หมู่บ้านดงปอบ

ข้อมูลเบื้องต้น

"เฮ้! นี่เราจะไปที่ไหนกันล่ะเนี่ย " เสียงจากอาคม เด็กหนุ่มผมสีดำ ผิวคล้ำ  ดวงตาสีน้ำตาล หน้าตาดี กำลังถาม วายุ ที่นั่งอ่านอะไรซักอย่างในมือถือ  วายุ เด็กหนุ่มผมสีทอง ดวงตาสีฟ้า ผิวขาว หน้าตาดี 

วายุ : " แกนี่ไม่รู้จักดูข้อมูลทางแชทเลยรึไงวะ?? " ตอบปนเสียงน่ารำคาญเล็กน้อย

อาคม : " ฉันถือคติ ดองแชทครบหนึ่งร้อยข้อความ เพื่อปลดล็อค สกิล แชททองคำอยู่น้ะสิ~ " ตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ

วายุ : " เห้ออ~ " ถอนหายใจ ก่อนยื่นโทรศัพท์ให้อาคมดู

อาคม : " เหห~ ข่าวชาวบ้านเสียชีวิตปริศนา 7 ศพ ติดต่อกัน .... แล้ว มันเกี่ยวอะไรกับผีล้ะเนี่ย? " อ่านผ่านโทรศัพท์ที่วายุยื่นให้ดู

วายุ : " โอ้ยย...ซื่อบื้อจังเลยนะ แกเนี่ย "

อาคม : " ฉันรู้หรอกน่าา...." แซววายุ

อาคม : " แต่ว่า คนตั้ง 7 ศพ ชาวบ้านเค้าไม่เอาหมอผี หรือ หมอประจำบ้าน มาทำพิธีอะไรงั้นเหรอ?? " พูดอย่างสงสัย

วายุ : " คงต้องรอไปถึงที่นั่นก่อนแหละ "

มองออกไปด้านนอกหน้าต่างที่รถโดยสารกำลังวิ่ง จากที่เต็มไปด้วยบ้านคน ร้านค้า ผ่านมาเรื่อยๆ จนด้านนอกหน้าต่างเห็นแต่ต้นไม้ ทุ่งนา ที่เขียวขจี เพราะเป็นฤดูปลูกข้าว 

ทั้งสองเด็กหนุ่ม ลงสถานี บขส. ต่อสองแถวเข้าไป ระหว่างทางรถสองแถววิ่ง ก็เข้าลึกไปเรื่อยๆ อาคมมองเห็นป้ายหมู่บ้าน 'บ้านดงผีปอบ'

อาคม : " อึ๋ย แค่ชื่อก็ไม่น่าเข้าแล้ว..." พลางทำหน้าขนลุก

ตอนเย็น ทั้งสองถึงที่หมายในหมู่บ้านดงผีปอบ วายุเปิดโทรศัพท์ เอาแต่พูดอย่างเซ็งๆ

วายุ : " โอ้ยย!!...มีคลื่นแค่ขีดเดียว..ไอ้.." พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย

อาคม : " เอาน่า.." พูดปลอบเพื่อน "แล้วเราจะไปพักที่ไหน..."

 พูดยังไม่ทันจบ มีรถสามล้อเข้ามารับ

วายุ : " สวัสดีครับลุงเพิ่ม.." 

วายุยกมือไหว้ ผู้ชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่ตรงคนขับ อาคมยกมือไหว้ด้วย

ลุงเพิ่ม : " ไม่ต้องไหว้ลุงก็ได้ครับคุณหนู " ตอบด้วยความถ่อมตน พร้อมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ลุงเพิ่ม เป็นยามที่ทำงานอยู่ บริษัทของพ่อวายุ ร่างกายผอม แต่แข็งแรง ขอลางานกลับมาบ้านเพราะ ทางกำนันหมู่บ้าน ต้องการให้ลูกบ้านที่สำคัญอย่างลุงเพิ่มกลับมาช่วย

ระหว่างทางที่ทั้งสองคนนั่งบนรถสามล้อที่ลุงเพิ่มเป็นคนขับ ผ่านไป 1 กิโลเมตร จะมีบ้านคนอยู่ไม่เกิน 10 หลัง

อาคม : " ไม่ค่อยมีบ้านคนเลยนะครับลุง " 

