She's Models

ฉันเกิดและเติบโตในกรุงโซล ฉันมีความใฝ่ฝันอยากมีชื่อเสียงไปทั่วโลก  เป็นที่ยอมรับนับถือในวงการของฉัน  และเป็นที่ยอมรับนับถือในสายตาของผู้คนที่ติดตามชีวิตของฉัน

ชื่อของฉันคือ  ซารัง  ฉันทำงานเป็นนางแบบให้กับบริษัท  NyxZa  บริษัทนี้เป็นที่โด่งดังในหมู่ผู้ที่เสพวงการนางแบบ  ฉันก็ไม่ได้คิดว่าฉันหลงตัวเองหรอกนะ  แต่... 

แต่ฉันคิดว่าฉันสวย  หุ่นดี  ขาว สูง  นัยต์ตาคมสวยสีฟ้า  แฝงไปด้วยความลึกลับน่าค้นหา  ผมสีฟ้าน้ำทะเล  คิ้วเข้ม  จมูกโด่ง  ปากเป็นกระจับ  หน้าเรียวรูปไข่  สูง  173เซนติเมตร  ผู้คนต่างคิดว่าฉันเคยทำศัลยกรรมทั้งใบหน้า  และฉีดผิวเพื่อให้ขาว  แต่ใครจะรู้ฉันไม่เคยผ่านการทำศัลยกรรมมาเลยแม้แต่อย่างเดียว  ผู้คนต่างเข้าใจฉันผิดหมดมีแต่คนอิจฉาริษยาฉัน  เหน็บแนมฉัน  ใส่ร้ายฉัน  ฉันต้องทนกับคำดูถูกแบบนั้นนานนับหลายปี

“  ซารัง  ซารัง  !!!”  นั่นคือเสียงผู้จัดการของฉันเอง  เธอเป็นคนดูแลคิวงาน  เสื้อผ้า 

หน้าผมของฉันในการถ่ายแบบแต่ละครั้ง

“  ค่ะ  ว่าไงคะพี่ยองแอ  ”

“  วันนี้เธอมีถ่ายแบบคอนเซ็ปฤดูร้อนนะเตรียมตัวไว้ด้วย  เดี๋ยวพี่จะให้ยูรีฝ่ายคอสตูมเอาเสื้อผ้ามาให้นะ  พี่ไปทำงานต่อละ  ”

“  ค่ะ  ขอบคุณค่ะพี่ยองแอ  ”  แล้วพี่ยองแอก็เดินกลับไปทำงานของพี่ยองแอต่อ  ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งเขี่ยโทรศัพท์ไปมา  แล้วได้เข้าไปเพจนึงซึ่งกำลังวิจารณ์ฉันอยู่  ฉันทำได้เพียงแค่ถอนหายใจกับมันและไม่สนใจ  เพราะ  ณ  ตอนนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องไปอยู่หน้ากล้องเพื่อถ่ายแบบลงปกนิตยสารของ NyxZa

                ถ่ายแบบฤดูร้อนเป็นอันเสร็จ  ซารังพลางคิดในใจทำไมแค่ถ่ายแบบแค่นี้ถึงได้เหนื่อย  อ่อนเพลียขนาดนี้นะ  แล้วเสียงพี่ยองแอก็ทำให้ฉันหลุดจากความคิด

“  ซารัง  เป็นอะไรไปไม่สดใสร่าเริงอย่างที่เคยเป็นเลยนะมีอะไรรึเปล่า  เดี๋ยวรูปออกมาแล้วเธอไม่สวยนะ  ”  

“  คะ อ่อ ไม่ได้เป็นอะไรค่ะ  แค่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  ขอโทษที่ทำให้พี่เป็นห่วงนะคะ  ”

“  ถ้ามีอะไรก็มาบอกพี่ได้นะพี่รับฟัง  วันนี้ไม่มีถ่ายแล้วไปเปลี่ยนชุดได้เลยนะ”

“  ค่ะ  ขอบคุณค่ะพี่ยองแอ  เดี๋ยวซารังไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ  ”

          ระหว่างที่ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า  สักพักโทรศัพท์มีสายโทรเข้า  ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนสนิทฉันเอง  กูยอน  ซึ่งแปลว่า  มะนาว  เป็นชื่อที่สมกับตัวจริงๆ  เพราะการแต่งตัวของเธอ  ทั้งเปรี้ยวเข็ดฟัน  แซ่บไม่เป็นลองใคร  ซี๊ดถึงขั้นผู้ชายต้องมองเหลียวหลัง  แต่ก็คงได้แค่มองเพราะกูยอนตั้ง สเป๊คไว้สูงมากกกกกก  ถึงขั้นผู้ชายบางคนที่เพอร์เฟคก็ยังไม่ได้ใจเธอไปครอง  เพราะกูยอนก็ทั้ง  สวย  สูง  ขาว  หุ่นดี  เหมือนหลุดออกมาจากการ์ตูน  บาร์บี้  หรือเทพนิยายอะไรเทือกนั้น  แล้วผู้ชายในสต๊อคของเธอ  เธอก็ทิ้งมาหมดสต๊อคแล้ว 

