เธอจากโลกนั้นโดยที่ไม่ได้รู้สึกทรมานแม้สักนิด แต่ความเจ็บปวดมันเกิดขึ้นตอนนี้

อาการที่เหมือนมีไข้แถมไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และที่หนักสุดอาการปวดหัวแล้วความทรงจำบางอย่างก็ไหลบ่าเข้ามาจนท่วมท้น ผู้หญิงคนนี้ช่างน่าสงสารนัก ไม่สิต้องพูดว่าครอบครัวนี้ช่างน่าสงสารนัก

‘แม่นาง! เด็กคนนั้นเป็นลูกของพวกเรา หยางหยางเด็กคนนั้นช่างน่าสงสารได้โปรดเลี้ยงเขาแทนพวกเราด้วยเถิด พวกเรามีบุญน้อยนักที่มิอาจอยู่ปกป้องลูกของพวกเราได้อีก ได้แต่ขอร้องให้พวกท่านเมตตาด้วยเถิดเจ้าค่ะ…’

“แค่ก ๆ ..หยางหยาง หยางหยาง”

“ท่างแม่ ตื่นแย้ว ..ฮึก ท่างแม่”

มาร่วมเป็นกำลังใจให้กับสามคนพ่อแม่ลูกกันค่ะว่าพวกเขาจะผ่านมันไปได้อย่างไร!