รถโดยสารสายสีส้ม

เนื้อเรื่อง

รถโดยสารสายสีส้ม

ผมอยู่บนรถโดยสารประจำทางสายสีส้มหรือที่เรียกอีกอย่างว่า "รถยูโรทู" พร้อมกับเพื่อนผู้ร่วมเดินทางอีกหลายสิบชีวิต

เราทั้งหมดต่างมีเป้าหมายของการเดินทางครั้งนี้แตกต่าง หลากหลาย

บ้างต้องกลับไปพักผ่อนแล้ว เพราะกรำงานมาทั้งวัน

บ้างชีวิตการทำงานเพิ่งจะเริ่มต้น หรือแม้แต่เหยี่ยวราตรีก็ยังคงร่วมขบวนมากับเราด้วย 

ทุกอย่างสิ่งทุกอย่างดูเรียบร้อยเป็นปกติดี ยังไม่มีลางบอกเหตุใดๆ ว่าการเดินทางของเราวันนี้ต้องเจออุปสรรค...?

ทันทีที่ขบวนรถของเราเคลื่อนตัวเข้าสู่ถนนเพชรบุรี สายฟ้าเริ่มแปลบปลาบ ตามติดด้วยเสียงคำรามของฟ้า ไล่มาติดๆ คือ สายพิรุณที่

กระหน่ำลงมาราวกับฟ้ารั่ว

ม่านฝนปิดบังสายตาของเรา ทำให้มองไม่เห็นสภาพการณ์ข้างนอก แต่เราเริ่มสัมผัสได้ถึงเรื่องราวที่จะดำเนินต้องจากนี้แล้ว

สิ่งที่เราทุกคนไม่อยากเจอ เพราะเท่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มันก็หนักหนาเกินรับได้อยู่แล้ว

รถเริ่มไม่ขยับเขยื้อน ทุกอย่างหยุด มีเพียงเสียงฟ้าคำรามและเสียงเครื่องยนต์ที่ดังแข่งกันอยู่ในเวลานี้

ผมมองออกไปข้างนอก อาศัยแสงไฟของรถคันอื่น ทำให้รู้ว่าขณะนี้เราไม่ได้อยู่บนถนนปกติเสียแล้ว เพราะน้ำ...

ลำพังแค่ฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟ้าก็ทำให้การเดินทางของเราล่าช้าไปมากกว่าที่ควรจะเป็นแล้ว

แต่ระดับน้ำที่สูงเกือบมิดล้อของรถเก๋งนั้นเหล่า จะทำให้เป้าหมายของเรามันไกลออกไปอีกสักเท่าไร..

เพื่อนๆ ผู้ร่วมเดินทางเริ่มมีอาการนั่งไม่ติด บ้างเริ่มมองนาฬิกา 

เสียงโทรศัพท์ดังไม่ขาดระยะ เสียงพูดคุยดังอืออึง น้ำเสียงเคร่งเครียด

"คงไม่ทันแล้วละ กลับก่อนเลย" ชายหนุ่มผิวขาว ที่นั่งด้านหน้าผมบอกกับปลายสาย

ผมเองก็ไม่ได้ต่างไปจากเพื่อนๆ คนอื่น

ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด สักพักมีเสียงจากปลายสายดังขึ้น สอบถามว่าอยู่ที่ไหน

"อยู่เพชรบุรี" ผมตอบ

ปลายสายถามอีกว่า จะถึงบ้านเมื่อไร

"น่าจะดึกมาก เต็มที่คงเทียงคืน" ผมตอบ

ไม่มีเสียงตอบจากปลายสาย

"ไม่ต้องรอนะ" ผมตอบ และวางสาย

การเดินทางครั้งนี้ของเราคงต้องยืดยาวออกไปอย่างที่เราเองก็คงไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่านั่งอยู่เฉยๆ

รอเพียงรถโดยสารสายสีส้มคันนี้จะฝ่าฟันอุปสรรคครั้งนี้เท่านั้น ....