Back off - อย่ายุ่งกับน้อง #ทูพัค

ข้อมูลเบื้องต้น

PRESENT

for

__________

Park Woojin

__________

and

__________

Wanna one

_________

(คิดถึงก็แวะมา)

เนื้อเรื่อง

[SF] Back off - อย่ายุ่งกับน้อง

CHAPTER 1/2

Park Jihoon x Park Woojin

“กูบอกว่าไง อย่ายุ่งกับน้องกู”

พัค จีฮุน เพื่อนร่วมวงของอูจินที่ใครๆก็บอกว่า มันน่ะ น่ารักอย่างนั้นอย่างนี้ ใบหน้าสวยสมบูรณ์แบบ  วิ้งค์บอยตามฉายาที่หลายคนตั้งให้ ไม่ปฎิเสธว่ามันก็น่ารักดีอยู่หรอก แต่ไม่ใช่ตอนอยู่ที่หอ และไม่ใช่สำหรับพัคอูจิน 

“มึงจะหวงอะไรนักวะ แดฮวีก็น้องกูเหมือนกัน”  เถียงขึ้นมาทันควัน มองไปยังอูจินที่ดึงหน้าส่งสายตาดุ อาฆาตจีฮุนอยู่บนโต๊ะกินข้าว

“น้องกู มึงอย่ายุ่ง”  กระแทกเสียงดังฟังชัดใส่จีฮุน ก่อนจะก้มลงจัดการข้าวบนจานต่อ เพื่อนร่วมวงเห็นแบบนี้เป็นปกติ จึงไม่มีใครห้ามปรามใดๆ

เฮอะ ไอ้บ้าจีฮุน ใครมันจะไม่หวงวะ  พวกเรา 3 คนถ่ายโฟโต้บุ๊คเดียวกัน อูจิน แดฮวี จีฮุน ด้วยความสนิทและอายุใกล้เคียงกัน ทำให้ทั้ง 3 คนถ่ายงานกันได้อย่างราบรื่น มีหยอกล้อ แกล้งกันบ้างแต่ก็เป็นไปตามธรรมชาติ 

จนกระทั่งเซ็ตสุดท้าย  ที่ทั้ง 3 คนยืนถ่ายรูปด้วยกัน แดฮวีอยู่ตรงกลาง เมื่อช่างภาพลั่นชัตเตอร์ มือไม้ปลาหมึกของจีฮุนก็คว้าหมับไปที่เอวของแดฮวี สายตาหมาป่าของจีฮุน ไม่ได้น่ารักดั่งฉายาวิ้งค์บอยเอาซะเลย คิดไม่ซื่อกับน้องกูเหรอ ฝันไปเหอะ

เพราะเป็นคนเดียวใน แบรนด์นิว ที่ได้เดพร้อมกับแดฮวี  รุ่นน้องที่พี่ๆในค่ายโอ๋ยิ่งกว่าไข่ในหิน และทุกคนฝากความหวังไว้กับอูจิน  เพื่อให้ดูแลน้องให้ดี ภายนอกที่กัดกันจะเป็นจะตาย แต่หารู้ไม่ เบื้องหลังกล้องนั้น อูจินคือคนที่รักและห่วงใยแดฮวีที่สุด

“ฮยองงงงงง”

เสียงเรียกคุ้นหูของรุ่นน้องร่วมค่าย เดินเข้ามาหาและทิ้งตัวลงบนแผ่นหลังอูจิน ก่อนจะแย่งเนื้อหมูที่อูจินกำลังจะตักเข้าปาก งับหมูชิ้นนั้นเข้าปากแดฮวีแทน 

“มานั่งกินดีๆดิ เอาข้าวไหม  เดี๋ยวไปตักให้”

“ไม่เอาอะ ลดความอ้วนอยู่”

“ลดทำไม นี่ก็ผอมเป็นไม้เสียบผีแล้ว”

 แซวน้องด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะเอื้อมมือไปยีหัวน้องชายร่วมค่ายของตนเอง

“กินด้วย เขยิบไปหน่อย”

