กล่องสีน้ำตาล ความทรงจำที่ไม่มีวันลบเลือน

เนื้อเรื่อง

.

..

สายลมหนาวที่พัดพาเอาความเหงา

ความคิดถึง ความห่วงใย มาสู่หัวใจฉัน

ความหนาวเย็นในสายลมนั้น

ค่อยๆ ไหลแผ่ซ่าน ผ่านเข้าสู่ร่างกายของฉันอย่างช้าๆ

ความทรงจำต่างๆ เริ่มหวนคืน

สลับเข้ามาเป็นฉากๆ อย่างต่อเนื่อง

ภายใต้สิ่งที่เป็นศูนย์เก็บข้อมูลของความทรงจำ

ภาพในวันเก่าๆที่เราสองเคยอยู่ด้วยกัน

ใช้เวลา ในช่วงชีวิตหนึ่งพร้อมๆ กัน

และใช้คำว่ารักร่วมกัน



นานแล้วสินะ ที่ฉันไม่ได้กลับมาที่แห่งนี้

ฉันเปิดประตูห้องออกช้าๆ

กลิ่นอับของอากาศ

ไหลเข้าทุกอณูของเซลล์ประสาทรับกลิ่น

ในกล่องใบโต สีขาวนี้

ที่บรรจุเรื่องราว และเรา 2 คนเอาไว้

ถึงแม้เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งก็ตาม

ฉันคิด พลางเหม่อมองดูไปรอบๆ ห้องนี้

บรรยากาศไม่เปลี่ยนแปลงไปซักเท่าไหร่

ห้องที่เคยเป็นดั่ง รังรัก

ห้องที่เคยเป็นที่ฟูมฟัก ความเข้าใจ

ห้องที่เราเคยใช้ชีวิตร่วมกัน

กลิ่นอายต่างๆ ของเรา ยังคงอยู่

ไม่สูญหายไปไหน เพียงแต่จะจางหายไปบ้างตามกาลเวลา

สายตาของฉันยังคงไล่ไปตามผนังสีขาวๆ ของกล่องใบโตนี้



... กล่อง ...

กล่องกระดาษสีน้ำตาล ที่ถูกผนึกไว้อย่างดี

ราวกับว่ามีของที่สำคัญอยู่ภายในนั้น

ฉันเอื้อมมือ ไปหยิบเจ้ากล่องสีน้ำตาลใบนี้ลงมา

ฉันระมัด ระวังกล่องใบนี้เสียเหลือเกิน

ฉันค่อยๆ ไล้นิ้วที่เรียวยาวไปตามสันกล่อง

ปลายนิ้วของฉัน รู้สึกได้ถึงมนตร์สะกด

ความร้อนที่ไหลผ่านซ่าน

เหงื่อที่ผุดขึ้นมาเต็มใบหน้า

มนตร์ตรานี้ ทำให้ฉันกังวลเสียจริงๆ



ฉันบรรจง ลอกเทปกาวสีขาว ขุ่นๆ นั้นออก ทีละนิดๆ

ปลายเล็บที่จิกลงไปบนขอบกล่อง

นิ้วที่ค่อยๆ เปิดแง้ม ฝากล่องกระดาษใบนั้น

ฉันเปิดมันออกมา



... วูบ ...

ฉันรู้สึกได้ราวกับว่ามีสายลมพัดผ่านมา

พัดพาเอามาบางสิ่งบางอย่างกลับคืนมา

กลับคืนมาไว้ที่นี่ ที่เดิมของมัน

เปลือกตาของฉันค่อยๆ ปิดลง

ราวกับต้องมนตร์สะกด



รถจักรยานยนต์ที่วิ่งมาด้วยความเร็วสูง

และ ยังคงสูงไปเรื่อยๆ ไม่มีวี่แววว่าจะชะลอลง

มันอาจเป็นเพราะฤทธิ์ของไวน์ที่เราดื่มกันก็เป็นได้

ความเร็วยังคงรักษาระดับไว้อย่างคงตัว

ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปคว้าเอามืออุ่นๆ ของเข้ามากุมไว้

เขาไม่สะบัดมือฉันออกอย่างทุกครา

ยิ่งไปกว่านั้นเขายังคงกุมมือของฉันแน่นขึ้นอีกด้วย

ความรู้สึกอบอุ่น

ใช่ ... มันอบอุ่นมากจริงๆ

ฉันกอดเขามาเรื่อยๆ

สักพักหนึ่ง เค้าก็เอ่ยปากแล้วถามฉันว่า

\" คุณยังรักผมรึเปล่า \"

ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือของเขา

ฉันจึงตอบเขาไปว่า

\" รักค่ะรักเสมอ แล้วจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง \"

ใช่ ... แค่คำสั้นๆ แค่นี้ แค่คำๆ นี้กระมังที่เขาอยากได้

ยังไงซะ ฉันก็ไม่รู้ความหมายที่แท้จริงของคำๆ นั้นหรอก

ฉันกลัวว่าเค้าจะขับขี่ จักรยานยนต์คันโปรดของเขาไม่สะดวก

ฉันจึงคลายมือที่กุมมือของเขาอยู่ออก แล้วเปลี่ยนเป็นโอบกอดเขาแทน

หวังว่า ความอบอุ่น ความห่วงใย และความรักที่ฉันมีให้เค้า

คงแทรกซึมผ่านฝ่ามือของฉันไปถึงเค้า ไม่มากก็น้อย

\" ถอดหมวกกันน๊อกให้หน่อยสิ ผมร้อน \"

\" ได้ค่ะ \"

\" แล้วคุณก็ใส่มันไว้เลยนะ คุณฟังผมดีๆ นะ \"

\" ... \"

\" ผมรักคุณที่สุดเลย \"

จากความรู้สึกของฉันเขาเปลี่ยนไป

เขาพูดจาแปลกไป ไม่เหมือนเขาคนเดิมเลยซักนิด

ถึงแม้ว่าคำๆ นั้นจะทำให้ฉันยิ้มได้ก็ตาม

ความเร็วของรถยังคงเพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ

... อั๊ก ...

\" เอารถพยาบาล 2 คัน \"

\" ตายรึยังว่ะ \"

\" บอกแล้วไง ว่าเมาอย่าขับ \"

\" เด็กสมัยนี้  \"

เสียงต่างๆ ที่แว่บเข้ามาในโสตประสาทของฉัน

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย...



วันคืนเก่าๆ ที่โหดร้าย ค่อยๆ ผ่านเข้ามาในจิตใจของฉันอีกแล้ว

วันนั้น 14 กุมภาพันธ์ วันวาเลนไทน์

เกลียด ... ฉันเกลียดตัวเอง เกลียดตัวเองที่สุด

ฉันพลางฉุดคิด ปลุกสมอง

แล้วบอกกับตัวเองว่า มันเป็นแค่มโนภาพ

ของความทรงจำในอดีตเท่านั้น

ไม่มีใครถูก

ไม่มีใครผิด



ฉันค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ

น้ำตาของฉันไหลพรั่งพรู

เลอะเทอะข้างแก้มทั้ง 2 ข้างของฉัน

มันเหนื่อยเหลือเกิน ล้าเหมือนกับว่า

ฉันกลับไปเดินเรื่องอยู่ในวันนั้นอีกครั้ง

วันที่ฉันเจ็บปวดที่สุดในชีวิต

สูญเสียทั้งความรู้สึก

สูญเสียทั้งคนรัก

เจ็บปวด ทรมานจริงๆ



ฉันยกฝากล่องสีน้ำตาลใบนั้นขึ้น

ใจฉันเต้นระรัวราวกับกลองสะบัดชัย

ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าจะมีสิ่งใด

หลบซ่อนอยู่ภายใต้กล่องปริศนาใบนั้น



... กล่องสีแดง ...

ภายใต้เงาของกล่องกระดาษสีน้ำตาลใบนั้น

มันยังคงมีกล่องปริศนาอีกใบรอให้ฉันไขข้อเฉลย



กลิ่นอายบรรยากาศเก่าๆ เริ่มกลับคืนมาอีกครั้ง

หัวใจเหมือนถูกไอแห่งรักห้อมล้อม

ฉันรู้สึก คิดถึงเธอจริงๆ คิดถึงจับใจ



ใจของฉันยังคงเฝ้าคิดว่า

ภายในกล่องปริศนาสีแดง

ยังจะมีสิ่งใดซ่อนอยู่อีก

ฉันพยายามเปิดกล่องใบนี้

มองหา และไขว่คว้าวิธีเปิด

เจ้ากล่องใบนี้

หางตาฉันเหลือบไปเห็นแม่กุญแจ สีแดงรูปหัวใจ

ภาพเก่าๆ ยังคงผ่านเข้ามาเรื่อยๆ



... จี้โลหะ รูปดอกกุญแจ ...

