Memory Lover บันทึกรักยัยตัวป่วน

เนื้อเรื่อง

“เอาอีกแล้ว! วันๆๆแกเคยคิดที่จะทำอย่างอื่นนอกจากก่อเรื่องไหมห๊ะ”

นี่เป็นเสียงพระมารดาของฉันเองค่ะ ตั้งแต่ที่ออกจากห้องปกครองและกลับมาที่บ้านนั่นท่านแม่ของฉันก็บ่นไม่เคยหยุด กะอีแค่ฉันเข้าห้องปกครองสัปดาห์ละ 5 วัน  ใช่ค่ะคุณฟังไม่ผิดหรอกตอนนี้ห้องปกครองกับฉันนั่นสนิทกันยิ่งกว่าอะไรซะอีก หุหุ

“โถ่ แม่ค่ะๆๆๆๆ แพทไม่ใช่คนเริ่มนะ ไอ้พวกนั่นมาหาเรื่องแพทก่อนนิค่ะ” 

และในวันนี้นั่นฉันก็มีเรื่องกับไอ้พวกหน้าเป็นภาชนะหุงต้มชนิดหนึ่งที่อยู่ ต่างห้องกัน

“แล้วแพทก็แค่ป้องกันตัว”    แม่ของฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บีบเล็ก เห็นได้ชัดว่าประชดฉัน =_=!

“พอเกิดเรื่องที่ไรก็พูดแบบนี่เรื่อย แม่จะทำยังไงกับหนูดีเนี่ย”

“ก็ไม่ต้องทำไงหรอกค่ะ ปล่อยไปแบบเนี้ยแหละ ^_^”

เปี้ย!!!!! โอ้ไม่มมมมม          เสียงสวรรค์อีกแว้ววววววว  

“แม่ค่ะ ตบหัวแพททำไหมอ่ะ”

“ก็เพราะแกเป็นแบบนี้ไง แล้วคราวนี้อะไรนะมีเรื่องกับผู้ชายเนี่ยนะ แม่จะเป็นลม” แม่พูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยๆๆ เอ่อออ ฉันผิดมากใช่ไหมที่ก่อเรื่องไม่เคยหยุดย่อนนะ

“ก็พวกนั่นมันมาม่อใส่แพทนิค่ะ แม่ต้องทำใจนะใครบอกให้แม่เอาความน่ารักมายัดใส่ตัวแพทเล่า เลยเกิดเรื่องไม่เคยหยุดไงค่ะ”   ใช่ๆๆค่ะเรื่องทุกอย่างมีต้นเหตุมาจากท่านพ่อและท่านแม่ที่ทำให้ฉันเกิดมาสวยได้เยี่ยงนี้ หุหุ>_<

“เหรออออออออออออ ไม่รู้ล่ะ แม่จะให้แพทย้ายโรงเรียนและถ้าก่อเรื่องที่โรงเรียนใหม่นะ คราวนี้ได้ไปอยู่ชายแดนแน่ๆๆ”     ชายแดนๆๆ ฉันไม่เอาน๊า

“ห๊า     โห้แม่ใจร้ายไปไหมอ่ะ” 

“นี้คือคำขาด !!”        พอพูดจบท่านแม่ก็เดินหนีไปอย่างไม่มีเยื่อใย แง๊ๆๆๆๆ ฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย

 

โรงเรียนMAT SCHOOl

 สวัสดีค่ะ แนะนำตัวหน่อยนะค่ะ ฉันชื่อ วรันยา      อิศราพงนคร    ชื่อเล่นก็แพทตี้ค่ะ แต่ด้วยความปรารถนาดีกรุณาอย่าเรียกฉันเต็มๆๆเพราะม๊านไม่เหมาะกับฉ๊านนนนน   และตอนนี้ฉันก็อยู่บนห้องกับเพื่อนเกลอ ยัยน้ำ กับ

ยัยดรีมน่ะเอง  

“ย้ายโรงเรียน”          นี่เป็นเสียงเพื่อนสาวทั้ง2คนของฉันเองค่ะ

“อือๆๆ พวกแกช่วยฉันหน่อยดิ” ฉันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าสุดๆๆ

“ไม่เอาอ่ะ คุณป้าโหดจะตาย”     นี่เป็นเสียงของยัยน้ำ     และตามมาด้วย

“ใช่ๆๆๆ ถ้าพวกเราขัดน่ะมีหวังถึงตาย ชัวร์!!”   เออ ไอ้เพื่อนร๊าก

“เง้อ แล้วพวกแกไม่ไปกับฉันเหรอ”  

“ แพท!!! ได้โปรดแกอย่าทำหน้าแบบนั่น   ยังไงก็ไม่ไปเด็ดขาดเห็นได้ชัดว่าคราวนี้แม่แกเอาจริง ฉันว่านะครั้งนี้แกได้ไปเรียนโรงเรียนประจำแน่ๆๆ”

“ทำไหมแกถึงเดาทางแม่ฉันออกฟ่ะ ดรีม ฉันยังไม่บอกแกเลยนะวุ้ย ว่าท่านแม่ให้ย้ายไปไหน”

“มันง่ายนิดเดียวนะแพท ข้อแรกเลยโรงเรียนประจำอ่ะน่ะกฎเคร่งครัดจะตาย” 

“แล้วมีข้อไหนอีกอ่ะยัยน้ำ”

“ไม่รู้อ่ะ”         เอ่อ ไอ้บร้า

“แล้วพวกกะ......”

“ไม่ไป /ไม่ไป”         เง้อฉันยังพูดไม่จบน่ะ

“ทำไหมอ่ะ”

“เพราะข้อแรกที่ฉันพูดไปและข้อสองสำหรับคำถามนี้คือถ้าแม่แกย้ายไปที่นานาชาติแซนเดรียนะพวกเราก็ตายดิ”

“ทามไมๆๆๆ”

“ก็แหม่ที่นั่นนะ ค่าเทอมแพงจะตายพ่อแม่ฉันกับยัยน้ำไม่ได้เป็นเจ้าของร้านเพชรอันดับ1ของประเทศแบบแกนิ

 และถึงแหม่ไม่ได้ไปเรียนที่เดียวกันเราก็ยังติดต่อกันได้นิน๊า”

“ไอ้เพื่อนทรยศแกจำไว้เลย”   ฉันพูดด้วยเสียงอ่อยๆๆน้อยใจสุดๆๆ

“ก็มันจริงนิน๊า”          เสียงสองสาวดังขึ้นพร้อมกันอีกครั้ง     

 

 

และแล้วมันก็เป็นจริง

“แม่ค่ะ ทำไหมต้องย้ายมาที่แซนเดรีย ด้วยเล่า”    ฉันบ่นอุบอิบขณะที่กำลังนั่งรถเข้ามารายงานตัวในโรงเรียนนี้

“ก็แหม่ที่นี่กฎเคร่งครัดดี แถมเพื่อนสนิทของแม่ก็เป็นเจ้าของโรงเรียนด้วยนะ”   ว่าแหละ ค่าเทอมโหดแบบนั่นแม่คงไม่ได้มีแค่เรื่องกฎที่มาเป็นข้ออ้างแน่ๆๆ ที่ทำให้แม่ต้องยอมเสียตังค์ หุหุ

“ริน มาแล้วเหรอ”    เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นทันทีที่เดินมาถึงห้องผู้บริหาร