แดฮวีลากเก้าอี้มานั่งข้างๆอูจิน  และหยิบช้อนมาคันนึง แย่งเนื้อหมูในจานอูจิน มีเสียงหัวเราะ หยอกล้อกันตามประสาพี่น้องแบรนด์นิว โดยไม่ได้สนใจว่าจะใครอีกคนจ้องมองการกระทำนั้นด้วยความหมั่นไส้

รำคาญ

เสียงบ่นงืมๆงำๆของพัคจีฮุน   ขณะที่มองดูอูจินกับแดฮวีนั่งกินข้าวด้วยกัน   ทำไมต้องกินด้วยกัน  ทำไมต้องนั่งใกล้กัน  แยกกันกินไม่ได้เหรอวะ 

รำคาญ

วันถัดมา

ช่วงบ่ายแก่ๆ ภายในห้องของอูจินที่กำลังนั่งหน้าคอม เล่นเกมอย่างเมามัน วันนี้คือวันหยุดของพวกเรา ฟรีสไตล์ได้ 2 วัน เมมเบอร์บางคนก็กลับบ้านบ้าง บางคนก็ไปเที่ยว  มีเพียงอูจินกับแดเนียลที่ขลุกตัวอยู่ในหอพัก  

“น้องอู”

แดเนียลเดินเข้ามาในห้องอูจิน  เอาคางหนาๆของตนเกยอยู่บนไหล่เล็กๆของอูจิน มือไม้ปลาหมึกก็ลูบหัวคนน้องด้วยความเอ็นดู

“ฮยอง ผมเล่นเกมอยู่ อย่ากวนสิ”

“สนใจเกมมากกว่าฮยองอีกเหรอ”

“ครับ”

ตอบหน้าตาย แต่ก็ไม่ได้แกะมือที่โอบกอดเอวของตนออก แดเนียลแทรกตัวเองไปนั่งเก้าอี้ตัวเดียวกับอูจิน  มือไม้ก็ยังพัวพันอยู่กับเอวบางๆของคนน้อง คางก็ยังเกยอยู่บนไหล่ กลิ่นหอมเฉพาะตัวของอูจิน เป็นเสน่ห์ที่ใครหลายคนมักหลงไหลไปกับมัน

“ทำอะไรกัน”

บุคคลที่เข้ามาใหม่  กระแทกเสียงดังลั่น แดเนียลหันไปมองหน้าคนที่ขัดจังหวะการเต๊าะของตนด้วยสีหน้าเย้ยยัน แต่ไม่ใช่กับอูจิน ที่รู้อยู่แล้วว่าเสียงดุๆแบบนี้มันคือใคร

“เอ้า กลับมาตอนไหน”

แดเนียลหันหน้าไปหอมแก้มอูจิน ก่อนจะลุกขึ้น มองหน้าจีฮุนที่ยืนตาค้างอยู่ที่ประตู อูจินไม่ได้ส่งเสียงดุด่าอะไรแดเนียล  เพราะสมาธิทุกอย่างอยู่กับเกมตรงหน้าที่กำลังจะตายแหล่มิตายแหล่

“ออกไปจากห้องกูได้ละครับแดเนียลฮยอง”

"ขนาดนี้ก็ไม่ต้องเรียกกูว่าพี่แล้วพัคจีฮุนเอ้ย"

จีฮุนเดินเข้าไปหาแดเนียล ก่อนจะออกแรงผลักคนตัวโตกว่าให้ออกไปจากห้อง   แดเนียลหันมายิ้มให้จีฮุนแล้วกระซิบข้างหูรุ่นน้อง ร่วมวง กระตุกยิ้มมุมปากหนึ่งทีแล้วเดินออกจากห้องไป

 “ทำไม่ได้อย่างกูล่ะสิ”

“คxx”

ไอ้นี่อีกตัว มึงจะปล่อยตัวให้ใครต่อใครมาดมคอมึงแบบนี้ก็ได้งี้เหรอ  เขากอดเขาหอมก็ไม่ด่าไม่ว่า แต่กับกูนี่ ด่าเอาๆ ความยุติธรรมอยู่ไหนวะ

“อูจิน  กูมีเรื่องจะคุยกับมึง”  

จีฮุนเดินเข้ามานั่งบนเตียง  ส่งสายตาไปยังเพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่ละสายตาออกจากหน้าจอคอมนั่น

“พัค อูจิน !”  

