YOU’ RE PERFECT [ END ]

Warning: Rate 18 เนื้อหานี้มีความรุนแรง ความหดหู่ การทำร้ายร่างกาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ทั้งนี้ดิฉันไม่ต้องการให้เกิดดราม่า ดังนั้นใครรับไม่ได้หรือไม่ชอบโปรดเลื่อนผ่าน 

###

DON'T LOOK DOWN ON YOURSELF

You are perfect the way you are No one is the standard because we are all completely different.

###

ปีคริสตศักราช 1263 

   แคทเธอรีน แอชตันคุชเชอร์ เป็นหญิงสาววัยยี่สิบปี เธอเติบโตมาในครอบครัวผู้ดี มีเงินทองมากมายนับไม่ถ้วน มีคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่ที่วิลเชียร์ มีอาหารดีๆให้รับประทาน แต่สิ่งที่เธอไม่มีคือ ความรัก ความเมตตา ไม่เคยมีและก็ไม่เคยได้รับมัน แม้กระทั่งคนในครอบครัวต่างก็พากันเพิกเฉย ทำตัวรังเกียจใส่ เพราะเธอนั้นแตกต่างไปจากคนอื่น หากถามว่าความแตกต่างของเธอคืออะไร ทำไมทุกคนถึงได้พยายามเพิกเฉยต่อเธอ นั่นมีเหตุมาจากลักษณะทางกายภาพที่ต่างออกไป สีผิวของเธอไม่มีความสม่ำเสมอเป็นด่างๆ ดวงตาสีเทาซีด เส้นผมหยักศกที่มีสีขาวราวกับคนวัยชราภาพ บ้างก็หาว่าเธอนั้นคือแม่มด บ้างก็หาว่าเธอคือปีศาจ แต่ทว่าภายในจิตใจของแคทเธอรีนกลับตรงกันข้ามกับที่คนเหล่านั้นกล่าวหา เธอมากไปด้วยความเมตตา กรุณา และคิดไปในทางที่ดีเสมอ ไม่ว่าจะเผชิญกับเรื่องเลวร้ายขนาดไหน แต่ทว่าวันนี้เธอไม่สามารถเข้มแข็งได้อีกต่อไป แอนโดรนีเชียร์ น้องสาวคนสุดท้องด่าทอแคทเธอรีน ด้วยถ้อยคำที่รุนแรงเกินกว่าที่จะเเบกรับมันไว้ได้

“ ยัยตัวประหลาด! ฉันไม่อยากมีพี่อย่างเธอเลย ฉันละอายแทนจริงๆ เธอน่ะไม่เห็นจะสวยเลย หากพระเจ้าเป็นผู้สร้างโลก เธอคงคือความผิดพลาดอันใหญ่หลวงเลยล่ะแคทเธอรีน เธอมันน่าสมเพช! ”

ถ้อยคำเหล่านั้นที่ออกมาจากปากน้องสาวเธอ เสียดแทงเข้าไปภายในจิตใจอันบริสุทธิ์ ดวงตาสีเทาซีดเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาสีใส เธอตัดสินใจวิ่งออกจากห้องสมุดแล้วมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของตนทันที ที่นั่นคือที่เดียวที่จะสามารถเยียวยาเธอได้

“ ฮึก-ฮือ...ทำไม...ทำไม...ฉันทำอะไรผิด...เพราะฉันมันประหลาดเหรอ..ฮือ..ฉันคือความผิดพลาดของพระเจ้างั้นเหรอ...ฉันมันน่าสมเพช.... ”

ร่างเพรียวเดินไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง เธอมองเข้าไปในกระจกเพื่อดูสารรูปตัวเอง คำถามต่างๆนาๆผุดเข้ามาในหัวจนแทบจะเป็นบ้า หญิงสาวกรีดร้องอย่างทรมานเพราะคำด่าทอนั่น มันกรีดลึกลงไปในหัวใจดวงน้อยๆนี้ 