“จ้า    ต้องขอบใจนิดมากเลยนะที่รับลูกสาวรินเข้าเรียนนะ”     

“แหม่ไม่ต้องเกรงใจหรอกนะ ป่ะๆๆเข้าไปข้างในกันดีกว่านะ” คุณน้าที่ดูเหมือนว่าจะชื่อนิดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงร่าเริงสุดๆๆแต่ทำไหมฉันถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุณน้าจังนะ อะไรกันอีกล่ะเนี่ย

“น้าไม่ได้เห็นหนูแพทนานเลย    ตอนนั่นที่ได้เจอยังตัวเล็กๆๆอยู่เลย แต่พอมาวันนี้กลับโตเป็นสาวน่ารักเชียวน่า”

“ขอบคุณค่ะ”         ผู้ใหญ่ชมเราต้องรับไว้ 555555

“ตอนนี้อยู่ม.5 ซินะน้าให้หนูแพทไปอยู่ปี2ห้องB ล่ะกันนะ เกรดหนูแพทดีมากแต่ห้องA มันเต็มแล้วนะจ๊ะน้าต้องขอโทษด้วยนะ ความจริงแล้วน้าอยากใหหนูแพทอยู่ห้องA มากกว่า”

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้าแพทอยากอยู่ห้องB แหละค่ะ”

“งั้นดีเลยจ๊ะ ลูกชายคนเล็กของน้าก็อยู่ห้องนี่”

“ค่ะ”

“งั้นเดี๋ยวน้าจะให้คนพาไปดูหอพักนะจ๊ะ งั้นหนูแพทออกไปข้างนอกเลยนะ น้าให้ลูกชายน้ามารอแล้วล่ะ”

“ได้ค่ะ คุณน้า”

ฉันเดินออกมาจากห้องของน้ารินได้สักพักแล้วนะ แต่ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของใครเล๊ย นี่มันอะไรเนี่ย

//ปึก//    

โอ๊ย!!!

โครม

แง่ว แล้วนี้มันอ่ะเนี่ยอีกล่ะเนี่ย แง๊ๆๆๆวันนี้ฉันซวยสุดๆๆ

“โทษที เธอเป็นไรไหม”       เสียงๆหนึ่งดังขึ้นได้ยินแค่เสียงก็รู้ว่าหล่อ ฮ่าๆๆๆๆๆ

“อื้ม ไม่เป็นไร”    เทพบุตร เทพบุตรแน่ๆๆคนอะไรถึงได้หล่อเช่นนี้ ผมที่ทำไฮไลท์สีน้ำตาลเข้ม จมูกเข้ารูปกับริมฝีปาก ผิวขาวเนียนซะ  อ๊ายๆๆ น่ารักมากค๊า

“เอ่อ เธอคือนักเรียนใหม่ที่ชื่อแพทไหม”        เขารู้จักฉันด้วยแหละ คิคิ

“อืม ว่าแต่นายรู้ได้ไง”

“ก็แหม่ ตอนนี้โรงเรียนเรายังไม่เปิดเทอมเลยนิน๊า แล้วคนที่อยู่โรงเรียนก็มีไม่กี่คนด้วย”

“งั้นเหรอ แล้วนายเป็นใครอ่ะ”

“อ้อใช่ โทษทีนะ ฉันชื่อน๊อต เป็นลูกคนเล็กของผู้อำนวยการ แล้วก็จะเป็นเพื่อนร่วมห้องกับเธอในอนาคตอันใกล้นี้ ฮ่าๆๆ”     เอ่อ ฉันว่าคนหล่อก็ไม่ใช่จะดีไปซะทุกอย่างใช่ไหม อีตานี่ค่อนข้างติ้งต๋องเฮะ เหอะๆๆ

“เหรอ งั้นนายคงจะเป็นคนที่จะพาฉันไปหอพัก”     แล้วอีตานั้นก็พยักหน้า

“ฉันว่านะนายรีบพาฉันไปเถอะ   จะได้รีบจัดห้องอ่ะน่ะ”

“ได้สิ ป่ะ”

 จากนั่นอีตาน๊อตก็พาฉันมายังตึก เอ่อ ฉันว่ามันไม่น่าจะเป็นหอพักแล้วล่ะน่ะ น่าจะเป็นโรมแรมมากกว่า ก็นะมันหรูมากๆๆเลยล่ะ ฉันพอจะเข้าใจแหละว่าทำไหมที่นี่ถึงมีค่าเทอมที่แสนโหดเช่นนั่น

“น๊อต ฉันว่านายพาฉันมาผิดที่ป่ะมันหรูเกินไปไหมเนี่ย”

“ฮ่าๆๆ ไม่หรอก นี่เป็นหอพักของกรรมการนักเรียนน่ะ ส่วนนักเรียนคนอื่นๆก็จะพักที่หอโน่น”   พอพูดจบน๊อตก็ชี้ไม้ชี้มือยังตึกที่อยู่ฝั่งซ้ายมือซึ่งอยู่ถัดไปอีกไกลมากกกกก โอ้ไม่อ่ะไรจะต่างกันเช่นนี้ ตึกกรรมการดูหรูหราจนเวอร์แต่ตึกของนักเรียนทั่วไปกลับ เอ่อ ฉันว่ามันเหมือนตึกผีสิงมากเลย โรงเรียนนี้ต้องเอาค่าเทอมมาบูรณาการแต่ตึกคณะกรรมการแน่ๆๆๆ เลย +5555 แต่ดี๋ยวนะเมื่อกี้มัน....

“ตึกคณะกรรมการแล้วทำไหมฉันต้องมาอยู่นี่เนี่ย  อย่าบอกนะว่านายจะให้ฉันเป็นคณะกรรมการอ่ะ ไม่เอาน่ะ”

“อื้ม เธอเข้าใจถูกแหละ แต่แม่ฉันต่างหากที่เป็นคนสั่งอ่ะน่ะ”

“โอ้ ไม่น่ะ นายให้ฉันไปอยู่ที่ตึกผีสิงก็ได้น่ะ แต่ฉันไม่เป็นคณะกรรมการเด็ดขาด”

“ตึกผีสิง +5555 เธอเข้าใจพูดน่ะสาวน้อย”     เสียงของใครบางคนดังขี้น

“อ้าว เฮียไม่ออกไปข้างนอกเหรอ”

“เพิ่งกลับมา   หวัดดีฉันชื่อ เปเปอร์ อยู่ปี3แหละล่ะ ยินดีมากๆๆที่จะได้ร่วมงานกับสาวสวยอย่างเธอ” เอ่อ =_= 

“นี่แพทครับเฮีย และถ้าเฮียไม่ว่าช่วยเอาตัวของเฮียออกจากเพื่อนผมด่วน!!!!”     ขอบใจมากอีตารุ่นพี่นี่มันจากกอดฉันแว้ววววววว

“ฮ่าๆๆๆ ได้ครับคุณน้องชายงั้นฉันไปก่อนนะ น้องแพทครับห้องพี่ยังว่างอีกเตียงน่ะ”   >_< ไม่ๆๆๆฝันร้ายชัดๆๆอีตานั่นมันหน้าม่อค๊า

“เอ่อ ขอโทษแทนเฮียด้วยนะ ก็เป็นแบบนี้แหละ”