ถามลุงเพิ่ม ที่กำลังขับ ดวงไฟจากรถสามล้อสาดส่องไปตามทาง ระหว่างข้างทางที่ผ่านมีแต่ ป่ากล้วย ป่าอ้อย ป่ามัน ป่าข้าวโพด และ ป่ายาง สร้างความวังเวงให้กับผู้คนที่ผ่านไปมาอย่างมาก

ลุงเพิ่ม : " ก็ที่หมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่อยู่ห่างจากถนนใหญ่น้ะครับ ผู้คนไม่ค่อยมาปักหลักอยู่กันซักเท่าไหร่ รวมถึง มักจะมีเหตุการณ์แปลกๆ เกิดขึ้นบ่อยน้ะครับ "

อาคม : " ผีรึเปล่าครับ!!! " รีบถามด้วยความอยากรู้

ลุงเพิ่ม : " เด็กวัยรุ่นเชื่อพวกเรื่องนี้ด้วยเหรอครับ?"

วายุ :  " อ๋อ..เจ้านี่จะแปลกๆไปหน่อยน้ะครับ"

จากนั้นพากันหัวเราะ ถึงที่หมาย เป็นบ้านของพ่อวายุที่ซื้อเอาไว้ ทั้งสองเก็บของเข้าไปในบ้าน ลุงเพิ่มก็ช่วยยกมาไว้ ทั้งสองขอบคุณ

หลังจากจัดของเสร็จ ลุงเพิ่มก็พาทั้งสองไปกินข้าว 

ลุงเพิ่ม : " ไม่ทราบว่าคุณหนู.. " วายุพูดแทรก

วายุ : " เรียกแบบปกติเถอะครับ...อยู่ที่นี่เรียกผมว่า วายุ ไม่ต้องเกรงใจครับ "

อาคม : " เหห~~คุณหนู~..." ล้อเลียนวายุ

วายุ : " หุบปากไปเลยเจ้าอาคม " ด่าพร้อมอายเล็กน้อย

ลุงเพิ่ม : " งั้น คุณวายุ กับ เพื่อน ทานข้าวของที่นี่ได้มั้ยครับ "

วายุ : " ยังไงก็ได้ครับ ผมกับเจ้านี่ได้หมดครับ " ชี้ไปที่อาคมที่นั่งมองระหว่างทางมืดๆ

ลุงเพิ่มพาทั้งสองไปกินข้าวไปบ้านงาน

(บ้านงาน = งานที่เผาศพไปแล้ว และบ้านนั้นทำบุญต่อ)

ลุงเพิ่ม : " นี่ แจ่ม..จัดสำรับกับข้าวมาให้คุณหนูทั้งสองหน่อยเร็ว " ป้าแจ่มได้ยินดังนั้นก็รีบจัดหาแล้วนำมาวางบนโต๊ะที่อาคมกับวายุนั่งอยู่ ทั้งสองไหว้ขอบคุณ 

ป้าแจ่ม ภรรยาลุงเพิ่ม อายุไล่เลี่ยกัน 

ป้าแจ่ม : " ทานให้อิ่มกันนะจ๊ะ...ต้องการอะไรเพิ่มบอกป้าได้เลยนะหนู " หน้าตายิ้มแย้ม

วายุ : " ครับผม ขอบคุณครับ " อาคมพยักหัวขอบคุณ

จากนั้นทั้งสองนั่งทานข้าว ในงานมีแค่ ไม่กี่คน เจ้าอาคมเริ่มพูดขึ้น

อาคม : " นี่..วายุ แกเห็นเด็กประมาณรุ่นเราบ้างรึเปล่าวะ?? " กระซิบคุยกัน

วายุ : " ไม่นี่?....แกเห็นงั้นเหรอ!! " ถามด้วยความตื่นเต้นเหมือนอาคมจะมองเห็นสิ่งลี้ลับ

อาคม : " ฉันก็ไม่เห็นเหมือนกัน " ตักข้าวใส่ปาก

วายุ : " อ้าว..! แล้วจะพูดหาอะไรกันฟะ!! " ตักข้าวใส่ปากเช่นกัน

อาคม : " ฉันแค่สงสัยเองนี่~ "

วายุ : "คงจะเข้าบ้านตั้งแต่ตอนเย็นกันแล้วล้ะมั้ง ยิ่งหมู่บ้านที่ห่างไกลขนาดนี้ด้วย "

