คบไม่ได้ (MarkBam) ตอนแรก

ข้อมูลเบื้องต้น

เมื่อก่อนเราไม่คิดจะรัก
และเรายังไม่เข้าใจ
ว่าอะไรที่โยงใยความผูกพัน

“แบม  ถ้าวันหนึ่งเราเลิกเป็นแฟนกัน  เราจะกลับมาเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันอีกได้ไหม”

“อึ อืมมมได้สิพี่มาร์ค”

“สัญญานะ”

ผมไม่น่าไปสัญญาแบบนั้นกับพี่เขาเลย  ผมทนไม่ได้จริงๆ

2 ปีก่อน วันตรุษจีน

                “น้องแบมครับ  ไปบ้านพี่กัน  ปีใหม่จีนมีของกินเยอะแยะเลย  ปาป๊าพี่บ่นอยากเจอแบมด้วย”

                “หื้อออ  ไปบ้านพี่เหรอครับ  แล้วทำไมปาป๊าพี่ถึงอยากเจอผมหล่ะครับ  ” ผมมองหน้าพี่มาร์ค “จะให้แบมไปในฐานะอะไร  แบมไม่ใช่ญาติพี่สักหน่อย” ใช่ครับปีใหม่จีนมันต้องอยู่กับครอบครัวสิ  เหมือนพี่กำลังครุ่นคิด  ลังเลที่จะตอบ

                “ก็ไปในฐานะแฟนพี่ไง”

                “บ้า   แบมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนพี่สักหน่อย” ^/////^

                “งั้นแบมตกลงเสี้ยะสิ  เราจะได้เป็นแฟนกันไง”

                “ตกลงก็ได้  พี่มาร์คอ่ะ”

                “หน้าแดงหมดแล้ว”

                จุ๊บ

                “เราเป็นแฟนกันแล้วนะ”

                ^//////^

                “ครับ”

                                พอคบกันผ่านมา 5 – 6 เดือนความรักของเราก็ยังหวานชื่นไปหมด พี่มาร์คไปรับไปส่งผมตลอดจนเราสองคนตกลงพักอยู่ด้วยกันที่คอนโดพี่มาร์ค  ทำกิจกรรมร่วมกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด พี่มาร์คอยู่ที่ไหน ที่นั้นก็มีผม และผมอยู่ที่ไหนที่นั้นก็มีพี่มาร์ค และวันนี้ก็เหมือนกันพวกเราสองคนไปเที่ยวทะเล แล้วเดินเล่นกันริมชายหาด หลังจากทานมื้อเย็นไปแล้ว

                “แบม  ถ้าวันหนึ่งเราเลิกเป็นแฟนกัน  เราจะกลับมาเป็นเพื่อนเป็นพี่เป็นน้องกันอีกได้ไหม” จู่ๆ พี่มาร์คก็พูดขึ้นมา ทำผมรู้สึกขาดอากาศไปเลยทีเดียว ทำไมพี่พูดแบบนี้  และผมพยายามมากที่จะตอบกลับไป

“อึ อืมมมได้สิพี่มาร์ค”

“สัญญานะ”   อะไร มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ

“ค  ครับ”

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นหละ พี่ไม่ได้จะขอเลิกเราสักหน่อย  พี่แค่คิดเฉยๆ ถ้าวันหนึ่งน้องแบมเจอใครที่ดีกว่าพี่ รักใครที่มากกว่าพี่ พี่อยากให้เราจากกันด้วยดี แล้วเข้าใจกัน พี่ไม่อยากให้เราต้องเมินกันเหมือนคนไม่รู้จักกัน”

“ค  ครับผมเข้าใจ”   แค่พี่คิด ผมก็รู้สึกเจ็บแล้ว

พอผ่านไปครึ่งปีกว่า ผมก็รู้สึกพี่เขาเปลี่ยนไป  โกรธง่าย ขี้โมโห หงุดหงิดตลอดเวลาถ้าผมอยู่ใกล้ๆ  ไม่ไปรับ ไปส่งเหมือนเคย  โทรหาก็ตอบปัดๆ ยุ่งๆ ตลอดเวลา  มันคืออะไรครับ  พี่เบื่อผมแล้วใช่ไหม  หรือว่าพี่มีคนอื่น  ผมรู้สึกกังวลตลอดเวลาพี่ออกไปข้างน้องกลับมาก็ตีหนึ่งตีสอง ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรผิดไป ผมไม่รู้จริงๆ