“เหอะๆๆ เหรอ แล้วนายคิดว่าฉันจะรอดเงื้อมมืออีตานั่นได้ไหมเนี่ย”    T^T

“ฮ่าๆ ไม่เป็นรัยหรอกน๊า   เข้าไปดูห้องเธอกันเหอะๆนะ”

“ก็ได้”

พอเดินมาได้ฉันพักฉันก็รู้อะไรขึ้นอีกเยอะ 1 คือที่นี่ตกแต่งข้างในได้สวยมากและก็เวอร์จิงๆๆด้วยฉันว่านะมันเหมือนอยู่ภัตรคารล่ะ 2. ที่นี่ม๊านมีลิฟต์ด้วย 3. ที่มี 5ชั้น   และข้อสุดท้าย ฉันได้อยู่ชั้นที่ 5 น๊อตพาฉันมาหยุดที่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งคาดว่ามันน่าจะเป็นห้องของฉันแล้วใกล้ๆห้องฉันทั้งสองด้านมีประตูอยู่ซึ่งฉันเดาว่าไม่ห้องใดก็ห้องหนึ่งน่าจะเป็นห้องของอีตาน๊อตแน่นอน ฟันธง คิคิ

“นี่ห้องเธอ   ส่วนขาวมือเป็นห้องฉันและทางซ้ายมือเป็นห้องของเฮียเปอร์”     ห๊า นี่ฉันยังซวยไม่พอใช่ไหม

“เหอะๆๆ คิดยังไงให้ฉันมาอยู่ห้องติดกับอีตาหน้าม่อนั่น”

“ก็น่ะ ชั้นนี้มันว่างแค่ห้องนีนิ”    

“แล้วชั้นอื่นล่ะ”

“มันเป็นคำสั่งน่ะ”      ง่ายดีน่ะ

“ของคุณน้านะเหรอ”

“เอ่อ.... งั้นมั้ง   เข้าห้องได้แล้วล่ะ”          แล้วทำไหมต้องติดอ่างด้วยฟ่ะ

“ว้าวๆๆๆ ห้องนี้สวยมากเลย”

“งืมฉันจำได้ว่าเธอชอบสีฟ้า”    ใช่ๆๆฉันชอบสีฟ้า    ว่าแต่อีตานี่รู้ได้ไง

“นายจำได้งั้นเหรอ ฉันงงน่ะเนี่ย”

“เธอนี่มันจริงๆๆ เป็นคนบอกเองแท้ๆๆว่าจะไม่ลืมฉันนะเนี่ย”

“เอ๋ ยิ่งพูดยิ่งงง”

“เธอจำเมื่อสิบปีก่อนไม่ได้เหรอ ที่เธอไปเที่ยวทะเลน่ะ จำไม่ได้เหรอ”

“เอ๋ทะเลเมื่อสิบปีก่อน      อุบัติเหตุของพวกคุณพ่อ”     ฉันอุทานเสียงดังลั่น แล้วฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เหตุการณ์ที่ทำให้ฉันเกลียดทะเล และเป็นสิ่งที่ไม่น่าคิดถึงมันอีก เพราะวันนั่นทั้งๆที่ได้มีโอกาสไปเที่ยวด้วยกัน คุณพ่อกับน้าป้องก็ดันมีงานด่วนจะกลับก่อน แต่เพราะตอนนั่นมีพายุเข้าเลยทำให้ทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตลง จากนั้นฉันกับคุณแม่ก็ไม่เคยนึกอยากไปทะเลอีกเลย มิน่าล่ะฉันถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าน้านิดพิกล  

“เธอจำได้แล้วสิน่ะ”

“อืมๆๆ ที่แท้นายก็เป็นเพื่อนรักฉันนี่เอง คิคิ”

“ตั้งแต่ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเธอเลย แต่พวกเราก็ไม่เคยลืมเธอเลยนะ จนกระทั่งได้พบเธออีกครั้ง งั้นฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันตอนอาหารเย็น”         พอพูดจบหมอนั่นก็รีบชิ่งเดินออกจากห้องฉันทันที >_<

“อ่ะ   ขอบใจนะ     ในเมื่อฉันได้เจอเพื่อนรักอย่างนายแล้ว รักแรกของฉันเขายังจะจำฉันได้ไหมนะ เขาจะรู้รึป่าวว่าฉันยังรักเขาตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้และก็คงจะตลอดไป”     หญิงสาวพึมพำเบาๆๆคนเดียวแล้วเลื่อนมือเล็กขึ้นไปแตะที่จี้รูปไม้กางเขนที่ครั้งหนึ่งเด็กชายที่เธอรักเคยให้มา ทั้ง2คนแลกของให้กันก่อนจะจากกันในวันวานซึ่งหญิงสาวยังคงเก็บมันและรักษาไว้อย่างดี

 

 

“นี่ไอ้นัท ฉันเห็นแกจับไอ้แหวนนั่นมาซักสิบรอบแล้วนะโว้ย มันอะไรนักหนาฟ่ะกะอิแค่แหวนเด็ก ฉันซักจะสงสัยแล้วนะโว้ย แกแอบไปกินเด็กมารึป่าวฟ่ะ”   เสียงไอ้เปเปอร์ดังขึ้นรบกวนสมาธิสุดๆๆ

//ปุบ//

“หุบปากไปเลย ฉันไม่ได้หน้าม่อแบบแก แม้แต่เด็กก็ไม่เว้น”

“โห้ไอ้เพื่อนทรยศ แกโยนหมอนมาได้ไงฟ่ะ”

“ช่างฉัน แล้วนี่แกก็ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว”

“เออๆๆ ออกก็ได้ฟ่ะ แล้วแกก็รีบลงไปได้แล้วมีประชุมนิน๊า แล้วก็น่ะแกจะได้เห็นน้องแพทของฉันว่าน่ารักขนาดไหน ฮ่าๆๆๆ”

“กล้าพูดเนอะว่าของแกอ่ะ ไอ้หื่นเอ้ย”

“เอะ ไอ้นี่นิ ไปแหละ”

“แพทงั้นเหรอ นั่นสินะวันนี้เป็นวันที่จะมีเด็กใหม่เข้ามานิน๊า   จะยังน่ารักเหมือนเดิมไหมน่ะ ^_^”

 

 

“เอาล่ะน่ะ คงมาครบกันหมดแล้ว แล้วเดี๋ยวเราจะเริ่มประชุมเลยล่ะกัน”        นี่เป็นเสียงของอีตาเปเปอร์ ทันทีที่ทานข้าวเสร็จ น๊อตก็รีบขึ้นไปลากฉันลงมาจากห้องแล้วลงมาที่ห้องประชุมที่อยู่ชั้น2ทันที

“เดี๋ยวครับเฮีย ทุกคนคงจะสงสัยว่าสาวสวยที่นั่งข้างผมเป็นใครอ่ะฮะ”  

“เออใช่ ขอบใจมากน๊อต เอาล่ะเดี๋ยวเราจะแนะนำสมาชิกใหม่ของคณะกรรมการก่อนล่ะกัน แพทลุกขึ้นแนะนำตัวเลยนะ”

“อ้อค่ะ   สวัสดีค่ะทุกคนฉันชื่อ แพทนะค่ะ เพิ่งย้ายมาวันนี้เป็นวันแรก ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะค่ะ”    พอฉันพูดจบอีตาหน้าม่อก็พูดแทรกขึ้นอีกว่า..