                 ก็นะ...เพื่อนฉันสวยเลือกได้  แถมรวยอีก  แล้วรู้ไหมทำไมถึงรวย  ก็ตระกูลของเธอเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง  โคเอ็กซ์  (Coex)  ทั้งตัวเธอจะมีแต่ของแบรนด์เนมที่ผู้หญิงหลายๆคนได้แค่มอง  และทุกครั้งที่เธอไปช้อปจะมีบอดีการ์ดตามประกบดูแลเธอด้วย  บางทีไปเป็นเพื่อนกูยอนฉันยังกลัวบอดีการ์ดเธอเลย  เอาละ...จบเรื่องของกูยอน

                 ยัยนี่ทักมาสงสัยชวนเที่ยวอีกละมั้ง

“  แกถ่ายแบบเสร็จยัง  ”

“  เสร็จแล้ว  ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่เนี่ยแล้วแกก็ทักมาขัดจังหวะ  ”

“  ฉันมีอะไรจะบอกแก  สำคัญมาก  แกอยากฟังมั้ย  ”

“  อ่ะ  มีไรว่ามา  ”

“  โหยยยย  แกกกก  !!  ทำเสียงให้มันตื่นเต้นหน่อยสิ  เหมือนแกอยากรู้มากๆๆๆอ่ะ  ”

“  มีไรจะบอกฉันหรอ  ฉันอยากรู้  !!!  พอใจยัง  ?  ”

“  แกรู้มั้ยวันนี้ฉันเจอเพจนึงพูดถึงแกด้วย  แถมเอารูปแกมาลงเพจแล้ววิจารณ์กันแบบสนุกปากมากอะ  ทำไมพวกเขาต้องวิจารณ์กันแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้  ”

“  แล้วไง  ?  ฉันรู้แล้ว  แล้วจะให้ทำยังไง  จะให้ฟ้องหรอ  ฉันไม่อยากเป็นข่าวในทางที่ทำให้ตัวเองเสียหายนะ  ฉันอยากเป็นข่าวในทางที่ดี  ดังพลุแตกทั่วโลก  ผู้คนรู้จักฉันเพราะฉันมีความสามารถแค่นั้นแหละ  ”

“  โอ้ยยย  !  แม่พระจริงๆนะแกเนี่ย  ”

“  ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย  โทรมาบอกฉันแค่นี้  ?  ฉันแต่งตัวก่อนนะ  ”

          หลังจบการสนทนาฉันได้แต่ถอนหายใจและต้องจำใจยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น  เพราะถึงแม้ฉันจะบอกปฏิเสธทุกอย่างที่ทุกคนคิด  พวกเขาก็ไม่เชื่อฉัน  และยังคิดว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างอีก  ฉันจึงต้องก้มหน้ายอมรับในคำวิจารณ์ต่างๆนานา

                  หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ  ฉันเริ่มหิว  ว่าแล้วก็หาร้านอาหารกินข้าวเย็นดีกว่า      ฉันขับรถไปเรื่อยๆเพื่อไปย่านเมียงดง  เป็นแหล่งรวมอาหาร  เสื้อผ้า  ในใจกลางกรุงโซล      เป็นย่านช้อปปิ้งชื่อดังที่ผู้คนรู้จักเป็นอย่างดี  ถ้าฉัน  เบื่อ  เครียด  ปวดหัว  ต้องการสถานที่พักผ่อนเมื่อไหร่  ฉันจะนึกถึงที่นี่เป็นที่แรก

                    แล้วฉันก็มาถึง  ฉันสั่งอาหาร  ระหว่างรอก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

                 So  baby , come  light  me up  and  maybe  I’ll  let  you  on  it.  A  little  bit  dangerous , but  baby , that’s  how  I  want  it.  A  little  less  conversation , and  a  little  more  touch  my  body.  Cause  I’m  so  into  you , into  you , into  you.