ใช่แล้ว ... ดอกกุญแจที่เรา

ฉัน ... เธอ เคยมีกันคนละ 1 ดอก

ฉันลืมไปได้อย่างไร

ถึงจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันต้องการคืออะไร

แต่ฉันก็ไม่รู้ที่เก็บดอกกุญแจนั้นอยู่ดี

ความหวังที่มี มันเริ่มจางลง เรื่อยๆ



... กริ๊ก ...

ราวกับฟ้าเล่นตลกกับฉัน

สร้อยรูปกุญแจสีเงิน ด้านหลังสลักชื่อเราสอง

ฉันเคยได้สัมผัสมันครั้งแรก

เมื่อตอนวันวาเลนไทน์ ปีที่ 2 ที่เราคบกัน

เธอทำจี้รูปกุญแจนี้มา 2 ชุด

ฉัน และ เธอ คนละ 1 ดอก

ฉันยังเคยถามเธอว่า

ทำไมเธอถึงให้กุญแจรูปหัวใจกับจี้รูปดอกกุญแจแก่ฉันหล่ะ

เธอยิ้ม พลางตอบคำถามนั้นออกมา



... ที่เราให้กุญแจรูปใจสีแดง

มันคงเป็นเหมือนการมอบหัวใจของฉัน

ให้เธอ ให้เธอคนเดียว ...

... ส่วนลูกกุญแจ ฉันทำมันขึ้นมา 2 ดอก

เธอ และฉัน เราสองคนเท่านั้น

ที่ฉันจะยอมให้ค้น ภายในหัวใจ ...



ฉันมองจี้รูปดอกกุญแจสีเงินนั้น

ราวกับเด็กน้อยที่ได้ของเล่นถูกใจ

ฉันค่อยๆ จับที่จี้รูปดอกกุญแจ

ค่อยๆ เสียบมันเข้าไปอย่างช้าๆ ที่แม่กุญแจ



... ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ามีของเหลวอุ่น สีแดง

ไหลเอ่อล้นออกมา กลิ่นคาวที่โชนมาแตะจมูก

ทำให้รู้สึกคลื่นใส้ ชวนอาเจียรขึ้นมาง่ายๆ ...


ไม่ ... ไม่มีทาง สิ่งต่างๆ เหล่านั้น มันเป็นไปไม่ได้

ทั้งหมด มันคงเป็นแค่เพียงภาพหลอน

สงสัยว่าร่างกายของฉันคงอ่อนล้ากันมามากพอ



... แกร๊ก ...

แม่กุญแจสีแดงหลุดออก

ฉันเอื้อมมือไปเลื่อนแม่กุญแจออก

และเปิดฝากล่องขึ้น อย่างช้าๆ และแผ่วเบา

อย่างกับฉันกลัวว่าสิ่งต่างๆ ภายในกล่องใบนี้จะสูญสลายไป

หากได้รับการสะเทือน ที่รุนแรง

ฝากล่องถูกผลักดันไปจนสุดบานพับเล็กๆ



... ว่างเปล่า ...

อะไรกัน

ฉันพยายามค้นหาภายในกล่องอย่างร้อนใจ

เป็นไปได้อย่างไร ภายในนั้น ทุกสิ่งทุกอย่าง

มันไม่เคยมีตัวตนอยู่ในนี้จริงๆหรอ

กล่องเปล่าหรอ

ที่ฉันทำมาทั้งหมดนี่ เพื่ออะไรกัน

เพื่อตอกย้ำความรู้สึกตัวเองใช่มั้ย

ว่าสิ่งต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นไป

อาจเป็นเพราะฉันละเมอ เพ้อคิดไปคนเดียว

ฉันเขย่า เท กล่องนั้นอย่างรุนแรงตามอารมณ์ในวินาทีนั้น

ว่างเปล่า ไม่มีอะไรจริงๆ

ตอนนี้ ฉันรับรู้ถึงความอุ่นของสายน้ำที่ค่อยๆ

เอ่อ ปริ่ม และล้นออกมาริมขอบตา

ผิดหวัง เศร้า เสียใจ

หลายๆ ความรู้สึกได้ไหลผ่านช่วงเวลานี้ของชีวิตฉัน

แปรสภาพออกมาเป็นน้ำใสๆ ที่ไหลอยู่ข้างแก้มของฉัน ในตอนนี้



... ตุ๊บ ...

