ชีวิตใสใสของยัยจอมแก่น บทนำ

บทนำ
PK school
06:00น.
ในเวลาเช้าตรู่ วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของพายและเพื่อนๆพายจะมาโรงเรียนแต่เช้าทุกๆวันไม่ใช่ว่าเธอชอบมาแต่เช้าหรือชอบตื่นเช้าแต่อย่างใด แต่เพราะแม่ของเธอต้องรีบไปทำงาน ในบ้านของเธอ เธอไม่มีใครเหลืออยู่เลยนอกจากแม่ แม่เธอบอกกับเธอว่า'ลูกจ๊ะเรามีกันอยู่แค่สองคน'ดังนั้นเธอจึงเข้าใจมาตลอดว่าทั้งบ้านของเธอเหลือแต่เธอกับแม่ส่วนพ่อของเธอหนะเหรอเสียชีวิตด้วยเหตุเที่ยวบินแอร์ไลน์113เกิดเครื่องขัดข้องทำให้เครื่องตกและทำให้เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมีแต่แม่ซึ่งไม่มีเวลาให้เธอเลย หายใจเข้าหายใจออกแม่ของเธอก็นึกแต่เรื่องงาน งาน งานและงานจนกระทั่งเธอเกิดสงสัยว่าแม่นั้นรักเธอบ้างรึเปล่าถึงแม้ในเวลานั่งรถมาส่งเธอแต่แม่ของเธอก็คุยแต่โทรศัพท์ตลอดเวลาจนเธอนึกว่าโทรศัพท์มันเป็นลูกของแม่อีกคนรึเปล่า บางครั้งแม่เธอก็ไปดูงานต่างประเทศทำให้เธอต้องอยู่บ้านคนเดียวจนเธอมีความรู้สึกว่าเธอก็เหมือนอาศัยอยู่บนโลกนี้ตามลำพังและลองคิดกันดูเองแล้วกันว่าโลกที่ไม่ค่อยมีใครสนใจ โลกที่บุคคลทุกคนสนใจแต่สิ่งอื่นทำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุมันแลดูเงียบเหงาเพียงไหน แต่ก็ยังดีที่เธอมีเพื่อนที่ใจดี มีน้ำใจ ที่สามารถปรึกษาได้(เกือบ)ทุกเรื่อง เธอคนนั้นมีนามว่า'พุดดิ้ง'แลดูเปิดตัวไปนิดซ์(กรุณาสะกดเสียงให้ถูกด้วยนะครัช55)เป็นเพื่อนที่แสนดีและแสนจะ(สาหัส)สนิทของเธอนั่นเอง07:00น.
"ยัยพายๆ"(-_ - )( - _-)หันซ้าย หันขวาเหมือนมีใครเรียกฉันแฮะ
"..."
"ยัยพายเพิ้ง"นั่นไงหละ เต็มๆสองหูถ้าจะใกล้กันขนาดนี้ทำไมแกไม่สิงร่างฉันเลยหละ หันไปนี่แปปว่าปากแทบจะชนกัน และนั่นคือความจริงที่ว่าฉันบ่นกับตัวเองอยู่หยะ(ใครก็ได้เรียกจิตแพทย์ให้มันที ด้วยความหวังดีจากกระต่ายน้อย
อีโมติคอน squint!)
"หาาา..หะ"
"โห!เอ๋อได้โล่จริงเธอเนี่ยฉันเรียกตั้งนานไม่ได้ยินหรือไง"เสียงก่นด่าฉันอยู่นี่ไม่ใช่ใครหรอกก็ยัยพุดดิ้งไงหละ สาวน้อยผมยาวตรงทรงหน้าม้าสีน้ำตาล ผิวขาว ตาตี่(เอิ่ม..ฉันว่าดีหมดทุกอย่างนะยกเว้นตอนท้ายเนี่ย ตาตี่มันคืออารายยแกหลอกด่าฉันใช่มั้ยยัยพายด้วยความโกรธและคิดล้างแค้นจากพุดดิ้งคนสวย55)
"จ้าๆได้ยินแล้ว"
"ว่าแต่เธอจะรีบไปไหนเนี่ยเดินเร็วเป็นบ้าเลย"ยัยพุดดิ้งถามฉัน
"ปล่าวซะหน่อย"😀ฉันตอบและยิ้มด้วยความเบิกบานใจเต็มที่
"เออยัยพายวันนี้เธอช่วยพาฉันไปโรงยิมหน่อยนะ"พุดดิ้งพูด
"ไปไม"ฉันถามห้วนๆ
"ความสุข"
"เอิ่ม.."
"ลักษณะอย่างนี้แกจะไปห้องสมุดใช่มั้ยยัยพาย"-,- ฉันเห็นสีหน้ายัยพุดดิ้งดูเคืองๆแต่จะให้ทำไงได้หละก็ฉันมันหนอนหนังสือตัวแม่หนิ เวลาไม่มีไรทำฉันก็เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุด ความจริงแล้วคือPK schoolฉันกับยัยพุดดิ้งอยู่ที่นี่มาตั้งแต่มัธยมต้นแล้วส่วนตอนนี้ก็ล่วงเข้าสู่มัธยมปลายซึ่งตอนนี้ฉันก็อยู่ม.5แล้วหนังสือในห้องสมุดเกือบทุกเล่มฉันอ่านจนหมดแล้วถ้าไม่รวมไอ้พวกนิตยสารดาราบ้าบออะไรนั่นด้วยหนะนะจนอาจารย์คุมห้องสมุดจำหน้าฉันกับยัยพุดดิ้งได้ทุกคนแหละแต่ใช่ว่ายัยพุดดิ้งจะอ่านหนังสือนะยัยนั่นหนะขี้เกียจตัวแม่เลยหละแต่สนิทกับฉันเลยตามไปด้วยทุกที่ คนในห้องสมุดทุกคนที่รู้จักฉันมักเรียกฉันว่า'หนอนหนังสือ'ฉันได้รับรางวัลหนอนหนังสือทุกปีและฉันเนี่ยแหละหนอนหนังสือปีหนึ่ง(มั่นใจตัวเองแปป55)ฉันจึงพูดไปว่า
"รู้ทันด้วย แฮะๆ(หัวเราะกลบเกลือนแปป55)"
"ฉันรู้หมดทุกอย่างที่เป็นแกนั่นแหละยัยพาย"
"อุ้ย!มาเต็ม"😅
"😕"สายตางี้คือฉันต้องตกลงใช่ป่ะ
"ก็ได้ๆวันนี้ฉันยอมให้แกวันนึงก็ได้วะ"
"ดีมากค่ะคุณเพื่อนถึงเธอจะไม่เต็มใจก็ตาม"พอพูดจบยัยพุดดิ้งก็โผลเข้ากอดฉันทันทีเซ็งจริงๆแพ้ทางยัยนี่ตลอดเลยอ่ะ
"แล้วจะไปทำไม"ฉันถาม
"เดี๋ยวก็รู้"พุดดิ้งพูด แล้วมันเมื่อไหร่กันหละยะ