เกลียดนายกลายเป็นรัก

เนื้อเรื่อง

บทนำ

เสียงประกาศหน้าเสาธงดังลอยตามลมมา แฮ่กกก  ฉันหอบอยู่ข้างรั้วโรงเรียนพลางก้มมองนาฬิกาข้อมือสีเหลืองข้าวโพดว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว เฮ้อ แปดโมงอีกแล้วเพราะฉะนั้นตอนนี้ประตูโรงเรียนก็คงเปิดอีกแล้วตามเคย ทางเดียวที่ฉันจะเข้าโรงเรียนได้เห็นจะเป็นทางกำแพงอิฐอีกตามเคย

กำแพงอิฐเป็นอิฐบล็อคสีน้ำตาลที่ก่อขึ้นลวกๆสูงประเมตร3เมตร ทางนี้เป็นทางที่นักเรียนของโรงเรียนใช้เข้าออกกันเมื่อมีเหตุอันจำเป็น(รึเปล่า) ฉันค้นพบทางนี้ตั้งแต่ที่ชั้นเข้ามาเรียนที่นี่เลยก็แน่ล่ะฉันมันตื่นสายทุกวันนี่นาจนตอนนี้ก็ปีที่6แล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นน่ะกำแพงนี้มันยังไม่มีบันไดเลยจนถึงตอนนี้ฉันเองแหละที่เป็นคนไอเดียปิ๊งเอาบันไดเชือกมาติดอ่ะ อิอิ เวลาปีนมันจะได้ง่ายๆ ยังไงก็แล้วแต่ฉันมาสายตลอดเลยแต่ก็ยังไม่มีใครจับได้ซักทีเพราะทางนี้เป็นทางที่ไม่มีใครใส่ใจไงยังไงวันนี้มันก็เป็นอย่างงั้นแน่นอน

ฉันเริ่มปีนขึ้นไปเรื่อยๆ เอ๋ ถึงเร็วแหะแต่เปลี่ยนทำไมวันนี้บันไดมันสั้นจังอ่ะแต่ช่างแต่สงสัยไอ้พวกรุ่นน้องมันกลัวช้าล่ะมั้งเลยตัดบันไดให้มันสั้น  มันต้องอย่างนี้ช่วยกันรุ่นพี่รุ่นน้อง

“ จับได้แล้ว” เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นข้างหน้าฉันเมื่อฉันไต่บันไดที่สั้นลงเรื่อยๆลงมา

“ เฮ้ย “ ฉันร้องเมื่อพบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน ที่แท้ที่ฉันนึกว่าบันไดมันสั้นลงที่แท้ไอ้รุ่นน้องคนนี้มันดึงนี้เอง

“ แกเป็นใครอ่ะทำอย่างนี้ทำไมเนี่ยฉันรีบนะฉันจะไปเข้าห้อง”  ฉันตั้งท่าจะวิ่งหนีแต่ก็โดนล็อคแขนไว้ซะก่อน

“ปล่อยนะ...ปล่อย”

“ผมจะปล่อยไปได้ไง ยังไงเจ้ก็ต้องไปห้องปกครองกับผม”

“ นี่แกรู้มั้ย ฉันเป็นรุ่นพี่แกนะ แล้ว...แล้วตั้งแต่ฉันอยู่โรงเรียนนี้มาฉันก็ไม่เคยโดนจับเข้าห้องปกครองเลยด้วย       ปล่อยนะโว้ยยย”ฉันร้องไปดิ้นไป

“ ก็เพราะไม่เคยโดนจับได้ มันเลยได้ใจอย่างงี้ไงคร้าบบ เจ้...นลลัล “ไอ้เด็กคนนี้มันรู้ชื่อจริงฉันได้ไงว่ะเนี่ย

“กะ...แก เป็นใครรู้จักฉันได้ไงอ่ะ”ฉันทำหน้าตกใจแต่ก็ไม่วายที่จะดิ้นเพื่อให้หลุดจากเงื้อมมือของมัน

“ เจ้ ก็เป็นซะอย่างนี้แล้วจะรู้จักผมได้ไงล่ะ  ผมชื่อมาร์คัส “ มันบอกพลางส่ายหน้าอย่างเอือมๆ ใครใช้ให้แกส่ายหน้ายะ

“ มาร์คัสไหนว่ะ”

“ประธานนักเรียนคนใหม่ไงครับเจ้ โถ่สงสารญาติๆเจ้จัง”

“ทำไมยะ ก็ฉันจะไปรู้ได้ไงอ่ะ...ก็ในเมื่อฉันมาไม่เคยทันเข้าแถวเลยนี่หว่า “ ฉันยอมรับในที่สุด

“ ก็นั้นไงเจ้ เมื่อสองวันที่แล้วพอผมได้รับตำแหน่งผมก็เลยเริ่มปฏิบัติหน้าที่เลย พอผมเดินสำรวจโรงเรียนอยู่ดีๆก็ดันเจอเจ้ปีนข้ามบันไดมาเนี่ยแหละ ผมก็เลยอลงมาดูอีกเมื่อวานผมก็เห็นเจ้เวลาเดิมอีกผมก็เลยไปถามพวกเพื่อนๆเจ้ดูก็เลยรู้ว่า น.ส.นลลัลมาสายเสมอตั้งแต่ม.1-ม.6จริงๆ วันนี้ผมก็เลยมาดักรอพาเจ้ไปห้องปกครองกับผมอ่ะแหละน้า” นายมาร์คัส บอกก่อนดึงฉันลุกขึ้นแล้วพาเดินออกไปที่ห้องปกครอง

โถ่ เวรกำจริงๆ เพราะพวกไอ้เพื่อนทรยศของฉันแท้ๆที่ทำให้ความลับของฉันตั้งแต่ม.1จนถึงม.6ต้องเปิดเผยแถมวันนี้ยังโดนทำโทษอีกต่างหาก    ฮือๆๆๆๆ  ฉันต้องแก้แค้น