“พี่รับฝากทั้งกายและใจจ๊ะ”         เหอะๆๆ =_=

“เขาขอให้แกรับรึป่าวฟ่ะไอ้เปอร์”        พออีตาเปอร์พูดจบ ก็มีเสียงๆหนึ่งพร้อมกับเจ้าของเสียงเดินมายังห้องประชุม ให้ตายหมอนี่หน้าตาดีจัง ฉันคิดว่าน๊อตกับอีตาเปอร์น่าตาดีแล้วนะ แต่อีตานี่ยังดีกว่าอ่ะ  ผมที่ทำไฮไลน์สีดำสนิทเข้ากับดวงตาที่คมเข้มคู่นั่นจัง แต่จะว่าไปหน้าเขาคล้ายๆกับใครสักคนที่ฉันรู้จักนะ แต่นึกไม่ออก

“เหะๆๆ แกอย่าเจือกเถอะขอร้อง อ้อ น้องแพทนี่ประธานนักเรียนโรงเรียนของเราชื่อนัทน่ะ อยู่ปี3เพื่อนพี่เองจ๊ะ”

“เหรอค่ะ”     ฉันรับพลางมองไปยังประธานที่ถูกกล่าวถึงทำไหมฉันถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับแววตาคู่นั้นจังนะ ดูเย็นชาแต่ถ้าได้มองนานๆแล้วรู้สึกอบอุ่น

 

การประชุมวันนี้ก็จบลงจนได้ สรุปแล้วการประชุมวันนี้เป็นการประชุมเรื่องการเปิดเรียนในอีก2วันที่จะถึงนี่ ที่โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนนานาชาติถึงได้เปิดช้ากว่าโรงเรียนอื่นซินะ และฉันก็รู้เรื่องแค่นี้จากการอธิบายอีกรอบของน๊อตนั่นเอง เพราะตลอดการประชุมฉันไม่รู้เรื่องซะเลยซึ่งมีสาเหตุมาจากประธานนักเรียนนั่นเองหมอนั่นจ้องฉันจนฉันทำอะไรไม่ถูก นี่มันอะไรกันล่ะ อย่าบอกนะว่ามาแค่วันแรกก็โดนอีตาประธานเขม่นเอาน่ะ

 

“มาทำอะไรแถวนี่ ไม่เข้านอนรึไง”    เสียงนี้มัน…..

“เอ่อ แพทนอนไม่หลับค่ะ แล้วประธานล่ะค่ะ”

.ก็คงเหมือนเธอมั้ง แต่ฉันว่าเธอน่าจะเรียกฉันว่ารุ่นพี่หรือพี่นัทมันจะดูดีกว่านะ”   พี่นัทงั้นเหรอ เหอะๆใครจะกล้าล่ะเนี่ย

“ค่ะรุ่นพี่”

“น่าแปลกที่เธอต้องย้ายโรงเรียนเพราะก่อเรื่องทะเลาะวิวาทฉันว่ามันไม่ค่อยเหมาะกับเธอเลยนะ”

“เอ๋ หมายถึงรุ่นพี่ไม่เชื่อน่ะเหรอ”

“งั้นมั้ง เพราะเธอไม่เหมือนพวกชอบใช้กำลัง”

“ คิคิ  เพราะรุ่นพี่ยังไม่รู้จักฉันมากกว่าค่ะ เมื่อก่อนน่ะฉันก็เคยคิดว่าการใช้กำลังมันเป็นเรื่องไม่ดีและไม่ใช่การแก้ปัญหาที่ดีนัก แต่เพราะฉันถูกรังแกบ่อยๆๆ ฉันเลยต้องเปลี่ยนความคิดใหม่ บางครั้งการใช้กำลังก็สามารถทำให้ไอ้พวกหน้าม่อไม่กล้าเข้าใกล้เราได้นะค่ะ ฉันคิดแบบบั่นนะค่ะ”

“>_< ฮ่าๆๆๆๆๆ”   พอฉันพูดจบจู่ๆเขาก็ขำเอ่อ ฉันมั่นใจว่าไม่ได้เล่าเรื่องตลก

“รุ่นพี่ขำทำไหมค่ะ”

“เหตุผลของเธอน่ะซิ มันมีแค่นั่นจริงเหรอ  หืม >_<”

“เอ่อ ความจริงแล้วมีคนเขาบอกฉันนะค่ะ ว่าฉันอ่อนแอเกินไป แล้วเขาบอกให้ฉันเข้มแข็งไว้นะค่ะ”

“งั้นเหรอ แล้วเขาใช่เจ้าของสร้อยเส้นนี้รึป่าว”

“อ้อ อันนี้เหรอค่ะ เขาให้แพทไว้เพราะเขากลัวว่าแพทจะลืมเขานะค่ะ”

“อื้ม เหรอ ฉันเริ่มง่วงแหละ เธอเองก็รีบเข้านอนได้แล้วที่นี่น่ะ พอดึกแล้วมันหนาวนะ” เอะ หรือว่าจะเป็นห่วงงั้นเหรอ ไม่ๆๆไม่ใช่หรอก บ้าจริงทำไหมต้องรู้สึกดีใจด้วยนะ

 

“แค่นี้พี่ก็รู้แล้วว่าแพทยังรักพี่ หึๆ ” ชายหนุ่มพึมพำกับตนเองขณะที่เดินห่างจากหญิงสาวมาเรื่อยๆๆแต่รอยยิ้มยังคงมีบนใบหน้าอันหล่อเหลานั่นมิมีเลือนไป

 

 

“แพทเสร็จยัง ไหนบอกอยากออกไปซื้อของไง”      พอรุ่งเช้าเสียงจากหน้าประตูของฉันก็ดังขึ้น

“จ้าๆๆรู้แล้ว แหม่น๊อตไม่ต้องมาตะโกนขนาดนี้ก็ได้นะ”

“เหอะ แล้วถ้าไม่ตะโกนคุณหนูแพทจะยอมลุกจากเตียงไหมคร๊าบ”

“ฮ่าๆๆๆ จ้าๆๆไปเถอะ”       

“เอ้อ   ลืมบอกไป สงสัยวันนี้แพทคงต้องไปกับพี่นัทแทนแล้วล่ะ”

“อ้าว ทำไหมอ่ะ”

“ก็น๊อตมีธุระนิน๊า โทษทีนะ ไว้วันหลังค่อยไปเที่ยวด้วยกันน๊า”

“ถ้างั้นแพทไม่ไปก็ได้”  

“เฮ้ย ไม่ได้ๆๆ ไปเถอะ น๊อตอุตส่าห์ฝากพี่นัทไว้เชียว”      แล้วทำไมต้องทำเสียงตื่นเต้นด้วยเนี่ย

“อืมๆๆ ก็ได้ ไม่ต้องมาเขย่าแขนเลยนะน๊อต   แล้วทำไหมต้องอยากให้ไปขนาดนี้ด้วยน๊า”

“คิคิ ไม่มีไรหรอกพี่นัทรออยู่ข้างล่างรีบไปเถอะ”

“คร๊าบผม”        ฉันพูดรับด้วยเสียงประชดประชันเต็มที่

 

“รุ่นพี่รอนานไหมค่ะ”    ทันทีที่ฉันลงมาถึงก็เห็นอีตาประธานขี้เก๊กนั่งรออยู่แล้ว ว๊ายๆๆ เขาต้องรอฉันนานแล้วแน่เลยจะโดนด่าไหมเนี่ยฉัน

“ไม่หรอก รีบไปเถอะ”     

“อ้อ ค่ะ”

และตอนนี้เราสองคนก็มาถึงห้าง The Lover ที่นี่เป็นห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่วัยรุ่นนิยมมากันและส่วนใหญ่เขาจะนิยมมาเป็นคู่น่ะ มันแปลกๆๆไปไหมเนี่ยจู่ๆก็พาฉันมาที่นี่นะ

“รุ่นพี่คิดไงถึงพาแพทมาที่นี่ค่ะ”

“ก็เห็นน๊อตบอกว่าเธอจะซื้อพวกเสื้อผ้าเพิ่มไม่ใช่เหรอ  พี่เลยคิดว่าพามาที่นี่เธอน่าจะถูกใจกว่านะ” OoO

“คิคิ เหรอค่ะ”     มันก็ใช่ล่ะนะ เขาดูรู้ใจผู้หญิงดีจัง

พอเดินเข้ามาได้สักพักฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นๆมาเตะที่มือของฉัน รู้สึกว่ามัน….

