Time เวลาแห่งการเปลี่ยนแปลง

Warning: เรื่องนี้มีเนื้อหา18+หรืออาจจะ20+ มีด้านความรุนแรงในครอบครัว สารเสพติด การข่มขืนกระทำชำเรา การขืนใจ การทำร้ายตนเอง ซึมเศร้า เลือด และภาษา ใครรับไม่ได้ให้กดปิดไปเลย

 เรื่องนี้มีความวายแทรกอยู่พอสมควร หากรับไม่ได้กดปิดได้เลย

Prologue

 ‘ลภัสกร กุลชาต’ หรือ ‘ไทม์’ คือชื่อที่หากถูกเอ่ยขึ้นมา คนที่รู้จักก็ได้แต่เอ่ยออกมาว่าน่าอิจฉา เพราะมีชาติตระกูลดี เป็นที่รักของพ่อแม่ ร่ำรวยทรัพย์สินเงินทอง เรียนเก่ง ได้เกรดสี่ทุกวิชา ศิลปะดี กีฬาเป็นเลิศ หน้าตาดีเป็นที่สุด นิสัยราวกับเทพบุตร เรียกได้ว่าเป็นคำนิยามของเพอร์เฟค

 หากแต่ มันใช่อย่างที่ทุกคนคิดจริงๆน่ะหรือ?

 ‘เพร้ง!!!’ เสียงแก้วน้ำตกแตกดังขึ้นลั่นห้องนั่งเล่น 

“แกหมายความว่าไงที่แกไม่ได้คะแนนเต็ม!!?” เสียงคุณชายกุลชาตดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด เข็มขัดถูกปลดออกจากกางเกงอย่างรวดเร็ว

 มือใหญ่คว้าเข้าที่เรียวแขนบางแล้วกระชากอย่างแรงจนเกิดรอยแดง 

“ไหนบอกกูซิ ว่าคะแนนอีกสองคะแนนของมึงหายไปไหน!?” ว่าจบเข็มขัดหนังก็ฝาดเข้าที่แผ่นหลังบางอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง 

เลือดสีสดค่อยๆไหลซึมเข้าเสื้อนักเรียนสีขาวทำให้ดูเด่นชัด หากแต่ผู้ถูกทำร้ายกลับไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากเรียวปากที่เม้มแน่น นัยน์ตาสีถ่านสั่นไหวอย่างรุนแรงแต่กลับไม่มีน้ำตาไหลออกมาสักหยด

 เข็มขัดหนังคุณภาพดีถูกฝาดเข้าที่แผ่นหลังบางซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเลือดสีสดอาบทั่วเสื้อนักเรียน 

หลังจากอารมณ์ของผู้มีศักดิ์ว่าเป็นพ่อเย็นลงแล้ว ร่างบางก็ถูกผลักจนล้มไปกระแทกโซฟาอย่างแรงซ้ำบาดแผลที่หลัง มือบางค่อยๆยันตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก 

“วันนี้ไม่มีข้าวเย็นให้มึง! กลับไปสำนึกผิดที่ห้องซ่ะ!!” หลังได้ยินคำประกาศกร้าว มือบางก็กำเข้าหากัน หัวทุยพยักขึ้นลงเล็กน้อย แล้วพาร่างอันสะบักสะบอมของตนกลับห้องไป

 ร่างเพรียวของคุณนายกุลชาตเดินผ่านร่างบางที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกในไส้ของตนอย่างเฉยชา 

โดยไม่คิดจะปรายตามองเลยแม้แต่น้อย 

ทั้งที่ร่างบางมีทั้งแผลช้ำและเลือดที่อาบแผ่นหลังก็ตาม

ไทม์ได้แต่กำมือแน่น ริมฝีปากถูกผู้เป็นเจ้าของกัดจนเลือดไหล ร่างบางลากสังขารของตนกลับห้องอย่างยากลำบาก

 ระหว่างอาบน้ำความแสบที่แผ่นหลังทำเอาไทม์ขมวดคิ้วมุ้ย ร้องซี๊ดออกมาอย่างเจ็บปวด ยิ่งตอนสบู่ไหลไปโดนบาดแผลยิ่งแสบจนน้ำตาเล็ด แผ่นหลังบางมีทั้งแผลสดที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีก่อนและรอยแผลเป็นอีกมากมาย 

ทั้งรอยฝาด รอยบาด รอยฟกช้ำ รอยโดนบุหรี่จี้และอื่นๆอีกมาก ตามท่อนแขนเองก็มีรอยกรีดเต็มไปหมด

มากเสียจนราวกับว่าร่องรอยน่าเกลียดเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

 หลังจากอาบน้ำจนเสร็จก็ค่อยๆเช็ดตัวแล้วทำแผลให้ตนเอง โชคดีที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดทำให้ไม่ต้องออกไปข้างนอกให้แผลฉีกกว่าเดิม

 เด็กหนุ่มหย่อนตัวลงบนเตียงกว้าง ภายในห้องตกแต่งสวยงามสมฐานะ มีทั้งทีวี แล็ปท็อป โซฟา โต๊ะหมากรุก ห้องแต่งตัว ห้องอาบน้ำเองก็มีอ่างน้ำสุดหรู เรียกง่ายๆว่าเป็นห้องของคนรวยโดยแท้ และผู้เป็นพ่อแม่เองก็คงรักเจ้าของห้องมากเสียจนยอมลงทุนไปหลายหมื่น 

