ทั้งรักทั้งเกลียด / เอวาลิลณ์

ทั้งรักทั้งเกลียด

“ถ้าเพลงตายทุกอย่างจะจบใช่ไหม” คนถูกถามส่ายหน้าไปมา

“ฉันไม่ได้แค่อยากให้เธอตาย แต่ฉันอยากให้พ่อและพี่ชายของเธอตายไปด้วยกัน ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะเอาคืนให้สาสม” พนิตพิชาตรงเข้าจับข้อมือใหญ่ที่ถืออาวุธปืนเลื่อนลงไปที่หน้าอกของเธอ

“งั้นก็ฆ่าเพลงให้ตายเลยสิ เพลงจะได้ไม่ต้องมารับรู้อะไร”

“มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ฉันทนทุกข์ทรมานมาตั้งเจ็ดปี เธอเพิ่งเจอกับฉันแค่สองวันอยากตายแล้วเหรอ ฉันคงให้เธอสมหวังไม่ได้หรอก” เขากระชากผมของเธอจนหน้าหงาย พนิตพิชาถึงกับตกใจหญิงสาวจ้องหน้าเขาไม่วางตา

“อย่าเพิ่งรีบตาย นี่มันแค่เริ่มต้น จำไว้นะถ้าฉันยังไม่ให้เธอตาย เธอก็ยังตายไม่ได้” เขาแค่สะบัดมือร่างบอบบางก็กระเด็นไปนั่งกองกับพื้น พนิตพิชาร้องไห้อย่างหนัก เธอทั้งกลัว ทั้งเสียใจ ความรู้สึกมืดมนไปหมด

“แดน เข้ามาหาฉันหน่อย” เขาเรียกลูกน้องคนสนิท ไม่นานนักแดนก็ผลักประตูเข้ามา

“ครับคุณริชาร์ด” เขาโน้มศีรษะลงน้อมรับคำสั่งของเจ้านาย

“ของที่สั่งได้หรือยัง” คนใต้บัญชียื่นกล่องสีเหลี่ยมให้กับคนเป็นนาย ยาถูกหยิบออกมาจากกล่องนั่น เขาอ่านฉลากคร่าวๆ แล้วก็หยิบเม็ดยาออกมาจากห่อฟอยหนึ่งเม็ด

“กินซะ” แดนเดินไปหยิบน้ำเปล่ามายื่นให้หญิงสาวอย่างรู้งาน

“ยาอะไร” คนที่เพิ่งผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ จากเมื่อคืนเกิดอาการลนลาน รัชชานนท์บ้ากว่าที่เธอคิด

“จับเธอไว้” เขาออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าพนิตพิชากำลังถอยกรูด

“ยาคุมฉุกเฉิน ฉันไม่อยากให้เลือดของฉันไปผสมกับเลือดชั่วๆ จากตระกูลของเธอจนเกิดเป็นมารหัวขนขึ้นมา” คำพูดของเขาทำเอาหญิงสาวถึงกับชะงักงัน เธอมองฝ่าในฝ่ามือใหญ่ก่อนจะค่อยก้าวกลับเข้ามาใกล้ หญิงสาวหยิบยาเม็ดนั้นเข้าปากไปอย่างง่ายดายแล้วรีบดื่มน้ำตาม

ฝากอีบุ๊ก ‘ทั้งรักทั้งเกลียด’ ด้วยนะคะขอบคุณค่ะ