คุณโรซาเลียและนายเอ็ด

  ฤดูหนาวกำลังจะจบลงพร้อมกับหิมะรอบสุดท้ายที่พัดพาไปเมื่อวาน พร้อมกับการพายุการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่กำลังมาถึง เธอหรือเขาที่พบเจอไม่ว่าจะบังเอิญหรือเป็นความตั้งใจ แต่มันได้หว่านเมล็ดพันธุ์ความรู้สึก….ซึ่งไม่มีใครรู้วันผลิบานแม้สักคน

      ฉึก ฉึก เสียงเบียดเสียดของล้อรถไฟที่ดูสภาพเก่าคร่ำครึบ่งบอกการใช้งานของมันทำงานจนมาหยุด ณ สถานีปลายทาง สถานที่รอบข้างเป็นเหมือนทุ่งหญ้ากว้างที่แห้งแล้งสีน้ำตาล ต้นไม้ยังไม่ผลิใบอาจเพราะนี่ยังเป็นปลายฤดูหนาวอยู่ ควันลอยคละคลุ้งจากหัวขบวนที่จอดสนิท ผู้คนที่พอนับจำนวนได้ค่อยๆทยอยลงจากขบวน ภายในผู้คนเหล่านั้นเผยให้เห็นร่างเล็กที่ดูสะดุดตากำลังถือกระเป๋าขนาดพอเหมาะกำลังก้าวลงอย่างระมัดระวัง เธอสวมหมวกใบใหญ่สีขาวบดบังใบหน้าเธออย่างมิดชิด ซึ่งไม่นานที่ร่างเล็กนั้นได้มองทัศนียภาพโดยรอบมองหาคนที่จะสามารถพาเธอไปยังสถานที่นึงได้ เธอได้สังเกตเห็นรถขนฟางที่มีชายสูงอายุที่มาทำธุระเรื่องรับของกับนายหน้า เธอคงได้สิ่งที่เธอต้องการแล้ว

    ก่อนหน้านี้ 2 ชั่วโมง

    ผมตั้งข้อสงสัยมานานเเล้วว่าทำไมคุณนายชาล็อตถึงได้ขยั้นขยอให้ผมกลับคฤหาสน์มาให้ตรงเวลาทั้งๆที่ไม่เคยจู้จี้แบบนี้มาก่อน เห็นเเบบนี้ผมไม่เคยอู้งานหรืออดครวญเลยนะ อาจมีเถลไถลบ้างก็เถอะ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เคยกระชับขนาดนี้มาก่อน ผมเดาว่าคงเป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่ผมทำงานอยู่มาแน่นอน แต่ก็นะผมจะรีบไปทำไม ตำแหน่งที่ผมทำแค่ดูแลคฤหาสน์ต่อจากพ่อที่เสียไปแล้วเองซึ่งมันไม่ได้อยู่ในตำแหน่งพ่อบ้านหรืออะไรเทือกนั้น แต่เป็นคนที่ดูแลไม่ให้คฤหาสน์เก่าโทรมไปมากกว่า คุณนายชาล็อตก็เป็นแม่บ้านอีกคนที่สนิทกับท่าน รายนั้นควรไปมากกว่าผมซะอีก ผมแค่เเรงงานน่ะ เอาจริงผมแค่มานั่งเรือเล่นด้วยซ้ำไปหลังจากที่ทำงานส่วนตัวเองเสร็จแล้วในตอนบ่าย อากาศวันนี้เริ่มอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว น้ำในทะเลสาบก็ค่อยละลายพอที่จะล่องเรือชิวๆได้ ผมที่นั่งตกปลาแบบไม่ได้หวังผลอะไรมา2 3 ชั่วโมงเห็นจะได้ เวลาที่คุณนายชาล็อตเหลืออีกประมาณครึ่งชั่วโมง ซึ่งถ้าพูดตามตรงผมอยากนั่งล่องเรือไปอีกสักพัก แดดยามบ่ายที่ไม่ได้เห็นนานแบบนี้มันช่างอบอุ่นดี ผมชอบฤดูใบไม้ผลิมากที่สุดเลยแค่คิดว่ามันกำลังมาถึงผมก็สุขใจแล้ว สายน้ำค่อยๆกระเพื่อมช้าๆเบาๆพร้อมกับเสียงลมที่ผ่านแม้รอบข้างจะเป็นต้นไม้แห้งแต่มันก็ชวนให้รู้สึกดี 

