หน้าต่าง โมบาย สายลม

เนื้อเรื่อง

..

.

สามลมที่พัดเย็นสบายในยามเช้า

พัดเอาม่านผ้าฝ้ายสีชมพูอ่อน ให้ปลิวไปลู่กับกระแสลมเบาๆ

ที่ตรงมุมนั้นมีแจกันใส่ดอก เยียบีร่าสีชมพูปักอยู่

หมอกจางๆ ที่ยังคงปกคลุมอยู่โดยรอบ

ละอองน้ำค้างที่ยังคงเกาะอยู่บนยอดหญ้าที่เขียวชอุ่ม

นก ต่างพากันออกหากินในยามเช้า

เวลาผ่าน ดวงอาทิตย์ก็เริ่มลอยเลื่อยไป

ฉันปล่อยร่างกายตัวเอง เอนลงไปกับเก้าอี้ไม้สีเบจ

ราวกับโลกใบนี้เป็นของฉันแต่เพียงผู้เดียว

ความคิดต่างๆ เริ่มพรั่งพรูเข้ามา เรื่อยๆ



นานแล้วสินะ ที่ฉันไม่เคยปล่อยใจให้สดใส ปลอดโปร่งขนาดนี้

ฉันนั่งมองโมบาย รูปปลาสีฟ้า มีเปลือยหอยหลากสีห้อมล้อมอยู่โดยรอบ

โมบายที่สวยงาม ปลาน้อยที่อยู่ตรงกลาง ยิ่งมองนานเท่าไหร่

ยิ่งขับรัศมีความงามของโมบายอันนี้ให้เด่น เจิดจรัส มากยิ่งขึ้น

จะมองนานเท่าไหร่ ฉันก็ไม่เบื่อ

แล้วฉันก็ทิ้งใจจดจ้องไว้ที่โมบาย สีฟ้าอันนั้น นานแสนนาน



เจ้าเปลือกหอยน้อยทั้งหลายเอ๋ย

หลายครั้งที่สายลมแผ่วเบาโบกพัดพาเจ้าไปใกล้ชิด

กับปลาน้อยแสนสวยตัวนั้น

ไม่ว่าสายลมจะพัดแรงเพียงไร

แต่ยังไงเจ้าไม่เคยได้สัมผัส

ไม่เคยได้แม้แต่จะดอมดม ปลาน้อยแสนสวยตัวนั้น

สิ่งที่ดูเลอโฉม สิ่งที่ดูยิ่งใหญ่ สำหรับเจ้าหอยรอบข้าง



เจ้าเปลือยหอยจ๋า

ฉันยิ่งมองเจ้านานเท่าไหร่

เจ้ายิ่งน่าสงสาร มากขึ้นทุกที

ไม่ว่าสายลมจะกรรโชกซักเท่าไหร่

เจ้าก็ทำได้แค่ เข้าไปใกล้ ใกล้แค่เพียงเฉียดๆ เจ้าปลาน้อยก็เท่านั้นเอง



ฉันเงยหน้ามองดู พลางเอาใจช่วยเจ้าเปลือยหอยพวกนั้น

ทบทวน คิดสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น

หากฉันเป็นเจ้าเปลือยหอยพวกนั้น ฉันคงจะเศร้าไม่น้อย

คอยเฝ้ามองดูคนที่เรารักอยู่ห่างๆ

ได้แต่คอยระวัง รอบข้าง

และทำใจยอมรับกับเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น

เดินวนรอบ สิ่งที่ฝันใฝ่

สิ่งนั้นอยู่แค่ตรงหน้า

แต่ไม่สามารถเอื้อมมือไปคว้าได้

ไกล ใช่ มันไกลเกินกว่าเอื้อมมือนี้จะคว้าได้

อีกนิดเดียว อีกแค่นี้สินะ



จากวันเป็นเดือน

จากเดือนเป็นปี

จากปีเป็นหลายสิบปี



โมบายสีฟ้า มันยังคงอยู่ที่เดิม

เก้าอี้ไม้ สีเบจที่ดูเหมือนว่า

มันจะมีอายุการใช้งานมานานกว่าทศวรรษ

ม่านผืนเก่า แจกันอันเดิม ดอกเยียบีร่าแห้งๆ

ในบ้านพักริมทะเลแห่งนี้

แทบจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย

ฉันทิ้งตัวลงอย่างแผ่วเบาลงบนเก้าอี้ไม้ตัวนั้น

ใช่สิ เจ้าเปลือยหอยพวกนี้ยังคงเป็นเหมือนเดิม

แม้ว่าบางชิ้นจะหลุด ชำรุดไปบ้าง

แต่เจ้าเปลือกหอกพวกนั้นก็ไม่ได้ขยับตัวเอง

ให้เข้าไปอยู่ใกล้เจ้าปลาน้อยกว่าเดิมเลย

แต่ เจ้าเปลือกหอยบางชิ้นนั้นกลับ

ยอมรับ และทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เลิกหวัง ปล่อยตัวเองสู่ผืนโลกใบนี้อย่างสงบ

แม้จะอยู่แค่เพียงสายตามองเห็น แต่กลับไกลเกินกว่าเอื้อมมือคว้า

วนเวียนรอบกายเธอจากสิบ ไปเป็นร้อย เป็นพันๆ รอบ

ไม่ว่าจะวนเวียน มากรอบซักเพียงใด

ถ้าสองสิ่งนั้น เป็นสิ่งที่ไม่ใช่ต่อกัน

ต่อให้ทำอย่างไรก็ไม่มีทาง ได้เข้าใกล้กันมากไปกว่านี้

ใกล้แค่เพียงมองตา แต่ห่างเกินกายสัมผัส  

.

..