Sky Memory ความทรงจำจากฟากฟ้า

เป็นครั้งแรกที่ผมนั้นพบเธอโดยบังเอิญ

Sky  Memory

แม่เคยเล่าให้ใสฟังว่าพ่อชอบมองเราจากบนนั้น...ตอนนี้..แม่ก็อยู่บนนั้นกับพ่อแล้วกำลังมองใสอยู่ใช่มั้ยล่ะ...

อันแน่ะ...ใสดีใจน้าที่มีพ่อกับแม่อยู่บนที่สู๊งสูง..นอกจากมองใสแล้วแม่ยังนั่งนับพวกคนชั่วเอาไปขึ้นโรงพักที่สวรรค์ได้กี่คนแล้วคะ?..คิกคิก...

เธอ..ตรงนั้นน่ะ..อย่ามาหัวเราะคิกคักในสถานที่แบบนี้ได้มั้ย?

ร่างบางยกมือไหว้สถูปพ่อกับแม่แล้วลุกขึ้นเหลียวมองชายที่อยู่ในระยะไม่ไกลนัก

ขอโทษค่ะ..ฉันแค่อยากให้พ่อกับแม่หัวเราะก็แค่นั้น...

พูดจบร่างบางก็แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามบ่าย คนเอ่ยทักเอียงคอมองเด็กสาวเป็นเชิงสงสัยก่อนแหงนหน้าตามเธอ

เธอ..โรงเรียนเดียวกับฉันนี่นา..

เด็กหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ ฟ้าใสแอบสำรวจเขาอย่างพิจารณา ใบหน้าเนียนขาว..คิ้วเข้มขมวดกันจนยุ่งดวงตาดำสนิททอแววกังขา

นาย...ฉันรู้จักนาย..พ่อมดคณิตศาสตร์!!...ใช่เลย..นายนี่แหละ

เด็กสาวเอ่ยเสียงดังแล้วรีบเอามือปิดปากเมื่อฉายาที่เธอเคยคิดมานานได้หลุดออกไปให้เจ้าของได้ยิน

เธอรู้ดีว่า..เด็กพิเศษอย่างวีร์ ออกจะดูหยิ่งๆกับคนทั่วไปและไม่ชอบให้ใครมาเรียกเขานู่นนี่ตามใจชอบ

    วีร์ก้มมองเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่าเขาพอสมควร ผมสีน้ำตาลยาวปะบ่าตัดกับผิวขาวซึ่งดูแล้วเหมือนตุ๊กตาตัวเล็กๆไม่มีผิด ดวงตาเบิกค้างเผยให้เห็นความสุกใสในแววตาทั้งคู่หรือให้มองอีกแบบเขาคิดว่าเธอเหมือนกระต่ายตาโต วีร์เกือบหลุดหัวเราะออกมาหากแต่เขารักษาท่าทีสงบเอาไว้...

ฉันขอโทษๆ..ที่เรียกนายแบบนั้น..แต่ชื่อเนี่ยฉันยังไม่เคยเรียกใครเลยน๊ะ...

เธอ..ยังคิดว่ามันเป็นชื่ออีกเรอะ...

นายอยู่ 4/1ใช่มั้ย..ฮู้...คงจะเรียนหนักมากเลยเนอะใครๆก็บอกว่า4/1เรียนเยอะการบ้านก็เยอะโดยเฉพาะวิชาเคมีกับชีวะ ไหนจะงานอีกเวลามีกิจกรรมวิชาการ4/1ก็จะออกตลอดนี่นายไม่เครียดบ้างเหรอ?...

.........

..........

