คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ ๕ เหล่าฟันเฟืองที่เริ่มหวุนวน
"ขอต้อนรับสู่แดนนิรนาม พวกข้าเป็นคนจากโทสึกิ ได้รับคำสั่งให้มาพาตัว 'แขก' กลับไป โปรดมากับข้าด้วย"
สิ้นประโยคแนะนำตัว บังเกิดเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของเหล่านินจาทั้งสาม
‘โทสึกิ?!’
"แต่ไม่มีใครบอกว่าจะมีคนมารับนี่" โจนินหนุ่มเเย้ง
"นั่นเป็นความผิดพลาดของทางเราในการสื่อสารกับโฮคาเงะของพวกเจ้า ต้องขออภัยเป็นอย่างสูง" ชายหนุ่มคนเดิมพูด
"ข้าขอบอกตามตรงว่า หนทางสู่โทสึกินั้นล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยภยันตราย หากมิใช่คนถิ่นนี้แล้วละก็ ยากนักที่จะเดินทางถึงที่หมายโดยปลอดภัย เทพเจ้าของที่นี่มิเคยปราณีผู้ใด” น้ำเสียงทุ้มว่าอย่างจริงจัง
ฟังดูน่าเชื่อถือ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่น่าไว้วางใจอยู่ดี เจ้าคนแปลกหน้าพวกนี้มาจากโทสึกิจริงๆน่ะเหรอ?
“เรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นฝีมือของพวกนายงั้นเหรอ?”
ร่างเล็กเอ่ยถามอย่างสงสัย มองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ
“หาใช่ฝีมือพวกเราไม่” ชายร่างสูงส่ายหัวปฏิเสธ “เป็นฝีมือของกลุ่มนินจานอกรีตที่กำลังก่อเรื่องอยู่ในช่วงนี้ พวกข้าแค่ได้รับคำสั่งให้มารับเจ้าเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ ข้าให้คนออกติดตามเบาะแสคนก่อเหตุแล้ว อีกไม่นานคงรู้ว่าเป็นฝีมือใคร"
"แล้วพวกนายรู้ได้ไงว่าพวกเราอยู่ที่นี่" อุจิวะหนุ่มยังคงซักต่อไป ขณะที่คนถูกสอบสวนทำเพียงยกยิ้มก่อนจะตอบออกไป
"หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง ทุกแห่งหนในแคว้นแห่งนี้ล้วนมีสายข่าวของโทสึกิแฝงตัวอยู่แทบทั้งสิ้น" ชายหนุ่มกล่าว "ขอจงไว้ใจและมากับพวกเราเถิด"
"..."
"เอายังไงดีซาสึเกะ" นารูโตะกระซิบถามซาสึเกะ "คนพวกนี้จะไว้ใจได้จริงๆน่ะเหรอ"
ซาสึเกะหันมามองคนข้างกายก่อนจะหันกลับไปพูดกับชายหนุ่มตรงหน้าต่อ
“ขอเวลาคิดก่อนได้รึเปล่า”
ชายร่างสูงพยักหน้าตอบตกลง “ตามสบายเถิด”
“ขอบคุณ” ซาสึเกะเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินไปรวมกลุ่มกับอีกสองคนที่เหลือเพื่อปรึกษากันอย่างลับๆ
"ฉันว่าอย่าดีกว่านะ พวกนั้นดูไม่ค่อยน่าไว้ใจเท่าไหร่เลย" โจนินหนุ่มเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร แต่เขารู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับคนพวกนั้นซักเท่าไหร่...โดยเฉพาะไอ้หัวขาวนั่น
ความรู้สึกมันบอกเขาว่า...หมอนั่นคือ 'คู่แข่ง'
"ฉันเองก็คิดแบบเดียวกับนายนั่นแหละ" ร่างเล็กพูด “แต่ถ้าเส้นทางข้างหน้าเป็นอย่างที่พวกนั้นพูดจริงๆ เราก็ไม่ควรเสี่ยงเดินทางไปกันเองนะ”
"พวกนั้นอาจจะพูดโกหกก็ได้ใครจะไปรู้ล่ะ" โจนินหนุ่มแย้ง "นี่อาจเป็นกับดักที่พวกมันวางเอาไว้ก็ได้ นายไม่คิดงั้นหรอ"
"นั่นก็ใช่ แต่ในกรณีนี้ที่เราไม่คุ้นเคยกับพื้นที่ นั่นเป็นปัญหาล่ะ"
"ถึงยังงั้นก็เถอะ เเต่ฉันก็ยังไม่เห็นด้วยอยู่ดี ไปกับพวกนั้นก็อาจเป็นปัญหาเหมือนกันนั่นแหละ" นารูโตะว่า ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาที่สะกิดใจร่างบางจนนิ่งไป "ฉันล่ะไม่อยากเชื่อเลยว่านายจะคิดเเบบนี้...ซาสึเกะ นายเป็นอะไรของนาย นายกลัวอะไรของนาย ! " โจนินหนุ่มเผลอตัวขึ้นเสียงใส่ ในหัวเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
"..." กลัว ยังงั้นเหรอ หึ...