หากแต่ความจริงมีไว้เพื่อ เมื่อเพื่อนของเจ้าของห้องมาบ้านจะได้ไม่ขายขี้หน้า 

ไม่มีความรักความอบอุ่นมอบให้เด็กหนุ่มเลยแม้แต่น้อย

 ไทม์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ หยิบมือถือรุ่นล่าสุดมาเปิดดูอนิเมะที่ดูค้างไว้ ริมฝีปากเล็กคลี่ยิ้มอย่างมีความสุข ‘อนิเมะ เกม มังงะ’ คือสื่อบันเทิงที่เป็นเครื่องยึดเหนี่ยวจิตใจของไทม์

 เด็กหนุ่มเคยพยายามฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้งเนื่องจากโรคซึมเศร้าที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ 

 แต่ทุกครั้งที่หันมาสนใจสื่อบันเทิงเหล่านั้นราวกับความเครียด ความเศร้า และปัญหาที่รุมเร้าทั้งหมดถูกปัดหายไปในช่วงที่สนใจสิ่งเหล่านั้น 

 อย่างน้อยก็เป็นช่วงเวลาเล็กๆที่สามารถมีความสุขได้จริงๆ ได้ละความเครียดที่สะสมจากทั้งที่โรงเรียนที่ต้องทำให้ดีอยู่ตลอด 

หน้ากากที่สวมไว้ต้องไม่มีวันหลุดออก

 รอยยิ้มจอมปลอมที่ประดับไว้บนใบหน้าต้องไม่ให้ใครจับได้ 

ทำตัวราวนักเรียนปกติคนหนึ่ง 

 ทั้งที่ทุกราตรีจะถูกพ่อแม่ทุบตีและหมางเมิน ทุกราตรีที่ต้องทำตัวเข้มแข็ง ห้ามร้องไห้สะอึกสะอื้นหรือแสดงความเจ็บปวดให้เห็นเป็นอันขาดไม่งั้นจะโดนหนักกว่าเดิม

 ไทม์เองก็เป็นแค่เด็กหนุ่มคนหนึ่ง มีความฝัน มีความต้องการ 

หากแต่ไทม์เป็นเพียงแค่นกในกรง 

เป็นเพียงสุนัขที่ถูกสั่งให้เชื่อฟัง 

ที่ไม่มีวันทำตามความต้องการของตนได้และหากทำตามคำสั่งที่ได้รับมาไม่ได้เมื่อไหร่ก็จะถูกเด็ดปีก ทำโทษ ทุกวันนี้หากไม่มีสิ่งพักพิงทางใจชีวิตของไทม์ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น 

ส่วนสิ่งที่เรียกว่าศาสนา ไทม์ได้ทิ้งสิ่งเหล่านั้นไปแล้ว ไทม์ไม่มีความเชื่อในพระเจ้า ไม่มีความเชื่อในพระพุทธ ที่พักพิงจึงมีเพียงสื่อบันเทิงไม่กี่อย่างเท่านั้น

 ตามจริงแล้วไทม์อยากเป็นนักบาสเก็ตบอลมืออาชีพ หากแต่เส้นทางที่ต้องเดินคือการเป็นหมอ 

ไทม์เลือกไม่ได้ 

หากไปในทางอื่นที่ไม่ถูกใจบุพการีก็จะโดนเฆี่ยนตี และคุณพ่อเองก็ขู่ว่าหากไปตามทางนั้นจริงๆ

ท่านจะตัดมือคู่นั้นไม่ให้จับบอลได้อีก 

ตัดเท้าคู่นั้นไม่ให้ออกตัววิ่งหรือกระโดดได้อีก 

อย่างที่บอกไป....

 ไทม์เลือกอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

 ไทม์คิดว่าการดูอนิเมะการอ่านมังงะการเล่นเกมเป็นการพักพ่อนทั้งจิตใจและร่างกาย ในช่วงเวลาที่ทำสิ่งเหล่านั้นไทม์ไม่จำเป็นต้องพะวงเรื่องใดทั้งสิ้น

ปล่อยให้ตัวเองมีความสุขกับช่วงเวลาเหล่านั้น เป็นช่วงเลาที่ไทม์ได้รับอิสระได้มากที่สุด

 เมื่อเหลือบไปเห็นนาฬิกาที่แสดงเวลาห้าทุ่มไทม์ก็ได้แต่ถอนหายใจ 

เขาปิดมือถือลงแล้วนำไปชาร์ตแบต ขาเรียวก้าวไปปิดไฟแล้วเดินกลับไปที่เตียงนุ่มอย่างไม่รีบร้อน

 เพียงไม่นานเด็กหนุ่มก็หลับไปจากความเหนื่อยล้าที่ถาโถมเข้ามา

====================================================

ชี้แจง

 เรื่องนี้เราแต่งเองไม่รู้มีใครแต่งพล็อตแบบนี้ไปรึยัง ถ้ามันมีเนื้อหาใกล้เคียงหรือซ้ำก็ขอโทษด้วย เพราะตั้งแต่อ่านมายังไม่เคยอ่านเจอแนวนี้ ด้านภาษาไรท์เองก็เขียนไม่ค่อยถูกเหมือนกันเพราะเป็นแนวที่ไรท์ไม่เคยแต่งเลย ภาษาเลยอาจจะไม่สวยเท่าไหร่ก็ขอโทษด้วยนะ คำผิดน่าจะบานเลยแหละเพราะแต่งตอนกลางคืนมันก็จะเบลอๆหน่อยแต่จะพยายามแก้เท่าที่ทำได้ละกัน และอาจจะอัพช้า

 สุดท้ายนี้ ตลอดการอ่านนิยายเรื่องนี้ขอให้ทุกคนจำไว้ว่า ไรท์ไม่ใช่คนดี

แล้วก็ #Timeแห่งการเปลี่ยนแปลง ในทวิตเตอร์