“รุ่นพี่ค่ะ ทำไหมต้องจับมือด้วยล่ะ”

“เดี๋ยวหลง”        =_=เหอะๆ ฉันไม่ได้มาจากชายแดนน๊า แงๆๆๆ ถึงจะรู้สึกเขินและไม่เข้าใจที่จู่ๆเขาก็ทำแบบนี่แต่ก็นะมันก็อบอุ่นดี

 

พอซื้อของที่จำเป็นเสร็จแล้วรุ่นพี่ก็พาฉันไปทานข้าวและตามด้วยการกินไอศกรีม และเราก็เดินดูของอีกนิดหน่อยแต่ตอนนี้มันจะ1 ทุ่มแล้วนี่ดิ ฉันอยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี่จังนะ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไหมเขาถึงได้ดีกับฉันนักแต่ก็รู้สึกดีใจมากที่ได้ใกล้ชิดกับเขามากขนาดนี้ ทำไหมฉันถึงได้รู้สึกผูกพันธ์กับเขาจัง ทำไหมนะ

“เป็นไงบ้าง2คน ไปเที่ยวมาเป็นไง ออกไปตั้งแต่เช้ากลับมาซะค่ำเชียวนี่แกคิดอะไรกับน้องแพทของฉันรู้ป่าวฟ่ะไอ้นัท”    และพอเรา2คนย่างก้าวเข้าสู้ประตูหน้าหอเท่านั้นแหละเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นทันที

“ก็หนุกดี แล้วมันกงการอะไรของแกฟ่ะที่ต้องมาสอบสวนเนี่ย แต่เดี๋ยวนะ แพทเขาไปเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไร” 

“เนะ  มีพิรุทน่ะคุณประธาน เดือดร้อนจัง”

“หุบปากไปเลยไอ้บ้า ฉันง่วงแหละ พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกด้วย”   พอประธานพูดจบก็รีบเดินเลี่ยงไปทันที เง้อทำไหมต้องทิ้งฉันด้วยเนี่ย T^T

“รุ่นพี่ค่ะ รอด้วย” ฉันไม่รอให้ประธานพูดอะไรต่อแต่กลับรีบวิ่งไปยังลิฟต์ที่เขายืนอยู่   ขืนอยู่ต่อได้โดนสอบแน่เลย

ติ่ง ////

แล้วพอมาถึงชั้น5 ฉันก็ได้รู้เรื่องสำคัญอีกอย่างนั่นคือ ห้องตรงข้ามประตูของฉันคือห้องของอีตานี่ เวรกรรม

“รุ่นพี่ค่ะ วันนี้สนุกมาก ขอบคุณนะค่ะ”   และก่อนที่ทั้งฉันและเขาจะเข้าห้องนั่นเอง ฉันก็รีบพูดขอบคุณทันที และทำไหมหัวใจของฉันถึงได้เต้นแรงแบบนี้เนี่ย มันอะไรนักหนาก็แค่ขอบคุณตามมารยาทน๊า

 

+++เปิดเทอมวันแรก++

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก และตอนนี้ฉันกำลังเดินออกจากหอพักเพื่อไปยังตึกเรียนว่าแต่ ตึกเรียนปี2ห้องB มันอยู่หน๊ายล่ะ แงฉันคงไม่ซวยเข้าห้องสายอีกหรอกนะ แล้วจู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้น

“แพท !!!!” 

“ห๊ะ อ้าวน๊อตว่าไง”

“ก็เห็นเดินเหม่อๆเป็นรัยไหมเนี่ย คิดอะไรอยู่เหรอ”

“อ้อ ก็ป่าวนิว่าแต่ห้องเรามันตึกไหนเหรอ ?”

“ทางโน้นไง ตึกสีขาวนั่นไง เป็นตึกของปี2ล่ะ”

“งั้นเหรอ”

“อืม ที่นี่จัดการเรียนแบบแยกชั้นปีน่ะ ปี1จะเป็นตึกสีแดงนั่น และปี3ก็จะเป็นสีดำ”   น๊อตอธิบายพร้อมกับชี้มือไปยังตึกทั้งสองเพื่อจะได้ให้ฉันเข้าใจยิ่งขึ้นแต่ทำไหมตึกแต่ล่ะตึกของที่นี่สีสันช่างบาดใจเหลือเกิ๊น

“มิน่าล่ะ รุ่นพี่ปี3ถึงได้ดูดุกันนัก”

“ฮ่าๆๆ หมายถึงใครล่ะ เจาะจงถึงประธานอ่ะป่าวน๊อ”

“อะไรล่ะ ป๊าวซะหน่อยอย่าหาเรื่องกันดิ”

“อ่ะๆๆ ทำไหมต้องร้อนตัวแบบนั่นน๊า”       อีตานี่มัน ฉันเกลียดม๊านค๊า

“น๊อต หุบปากไปเลย น๊า”   และเพื่อความปลอดภัยของตัวเองฉันจึงรีบเดินเลี่ยงไอ้บร้าน๊อตทันที อีตานี่อันตรายซะมัด ชิส์

 

“แพท ทำไหมรีบเดินไม่รอกันบ้างล่ะ งอนแล้วน๊า” และแล้วน๊อตก็เดินตามฉันมาทันและรีบตะโกนซะเสียงดังเชียว เอ่อ นายจะตะโกนไปไหนย่ะ

“แล้วใครใช้ให้นายพูดเรื่องไร้สาระล่ะ”

“ไร้สาระตรงไหนน๊อตพูดถูกความจริงต่างหาก / น๊อตมาแล้วเหรอ แล้วทำไหมวันนี้มากับยัยนี่ได้เนี่ย ไม่เคยเห็นหน้านะ”   ทั้งๆๆที่น๊อตยังพูดไม่จบก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาเกาะแขนอีตาน๊อตอย่างรวดเร็วเหอะๆๆแถมยังมองฉันด้วยสายตาแบบนั่นอีกมันหมายความว่าไงย่ะ  หมั่นไส้ชะมัด

“แหม่ น๊อตๆ ก็พูดไปดิว่าเราเป็นอะไรกัน เอะๆๆแต่ถ้าน๊อตพูดไปแล้วเนี่ย ใครบางคนเขาจะรับได้ไหมน๊า คิคิ”>_<