อาคม : " คงงั้น~ " จากนั้นทั้งสองตั้งหน้าตั้งตาทานข้าว ซักพัก

กรี๊ดดดดด!!!!!!! เสียงกรี๊ดดังลั่น มาจากบ้านข้างๆ ที่ทั้งสองทานข้าวอยู่ คนในงานเอะอะรีบไปดู 

อาคม : " เสียงใครเป็นอะไรวะ!!? " กระซิบถามวายุ

วายุ : " รีบทานให้เสร็จก่อนแล้วกัน! "

เมื่อทั้งสองมาถึง ในบ้านเต็มไปด้วยผู้คนวัยกลางคนประมาณ 9-10 คน มีคนอายุประมาณ 70 ปี ห่มขาว (ทางอีสานจะเรียกหมอธรรม หมอผีจะอีกคนละแบบ) ยืนถือไม้อะไรซักอย่างที่คล้ายแส้ และลุงเพิ่ม กับ ผู้ใหญ่อีกหนึ่งคน กำลังจับแขนเด็กผู้หญิงวัยไล่เลี่ยกับพวกวายุ นั่งตาขวางพร้อมแสดงท่าทีเจ็บปวด  ผู้คนพูดกันเเซ่ด

" นี่ๆ คราวนี้มันจะกินเด็กเลยเหรอ?! " เสียงจากใครซักคนจากกลุ่มคนที่มาดู

" มันจะสร้างบาปเวรกรรมอะไรกันนักหนา เฮ้ออ หมอผี ที่ หมู่บ้านเราก็ไม่มี จะมีก็แต่ อีกหมู่บ้านนึง ห่างกันไปตั้ง 7 กิโล ยังไง๊ยังไงก็ไม่ทัน" เสียงพูดตอบโต้กัน

พ่อหมอ : " แกจะสร้างบาปกรรมอะไรกันนักหนา ออกไปเถอะ สงสารเด็กมัน " พูดกับเด็กผู้หญิงที่ลุงเพิ่มจับไว้ เด็กผู้หญิงชื่อฝ้าย

ฝ้าย : " กูไม่ออก!!! กูจะกินมัน..กูหิว " เสียงพูดออกมาไม่ใช่เสียงเด็กผู้หญิง แต่เป็นเสียงทุ้มผู้ชายของคนแก่

อาคมมองหน้าวายุด้วยสีหน้าขนลุก

วายุ : " สมใจแกรึยังล้ะ! " น้ำเสียงประชดอาคม 

ลุงเพิ่มได้ยินเสียงของวายุ

ลุงเพิ่ม : " อ้าว! คุณหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันอันตรายนะครับ " เสียงพูดด้วยความเป็นห่วง

สิ้นเสียงลุงเพิ่มทุกคนหันมามอง

วายุเกาหัวแก้เขิน

วายุ : "คุณหนูอะไรกันล้ะครับ...คือเจ้าอาคมมันอยากจะเห็น อะไรแบบนี้ครับ "

อาคม : " แกก็ด้วยไม่ใช่เหรอ!! " กระซิบ

ลุงเพิ่ม : " ถ้าอย่างงั้น คุณวายุกับเพื่อนระวังตัวกันหน่อยนะครับ นี่ เค้าเรียกว่า อาการปอบเข้า เสียงพูดจะไม่ใช่เสียงของตัวเอง พละกำลังแข็งกร้าว รวมถึงดวงตาด้วยครับ " พูดขณะจับไว้อย่างแน่นหนา

อาคม : " ขอบคุณครับ....แล้วคนอื่นที่เสียไปมีลักษณะอาการเดียวกันเลยรึเปล่าครับ " ถามอย่างสงสัย

วายุ : " แกนี่..ไม่ดูสถานการณ์เลยเรอะ!! " กระซิบเสียงดัง

ลุงเพิ่ม : " ไม่เป็นไรหรอกครับคุณวายุ คนอื่นมีลักษณะเหมือนกันครับ แต่ ที่เข้าน่าจะคนละตัวกัน " ลุงเพิ่มอธิบาย

อาคม : " งั้นแสดงว่า มี 'ปอบ' อยู่หลายตัวเลยสินะครับ?...แล้วไม่ไล่เหรอครับ " ถามอย่างสงสัย