  “อยากอยู่ต่อซักชั่วโมงจังน้า”ผมทำได้แค่เงยหน้ารับเเสงแดดอ่อนๆแล้วบ่นเพียงแค่นั้น แต่รู้ว่าคงต้องพายเข้าฝั่งเเล้ว เพราะระยะทางจากทะเลสาบไปคฤหาสน์ไกลพอสมควรถ้าไม่รีบไปตอนนี้อาจไม่ทัน อยากรู้จริงๆว่าใครกันนะที่จะมา  

    1 ชั่วโมง

    “ขอบคุณนะคะ นี่ค่าตอบแทนเล็กน้อยค่ะ”เสียงใสจากร่างเล็กใต้หมวกกล่าวขอบคุณคุณลุงที่เข็นก่อฟางและสัมภาระจากสถานีรถไฟพร้อมยืนถุงผ้าสีขาวที่ห่อเงินไว้จำนวนหนึ่งก่อนก้มหัวเล็กน้อย แต่คุณลุงคนนั้นเอาเพียงเงินครึ่งหนึ่งแล้วจากไป ร่างเล็กนั้นทำเพียงมองลุงคนนั้นจากไปแบบเงียบๆ บรรยากาศรอบตัวเป็นทางถนนยาวที่โอบล้อมด้วยต้นไม้สูงใหญ่ มีหิมะตามทางเล็กน้อยพอให้เดินไปได้ เธอเลือกที่จะลงตรงนี้และเดินเข้าไปเองเพราะไม่อยากให้คุณลุงไปเส้นที่กลับยาก ร่างเล็กกำชับกระเป๋าเเน่นขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงว่าเธอได้ตัดสินใจไปแล้วว่าจะมาที่นี่ ก่อนก้าวไปยังสถานที่นั้น

.

.

.

.

  “ผมให้ครับ”เจ้าของผมทองชี้โด่เด่ไปมายื่นดอกไม้สีขาวเล็กกระจิ๊ดริดมาให้ฉันผ่านหน้าต่างซึ่งมันตรงกับที่ฉันใช้เวลาอ่านหนังสือยามบ่ายตรงนี้

  “ฉันไม่ได้ต้องการดอกไม้ตอนนี้” แค่พูดไปตรงๆเท่านั้นคนตรงหน้าแถมจะไม่สะทกสะท้าน เขายังเอ่ยต่อ

  “แต่คุณดูชอบดอกไม้นี้นะ….และมันก็ดูเหมือนคุณด้วย”ตาเขาเป็นประกายยามเอ่ยถึงคุณผู้หญิงตรงหน้า

  “……”ฉันเพียงตอบกลับด้วยความเงียบ วินิจฉัยดอกไม้สีขาวที่อันเล็กนิดเดียวหลายๆดอกรวมในก้านเดียวตรงหน้า เหมือน…เคยเห็นที่ไหนมาก่อน 

“ผมชอบตอนคุณไปเก็บมันน่ะ” ว่าแล้วเขาก็ยืนแขนข้ามหน้าต่างมาวางไว้กลางระหว่างหน้ากระดาษที่เปิดอ้าไว้ของฉันแล้วยิ้มร่าก่อนเลี้ยวตัวไปทำงานในสวนของเขาต่อ

“อ๋อ มันเรียกดอกลิลลี่หุบเขาครับเผื่อคุณอยากรู้”

ลิลลี่หุบเขาเหรอ

****สวัสดีค่ะ เพิ่งลองเขียนนิยายยาวๆครั้งแรกเลยอยากลองแนวฟีลกูดฟูใจดูแหะๆ เอาจริงๆประหม่าเอาเรื่องเหมือนกันเนาะ เราคิดพล็อตเรื่องนี้มาซักระยะแล้วแต่ยังไม่รู้จะถ่ายทอดไงดีเลยเก็บประสบการณ์มาเรื่อยๆค่ะ เราหวังแค่อยากฮีลใจคนอ่านแค่นี้ก็โอเคแล้ว ปล.สนองneedส่วนตัวด้วย55 หวังว่าจะชอบนะคะ