ไม่ใช่ว่ากลัว
แต่เขาแค่ไม่อยากจะเอาชีวิตของใครไปเสี่ยงอีกแล้ว
ประสบการณ์ในคราวที่ล้มแปดหางได้ให้บทเรียนแก่เขาเอาไว้
ว่าต่อให้แข็งแกร่งขนาดไหน...แต่ก็ไม่อาจรับประกันว่าจะสามารถปกป้องพวกพ้องเอาไว้ได้เสมอไป
หากพลาดแม้เพียงนิด ก็อาจไม่เหลืออะไรเลย
“ใจเย็นๆก่อนจ้ะนารูโตะคุง ฉันก็เห็นด้วยกับซาสึเกะคุงนะ อีกอย่างฉันคิดว่าพวกเขาไม่ใช่ศัตรูเราหรอกนะจ๊ะ” ฮินาตะพูดเพื่อหวังให้คนหัวร้อนสงบลง พลางคิดในใจอย่างเหงื่อตก
'ต่อให้เป็นศัตรูจริงๆก็ทำอะไรสองคนนี้ไม่ได้อยู่นี่นั่นแหละนะ (=_=; )'
“ต่อให้ไม่ใช่ศัตรู แต่อยู่ๆก็โผล่มาแบบนี้ มันก็ไม่น่าไว้ใจอยู่ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าเกิดพวกนั้นเล่นตุกติกขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง” นารูโตะยังคงยืนกรานในความคิดของตน ในสถานการณ์แบบนี้ไม่ว่าจะหน้าไหนก็ไว้ใจไม่ได้ทั้งนั้นแหละ!
“ถ้าเป็นอย่างที่นายพูดจริง
ไว้ถึงตอนนั้น...” มุมปากร่างเล็กหยักยิ้มออกมาบางๆ
“…”
แต่เป็นรอยยิ้มที่...เย็นเยียบ
น่าขนลุกจนคนมองรู้สึกสะท้านไปทั้งตัว
“ก็ค่อยจัดการเด็ดพวกมันทีละคน...ทีละคน...เป็นไง?”
มาแล้ว...ความคิดอันร้ายกาจ
“นายนี่เลือดเย็นชะมัด” โจนินหนุ่มถอนหายใจให้กับนิสัยของคู่หูร่างเล็ก
ขณะที่ฮินาตะแทบลมจับเมื่อได้ฟัง นึกโทษตัวเองในใจที่ดันไปเข้าข้างซาสึเกะในตอนแรก
"ก็เดี๋ยวนายหาว่าฉันป๊อดอีกไง" คนตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะประชดกลับ
"ชิส์ เอางั้นก็ได้" สุดท้ายร่างสูงจึงยอมแพ้อย่างไม่มีทางเลือก "แล้วฮินาตะล่ะ?"