ลุงเพิ่ม : " ทางเราก็พยายามทำทุกทางแล้วครับ แต่ น่าจะไม่ใช่ปอบธรรมดา อาคมของหมอเลยเอาไม่อยู่น้ะครับ " พูดอย่างใจเสียๆ

วายุ : " งั้นนี่คือ หมอธรรม สินะครับ ? "

ลุงเพิ่ม : " ใช่ครับ หมอธรรม เป็นสายรักษาอาการต่างๆจากสิ่งลี้ลับให้กับชาวบ้านครับ ไม่ใช่สายดำ เหมือนอย่างหมอผี " 

พูดพร้อมจับฝ้ายที่กำลังดิ้นด้วยแรงมหาศาล

วายุ : " นี่..แกลองดูสิ วิชาของแกอ้ะ " พูดกับอาคม

อาคม : " ถ้างั้น ขอทางให้ผมหน่อยสิครับ ขอผมลองดูหน่อย"

 อาคมพูดขึ้นพลางเดินเข้าไป ตรงกลาง ที่ลุงเพิ่มจับฝ้ายเอาไว้

พ่อหมอ : " ไหวเหรอหนู ?? "

อาคม : " ไม่ลองไม่รู้ครับ...ผมขอยืมไม้หวายหน่อยครับ " 

อาคมเอ่ยปากถามขอยืมไม้ที่พ่อหมอถืออยู่ พ่อหมอถึงจะงงๆแต่ก็ยื่นให้

ลุงเพิ่ม : " จะดีเหรอครับพ่อหมอ "

พ่อหมอ : " เราไม่มีอะไรจะเสียแล้วเพิ่มเอ้ย "

อาคมมองหน้าเด็กสาวที่ถูกลุงเพิ่มจับแขนเอาไว้ เด็กสาวดวงตาแข็งกร้าว ตาขวาง ปากสั่นเหมือนสวดอะไรซักอย่าง 

อาคม : " เหห~ บทสวดสายดำสินะ?? " 

พูดเหมือนกับอาคมรู้สิ่งที่ปอบตัวนั้นกำลังร่ายบทสวด

พ่อหมอ : " นี่เธอรู้บทสวดด้วยงั้นเหรอ?" 

น้ำเสียงตกใจแลทึ่งเล็กน้อย

วายุ : " หมอนี่มันรู้จักหมดนั่นแหละครับ...แต่มันบอก ไม่เคยเจอผีเลยซักครั้ง เลยไม่ได้ใช้น้ะสิครับ " 

วายุตอบแทนอาคม

อาคม : " นี่ๆ ฉันจะไม่ตีนะ จะไม่ออกใช่ไหม?? " 

ถามเด็กสาวฝ้ายที่นั่งตาขวาง 

ฝ้าย : " กูไม่ออก! พวกมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก!!!! "

อาคม : "จากในละครก็ประมาณนี้ล้ะน๊า~ถนัดจังเลยนะเรื่องสร้างเวรสร้างกรรมให้ตัวเอง " 

พูดขณะ ถอดสายคล้องแขนมีลูกปัดเล็กๆสีดำ3 ลูก มาพันด้ามที่ไม้หวายแล้ว อาคมจับด้ามที่มีสายคล้องตัวเองพันไว้ กำลังจะวางไม้หวายไว้บนหัวของเด็กสาว หันมาพูดกับลุงเพิ่ม

อาคม : " จับไว้แน่นๆเลยนะครับ ลุง "

 พูดจบไม้หวายถูกวางลงบนหัวของฝ้าย

ฝ้าย : " กรี๊ดดด!!!! โอ้ยๆ!!! กูเจ็บเหลือเกิน " 

พร้อมกับฝ้ายที่ดิ้นด้วยแรงมหาศาล ลุงเพิ่มใช้แรงทั้งหมดจับตัวฝ้ายไว้แน่นมาก

ฝ้ายเลิกกรีดร้อง ก่อนจะนั่งเก็บอาการตัวสั่น ริมฝีปากสั่นราวกับกำลังท่องคาถาอะไรซักอย่าง

อาคม : " เออแฮะ เก่งจริงด้วย " 

สิ้นเสียงอาคมท่องบทสวดอะไรซักอย่างของตัวเองโดยที่เห็นว่าปอบตนนี้ไม่ได้สำแดงอาการเจ็บปวดให้เห็นเลย ก่อนที่อาคมจะเริ่มบริกรรมคาถาบทใหม่ขึ้นในทันที

อาคม : " โอมม..พุทธะกัมมัง ธรรมะวิริยัง สังฆะปฏิทัง มายะ..อาสัง...สุขคติธัง..มายังภันเต " 

สิ้นเสียงบทสวด ฝ้ายดิ้นทุรนทุรายพร้อมกับกรีดร้องออกมา

ฝ้าย : " โอ้ยย..ยอมแล้วว..กูจะออกแล้ว.."

