นูล จอมมารสายศูนย์ (ชื่อชั่วคราว)

          เกิดใหม่แล้วไยชีวิตไม่สงบสุขดั่งที่ภาวนายามสิ้นใจในครั้งที่แล้วหรือนี่เป็นกฎแห่งกรรมที่ข้าก่อไว้แต่ชาติก่อนกันหนา........

          ข้าเฝ้าคร่ำครวญถึงความสงบที่ข้าไม่เคยได้รับมา....เฝ้าคะนึงถึงคำภาวนาสุดท้ายก่อนที่จากมา หวังว่าฟ้าจะเห็นใจแต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับเป็นเพียง.....

          ‘จอมมาร’

          ........

          ..

          ยามนั้นรัตติกาลปีที่เก้าร้อยยี่สิบปีของการเกิดใหม่ ข้าในชีวิตใหม่กำเนิดเป็นลูกมนุษย์ธรรมดา เน้นย้ำว่ามนุษย์ธรรมดา.....ข้าคิดเช่นนั้นมาตลอด ข้ากำเนิดในหมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่งชื่อว่า ‘นูล’ เป็นหมู่บ้านที่แปลว่าศูนย์ในภาษาหนึ่งที่มีอยู่ในชีวิตก่อน

          หมู่บ้านนูลแห่งนี้ก็เป็นไปตามชื่อคือมีสิ่งมีชีวิตเป็นศูนย์ ทำความเข้าใจง่ายๆคือเป็นหมู่บ้านร้างที่มีเพียงข้า ตอนเป็นทารกตัวแดงๆน่าเกลียดก็พอจำได้ว่ามีคนดูแลอยู่นะ ข้าคิดว่านั้นน่าจะเป็นพ่อแม่ของข้า แต่ด้วยสาสยตาของเด็ดทารกยังมองเห็นอะไรไม่ชัดเจนก็เลยไม่รู้จักหน้าตา พอโตขึ้นมาหน่อยพอจะมองอะไรชัดขึ้นก็ไม่เห็นใครเลย รู้พียงตอนหลับจะได้ยินเสสียงเหมือนคนเดินไปเดินมารอบๆตัว พอพอลืมตาก็ไม่เห็นใครหรืออะไรที่จะทำให้เกิดเสียงได้เลย นอกจากข้างๆตัวจะมีขวดนมไว้ให้กิน

          ข้าพูดถึงนมแล้วก็อยากบอกกับเจ้าของนมที่ข้ากินอยู่หรือเกินในตอนนั้นว่านมนี้อร่อยมาก อร่อยแบบที่ข้าสามารถกินได้แบบไม่กลัวว่ากระเพาะของเด็กทารกจะรับไว้มั้ยเลย ถ้านี่เป็นนมของแม่ข้าก็บอกเลยว่าแม่ข้าต้องเป็นผู้หญิงที่มีน้ำนมอร่อยที่สุดในโลก......ข้านอกเรื่องไปไกลเกิน

          หลังจากที่ข้าเติบโตพอเตาะแตะหรือคลานไปไหนได้ ข้าก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรยามาหลับอีกเลย นอกจากเมื่อถึงเวลาอาหารจะมีของกินมาวางไว้ให้แต่ไม่เห็นว่ามาจากไหนและมาได้ยังไงจนข้าคิดว่าคนหรืออะไรที่เลี้ยงข้าต้องไม่ใช่พ่อแม่แน่ๆอาจจะเป็นสิ่งที่ในชาติก่อนเรียกว่า ‘แม่ซื้อ’

          และเนื่องจากไม่มีใครมาบบอกว่าข้ามีชื่อว่าอะไร ข้าจึงตัดสินใจว่าตัวเองชื่อว่า ‘นูล’ ใครจะว่าข้าอย่างไรไม่สน ข้าคร้านจะตั้งชื่อให้กับตนเองนัก ดังนั้นเพื่อไม่ให้ลืมว่าตนเกิดมาจากที่ไหน เติบใหญ่มาจากที่ใด ข้าจึงตั้งชื่อตัวเองเช่นเดียวกับหมู่บ้าน

          ผ่านมาหลายปีข้าก็ก้าวสู่การเป็นวัยรุ่น ข้าออกเดินทางจากหมู่อย่างสง่าท่ามกลางความเงียบสงัด ข้าเดินไปสามวันสามคืนจนเจอทางออกจากป่า เมื่อข้ากล่าวเดินไปตามแสงภายนอกป่า ข้าก็เจอกับหมู่บ้าน......หมู่บ้านนูล

          ข้าจำไม่ได้ว่าตอนนั้นสบถอะไรไปบ้างรู้เพียงอย่างเดียวคือข้าหลงทาง......

          จบการย้อนอดียเมื่อเก้าร้อยกว่าปีที่แล้วของข้า

          “ช่างน่าสงสารนัก...สรุปคือเจ้าเป็นพวกหลงทิศหลงทางตั้งแต่เด็กเลยหรอเนี่ย”

          “....เพคะ” ข้าขานตอบบุคคลหรือจะเรียกว่าตัวตนแห่งความมืดที่นั่งอยู่บนบัลลังก์หลบซ่อนแสงแดดอยู่ในเงามืด

          ตัวตนตรงหน้าข้าเป็นบุรุษเรือนผมสีทองยาวสลวยเจิดจ้ายิ่งกว่าแสงอาทิตย์ ดวงตาสีฟ้าสวยงามยิ่งกว่ามหาสมุทร รูปร่างองอาจยิ่งกว่าผู้ใดที่เคยพบเจอ อยู่ในชุดสีขาวดั่งปวงเทพที่บินร่อนตามลมบนฟ้านั้นและชายแสนหล่อเหลาตรงหน้าข้าก็เป็นถึงเทพเจ้าที่เสื่อมทรามที่สุดที่ข้าเคยเจอมา

          ชื่อของเทพเจ้าองค์นี้ชื่อ ‘มิคคาเอล’ จอมมารรุ่นดึกดำบรรพ

          ส่วนข้าชื่อ ‘นูล’ จอมมารรุ่นปัจจุบัน