แล้ววันหนึ่งผมตั้งใจไปหาพี่มาร์คที่คณะ ตั้งใจเอาหนังสือบริหารธุรกิจฯ ที่พี่เขาลืมไว้ ไปให้เพราะวันนั้นพี่ต้องเรียนวิชานี้พอไปถึงก็ได้ยินเสียงคุยกัน คุ้นหูดังมาทางบันไดหนีไฟ  ผมเลยแอบยื่นฟังข้างๆ  ซอกเก็บไม้กวด แล้วมีถังสีฟ้าๆ อยู่ข้างๆ

“เฮ้ยมาร์ค มึงจีบน้องเขาแล้วน้องแบมหล่า มึงไม่ส่งสารน้องเค้าเหรอ”

“มึงก็อย่าให้น้องเค้ารู้ดิว่ะ  มึงไม่พูดเค้าก็ไม่รู้หรอก จิงป่ะ”

“นี่มึงจะคบซ้อนจริงๆ เหรอว่ะน้องไม่ได้ทำผิดอะไรเลยน่ะโว๊ยเห้ย”

“อืมม คงมั้ง กูก็เริ่มเบื่อๆ น้องเค้าเหมือนกันแหละ ทำไรก็ดูหงุดหงิกไปหมด บอกตรงๆ กูเบื่อ”

                แค่ได้ยินผมก็แทบยืนไม่ไหวอยู่แล้ว น้ำตาผมไหลไม่หยุด เห็นท่าทางพี่มาร์คกับเพื่อนกำลังเปิดประตูเข้ามา ผมเลยเอาไม้กวาดกับถังบังตัวไว้ พอเห็นพี่เค้าเดินเข้าห้องจนลับผมก็ออกมาจากซอกนั้น แล้วลูบหน้าเช็ดน้ำตาจนหมด พอกับเห็นเพื่อนพี่มาร์คอีกคนกำลังออกจากห้องน้ำ ผมก็เลยฝากหนังสือให้พี่มาร์ค จากนั้นก็วิ่งออกจากตึก ตรงกลับคอนโดฯ  ไปจำได้วันนั้นผมก็ไม่มีกระจิกกระใจ ไม่ได้เรียนอีกเลย ตกเย็นผมไม่เข้าไปกวน ไปคุยกับพี่เหมือนอย่างที่เคย ต่างคนต่างอยู่ต่างคนต่างเงียบ สักพักก็มีคนโทรเข้ามายังเบอร์พี่มาร์คผมพยายามไม่ใส่ใจ แต่ผมก็เห็นจนได้ ร้อยยิ้มพี่มาร์คเวลาคุยโทรศัพท์เหมือนที่เคยยิ้มให้ผมตอนนี้มันไม่มีให้ผมแล้ว  มันทำให้ผมรู้สึกเจ็บมาก ผมไม่อยากรับรู้คำตอบจากพี่มาร์คเลยถ้าผมถามว่าพี่มีคนอื่นเหรอ ผมไม่เจ็บปวดไปมากกว่านี้ บอกตรงๆ ผมรู้สึกกลัว  กลัวมาก

09.00 น.

                วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พี่มาร์คนั่งเล่นโทรศัพท์ เหมือนจะแชทไลน์กับใครสักคนดูมีความสุขมาก พอผมมองก็ทำตัวหงุดหงิดใส่ผม แล้วอารมณ์เสียใส่ผม จนผมทนไม่ไหว ผมก็ถามออกไป

“พี่มาร์ค พี่มีอะไรจะพูดกับผมหรือเปล่า”

“พูดอะไร!   อย่ามากวนพี่ได้ไหม”

“พี่มาร์คเปลี่ยนไปนะ”

“แบม อย่ามาหาเรื่องพี่ได้ป่ะ พี่เปลี่ยนอะไร คิดไปเองหรือเปล่า”

“เฮ๊อะ   คิดไปเองเหรอ พี่มีอะไรทำไมพี่ไม่คุยกับผม”

“ไม่มี ทำไมพี่ต้องมีด้วย แล้วอย่ามาขึ้นเสียงใส่พี่น่ะ พี่ไม่ชอบ”

“พี่ไม่ชอบ แล้วผมชอบเหรอ พี่มีไรทำไมไม่พูดกันตรงๆหล่ะห๊ะ”

“ไม่มี ก็บอกว่าไม่มีไง!”

