ฉันนั้น…
ไม่มีใครเลย
.
.
.
ไม่มีความหวัง
ความฝัน
เงิน
พลัง
ครอบครัว
เพื่อน
หรือคนที่รัก
ฉันก็เเค่ผู้ชายคนนึง
ที่ไม่ได้ครอบครองอะไรเลย
นั่นคือความคิดของฉันระหว่างทางกลับบ้าน
‘ ถึงอย่างนั้น พรุ่งนี้เเกก็กลับบ้านทางเดิมอยู่ดีนี่! ’
นั่นสินะ ยังไงซะ ก็ไม่มีอะไรยืนยันว่า
พรุ่งนี้ จะดีกว่าวันนี้เลย จริงมั๊ย?
‘ ถ้าอยากกลับให้ถึงบ้าน ก็หุบปาก เเล้วเดินต่อไปซะ ’
ฉันเดินก้มหน้า ดวงตาเหม่อลอย ค่อยๆ เดินกลับไปที่บ้าน
.
.
.
.
.
รู้สึกตัวอีกที ก็มีดอกไม้ โผล่มาอยู่ที่เท้าของฉัน
‘ อะไรล่ะน่ะ? ’
ขอล่ะ เรนนะ เธอช่วยหยุดพูดบ้างได้มั๊ย
เป็นดอกไม้ ที่ยังไม่บานเต็มที่
ดอกไม้นี่ก็เหมือนตัวฉัน
ท้ายที่สุดเเล้ว
มันก็จะถูกลืมเลือนไป…
.
.
.
เป็นคนขี้เเพ้ที่ กำลังยืนอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน
เป็นตัวเเทนของตัวฉัน.....
ที่กลัว.....
ที่จะเดินไปข้างหน้า
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ชื่อของดอกไม้นั้นก็คือ…
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น