“ อ๊ากกก!!! ฉันเกลียด!!! เกลียดทุกคน!! เกลียดโลกใบนี้  ”

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีครามทึ้งหัวตัวเองไปมาก่อนจะตัดสินใจเอาหัวโขกไปที่กระจกจนแตกเป็นเสี่ยงๆ หยาดโลหิตสีแดงสดไหลหยดย้อยมาตามแนว ใบหน้าของเธออาบไปด้วยเลือดและน้ำตา ถึงกระนั้นเธอก็ยังไม่หยุดทำร้ายตัวเอง เธอจับเศษกระจกที่ตกหล่นอยู่ตามพื้นกระเบื้องขึ้นมากรีดแขนตัวเองเป็นแนวยาว บัดนี้ทุกๆอย่างที่อยู่รอบตัวก็โคลงเคลงจนดับมืดลงในที่สุด

###

“ แคทเธอรีน แคทเธอรีน... ”

เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆปรือขึ้นเพื่อมองหาต้นเสียงที่เรียกชื่อของเธอ เสียงนั่น...ทั้งอ่อนโยน...ทั้งน่าหลงไหล...เธออยากจะให้เขาเรียกอีกเสียเหลือเกิน...

“ คุณอยู่ไหน...และคุณคือใคร...ร..หรือว่าฉันตายแล้ว... ”

เธอเอ่ยออกมาพลางขบคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ใช่..เธอทำร้ายตัวเอง...และเธอก็คงจะตายแล้ว...

“ เด็กน้อย....ทำไมถึงทำแบบนี้นะ... ”

เสียงปริศนาเอ่ยขึ้น ทำเอาแคทเธอรีนตื่นจากภวังค์ เธอขบเม้มริมฝีปากเล่นก่อนจะงุดหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง 

“ ฉันคือความผิดพลาดของพระเจ้า....ไม่มีใครต้องการฉัน...ฉันมันตัวประหลาด...ฉันเลยคิดว่าการที่ทำแบบนี้มันคงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด... ”

“ ฮ่าๆ เด็กน้อย การที่ผู้คนรอบๆข้างปฏิบัติกับเจ้าเยี่ยงนั้นใช่ว่าพวกเขาจะมีดีกว่าเจ้า เจ้าจงอย่าให้ใครมาดูถูก และเจ้าก็อย่าดูถูกตัวเองเช่นกัน แคทเธอรีนเอ๋ย...ประหลาดงั้นรึ ความผิดพลาดงั้นรึ โถ่ๆๆ การที่เจ้าแตกต่างจากคนอื่นเขาไม่ได้เรียกว่าประหลาด นั่นมันพิเศษต่างหากเล่า เจ้าควรจะงัดความพิเศษออกมาใช้ให้เกิดประโยชน์เสีย หาใช่ให้ผู้คนดูถูกดูแคลนไม่ เจ้ารู้อะไรไหม โลกใบนี้น่ะไม่มีใครเป็นมาตรฐานของควาสมบูรณ์แบบ ไม่มีใครออกกฏเกณฑ์ว่าเจ้าจะต้องเป็นแบบไหนอย่างไร เพราะมนุษย์เราล้วนแต่มีความแตกต่าง ไม่ว่าจะเป็นความคิด ทัศนคติ จินตนาการ หรือรูปลักษณ์ภายนอกนั่น ”

“ ถึงแม้จะไม่มีกฏเกณฑ์ใดๆ แต่ทำไม...ทุกคนต้อง..ฮึก ฮือออ... ”

เธอกล่าวพลางสะอื้นออกมาเป็นพักๆ 

“ หากเจ้ามัวแต่สนใจผู้อื่น ไม่สนใจตัวเอง มันก็จะทำให้เจ้าต้องพบเจอเเต่เรื่องแบบนี้ เจ้าควรจะเดินไปข้างหน้า แคทเธอรีนเอ๋ยความตายหาใช่ทางออกไม่ ทางออกที่ดีคือการเผชิญหน้ากับมันแล้วแก้ไขให้ดีขึ้น ชีวิตเจ้ายังมีอะไรอีกตั้งเยอะที่ยังไม่ได้พบเจอและยังไม่ได้ทำ เจ้าอยากพลาดงั้นรึ ”

เสียงปริศนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แคทเธอรีนรู้สึกอุ่นใจเป็นอย่างมาก ระหว่างที่ฟังเสียงปริศนาสาธยายออกมาเธอก็ฉุดคิดขึ้นได้

“ ความแตกต่าง...คือความพิเศษ...ใช่..พิเศษ... ไม่มีใครเป็นมาตรฐานของความสมบูรณ์แบบและความเป็นมนุษย์ ”

“ แล้วทีนี้ เจ้าจะกลับไปไหม? ”

“ กลับค่ะ...ฉันจะกลับไปเผชิญหน้า และงัดความแตกต่างมาใช้ให้เกิดประโยชน์.... ”

“ ดีมากเด็กน้อย....จำไว้ว่าเจ้านั้นไม่ได้ประหลาดหรือด้อยค่า ผู้ที่ด้อยค่าคือผู้ที่เอาแต่ว่าคนอื่นโดยไม่ประมาณตนหรือผู้ที่ชอบดูถูกผู้อื่น เจ้าคือสิ่งสวยงามแคทเธอรีน และเจ้าก็สมบูรณ์แบบในแบบที่ตัวเองเป็น...แล้วพบกันใหม่นะ ”

###

เมื่อสิ้นเสียงทุกสรรพสิ่งรอบกายก็ดับมือไปอีกครา เธอค่อยๆปรือตาแล้วลุกขึ้นนั่ง ทบทวนคำสอนต่างๆ 

“ ขอบคุณ.... ”

ริมฝีปากหยักได้รูปเอ่ยออกมาพลางยิ้มบาง เธอเริ่มเคลียร์ทุกๆอย่างที่ได้ทำไว้ก่อนหน้านี้ เก็บกวาดเศษกระจก เช็ดคราบเลือด และทำแผลให้ตัวเอง เธอสัญญาไว้ว่าจะรักตัวเอง จะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกดูแคลนอีกแล้ว เธอจะทำให้ทุกๆคนเห็นว่าเธอพิเศษแค่ไหน โลกใบนี้ไม่ได้มีกฏเกณฑ์ใดๆ หากแต่พวกเราได้ตั้งมันขึ้นมาเองเพื่อข่มเหงผู้อื่น

ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤTBC

สวย ไม่สวย หล่อ ไม่หล่อ สมบูรณ์แบบ ไม่สมบูรณ์แบบ คำเหล่านี้มันไม่ควรเอามาตัดสินคน เพราะมนุษย์เราล้วนแต่มีความแต่ต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็น รูปลักษณ์ ความคิด ทัศนคติ จินตนาการ และความชอบ บนโลกใบนี้ หรือ เอกภพนี่ ไม่มีใครเป็นมาตรฐานหรือที่ตั้งของความสวย หล่อ และ สมบูรณ์แบบ เราต่างเป็นมาตรฐานของตัวเอง ความแตกต่างคือความพิเศษไม่ใช่ตัวประหลาด ดังนั้นเราทุกคนควรให้สิทธิ์เท่าเทียม ปฏิบัติอย่างเท่าเทียมกัน...อย่ารังเกียจเลย....เพราะยังไงพวกเขาก็คือมนุษย์มีจิตใจ มีความรู้สึกเหมือนกับคุณ...ทั้งนี้ทุกคนรู้ว่าคำพูดมันร้ายแรงขนาดไหน มันสามารถฆ่าคนตายได้ เลยอยากจะขอให้ทุกคนคิดพิจารณาให้ดีถึงผลดีหรือผลเสียว่ามันจะทำร้ายผู้ฟังหรือไม่...

สุดท้ายนี้รักคนอ่านทุกคนนะคะ