"ตามนั้นจ้ะ ฉันยังไงก็ได้อยู่แล้ว” หญิงสาวยิ้มตอบ ถ้าเพื่อนทั้งสองของเธอโอเค เธอก็โอเค
เมื่อตกลงกันได้แล้ว ซาสึเกะจึงเดินเข้าไปหาชายหัวขาวก่อนจะพูดว่า "ตกลง พวกฉันจะไปกับพวกนาย"
'แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่พวกนายคิดเล่นตุกติกล่ะก็ ได้เห็นดีกันแน่...' ซาสึเกะคิดในใจ
"ขอบใจพวกเจ้ามากที่ยอมมากับข้า เช่นนั้นก็ตามมาเลย เดี๋ยวจะพาไปยังพาหนะ"
“พาหนะ...?”
โดยไม่ให้เสียเวลาคิดนาน
ความจริงปรากฏแก่สายตานินจาทั้งสามถึงพาหนะที่จะพาพวกเขาไป มันคือ ‘ม้า’ ดีๆนี่เอง
พวกมันถูกมัดไว้ด้วยเชือกอยู่ในพงป่ารกร้างห่างจากเขตหมู่บ้านไม่ไกลนัก
คาดว่าคงซ่อนไว้เพื่อให้พ้นจากสายตาของพวกศัตรู นับแล้วมีสิบตัวพอดีกับพวกชายฉกรรจ์ทั้งสิบคน
...แต่ไม่ใช่กับสามหน่อนินจา
"แล้วม้าของพวกเราอ่ะ" นารูโตะถามอย่างสงสัย
ต้องขออภัยอีกครั้ง เนื่องจากตอนมานั้นค่อนข้างฉุกละหุกพอสมควร ข้าจึงไม่มีเวลาเตรียมม้าไว้เผื่อพวกเจ้า...” อ่าว กรรม (=_=)
"ดังนั้น ข้าเลยอยากให้พวกเจ้าแต่ละคนนั่งซ้อนไปกับคนของเราจะได้รึไม่" ชายหัวขาวยื่นข้อเสนอให้
ทั้งสามมองหน้ากันอย่างชั่งใจ สำหรับคนแปลกหน้าที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก เลยสร้างความลำบากใจให้พวกเขาไม่น้อย แต่เมื่อไม่เห็นหนทางอื่น จึงทำได้เพียงตอบออกไป "ตกลง คิดว่าไม่น่ามีปัญหานะ"
เมื่อได้รับคำตอบ ชายร่างสูงจึงอธิบายต่อว่า “ในระหว่างการเดินทางโดยม้านั้น เราจะจัดรูปขบวนม้าออกเป็นส่วนนอก 6 ตัว ล้อมรอบส่วนข้างในไว้ 4 ตัว ซึ่งก็คือม้าของข้า และลูกน้องอีกสามคน โยชิ สึบุรายะ และ ทาเคชิ เพื่อความความปลอดภัยของพวกเจ้า ข้าจะขอให้พวกเจ้าเลือกนั่งเฉพาะม้าตัวที่อยู่ด้านในเท่านั้น...ที่ข้าจะขอก็มีเพียงเท่านี้ล่ะ”
ซาสึเกะพิจารณาสถานการณ์ตรงหน้าอย่างถี่ถ้วน เอ๊ะ ! เดี๋ยวก่อนนะ...จากที่หมอนี่พูด นั่นหมายความว่า หากแต่ละคนเลือกนั่งกับม้าคนละหนึ่งตัวด้านใน ก็จะถูกปิดช่องทางด้วยม้าด้านนอกที่มีอยู่ถึง 6 ตัว เท่ากับว่า...หากพวกมันคิดเล่นตุกติกขึ้นมาล่ะก็ พวกเขาจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบกันหมดน่ะสิ!
ไม่ได้การล่ะ...ต้องหาทางทำอะไรซักอย่างแล้ว
จะทำยังไงดี...คิดสิคิด
เนตรสีดำคู่สวยผินมองไปยังฮินาตะ...เจ้าหล่อนเกิดอาการหน้าแดงขณะมองไปยังม้าที่มีคนคุมบังเหียนอยู่ ม้าที่เธอจะต้องนั่งไปตลอดการเดินทาง
ยัยนั่นคงจะอึดอัดน่าดู ต้องนั่งไปกับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อ...