ฟ้าใสพยามผูกมิตรกับวีร์เพราะเธอก็อยากมีเพื่อนป็นเด็กพิเศษบ้าง  ฟ้าใสยิ้มจริงใจให้กับเขาซึ่งนั้นทำให้วีร์ถึงกับรู้สึกแปลกๆ

นายวีร์...ใบ้กินซะและ...555+

ก็เนี่ย..อ.บางคนก็เคยบอกว่าเด็กห้อง1ชอบเงียบกันทุกคนถามอะไรไม่ค่อยตอบกลัวดอกพิกุลจะหล่น

ฟ้าใสพูดติดตลกแต่หารู้ไม่ว่ามันทำให้วีร์รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

แล้วเธอล่ะ...4/4งั้นสิ...เธอรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?..ที่มีเวลาว่างมากกว่าฉัน เรียนเหมือนกันแต่ไม่แน่นเหมือนกัน

ขยันเหมือนกันแต่ฉันต้องขยันเป็นสองเท่ากว่าเธอ....

ฟ้าใสจับได้ทันทีว่าน้ำเสียงของคนตรงหน้ากำลังแปรเปลี่ยนเป็นความโมโห+ความรู้สึกที่อยากจะระบาย

รู้สิ...รู้สึกแย่มากกว่าที่จะรู้สึกดี

เด็กสาวพูดยิ้มๆพลางมองนาฬิกาข้อมือแต่นั่นก็ทำให้วีร์ยังคงสงสัยในคำพูดเมื่อครู่

นี่ฉันจะต้องไปแล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อฟ้าใส  ณกมลนิรันดร์

เอ่อ..อื้ม..

ผู้หญิงอะไร...ไม่ฟอร์มเอาซะเลย...อยู่ๆก็บอกกันซะเฉยๆ..

แล้วนั่น...

วีร์ปรายตามองที่สถูปแม่ของเขา

แม่ฉัน..

โห...แบบนี้ก็อยู่ใกล้ๆกับพ่อแม่ของฉันเลย เมื่อพูดจบเธอก็เดินเข้าไปตรงสถูปซึ่งเป็นของแม่วีร์ ร่างบางยกมือไหว้แล้วส่งยิ้มสดใสให้เจ้าของ

สวัสดีค่ะหนูชื่อฟ้าใสพ่อกับแม่ของหนูอยู่ทางด้านนู้น ถ้าไม่รังเกียจหนูขอให้คุณอาเป็นเพื่อนท่านด้วยนะคะ

......

ว้า..ครานี้ต้องไปจริงๆแล้ว...ไปนะพ่อมด บ๊ายบายๆ

ร่างบางโบกมือลาก่อนออกตัววิ่งเมื่อรถจักรยานคันสีฟ้าลั่นกระดิ่งเป็นสัญญาณเรียก วีร์ขมวดคิ้วด้วยคามสงสัย

...เธอเต็มบาทรึเปล่า....ช่างเถอะแต่ก็น่าแปลกที่เขากลับจะหลุดหัวเราะเนื่องจากหลายอาทิตย์แล้วที่เขาแทบจะไม่ได้ยิ้มหัวเราะอย่างสบายใจ 

พี่ชายๆเมื่อกี้นี้น่ะไม่ใช่แฟนสักหน่อย ผู้ชายคนนั้นน่ะเพื่อนใสเองแหละ

นั่นแน่ะไอ้ใส...โกหกรึเปล่าเพื่อนแกไม่เห็นจะเนี๊ยบแบบนั้นเลย

โห่..พี่ชายใสเพิ่งจะผูกมิตรเป็นเพื่อนกับเขาเองเมื่อตะกี้เนี่ย...พี่ชายรู้รึเปล่าว่านั่นน่ะ วีร์เด็กอัจฉริยะไงที่จะลงแข่งคณิตศาสตร์โอลิมปิกอ่ะ...สุดยอดเลยใช่ม้า...คนนี้แหละที่ใสจะให้เขาเป็นคนช่วยติววิชาเลข

โห้...ไอ้ใสแกคิดขนาดนั้นเลยเรอะ...อย่าหวังให้เขาติวให้เลย..เขาจะรับแกเป็นเพื่อนรึเปล่าหรอกเอาขั้นแรกก่อนแล้วกันเนอะ...