                 เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันเอง  ปรากฏเป็นชื่อพี่ยองแอผู้จัดการฉันโทรมา

“  ฮาโหลค่ะ  พี่ยองแอ  ”

“  ซารัง  พี่จะโทรมาบอกว่า  พรุ่งนี้เธอมีถ่ายแบบคอนเซ็ป  Perfume  and  woman  in  summer  season  นะ  มีนัดถ่ายตอน  11  โมง  เตรียมตัวให้พร้อมละ  อย่ามาสายนะ  ”

“  โอเค  ค่ะ  พรุ่งนี้เจอกันค่ะพี่  สวัสดีค่ะ  ”

                 ฉันวางสายของพี่ยองแอ  อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี  ฉันได้กลิ่นอาหารแล้วท้องฉันร้องขึ้นมาเลย  ฉันจัดการกินอาหารเพียงไม่กี่นาทีก็หมด  อาหารอร่อยหรือฉันหิวกันเนี่ย  เฮ้อออ  อิ่มจัง  ฉันยกมือข้างซ้ายที่ใส่นาฬิกาข้อมือรุ่น  Julius  เพื่อดูเวลา  เป็นเวลาสองทุ่มแล้วกลับบ้านดีกว่า  ฉันเรียกพนักงานเพื่อเช็คบิลและจ่ายตังพร้อมกับสาวเท้าเดินออกจากร้านไปรถของฉัน

“  หวังว่า  2  ทุ่มแล้ว  รถคงไม่ติดนะ  ”  ฉันสตาร์จรถแล้วขับออกไป  แต่ระหว่างทาง...

ตูม  !!!

เพล้ง  !!!

“  หืม  รถชน  ฉันขับของฉันมาดีๆแท้ๆ  ใครขับรถภาษาอะไรมาชนฉันเนี่ย  !!!  ”

ฉันโมโหเลยบ่นไปชุดใหญ่  แล้วรีบลงจากรถเพื่อจะไปดูท้ายรถเพราะไฟท้ายน่าจะแตก  กับดูหน้าคนที่ขับรถชนฉัน

“  รถคันเบ้อเร่อมองไม่เห็นรึไงเนี่ย  ขับรถภาษาอะไรเนี่ย  โอ๊ยยย  รถสุดที่รักของฉันบู้บี้หมดแล้ว  ”  จังหวะนั้นฉันจึงเงยหน้าเตรียมจะว่าคนที่ขับรถชน  แต่วินาทีนั้นฉันหยุดบ่นทันทีเมื่อได้เห็นหน้าของคนที่ชน  ”  เขาเอาแต่ก้มหัวขอโทษอยู่หลายครั้ง 

“  ผมขอโทษครับ  ผมขอโทษจริงๆ  ผมไม่ได้ตั้งใจ  ผมมัวแต่มองข้างทางไม่ได้สนใจข้างหน้า  เดี๋ยวผมโทรเรียกประกันให้นะครับ  รอสักครู่นะครับ  ”

            ระหว่างที่เขาขอโทษขอโพยฉันอยู่นั้น  ฉันไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย  ฉันมัวแต่เหม่อมองหน้าเขาเพราะอะไรรู้มั้ย   

คุณผู้โชมมมมมม  เขาหล่อมากกก  หล่อวัวตายควายล้มมากกก  ฉันแทบจะเป็นลมเพราะผู้ชายที่อยู่เบื้องหน้าฉันตรงนี้  นักอ่านทุกท่านลองจินตนาการกันเอาเองนะคะ  เขาทั้งสูง  ขาว  ผมสีน้ำตาลอ่อน  นัยต์ตาสีฟ้า  จมูกโด่งเป็นสัน  คิ้วเข้ม  ปากอมชมพูระเรื่อ  แก้มสีขาวนวล  น่าลักหอมแก้มมาก  แถมล่ำน่าฟัดจริงๆเลยเชียว  ระหว่างที่มัวแต่เหม่อมองรูปร่างหน้าตาเขา

“  คุณครับ  คุณ  ได้ยินที่ผมพูดมั้ย  ”

“  คะ  ว่าไงนะคะ  ได้ยินค่ะ  เมื่อกี๊คุณพูดว่าอะไรนะคะ  !!!  ”

“  ผมบอกว่าผมขอโทษ  ผมโทรเรียกประกันแล้วสักพักคงมาถึง  คุณช่วยรอสักครู่นะครับ  ”

“  โทดทีค่ะ  พอดีฉันไม่มีเวลาว่างขนาดนั้น  ฉันต้องรีบกลับบ้าน  พรุ่งนี้มีนัดสำคัญ  งั้นเอาโทรศัพท์คุณมาค่ะ  ฉันจะเมมเบอร์ฉันไว้ให้  ”  เขาใช้มือขวาหยิบโทรศัพท์จากในกระเป๋ากางเกงข้างขวาของเขา  ฉันยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์จากมือเขา

“  ถ้ามีอะไรโทรมาได้ตลอดนะคะ  นี่ค่ะฉันเมมเบอร์ไว้ให้แล้วเป็นชื่อฉันนะคะ  ซารัง  ฉันไปก่อนนะคะ  โชคดีค่ะ  ”  ฉันรีบสาวเท้าเพื่อไปขึ้นรถแล้วออกรถแบบฝุ่นตลบ  ทิ้งให้ชายหน้าหล่อคนนั้นยืนงงงันอยู่คนเดียว