“นี่แก๊   แกพูดแบบนี่หมายความว่าไงน่ะ” 

“ไม่เอาน่า บลูรี่ นี่เพื่อนสนิทน๊อตเองนะ ชื่อ แพทนะ”    น๊อตพูดขึ้นด้วยนำเสียงอ่อยๆทำไหมนายไม่รับมุกฉันบ้างตาบ้าเอ๊ย

“คิคิ   ที่แท้ก็แค่เพื่อน เธอเองก็คงจะแอบรักน๊อตอยู่ล่ะซิแต่โทษทีนะ น๊อตเป็นของฉันคนเดียวย่ะ”

“อ้อเหรอ ถึงฉันจะเป็นแค่เพื่อนน่ะ แต่ก็ยังได้ไปไหนมาไหนกับน๊อตได้ใกล้ชิดสนิทสนมมากกว่าบางคนที่ชอบพูดพล่ามๆๆว่าคนอื่นเป็นของตัวเอง แต่ฝ่ายชายเขาไม่ได้ว่าไงบ้างเล๊ย หลงตัวเองชะมัด เชอะ” 

“อ๊าย นี่แก๊...”

“พอเถอะบลู น๊อตจะไปนั่งที่แหละ ไปเถอะแพท”    คิคิ ในที่สุดหมอนี่ก็เข้าข้างฉัน

“ฉันเกลียดนายแล้ว>^<”

“อ้าว ทำไหมอ่ะ”

“ทั้งๆที่นายก็รู้ว่าฉันต้องการจะพูดยังไง แต่นายใจร้ายม๊าก ไม่รับมุกฉันเฉยเลย”

“นี่ๆๆ คุณผู้หญิงครับ ขืนผมรับมุกคุณเนี่ยนะรับรองว่าเป็นเรื่องแน่ๆๆ”

“เรื่องไร ไม่เห็นเข้าใจเลย”

“ก็นะ ทุกคนในโรงเรียนก็จะเข้าใจผิด รวมถึงประธานด้วยไง”

“เขารู้แล้วจะทำไหม -_-?”

“เขาอาจจะมาฆ่าฉันเพราะหึงเธออ่ะดิ”       งั้นเหรอแต่เมื่อกี้เขาพูดว่าไงน่ะ

“เขาจะมาหึงฉันทำไหมอ่ะ”

“ยัยบ้าเอ๊ย เธอนี่มันบื้อชะมัด”    เอะ ไอ้บ้านี่มันด่าฉันนิ

“ไอ้บร้าน๊อต !!!!!!”

“เงียบเถอะน๊า เจ๊ อาจารย์มาแล้วนะ” ชิส์ ฉันเกลียดๆๆหมอนี่จัง

 

“นี่ไปทานข้าวกันเที่ยงแล้วนะ”

“อ้อ อือ”      เพราะหมอนี่แท้ๆดันพูดอะไรก็ไม่รู้เมื่อเช้านี่ฉันไม่เป็นอันเรียนเลยซะงั้น  ว่าแต่มันเที่ยงตั้งแต่เมื่อไร เนี่ย แง๊ ที่ฉันเป็นเอามาก เหอะๆ

“ทำไหมมันวุ่นวายอย่างนี้แหละเนี่ย”

“สงสัย พวกประธานจะลงมาทานมื้อเที่ยงที่นี่ล่ะมั้ง  ช่างเถอะ ไปนั่งโต๊ะนั่นกัน”

“อื้ม”    และพอเราหาที่นั่งได้ ก็ตกลงกันว่าน๊อตจะไปซื้อข้าวกับน้ำและฉันก็นั่งเป็นเจ้าที่เฝ้าโต๊ะ

“มาแล้ว ข้าวกระเพราไก่ของโปรดแพท”

“ขอบใจย่ะ” 

“คร๊าบผม”

“อ้าวๆๆ น้องแพทนิน๊า นัทนั่งโต๊ะนี่ดีกว่าฟ่ะ” แล้วจู่ๆ พวกประธานก็เดินมาทางฉันกับน๊อตที่นั่งอยู่เรียกได้ว่าสายตาทั้งโรงอาหาร เพ่งตรงมาที่ฉัน เหอะๆ ฉันจะตายก่อนวัยไหมน่ะ

“งั้นเหรอ แพทขอพี่นั่งด้วยคนนะ”     ประธานพูดขึ้นหลังจากที่อีตาหน้าม่อเปอร์พูดเสนอความเห็น เอ่อผู้ใหญ่ขอมาฉันก็ต้องอนุญาตใช่ป่ะค่ะ

“อ้อ เชิญค่ะ”

“แหม่ๆๆ เฮีย กับประธานนี่เหลือเกินนะครับ ผมนั่งอยู่ด้วยนะเนี่ย ไงขออนุญาตแต่กับแพทล่ะฮะ”

“ก็นะ น้องแพทเขามีความสำคัญมากกว่านายนิ ฮ่าๆๆๆๆ”

“พูดงี้ผมน้อยใจนะคร๊าบ   น้องชายทั้งคนนะเนี่ย”

“หุบปากซะทีเถอะน๊า แล้วแกเมื่อไรจะนั่งได้ฟ่ะไอ้เปอร์”

“ฉันกำลังสงสัยอยู่ฟ่ะ ทำไหมฉันต้องมานั่งข้างไอ้น้องปากสุนัขส่วนแกได้นั่งใกล้ๆๆน้องแพทของฉันฟ่ะ”

“เฮียต้องทำใจนะ เฮียมาทีหลังประธานเขา”

“เฮ้ย ใครบอกอย่างงั้น เมื่อกี้ใครก็เห็นว่าฉันเดินมาก่อนไอ้ประธานน้ำแข็งนี้ซะอีก ใช่ไหมครับสาวๆๆ”  

“ใช่ค๊าๆๆๆๆ/ประธานกับรองประธานน่ารักจัง ”  และนี่ก็เป็นเสียงของเหล่าชะนี่ที่บ้าจี้ไปกับอีตาหน้าม่อ ฉันเชื่อเหลือเกินว่าหมอนี่มันม่อได้เก่งเกิน ถือได้ว่าเรียกร้องความสนใจได้จากสาวๆทั้งโรงเรียนจริงๆๆ

“นั่งตรงไหนก็เหมือนกันล่ะน๊า”

“เออ ไม่นั่งก็ได้ฟ่ะ ทำไหมต้องขึ้นเสียงด้วยครับท่านประธาน”

“แพทรีบทานเถอะ ข้าวเย็นหมดแล้ว”   พอทำสงครามกับเด็กโข่งอย่างพี่เปอร์เสร็จประธานก็หันมาบอกฉันทันที

“แหม่ก็เพราะใครกันค่ะ”        ฉันพูดประชดนิดหน่อยทำมาเป็นพูดดีเพราะตัวเองไม่ใช่หรือไงกัน

“โทษทีน่ะ   เฮ้ยงั้นฉันไปก่อนนะ”

“อ้าวๆๆ ยังไม่กินรัยเลยนิ ไอ้นัท”

“ไม่ดีกว่า ฉันกลัวคนแถวนี้เขากินข้าวไม่ลง”    ซะงั้นอ่ะ เง้อฉันทำไรผิดเนี่ยก็แค่ประชดนิดเดียวเองน๊า ทำไหมต้องโกรธด้วยเล่า

“รุ่นพี่ค่ะ   ง่า ไงเป็นงั้นไปฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