อื้มๆๆ

ชานนท์หัวเราะลั่นเมื่อน้องสาวตัวแสบเล่ารายละเอียดทั้งหมดให้ฟังพร้อมกับทำท่าทางประกอบตอนเธอเผลอหลุดปากเรียกวีร์ว่า พ่อมดคณิตศาสตร์

ชานนท์เป็นญาติเพียงคนเดียวของฟ้าใสเขาจึงรักและห่วงใยเธอมากกว่าสิ่งใด...ไม่ว่าเธอจะไปไหนอยู่กับใครเขามักจะลอบถามเธอด้วยวิธีต่างๆเพื่อคลายความเป็นห่วงและเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกว่าเขาห่วงเธอจนเกินไป

แต่ยัยน้องตัวดีแสนฉลาดอย่างไอ้ใสก็จับไต๋ได้แล้วก็เข้าใจเจตนาของพี่ชายดีเธอจึงยอมเล่าทุกเรื่องให้เขาฟัง

พี่ชาย..ใสถามอะไรหน่อยสิ..เด็กพิเศษอย่างวีร์อย่างพวกห้อง1แบบนี้อ่ะเค้าจะยอมรับใสเป็นเพื่อนไหม?

ก็คงรับมั้ง..แกเข้าไปอยู่แกก็ต้องปรับตัว ก็เหมือนเข้าเมืองตาลิ่วต้องลิ่วตาตาม

โห...คงจะยาก..ใสไม่อยากเปลี่ยนตัวเองเลยอ่ะพี่ชาย...

โอ้ย...เอาน่า..ฟ้าใส ยังไงเราก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ฉะนั้นแกอาจจะไม่มีเพื่อนเลย

ฟ้าใสครุ่นคิดหนักคิ้วเรียวขมวดหากัน

เอาแค่ว่าแกอ่ะ สอบย้ายห้องสำเร็จรึเปล่าก็พอ...แต่ที่พี่ไปดูมาแกได้นะได้คนที่สุดท้ายเลย ..ไม่อยากจะเชื่อว่ะ

เหรอพี่ชาย...ดีจัง...ใสอ่ะอยากเข้าสายวิทย์มานานแล้วแต่ก็ติดวิชาเลขทุกทีเลย...เฮ้อ...

ชานนท์ถอนหายใจแล้วลุกไปทำกับข้าวมื้อเย็นปล่อยฟ้าใสนั่งนึกถึงอนาคตของตัวเองไปเรื่อยๆ

จะดีกว่าปล่อยเธอมาเดินทำนู้นทำนี่ในครัวจนเลอะเทอะ...

วีร์

เสียงเรียกจากด้านหลังปลุกให้เด็กหนุ่มออกจาอาการเหม่อลอย

ฮะพ่อ...

ลูกคือทุกอย่างของพ่อนะ...พ่อหวังไว้กับลูกมาก...อย่าทำให้พ่อผิดหวังล่ะ...ชายร่างสูงเดินเข้ามาใกล้ลูกชายก่อนถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเอื้อมมือไปแตะบ่าด้วยความรักใคร่

ฮะพ่อ...แล้วเรื่องคู่หมั้นผมล่ะฮะ..พ่อยัง

เออใช่..พ่อเกือบลืม..ไม่ต้องห่วงเมื่อถึงวันที่19สิงหาปีหน้าเมื่อไรพ่อจะจัดเตรียมในวันนั้น

แต่พ่อ...ผมไม่อยากหมั้นนี่ฮะ..ชีวิตผมยังอยู่แค่ม.ปลายเองนะ

เด็กหนุ่มมีน้ำเสียงสลด...เขายังไม่อยากหมั้นและถูกแต่งงาน...มีเด็กนักเรียนม.ปลายคนไหนบ้างที่ทำแบบนี้นอกเสียจากว่าฝ่ายชายเกิดไปทำฝ่ายหญิงตั้งท้อง...แล้วเขาทำผิดอะไรกระทั่งหน้าตาคู่หมั้นก็ยังไม่เคยพบเห็น

.......