หึ...ได้การล่ะ
"เดี๋ยวก่อน ทีมฉันมีผู้หญิงอยู่ด้วยนะอย่าลืมสิ จะให้เธอไปนั่งกับผู้ชายที่ไม่สนิทด้วยแบบนั้นน่ะ มันออกจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่นะ จริงมั้ยฮินาตะ?”
ท้ายประโยคซาสึเกะหันมาถามหญิงสาว
ซึ่งเธอก็ไม่ได้ตอบอะไรออกไปนอกจากพยักหน้ายืนยันคำพูด แต่จากสีหน้าแล้ว...ดูก็รู้ว่าคงอึดอัดใจน่าดู
แหงล่ะ แค่พอคิดว่าจะต้องไปนั่งเบียดกับผู้ชายตัวควายๆ ข้างบนนั้น เขาเองยังรู้สึกแหยงๆเลย อึ๋ย... ( =..=; )
“เอางี้ นายก็ให้ลูกน้องนายสละม้าให้เราตัวนึงสิ ฉันคงไม่ได้...ขอมากไปใช่มั้ย?” ซาสึเกะต่อรอง
“ในหมู่พวกเจ้ามีใครบังคับม้าได้รึเปล่าล่ะ”
ชายร่างสูงย้อนถาม
“มีสิ...” ซาสึเกะตอบ ก่อนไปหานารูโตะ เล่นเอาคนถูกมองเลิกคิ้วสูงอย่างงงๆ
“นารูโตะ นายบังคับม้าได้ใช่มั้ย”
คาคาชิเคยเล่าให้เขาฟังว่า เมื่อฤดูร้อนปีก่อน
หมอนั่นเคยไปฝึกขี่ม้ากับ คิลเลอร์ บี
ที่คุโมะงาคุเระอยู่พักหนึ่ง...หวังว่าคงจะจริงนะ
"เอ่อ..." นารูโตะทำหน้าครุ่นคิด" "ก็...พอได้อยู่นะ”
“งั้นนายไปกับเธอก็แล้วกัน”
ถึงจะไม่ชอบใจเท่าไหร่ แต่เพื่อภารกิจ ฉันยอมยกให้เธอตาหนึ่งก็แล้วกัน...ฮิวงะ
“อื้อ...” ร่างสูงตอบตกลง ทว่ายังมีแววตาข้องใจฉายชัดอยู่บนใบหน้าเรียวคม
“ งั้น
โยชิ...เจ้าไปนั่งกับสึบุรายะ” เขาหันไปสั่งลูกน้อง
ก่อนจะหันกลับมาพูดต่อ
“ถ้าเช่นนั้น...” เนตรสีแดงสดจ้องลึกเข้ามาในเนตรรัตติกาลอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเอ่ยประโยคต่อมาที่ร่างบางคาดไม่ถึง “...ถ้าไม่รังเกียจ ข้าอยากให้เจ้ามานั่งกับข้าจะได้รึไม่? ซาสึเกะคุง” คำเชื้อเชิญจากชายร่างสูงและการเรียกชื่ออย่างถือวิสาสะ ทำให้โจนินหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลชักสีหน้าไม่พอใจออกมาโดยไม่รู้ตัว ด้านซาสึเกะเองก็อึ้งไปแวบหนึ่งแต่ก็กลับมาทำสีหน้าปกติอย่างรวดเร็ว ในใจก็แอบเคืองนิดๆ ที่ถูกเรียกแบบนั้น
จริงสิ หมอนี่เป็นหัวหน้านี่นะ
ถ้ามีอะไร จัดการมันเป็นคนแรกก็ไม่เลว หึหึ
คิดได้แล้วมุมปากบางก็ยกยิ้มอย่างมาดร้าย แต่กลับดูหวานหยดย้อยในสายตาคนมอง
“ต่อให้ไม่ขอก็ตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้วล่ะ” คำตอบที่ได้รับจากอุจิวะร่างเล็กทำให้ชายร่างสูงยิ้มอย่างพอใจ ตรงข้ามกับโจนินหนุ่มที่บัดนี้หน้าบูดอย่างไม่สบอารมณ์