เสียงที่ดังขึ้นมาอีกนิด บ่งบอกถึงความไม่พอใจที่คู่สนทนาของตน ไม่สนใจอะไรเอาซะเลย

“มีอะไร”

“มาคุยกันหน่อย เรื่องแดฮวี”

อูจินหันควับมองจีฮุน  ปล่อยสายตาออกจากหน้าจอคอมแล้วหันมาจ้องหน้าจีฮุนอย่างเอาเรื่อง

“มึงทำไรน้องกู”

“กูนี่แหละจะถามมึง ว่ากูทำอะไรให้มึงไม่พอใจเรื่องแดฮวี”

“มึงแกล้งน้องกู”

“มึงแกล้งน้องมึงมากกว่ากูอีก”

“น้องกู กูแกล้งได้คนเดียว มึงห้ามยุ่ง”

เสียงทะเลาะที่เริ่มดังขึ้น บวกกับอารมณ์หงุดหงิดของทั้ง2ฝ่าย จีฮุนเป็นฝ่ายเดินเข้าไปหาอูจิน ก่อนจะจับข้อมือเล็กๆของอูจิน แล้วพามานั่งคุยกันที่เตียง

“กูถามจริงๆนะ มึงชอบแดฮวีเหรอ”  จีฮุนถามคำถามนี้ออกไป  ทั้งที่ใจก็เต้นแรงเพราะกลัวคำตอบจากคนตรงหน้าจะตอบว่าใช่

“ชอบแบบไหน”  อูจินไม่เข้าใจคำถาม มองหน้าจีฮุนกระพริบตาปริบๆ

ไอ้สัส น่ารัก

“ชอบแบบที่มินฮยอนฮยองกับแจฮวานฮยองไง”

“มึงจะบ้าเหรอ”  อูจินสถบเสียงดังลั่น 

“ไม่ใช่ใช่ไหม”  จีฮุนถามย้ำ เพื่อความชัวร์

“แดฮวีเป็นน้องกู กูไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น ควาย ไปตายซะมึงอะ”

อูจินทำท่าจะลุกขึ้น แต่ไม่ทัน จีฮุนฉุดข้อมืออูจินให้นั่งลงอีกครั้ง  อูจินได้แต่หน้ามุ่ยด้วยความเบื่อหน่าย

“มึงมีอะไรอีก กูจะไปเล่นเกม”

อูจินพยายามสะบัดมือจีฮุนที่จับข้อมือตนออก แต่มันไม่ออก นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่สงสัย ว่าจีฮุนมันเอาอะไรทามือไว้วะ เหนียวกว่ากาวตราช้างซะอีก

"เลิกเล่นได้แล้ว ออกไปข้างนอกกัน"

"มึงเพิ่งจะกลับมา จะลากกูไปไหนอีก"

อูจินก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าจีฮุนจะสื่ออะไร ในเมื่อตัวมันเพิ่งจะกลับเข้าหอพักเมื่อกี้แล้วจะชวนเขาไปไหนอีก

"ก็ข้างนอกนั่นไม่มีมึงไง"

จีฮุนมองหน้าอูจินด้วยสีหน้าจริงจังอีกครั้ง ดวงตาเฉี่ยวของคนตรงหน้า จ้องมายังดวงตาคู่สวยของจีฮุน ก่อนจะยกมืออีกข้างขึ้นมาตบบ่าเพื่อนรักพร้อมส่งรอยยิ้มหวานโชว์เขี้ยวให้หนึ่งที

"ไม่มีคนหารค่าบุพเฟ่ต์เหรอไง งั้นไป กูก็หิวเหมือนกัน"

อูจินเดินออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ทิ้งให้จีฮุนที่ตอนนี้สถบคำว่า โง่ อยู่ในใจประมาณร้อยรอบได้ 

มันไม่ง่ายเลยสำหรับพัคจีฮุน ที่จะเอาชนะใจเพื่อนรักอย่างพัคอูจินได้  ในเมื่อสถานะของเรามันเริ่มมาจากคำว่าคู่แข่ง จนมาเป็นเพื่อนกัน 

"เพื่อนที่มีเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้"

Tbc.