แวมไพร์หลงยุค-(1+2) - จบแล้ว

     “เหมันต์?”

     ชานนท์เดินขาสั่นเข้าไปหาเหมันต์เพื่อหวังจะช่วยพยุงลุกขึ้น แต่เมื่อเขาเห็นเขี้ยวขาวยาวเฟื้อยเลยริมฝีปากของเหมันต์ออกมา เขาก็เกิดความลังเลเพราะความกลัว

     “ทำไงดีวะ? ถ้าเกิดว่าเราช่วยมันจะลุกขึ้นมากัดคอเราไหมนะ?”

     ชานนท์เริ่มมือไม้สั่นเพราะเขาทั้งกลัวและตกใจในเวลาเดียวกัน ที่สำคัญเขาไม่รู้เลยว่าในสถานการณ์แบบนี้เขาควรจะจัดการอะไรก่อนดี และในขณะที่ชานนท์กำลังยืนลังเลอยู่นั้น เหมันต์ก็เริ่มทุรนทุรายรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

     “อ๊าก อ่าห์ ทรมานเหลือเกิน อ๊าก”

     ชานนท์เบิกตากว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อผิวหนังของเหมันต์เริ่มเปื่อยยุ่ย และค่อย ๆ หลุดออกมาทีละนิดทีละหน่อยอย่างน่าสยดสยอง

     “แย่แล้ว เราจะปล่อยให้เหมันต์ทรมานอยู่แบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว เราต้องช่วยเขา อย่างน้อยเขาก็คือผู้มีพระคุณ เพราะถ้าไม่ได้เขาป่านนี้เราอาจจะกลายเป็นวิญญาณไปแล้วก็ได้”

     ชานนท์ตัดสินใจย่อตัวนั่งลงข้าง ๆ ร่างของเหมันต์ และช่วยพยุงเหมันต์ลุกขึ้นอย่างเบามือ

     "นายบอกมาสิว่าจะให้ฉันช่วยยังไง นายถึงจะหายทรมาน”

     ชานนท์ถามเหมันต์เสียงสั้น ก่อนที่เขาจะรีบก้มหน้ามองพื้นอย่างสำนึกผิด แต่เหมันต์ก็ไม่ยอมปริปากพูดอะไรกับชานนท์เลย นอกจากจากจ้องมองต้นคอของชานนท์ด้วยท่าทางหิวกระหาย

     "อ่าห์! ข้าหิว!"

     ชานนท์เริ่มร้อนรนเมื่อเหมันต์มีท่าทางเปลี่ยนไป เพราะดวงตาที่จ้องมองมายังต้นคอของเขานั้นเต็มไปด้วยประกายสีแดงเลือด

     "เหมันต์? น ...นาย จ ...ทำอะไร?"

     ชานนท์ร่นถอยหลังหนีเมื่อเหมันต์เคลื่อนริมฝีปากสีแดงสดเข้ามาใกล้ลำคอของเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

     "เลือด!!"

     เหมันต์บอกความต้องการของเขาเสียงเยือกเย็นจนคนฟังถึงกับเสียวสันหลังวาบ

     "เลือด!!!”

     ชานนท์ทวนคำของเหมันต์ด้วยความตกใจ ในขณะที่เขายังคงพยายามร่นถอยหลังออกห่างจากรัศมีอันตรายไปเรื่อย ๆ จนแผ่นหลังของเขาชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่อีกต้น

     ตึก!

     “ฉิบหาย! กูเจอทางตันแล้ว ตายแน่เลยคราวนี้”

     ชานนท์สบถคำหยาบสดุดีให้กับตัวเองออกมาเบา ๆ ก่อนที่เขาจะพยายามตั้งสติให้มั่นคง และเฉไฉชวนเหมันต์คุย

          “ก็พอได้ แต่...”

     แวมไพร์อึกอักที่จะตอบพร้อมกับมองชานนท์ด้วยสีหน้าแบ่งรับแบ่งสู้ ก่อนจะยื่นมือเรียวเข้าไปลูบท่อนแขนแกร่งของชานนท์อย่างเอาใจ พร้อมกับเอ่ยปากอ้อนออกไปร้องขอในสิ่งที่ตนต้องการ

     “ขอแบบไม่สุกเพิ่มสองถ้วยได้ไหม?”

     ชานนท์ยิ้มแห้ง ๆ และทำหน้าเหยเกเมื่อเขาจินตนาการถึงภาพของเกาเหลาเลือดแบบไม่สุก แค่คิดก็ชวนเขาแทบอาเจียนพุ่งแล้ว แต่ด้วยความรักความเสน่ห์หาที่มีให้แวมไพร์หน้าหวานนั้นมันมากจนล้นใจ เลยทำให้ชานนท์ไม่อาจปฏิเสธอลันได้ลง

     “เดี๋ยวผมไปสั่งให้นะ”

     เพื่ออลันชานนท์ยินดีที่จะทำให้ทุกอย่าง แม้กระทั่งลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินเข้าไปกระซิบสั่งเมนูที่อลันต้องการกับเจ้าของร้านให้ถึงข้างหู ด้วยเกรงว่าคนอื่นจะได้ยิน และถึงแม้เจ้าของร้านจะมึนงงอยู่มาก ก็ยังถือว่าโชคดีมากที่เธอไม่ได้เซ้าซี้ถามซอกแซกอะไรจากชานนท์ ซ้ำเธอยังรีบจัดแจงให้ทันทีตามออเดอร์ที่สั่งมา

     แม่ค้าเจ้าของร้านยกถ้วยเกาเหลาเลือดสดเดินตามชานนท์มาจนถึงโต๊ะ และวางถ้วยเกาเหลาลงไว้โต๊ะด้านหน้าของอลัน

     กึก! กึก!

     เธอเหลือบมองอลันด้วยสายตาฉงนอยู่แว๊บหนึ่ง ก่อนที่เธอจะรีบก้มหน้าเดินจ้ำอ้าวกลับไปยังหน้าร้านเหมือนเดิม เมื่อเธอโดยสายตาของชานนท์จ้องมองเธออย่างตำหนิ และพอคล้อยหลังเจ้าของร้านไปแล้ว ชานนท์ก็เดินกลับมาหย่อนก้นนั่งลงข้าง ๆ อลัน พร้อมกับคอยกำราบอลันไว้ทุกครั้งที่อลันซดเลือดสดเสียงดังเกินไป

     โกรก โกรก

     “เบา ๆ หน่อยสิอลัน คนมองกันใหญ่แล้ว”

     ชานนท์เตือนอลันเบา ๆ เมื่อคนในร้านเริ่มหันมามองอลันอย่างสนใจ จากนั้นชานนท์ก็ยกท่อนแขนของเขาขึ้นมาคอยบดบังใบหน้าของอลันไว้จนกระทั่งอลันซดเกาเหลาสดหมดทั้งสองถ้วย ชานนท์ก็รีบคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดคราบเลือดออกจากริมฝีปากให้อลัน ก่อนจะฉุดข้อมือของอลันให้ลุกขึ้นจากที่นั่งทันที

.............................

ซันด๊อก