“ไม่มีงั้นเหรอ พี่มีก็พูดตรงๆ ก็ได้ นี่ผมอยู่บ้านเดียวกับพี่ป่ะ มีอะไรก็คุยกันดิว่ะ  มีอะไรก็พูดดิ  ไม่พูดจะรู้เรื่องป่ะ

 เราอยู่ใกล้กันแค่นี้นะโว๊ย  พี่ยังเห็นแบมเป็นแฟนพี่อยู่ไหม”

                “เพราะเราอยู่ใกล้กันงี้ไง อยู่ใกล้กันจนพี่รู้สึกอึดอัด  ใช่! แบมเป็นแฟนพี่  เป็นแฟนพี่แต่ไม่ใช่แม่พี่เข้าใจป่ะ เลิกวุ่นวายกับพี่สักที พี่เบื่อ เข้าใจไหมพี่เบื่อๆ เบื่อแบมมาก”

                ปัง!

                ผมมองตามร่างสูงที่ออกจากห้องไปแทบยื่นไม่ไหวเลยจริงๆ เจ็บ  มันเจ็บมาก ทำไมพี่มาร์คทำกับผมแบบนี้ ผมร้องไห้จนอยากเป็นบ้า นี่พี่มาร์คเลิกรักผมแล้วใช่ไหม ปวดใจเหลือเกิน

                สามวันหลังจากที่ทะเลอะกับพี่ไป พี่มาร์คก็ไม่กลับมาที่คอนโดอีกเลย ผมเก็บข้าวของ ของๆผมใส่กล่อง ใส่กระเป๋ากลับคอนโดใหม่ของผม ที่ผมชื้อไว้เมื้อวาน  อะไรที่พี่มาร์คซื้อให้ผม  ผมก็ไม่หยิบมาด้วย ผมไม่อยากนึกถึงมัน นึกถึงทีไรมันรู้สึกเจ็บทุกที

                ยังไม่ถึงเดือนผมก็ได้ข่าวว่าพี่มีแฟนใหม่แล้ว เจอกันจ๊ะๆ บ้างแต่ผมก็พยายามหลบหน้าตลอดๆ  บางครั้งผมก็มองผ่านทำตัวเหมือนไม่รู้จักกัน  ถึงกลุ่มพี่เขากับเพื่อนผมจะสนิดกัน แล้วผมก็รู้จักมักคุ้นกับเพื่อนพี่มากเท่าไร ผมก็ไม่มอง ไม่พูดกับพี่เขา พอผมขอตัวเข้าห้องน้ำ เพื่อหลบหน้าพี่มัน ผมยังทำใจไม่ได้ที่เห็นคนที่ผมรักที่สุดกับกำลังสวิตกับคนอื่น พอผมออกจากห้องน้ำผมตั้งใจจะกลับบ้านเลย

                “แบมแบม   พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

                “แบมหลบหน้าพี่บ่อยเกินไปแล้วนะ”

                “แบมจำสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ไม่ได้แล้วเหรอ”

                “ไหนว่าถ้าเลิกเป็นแฟนกัน ยังจะกลับมาเป็นพี่เป็นน้องกันไง”   เลิกเหรอ ผมไม่ได้บอกเลิก  แล้วพี่ก็ยังไม่ขอเลิกกับผมเลยนะ  มันไม่แฟร์เลยอ่ะ  พี่มีคนอื่นได้ แต่ผมกลับไปรัก ไปชอบคนอื่นยังไม่ได้เลย

                “พี่มาร์ค.....ผมขอเวลาหน่อยนะ ตอนนี้ทำไม่ได้วะ”  ใครมันจะทำได้  รักไปแล้ว ใจมันผูกพันไปแล้วใครจะรับผิดชอบว่ะ

จากนั้นผมก็เดินจากไปด้วยตัวสั่น กลั้นเสียงสะอื้น  ปล่อยให้น้ำตาไหลลงไปเรื่อยๆ สักวันผมจะกลับมาเป็นน้องแบมคนเดิม คนเดิมที่ไม่มีพี่อยู่ข้างกาย  ขอแค่เวลาเป็นเครื่องพิสูตรละกัน