...

คนเป็นพ่อมองดูลูกชาย..ใจจริงเค้าก็ไม่อยากจะบังคับลูกเท่าไรนัก...แต่หากต้องการให้ลูกนั้นเจอสิ่งดีดีในชีวิต

เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะวีร์...พ่อไม่เคยบังคับอะไรลูกนอกจากเรื่องนี้..พ่อรับรองว่าอนาคตลูกจะดีหากลูกได้แต่งงานตามคนที่พ่อเลือกไว้ให้...พ่อแค่อยากวางรากฐานอนาคตที่ดีให้ลูก...ให้ลูกแต่งงานกับคนที่ดีและชาญฉลาด..

พ่อจะให้ผมแน่ใจได้ยังไงว่าเค้าเป็นคนดีแล้วจะทำให้ผมมีชีวิตที่ดี...นี่จะหมั้นกับเค้าผมยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใครหน้าตาก็ไม่เคยเห็น...พ่อ..ผมว่าพ่อคิดผิดแล้วล่ะ...และผมจะไม่มีวันเลือกคนที่พ่อเลือกไว้ให้..หากพ่ออยากได้เธอเป็นสะใภ้นักพ่อก็แต่งเองอีกรอบก็ได้นะครับ...ผมไม่ว่าอะไร

ปั่ก...

วีระตบหน้าลูกชายเสียงดัง..เขาไม่นึกเลยว่าลูกจะก้าวร้าวขนาดนี้...วีร์หลับตานิ่งก่อนจ้องมองพ่อด้วยสายตาเย็นชา

พ่อยากแต่งพ่อก็แต่งเองไม่ได้เหรอครับ..จะมาบังคับผมทำไม?ดีซะอีกแม่จะได้ไม่เหงา

อย่ามาก้าวร้าวฉัน!...ไม่นานแกก็จะรู้เองว่าคู่หมั้นแกเป็นใคร..ใช้เวลาที่เหลืออยู่ให้เต็มที่ก็พอแล้ว

ท่าทางวีระจะโกรธลูกชายมากเนื่องจากไปสะกิดเรื่องราวในอดีตขึ้นมา...

จะให้ใครมาแทนที่แม่ของเขาได้อย่างไร...

แม่ของวีร์เสียไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน...เธอถูกพวกมาเฟียฆ่าตาย...สาเหตุนั้นก็ไม่ใกล้ไม่ไกลเนื่องจากว่าการทดลองผิดพลาดพวกนั้นทำร้ายบุพการีของเค้า..แต่แม่ไม่อาจต้านความเจ็บปวดทั้งๆที่ทั้งหมดพากันหนีรอดมาได้อย่างปลอดภัยแล้วก็ตาม...เด็กหนุ่มยังคงจำภาพโศกนาฎกรรมครั้งนั้นได้ดีแม้เค้าจะเด็กมาก

หนีไปให้ไกลที่สุด...แม่รักลูกนะวีร์....แม่รักลูก

ภาพผู้หญิงบอบางบนเนื้อตัวมีแต่เลือดสีแดงฉานเข้มจนออกดำไหลออกมาไม่ยอมหยุด...ใบหน้าซีดเผือด..ลมหายใจแผ่วเบาจนน่ากลัวว่ามันจะขาดห้วงไปทันทีทันใด..แต่ร่างบางยังคงยื้อหยุดลมหายใจตนเองไว้เพื่อบอกลาลูกชายและสามีอันเป็นที่รักแต่ก็ไม่นานนัก...เวลาชีวิตของหญิงคนนั้นถูกคร่าไปในอ้อมกอดของชายหนุ่ม...เหลือเพียงแค่เสียงร่ำไห้ที่สะท้อนดังก้องอยู่ในใจสองพ่อลูกจนถึงทุกวันนี้