“ตามไปซิแพท ประธานคงโกรธเธอ”   เวรกรรมแล้วทำไหมต้องฉัน ไปก็ได้ฟ่ะ  และไอ้ประโยคเมื่อกี้ทำไหมต้องทำสายตามีเล่ห์เหลี่ยมมาด้วยฟ่ะ

ฉันเดินตามประธานไปยังทางที่เขาเพิ่งออกมานะ แต่ทำไหมหมอนั่นถึงได้เดินเร็วเยี่ยงนี้เนี่ย แง๊ๆๆ แล้วฉันจะตามเขาเจอไหมอ่ะ  และหลังจากที่ฉันใช้เวลาอันยาวนานเพื่อเดินหาเขาทั้งโรงเรียนแล้ว ฉันก็เพิ่งจะฉลาดนี่เอง

“น้องค่ะ น้องเห็นประธานไหมค่ะ” และพอฉันคิดได้เช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไปถามเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นน้องฉันนะ หุหุ

“ประธานเหรอค่ะ น่าจะอยู่ที่ห้องประธานนะเพราะปกติรุ่นพี่ก็ไม่ออกไปที่ไหนแล้วล่ะค่ะ”

“งั้นเหรอค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะน้อง”

“ค่ะ =_=”

ห้องประธานงั้นเหรอ รู้สึกว่าจะอยู่ที่ตึกปี3รึป่าวน๊า ลองไปดูดีกว่า

// ห้องประธานนักเรียน//

“โอะโอ ไม่เสียแรงจริงๆที่อุตส่าห์เดินมาถึงนี่ คิคิ มีจิงๆๆด้วย”

ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ

“เอ๋ไม่มีคนอยู่รึไงน่ะ ลองเข้าไปหน่อยล่ะกันนะ ขออนุญาตนะค่ะรุ่นพี่” ฉันเดินมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะของประธานนักเรียน บนโต๊ะตัวนี้มีใครบางคนใช้เป็นที่อนอนชั่วคราวบนโต๊ะของประธานนั่นมีเอกสารมากมายวางกองอยู่ คงเหนื่อยมากซินะแต่เมื่อกี้เขาโกรธเราอยู่ไม่ใช่รึไงนะแต่ทำไหมถึงยังมีอารมณ์มานอนอยู่นี่ได้นะ

“รุ่นพี่ค่ะ รุ่นพี่ค่ะ”   ฉันร้องเรียกเบาๆเพื่อหวังจะให้เขาตื่น แต่ทำไหมไม่มีวี่แววที่เขาจะขยับตัวสักนิดนะ เวลาที่เขาหลับแบบนี้แล้วดูดีจัง ดวงตาเย็นชาคู่นั้นหายไปแล้วแต่ก็ยังคงรักษาความหล่อเอาไว้ไม่เคยจางหานเลยสินะ

ถ้ารุ่นพี่ยังไม่ตื่นฉันขออนุญาตเดินดูในห้องประธานหน่อยนะค่ะ คิคิ   ในห้องนี้สะอาดและถูกตกแต่งได้สวยมาก มีความเป็นระเบียนและก็สะดวกสบายสุดๆๆ มิน๊าล่ะใครถึงบอกว่าเขาจะมาอยู่ที่นี่เสมอต่อให้ไม่ออกไปไหนก็ไม่มีวันอดตายหรอก หุหุ

วิ้งๆๆ  

“เอ๋ นี่มัน....”   ในระหว่างที่ฉันเดินสำรวจห้องนี้อยู่นั่น จู่ๆฉันก็เผลอไปสะดุดตากับของบางอย่างเข้า สร้อยอย่างงั้นเหรอไม่สิ มันไม่ใช่แค่สร้อยหรอกนะ แต่ที่สดุดตาฉันนั้นมันเป็นจี้ของสร้อยเส้นนี่ต่างหาก  แหวนวงนี้มัน..

10 ปีที่แล้ว

“ฮือๆๆ คุณพ่อๆๆ”    เสียงของหญิงสาวอายุ 7 ขวบกำลังร้องไห้ยกใหญ่ต่อหน้าหลุมศพพ่อของตนนั่น ใกล้ๆกันนั่นยังมีหลุมศพอีกคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทพ่อของหล่อนด้วย

“พี่นัทค๊า ท..ทำไหมคุณพ่อต้องทิ้งน้องแพทไปด้วยค่ะ”     เด็กหญิงหันกลับไปถามบุคคลที่คอยยืนข้างๆเธอตลอดเวลา แม้กระทั่งวันนี้ก็วันป็นเสียชีวิตของพ่อเขาเช่นกันแต่เด็กหนุ่มผู้มีอายุมากกว่าเด็กหญิง1ปีนั่นกลับคอยเตือนตัวเองเสมอว่าจะต้องเข้มแข็งเพื่อเป็นที่พิงให้กลับคนที่เขารัก ทั้งแม่และน้องชายของเขารวมถึงหญิงสาวที่เขารักเธอตั้งแต่แรกเจอ แต่พระเจ้าช่างเล่นตลกนักทั้งๆที่ทั้ง2ได้มีโอกาสรู้จักกันแล้วแต่เขากลับต้องมาเสียบุคคคลอันเป็นที่รักไป  และวันพรุ่งนี้เขาก็ยังต้องจากเด็กหญิงผู้นี่ไปอีก มันช่างเป็นเรื่องน่าเศร้าเสียจริง

“คุณพ่อไม่ได้อยากทิ้งแพทไปหรอกนะ ท่านยังคงอยู่ในใจและความทรงจำของเราไงค่ะ แพทต้องเข้มแข็งนะ”   เด็กหนุ่มพูดเพื่อปลอบใจเด็กหญิงเพื่อหวังไม่ได้เธอเสียใจไปมากกว่านี้ เพราะเขารู้สึกไม่ดีและเจ็บปวดกับน้ำตาของเธอเหลือเกิน

“ฮือๆๆๆ”   

“แพท พรุ่งนี้พี่ต้องย้ายไปอยู่อเมริกาน่ะ พี่ไม่อยากพูดแบบนี้แต่พี่สงสารคุณแม่”  

“พี่นัทใจร้าย ฮือๆๆอยู่ก็จะทิ้งน้องแพทไปอีกคนแล้ว” 

“พี่ไม่ได้ทิ้งนะค่ะ พี่ต้องกลับมาหาแพทแน่ๆๆ อย่าร้องไห้น่ะค่ะ คนดี พี่รักแพทน่ะ”

“ฮือๆ แพทไม่เชื่อๆๆพี่นัทใจร้าย ทำไหมทุกคนต้องใจร้ายกับแพทแบบนี้ จะทิ้งแพทไปหมดเลย”

“ไม่หรอกๆๆ พี่บอกแล้วไงพี่ไม่ทิงแพทแน่ๆๆ ค่ะเอางี้ สร้อยเส้นนี้จะเป็นพยานยืนยันว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งแพทสักวันพี่ต้องกลับมาหาแพทแน่ๆ แล้วแพทก็ห้ามลืมพี่เข้าใจไหมค่ะ”

“อือๆ งั้นแพทให้แหวนวงนี้กับพี่นัทไว้นะค่ะ รักษามันให้ดีนะแล้วก็อย่าลืมแพทนะค่ะ พี่นัทต้องสัญญาด้วยว่าจะไม่ลืมแพทเด็ดขาดน่ะ”

“ครับๆๆ พี่สัญญา”      ทั้งๆที่เป็นแค่สัญญาวัยเด็กแต่ต่างฝ่ายต่างไม่เคยลืมกันและกันแต่กลับคงคิดถึงและมั่นคงกับสัญญานี่เสมอมา

 

“แหวนๆๆ นี่มันแหวนของฉันนิน่า”       ฉันอุทานขึ้นดังลั่นพร้อมกับเอามือป้องปากตัวเองไว้ ไม่อยากจะเชื่อเลย  ถ้าแหวงวงนี้อยู่กับประธานงั้นก็หมายความว่า....

