เพื่อนคุย

เนื้อเรื่อง

..

.

ค่อยๆเผยอ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ

บอกกับตัวเองว่า วันใหม่ๆ กำลังมาถึง

เช้าวันนี้ก็คงเป็นเหมือนเช่นทุกวัน

โดดเดียว เดียวดาย

ถูกทิ้ง ให้จมอยู่กับคราบน้ำตา และความทรงจำในอดีต

ที่เป็นเหมือนกับ เครื่องเล่นเทป ที่เปิดซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ไม่รู้จบ

เหนื่อยกับการรอคอย

ท้อแท้กับการตามหา บางสิ่ง

ที่จะมาทาบ ปิดสนิท ทับ ลงบนรอยเดิม

รอยแผลเก่า ที่ค่อยๆ ปริ แตกออก

เจ็บเหลือเกิน

ทรมาน เสียจนแทบอยากจะเอามีดมากรีดเฉือนหัวใจทิ้งไปซะ

การรอคอยการกลับมา ที่เหลือความหวังเพียงเปลวเทียนแสงสุดท้าย

ไม่ไหวแล้ว ทำไมตอนนั้นเธอต้องมาจากลา

ต้องมาทิ้งฉันไป ให้จมอยู่ในซากแห่งความระทม

ทิ้งฉันไว้กับคำๆ เดียวที่เธอบอกฉัน

ฉันเกลียดคำๆ นี้จริงๆ

... ลาก่อน ...



ฉันค่อยๆ ไล้ปลายนิ้ว ลงบนแป้นคีย์บอร์ด

คอมพิวเตอร์อย่างละมุน

เอ๊ะ!

ชื่อ เมลนั้น

มันกลับมาอีกแล้ว

มันมาทำร้ายหัวใจของฉันอีกแล้ว

ใช่จริงๆ หรือเนี่ย!?

เมลที่เคยเป็นจุดเริ่มต้นของสิ่งดีๆ ระหว่างเรา



ความทรงจำเก่าๆ เริ่มหวนคืนมา

ฉันยังคงจำได้ดี อีเมลนี้

ใช่

เมลที่ฉันเคยเสียน้ำตา

เมลที่ฉันเคยโง่ หลง งมงาย

ฉันไม่รู้ว่า คนๆ นั้นเค้ามีตัวตนจริงๆ รึเปล่า

คนที่อยู่อีกฟากฝั่งหนึ่งของหน้าต่างบานเล็กๆ

เค้าจะมีตัวตนจริงๆ หรือเป็นเพียงแค่

ตัวละครที่ถูกสร้างขึ้น

สร้างขึ้นเพื่อทำร้ายความรู้สึกของฉัน

ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บช้ำสักมากมายเพียงไร

แต่ยังไงซะ

เค้าก็เคยทำให้ฉันมีความสุข แค่นั้นก็พอ

แม้จะเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ ก็ตาม



ตั้งแต่วันนั้นที่เธอ จากฉันไป

ทำไมหล่ะ ทำไมฉันไม่เคยลืมเธอ

ทำไมฉันต้องรอ รอการกลับมาของเธออย่างไม่มีวี่แวว

ฉันไม่รู้ เหตุผลของการกระทำที่ไร้ค่า

เฝ้ารอดูหน้าต่าง ที่เชื่อมโยงโลกทั้งโลกไว้ด้วยกัน

รอ ... จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี

และแล้ว เธอก็กลับมา

กลับเข้ามาในชีวิตฉันอีกครั้ง

เธอเข้ามาคุย เข้ามาหยอกล้อ

เข้ามาถามไถ่

เข้ามาพูดคุยคลายเหงา

เข้ามาอยู่ในใจของฉันอีกครั้ง



กับเธอ ... ฉันนั้นคงเป็นได้แค่เพื่อนคุยจริงๆ



ที่ผ่านมา

ฉันไม่เคยอยากคุยกับใครเท่าเธอ

ที่ฉันเฝ้ารอ

รอ

รอ

รอแค่เพียงเธอ กลับเข้ามาอีกครั้ง

กลับเข้ามาเติมความชุ่มชื่นให้กับหัวใจที่อ่อนล้าเต็มที

แค่เพียงเปิดเปลือกตา แล้วจ้องมองภาพต่างๆ ให้ลึกลงไป

ผ่านกรอบสี่เหลี่ยมสีขาวๆ เพื่อที่จะไล่หารายชื่อเธอ

มันกลับไปสู่จุดเดิมอีกครั้ง ดังเช่นครานั้น

ใช่

จบแล้ว

เธอ ... หายไปอีก

หายไปจากชีวิตฉันตลอดกาล

ทำไม ทำไม ฉันไม่มีความหมายกับเธอเลยใช่มั้ย

ฉันมันก็แค่เพื่อนคุย คลายเหงากับเธอเท่านั้นเองหรอ

หรือฉันเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามา

ในช่วงเวลาที่เธอกำลังต้องการใครพอดี



ฉัน ... คงเป็นเพียงแค่ขอนไม้ผุๆ

ที่ลอยมาในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่

เธอ ... คงเป็นใครสักคน ที่กำลังลอยคอ เคว้งคว้าง

อยู่ในมหาสมุทรนั้น

และบังเอิญ ขอนไม้ผุๆ อย่างฉันผ่านไปพอดี เธอเลยคว้าเอาไว้

แล้วพอถึงฝั่งเธอก็ปล่อยขอนไม้นั้น พูดคำที่ออกมาจากใจของเธอว่า

... ลาก่อน ...



ฉันอยากจะไขว่คว้า ฉุดรั้งให้เธอกลับมา

แต่ฉันคงทำไม่ได้ เพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

ฉันคิดอย่างนั้นอยู่ฝ่ายเดียว 



ท้องฟ้าจ๋า

ฉันอยากกู่ร้องบอกกับเธอให้ก้องท้องฟ้า

ว่า...

ขอบคุณที่ได้อยู่เคียงข้างฉันในวันที่ฉันไม่มีใคร

ขอบคุณที่เคยดูแลเอาใจใส่

ขอบคุณที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของฉันอีกครั้ง

ขอบคุณที่มาทำให้ชีวิตของฉัน สดใสขึ้น

ขอบคุณที่เข้ามาหลอกกัน ทำให้ฉันมีความสุข

ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่ระยะเวลาสั้นก็ตาม

ขอบคุณสำหรับทุกๆ อย่าง ที่ผ่านมา



ไม่มีความหมาย ไร้ค่า

ที่ทำไปทั้งหมดเพื่ออะไร

จบสิ้นกันเสียที



ต่อไปนี้ฉันจะต้องเข็มแข็ง

ไม่ท้อแท้ และอ่อนไหว แบบวันเก่าๆ



ถ้าหากว่าเธอกลับมาอีกครั้ง

ฉันคงบอกกับเธอได้ว่า

ฉันนั้นคงไม่เป็นเหมือนเดิม

ไม่ใจอ่อน ไม่ขี้เหงา ไม่เชื่อมั่นอะไรง่ายๆ อีกแล้ว

เพราะฉันคนเก่า ตายไปแล้ว

ความรู้สึกเก่าๆ ที่มันเคยมี มันหายไปหมดแล้ว

เหลือแค่เพียง ความทรงจำไร้ค่า

ของคนๆ หนึ่ง คนที่เธอ คิดเสมอว่า ... เพื่อนคุย

.

..