“เป็นเกียรติอย่างยิ่ง...เช่นงั้นข้าจะไปรออยู่ที่ม้าก่อนนะ” ว่าแล้วก็หันหลังเดินไปที่ม้าตัวสีขาวซึ่งแตกต่างจากตัวอื่นที่มีขนเป็นสีดำ อีกทั้งรูปร่างยังดูแข็งแรงทรงพลังเช่นเดียวกับเจ้าของมัน ไม่แปลกนักหากจะคิดว่ามันเป็นจ่าฝูง
ด้านฮินาตะนั้น...หญิงสาวเดินไปรออยู่ที่ม้าอย่างรู้งาน ปล่อยให้คนสองคนเขาเคลียร์กันโดยไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่ง
เมื่อได้อยู่ตามลำพังสองคน
นารูโตะจึงพูดกับซาสึเกะด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“คิดอะไรของนายน่ะซาสึเกะ ดูก็รู้ว่าหมอนั่นไม่น่าไว้ใจแล้วนายยังจะไปนั่งกับมันอีกงั้นหรอ”
ซาสึเกะเหลือบมองคนหน้าหงิกก่อนจะตอบว่า
“ก็ถ้ามีอะไรฉันก็จะได้จัดการมันเป็นคนแรก
ไม่ดีรึไง?”
"มันก็ดีอยูาหรอก แต่..."
"แต่อะไร"
จะให้บอกยังไงล่ะว่า ‘ชั้นไม่ชอบหมอนั่น! แล้วก็ไม่ชอบที่นายจะไปนั่งกับมันด้วย!’ แบบเนี้ย !
ฮึ่ย หงุดหงิด หงุดหงิดโว้ยยยย !!
“ช่างเถอะ...จะทำอะไรก็ทำ”
สุดท้ายร่างสูงก็ยอมแพ้ พลางตัดพ้ออย่างคนยอมจำนน
“...”
เมื่อคนตรงหน้าหมดคำจะพูด ซาสึเกะก็กลับหลังหันเตรียมจะเดินไปที่ม้า
“แต่ว่า...”
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปรั้งข้อมือเล็กไว้ ร่างบางหันกลับมาอย่างงุนงง โดยไม่ทันคิด ร่างสูงโน้มใบหน้าลงไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็กอย่างกำชับว่า “ระวังตัวด้วย ชั้นเป็นห่วงนายนะ”
"?!"
ซาสึเกะเบิกตากว้างอย่างตกใจกับการกระทำนั้น เมื่อพบว่าใบหน้าคมคายอยู่ห่างไปไม่ถึงคืบ พลันเลือดลมที่เคยนิ่งสงบกลับสูบฉีดอย่างรุนแรงไปทั่วทั้งร่าง หัวใจเต้นเร็วแรงอย่างไม่อาจห้าม
ฝ่ามือใหญ่กอบกุมข้อมือเล็ก...ลมหายใจอุ่นร้อนลามเลียใบหูขาวจนขึ้นสีแดงระเรื่อ
กะ ใกล้เกินไปแล้ว... /////
“ข...เข้าใจแล้ว...” ข้อมือเล็กสะบัดเบาๆออกจากการกอบกุม แล้วหันหน้าหนีเดินจากไปโดยไม่พูดอะไร ทิ้งให้ร่างสูงของนารูโตะยืนนิ่งประมวลผลการกระทำของตนเอง
บ้าจริง...นี่ชั้นทำอะไรลงไปปปป ! ( - O - )
เอ...แต่จะว่าไป มือซาสึเกะนี่นุ่มจังแฮะ เหมือนมือของเด็กผู้หญิงเลย ไหนจะกลิ่นเรือนผมหอมๆนั่นอีก
หมอนั่นใช่ผู้ชายแน่เหรอ...
เฮ้ ๆ ๆ....
แล้วนี่ตูคิดบ้าอะไรอยู่ฟ่ะเนี่ย (=[ ]=)!!! สติ! สติโว้ยยยยย!!!
_______________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น