หมับ

“เอะ”   จู่ๆๆก็มีสัมผัสอุ่นๆมาเตะที่มือของฉันและจับมือของฉันไว้

“ร....รุ่นพี่” 

“ไม่มีมารยาทจังนะ จู่ๆก็มาจับสร้อยของคนอื่นซะงั้น เสียมายาทจัง”

“แหวนวงนั่นมัน...”

“หืม นี่นะเหรอ คนสำคัญของพี่เขาให้มานะเขาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก น่าปกป้องสุดๆๆ พี่รักเขาต้องตั้งแต่เจอครั้งแรกที่ได้ไปเที่ยวกับครอบครัวของพี่และครอบครัวของเขาเองก็ได้ไปพร้อมกันนั่นเป็นครั้งแรกที่พี่ได้เจอเขาแต่พระเจ้าก็ไม่เป็นใจเพราะมีเหตุการณ์ร้ายแรงเกินขึ้นทำให้พี่ต้องจากเขาไปนานมากๆเลย ตอนนรฃี้พี่ก็ยังไม่แน่ใจเลยเหมือนกันว่าเขาจะจำพี่ได้ไหมนะ”

“ระ...รุ่นพี่ คือ เด็กคนนั้นจริงๆงั้นเหรอ” ตอนนี้น้ำตาฉัยอยากจะไหลแล้วน่ะ มันเป็นความรู้สึกที่เหลือล้นจริงๆที่จะได้เจอเขา งั้นแสดงว่าที่ฉันคุ้นหน้าพี่นัทคงเพราะหน้าเขาคล้ายๆกับน๊อตแล้วก็คุณพ่อของพี่นัทน่ะเอง

“แล้วแพทยังจำเข้าใจว่ายังไงล่ะ แหวนวงนี้มันยังเป็นหลักฐานไม่เพียงพออีกงั้นเหรอ หืม”

“แล้วทำไหมรุ่นพี่ไม่บอกแพทตั้งแต่แรก” แต่ถึงยังไงก็ยังรู้สึกเคืองๆอยู่นะทำไหมเขาไม่บอกฉันตั้งแรกนะ เขาจะรู้บางไหมว่าฉันทรมานแค่ไหนที่ต้องเฝ้ารอเขาน่ะ

“เรียก พี่นัทเหมือนเมื่อก่อนก็ได้นะ และที่พี่ไม่บอกพี่อยากรู้นิน๊าว่าแพทคิดยังไงกับพี่อีกทั้งอยากรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาแพทลืมพี่ไปรึยัง”

“แพทจะลืมผู้ชายที่แพทรักได้ยังไงกันค่ะ พี่นัทอ่ะใจร้ายไม่ส่งข่าวมาหาแพทบ้างเลย ใจร้ายๆๆที่สุด ฮือๆๆๆ”ตอนนี้ฉันเริ่มสะกดน้ำตาตัวเองไว้ไม่ได้แล้ว

“พี่ขอโทษนะ แต่พอไปถึงอเมริกาพี่ก็ยุ่งมากเลย แล้วก็ไม่กล้าโทรไปรบกวนแพทด้วยนะ”

“แต่ก็น่าจะส่งข่าวมาหากันบ้างอ่ะ หายไปตั้งนานแล้วจู่ๆก็โผล่มาแล้วไม่บอกไม่กล่าวด้วย”

“หึๆ ถือว่าเป้นเรื่องบังเอิญน่า ตอนแรกพี่คิดว่าจะไปหาแพทที่โรงเรียนให้ได้สักวัน แต่จู่ๆคุณแม่ของแพทก็โทรมาปรึกษาเรื่องแพทที่ชอบมีเรื่องบ่อยๆๆ พี่เลยเสนอให้คุณป้าย้ายแพทมาเรียนที่นี่เพื่อพี่จะได้ดูแลแพทได้ไง”

“ชิส์    แพทยอมรับนะว่าดีใจมากเลยที่ได้มาเจอพี่นัทอีก แต่มันก็ตกใจมากเลยล่ะค่ะ” 

“แพท”

“ค่ะ”    แล้วจู่ๆพี่นัทก็ลุกขึ้นมาแล้วเดินมาข้างหน้าของฉันแล้วเขาก็นั่งคุกเข่าลงกับพื้น

“พี่นัททำอะไรน่ะ”

“แพท พี่รักแพทน่ะ เป็นแฟนพี่เถอะน๊า”       นี่เขากำลังขอฉันเป็นแฟนงั้นเหรอ

“พะ.....พี่นัท    OoO”

“หรือแพทไม่รักพี่งั้นเหรอ”

“ไม่ใช่ๆนะค่ะ แพทรักพี่นัทค่ะ”

“งั้นคบกันน๊า”

“อื้ม  ตะ......” อุ๊บ ฉันยังพูดไม่ทันจบ ปากของฉันก็ไม่ว่างซะแล้วก็แหม่เล่นมาปิดปากฉันด้วยวิธีแบบนี้มันก็เขินซิค่ะพี่นัท คิคิ

 

“อะไรนะคบกันงั้นเหรอ แกช่างทำร้ายจิตใจฉันมากเลย”   ทันทีที่พี่เปอร์ได้ฟังคำพูดของพี่นัทก็พูดตัดเพ้อกับพี่นัทแถมยังพาลมาที่ฉันด้วยเนี่ยซิ

“น้องแพทก็เหมือกันแอบไปรักกันทั้งแต่เมื่อไรเนี่ย ฮือๆๆ”

“โถ่เฮีย ทำใจหน่อยเขาสองคนรักกันมาตั้งนานแล้วนะ”        น๊อตพูดขึ้นพลางตบไหล่ของพี่เปอร์ไปด้วย คิคิ

“น๊อตฉันยังไม่เครียร์กับนายเลยนะ ไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่าพี่นัทคือพี่ชายนายนะ”

“ก็แพทซื่อบื่อนิน๊า”    ไม่ใช่เสียงของอีตาน๊อตนิน๊า

“พี่นัท แพทงอนแล้วด้วย”

“งอนเหรอค่ะ งั้นพี่จะช่วยจูบให้หายงอนเลยดีไหมน๊า”

“กริ๊ดๆๆ ไม่เอาน๊าๆๆๆ” >_<

ความรักของฉันถึงจะเริ่มต้นขึ้นในวัยเด็กแต่ต่างฝ่ายก็ไม่เคยลืมกันและความรู้สึกที่มีให้กันเลย ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร ฉันก็ไม่อาจจะรู้ได้หรอกนะ ฉันรู้เพียงแค่วันนี้และทุกๆวันที่ผ่านมามันจะเป็นความทรงจำที่ดีที่ฉันจะมีตลอดไป  

--- จบบริบูรณ์---