เกิดใหม่อีกครั้ง เพื่อเธอ...

บทที่ 1

การจากลา…

ว่ากันว่า…

สายธารไม่มีทางไหลย้อนกลับ วันเวลาก็เช่นกัน…

    ใบหน้างามของสตรียิ้มขมขื่น สายลมพัดพาใบไม้แห้งปลิดปลิวล่องลอยวังเวงหดหู่ กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งโลหิตหลั่งรินดั่งแม่น้ำฮวงโห ร่างของผู้ภักดีไร้ลมหายใจจากการต่อสู้นอนตายเกลื่อนไปทั่วบริเวณ

    “ไม่….”ร่างบางกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง อ้อมกอดของนางมีบุรุษผู้หนึ่งที่บัดนี้ลมหายใจรวยริน พร้อมปลิดปลิวในอีกไม่ช้า…

   “อย่าได้ร้องไห้  หากข้าจากไปแล้วหวังว่าท่านจะนึกถึงข้าบ้าง”ชายหนุ่มในชุดเกราะเอ่ยอย่างอ่อนโยน  แม้ว่าลมหายใจของตนเองจะเริ่มขาดหาย รับรู้ว่าเวลาของเขาใกล้หมดแล้ว

   “ไม่นะ… อย่าได้จากข้าไป… ”ใบหน้างามเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ

  “ใบหน้าของเจ้า ไม่เหมาะกับการมีน้ำตาเลยสักนิด”มือหนาที่สากและหยาบกร้านจากการฝึกหนักครั้งแล้วครั้งเล่า ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้หญิงสาวอย่างเบามือ

   “ นี่เป็นคำสั่งข้า… ฮุ่ยหมิงอย่าได้จากข้าไป…” หญิงสาวพูดเสียงสั่นเครือเกาะกุมมือหนาเอาไว้มั่น ความทรงจำฉายชัดตั้งแต่ยังเยาว์

  ไม่ว่านางต้องการสิ่งใด เขาล้วนหามาให้โดยมิต้องร้องขอ…

  ไม่ว่านางจะกระทำสิ่งใด เขาจะอยู่ด้านหน้าลงมือทำให้ก่อนเสมอ…

  เมื่อใดที่นางมีภัย เขาจะยืนอยู่ด้านหน้าปกป้องโดยไม่เอ่ยถามแม้เพียงครึ่งคำ…

หรืออาจเป็นเพราะความแค้นบังตา …

ทำให้นางหลงลืมสิ่งสำคัญในชีวิต…

หากว่า…

หากว่านางย้อนเวลากลับไปได้ จะรักษาเขาไว้สุดชีวิต

แต่สายธารย่อมมิอาจหวนคืน…

  มือบางจับมีดสั้นประจำตัวไว้แน่นปักลงกลางใจของตนเอง

พลางหลับตาลงช้าๆ

ชาตินี้มิอาจครองคู่…

ชาติหน้าข้าจะชดใช้ให้ท่านเอง

 ฮุ่ยหมิง ข้ารักท่าน…