ต้องแต่งแต่ไม่ได้รัก คนอย่าง เฟย เขตแดน พันธรักษ์ ก็ยินยอมตบแต่งตามคำสั่งเสียของบิดาก่อนจากไป เพื่อรักษาสัญญาระหว่าง 2 ตระกูล และเมื่อเสร็จพิธีแต่งงาน สิ่งเดียวที่เขาทิ้งไว้คือทะเบียนสมรสบนที่นอน และเจ้าสาวที่แทบไม่เคยได้มองหน้า!
"ผมทำตามคำสั่งเสียของพ่อแล้ว หวังว่าแม่จะเข้าใจชีวิตของผม"
แม่สามีที่แสนจะรักลูกชายไม่มีคำพูดปฎิเสธได้สักคำเดียวเพราะเท่าที่ลูกชายยินยอมเพื่อคำสัญญาของสามีผู้ล่วงลับนั้นก็มากพอที่เธอจะหมดสิทธิรั้ง เบื้องหลังสองแม่ลูก บนห้องหอรินระดา น้ำตาไหลอาบแก้มจดจ้องมองสามีตีทะเบียนผ่านหน้าต่างที่จากไปอย่างไม่ไยดี เพราะเธอเป็นภรรยาที่ไม่เขาไม่ต้องการ!
***************************************************************
"เธอเป็นใคร?"
เฟยพึมพำเบาๆ ความทรงจำสุดท้ายที่จำได้คือไวน์แก้วนั้น ก็ที่สติจะเริ่มเตลิดไปกับสิ่งเย้ายวนตรงหน้าถึงอย่างนั้น เขาก็พยามยามฝืนเขาต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร!
"ไม่ต้องอยากรู้จักฉันหรอกค่ะ ประธานเฟย รู้แค่ว่าฉันมาเพื่อให้ความสุขกับคุณก็พอ"
มือเล็กประคองใบหน้าหล่องเหลาที่เฝ้าฝัน แววตาแห่งชัยชนะปรากฎขึ้นชัดเจน
คนอย่างเธอจะไม่ยอมเป็นภรรยาที่สามีไม่ต้องการ
"ใครส่งเธอมา !"
แม้อารมพิศวาสจะคุกรุ่นเขาก็ต้องการรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร คอนโดระดับนี้ในอังกฤษหากเป็นคนนอกไม่มีทางย่างก้าวเข้ามาได้ความปลอดภัยระดับนี้ถ้าไม่ใช่คนในหรือเกลือเป็นหนอน
ระยะเวลา 2 ปี สามีที่ทิ้งภรรยาตีทะเบียนมาไกลถึงอังกฤษแบบเขาจะจดจำเธอได้ยังไง รินระดาเหยียดยิ้มก่อนจะปลดสายเสื้อออก และทิ้งตัวเข้าหา
"ก็ฉันบอกแล้วไง รู้แค่ฉันมาให้ความสุขคุณก็พอ!"
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น