ราวกับว่าเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างหลุด หล่นออกมา

ฉันค่อยๆ หยิบเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมาดู

อ่อ ... ที่ห้อยโทรศัพท์รูปตุ๊กตาญี่ปุ่น

ที่ฉันเคยให้เธอในวันนั้น

วันวาเลนไทน์ ปีเดียวกับที่เธอ ให้กุญแจกับฉัน

ฉันปล่อยความรู้สึกต่างๆ ไปตามอารมณ์ พลางลูบไล้

ไปจนทั่วตุ๊กตาแห่งความทรงจำนี้

... กึก ...

ปลายนิ้วสะดุด เหมือนกับว่ามีเนิน สูงอยู่บนถนนลูกรัง

ฉันเปิดตาขึ้น แล้วมองดูรอยนูนนั้นอย่างน่าสนใจ

\'มันจะต้องมีอะไรซ่อนไว้ในนั้นแน่นอน\' ฉันคิดอย่างนั้น



ฉันเดินไปหยิบกรรไกรอันเล็ก พร้อมทั้งที่เลาะผ้า

ฉันเอากรรไกรมาด้านเส้นบางๆ ที่เย็บปิดอยู่ด้านหลัง

เจ้าตุ๊กตาน้อย



... กริ๊ก ...

โลหะกลม สีเงิน ตรงกลางกลวง

โลหะนี้มันกลิ้งผ่านหน้าฉันไป แล้วหยุดลงอย่างช้าๆ

ฉันเอื้อมมือไปหยิบมันขึ้นมา



... Love You Forever ...

... รักเธอ ชั่วนิรันดร์ ...

ใช่ ... ฉันกำลังรู้สึก ถึงความรัก ความอบอุ่น

ความห่วงใยที่เธอมีให้

ผ่านมานาน ฉันไม่เคยได้รับรู้เลยว่า

สิ่งที่เธออยากมอบให้ฉัน

ทำเพื่อฉัน

สิ่งที่มีคุณค่า

ฉันไม่เคยรู้ว่าเธอจะให้ สิ่งนั้น กลับคืนมาทำไม

ฉันไม่รู้ถึงความจริงในใจที่เธอมีให้ฉัน

ฉันไม่น่าให้สิ่งต่างๆ มันผ่านล่วงเลยมานาน ถึงเพียงนี้

ให้อภัยฉันนะ ฉันขอโทษ

ตอนนั้นฉันไม่รู้ ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้ว

แค่ตุ๊กตาที่ห้องโทรศัพท์อันเดียว

มันจะสำคัญกับเธอมากมายขนาดไหน

แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วหล่ะ

ว่ามันสำคัญกับเธอมาเพียงไหน

และฉันก็ยังได้รู้ถึงสิ่งที่เธอต้องการที่จะบอกกับฉัน

สิ่งที่เธอเก็บ มันมาตลอด

... Love You Forever :: รักเธอ ชั่วนิรันดร์ ...



ถึงแม้ว่าในกล่องสีแดง

จะมีเพียงแค่ตุ๊กตาห้อยโทรศัพท์

ที่ถูกวางกองอยู่ท่ามกลาง ความว่างเปล่า

เวลาที่สูญเสียไปทั้งวัน

ความอ่อนล้าที่แลกมากับที่สิ่งที่ฉันค้นหา

เหนื่อยจริงๆ

แต่อย่างไรก็ตามฉันก็รู้สึกคุ้มค่า

เพราะสิ่งต่างๆ ที่ฉันได้พบเจอในวันนี้ มันทำให้ฉันได้รับรู้

ถึงความทรงจำใหม่ๆ เกี่ยวกับเธอ

แม้ว่าความทรงจำเก่าๆ

มันจะจืดจางไปบ้างตาม ฤดูกาลของความรัก



... Love You Forever Too ...

แผ่นเหล็กสี่เหลี่ยม ที่ถูกสลักคำๆ นี้ลงไป

ถูกวางไว้คู่กับดอกกุหลาบสีแดง

ข้างๆ หลุมศพเธอ

... รักเธอ ชั่วนิรัดร์ เรารักกัน ตลอดไป ...

..

.