เสียงของฝ้ายกรีดร้องครวญคราง 

เสียงชาวบ้านที่มาดูฮือฮาอย่างน่าประหลาดใจกับสิ่งที่อาคมได้ทำ มันได้ผลกับปอบที่มากวิชาตนนั้น

อาคม : " ผมให้โอกาสตั้งแต่ต้นแล้ว แต่กลับทิ้งมันไป ไปชดใช้กรรมที่ทำกับคนอื่นไว้ในภพภูมิหน้าแล้วกันครับ "

ฝ้าย : " ไม่!!!!...กูไม่อยากไปนรกก!!! " ดิ้นด้วยแรงที่มหาศาล จนคนที่จับแขนกับลุงเพิ่มสะบัดออก เหลือแต่ลุงเพิ่ม ที่จับแขน ทั้งสองข้างไว้

อาคม : " สุคเตชะ สุคเตชิน สุคเตชัง สุขคติพุทธัง สุขคติธัมมัง สุขคติสังฆัง..เพี้ยงง!! "

 สิ้นเสียงคำร่าย  ฝ้ายได้ร้องกรี๊ดออกมาเสียงดัง ก่อนจะสลบไป 

อาคม : " ปล่อยได้เลยครับ ผีตนนั้นไปชดใช้กรรมของตัวเองแล้วครับ " พูดด้วยเสียงเหนื่อยๆพร้อมยื่นไม้หวายคืนให้พ่อหมอ 

ลุงเพิ่ม : " ส...สำเร็จแล้วสินะ!!. "

"เฮ้!!!! เสียงคนที่มามุงร้องอย่างดีใจ เหมือนกับโดนปลดปล่อยจากสิ่งชั่วร้าย 

เสร็จจากตรงนั้นอาคมเดินมาหาวายุ

วายุ : " เก่งจังเลยพ่อหมออาคม " 

วายุพูดล้อแซวอาคม

อาคม : " ปากดีนักนะนาย เดี๋ยวพ่อก็ปล่อยตะปูเข้าท้องหรอก..." ทั้งสองหัวเราะ

จากนั้นลุงเพิ่มก็มาส่งทั้งสองอยู่ที่บ้านพัก

ลุงเพิ่ม : "ขอบคุณมากนะครับ ที่มาช่วยหมู่บ้านของเรา.." พูดขอบคุณอย่างดีใจ ทั้งสองยิ้มเล็กน้อย 

ลุงเพิ่ม : " ต่อจากนี้คงจะสงบแล้วสินะ.. " 

ขับรถออกไปทั้งสองเข้าบ้าน อาบน้ำเสร็จ นั่งอยู่บนเตียงของใครของมัน

วายุ : " จะสงบแล้วจริงๆเหรอ? " ถามอาคม

อาคม : " แกจำที่ลุงแกบอกไว้รึเปล่าล้ะ...ว่าเป็นคนละตัวกับที่มาเข้าคนที่เสียไป "

วายุ : " งั้น ยังวนเวียนอยู่ที่หมู่บ้านอีกงั้นเหรอ? "

อาคม : " ไม่ๆ..พวกนั้นต้องเป็นปอบที่มาจากหมู่บ้านอื่นแน่ๆ....แกเห็นรึเปล่าล้ะ ว่ามันสามารถท่องบทสวดได้ "

วายุ : " หรือว่า...."

อาคม : " พวกนั้นเป็นสิ่งที่เกิดจากการผิดครู แล้ว อาคมเกิดเข้าตัวเอง จนกลายเป็น ปอบ.."

ขอหัวใจเล็กๆน้อยเพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนต่อด้วยคร้าบบ????❤️❤️ 

บทต่อไป " หมู่บ้านหมอผี "