คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ผีเสื้อพ่นพิษร้าย
รามพาร์ท
ผมโนมาินบัับระทำำเราอยู่ในห้อน้ำนานร่วมั่วโม นผม้อบอัวเอในใว่า...ลา่อนนะราม เพราะผมิว่าวันนี้ผม้อายริ ๆ แล้วล่ะ เพราะมาินมีอารม์รุนแรมาผิปิ เาทั้บีผม แล้วยััผมนเียว้ำไปทั้ัว
เาบัับให้ผมเป็นอเาหลาย่อหลายรั้ โยที่เาไม่ไ้สนใเลยว่าผมะมีอารม์หรือไม่มี เาสนใแ่ว่า...เามีอารม์และ้อาร ลอเวลาที่เรามีอะไรัน เา็ะส่เสียราระเส่าออมาเป็นระยะ ๆ และยัอยบัับให้ผมมีอารม์ร่วมไปับเา ้วยวิธีารที่ป่าเถื่อนอเา
อืม...ราม มึยัร่านเหมือนเิมเลย ราื่อผัวให้ผมฟัหน่อยสิ อืม...่วยบอผัวทีว่า อืม...รู้สึีไหม อืม ราม อืม...ราื่อผัวให้ฟัหน่อย
อึ ฮรึ ฮรึ อึ ผมเ็บ อึ ฮรึ ฮรึ อึ
ราม!!! ูบอให้มึราื่อูออมา!!! ูไม่ไ้ให้มึมาบอูว่ามึเ็บ!!!
ฮรึ ฮรึ อึ ผมเ็บ อึ ฮรึ ฮรึ อึ ผมเ็บรับ
เพี๊ยะ!!! มึเห็นไหมว่าูำลัอารม์้าอยู่น่ะ มึะเ็บอะไรนัหนา ห๊ะ ูเอามึมาั้ี่ร้อยรั้แล้ว แล้วทำไมมึยััริบอว่าเ็บอยู่อี ห๊ะ
ฮรึ ฮรึ อึ อึ ฮรึ ฮรึ แ่รั้นีุ้ ุทำรุนแรว่าผมมาว่าปิ ผม็เลย...
ฮึ่ย! ทำูหมอารม์เลย แล้วมึะมาบีบน้ำาทำาอะไร ห๊ะ! เออ! ถ้ามึเ็บมานัมึ็ายอยู่ในห้อน้ำนี่แหละ แม่เอ้ย! ูออไปหาิน้านอ็ไ้ ฮึ่ย! เ็! อบทำูอารม์้า ทำเป็นัริ โว้ยยยยย! หุหิโว้ยยยย! เพล้ เพล้ เพล้
อึ ฮรึ ฮรึ อึ อึ ฮรึ ฮรึ อึ
เมื่อผมร้อไห้หนัเ้าและบอเาว่าผมเ็บมา เา็ยอมปล่อยผมให้เป็นอิสระ แ่ผมถึเาะยอมปล่อย ผม็ยืนไม่ไ้อีแล้ว เพราะผมเ็บปวไปหมทั้ัว สภาพอผมอนนี้มัน็ไม่่าอะไรับ้มผับวาเท่าไหร่เลย
หลัามาินปล่อยผมแล้ว เา็เินออาห้อน้ำไป้วยอารม์ที่หุหิ แล้วเา็ว้าปาแันประผม และเายัเินไปว้าเอาโมไฟ้าหัวเียอผมมาปาลพื้นนเละไม่มีิ้นีเลย ทำให้อนนี้ห้ออผมเละเทะไปหม หลัานั้นเา็เินออาห้อไป ้วยอารม์ที่ำลัรุรุ่น ผมรู้ีว่าเาอารม์เสียเพราะผมไม่ยอมมีอารม์ร่วมไปับเา
เมื่อ่อนทุรั้เวลาที่ผมมีอะไรันับเา เาะบอผมเสมอว่า...เาอบให้ผมเรียื่ออเาและบอรัเา แ่ถ้าบารั้ผมไม่มีอารม์ เา็ไม่เยบัับผมเลยสัรั้ เาให้เียริและเารพารัสินใอผมเสมอ
แ่รั้นี้เาเปลี่ยนไปมา เปลี่ยนไปนผมไม่อยาะเื่อว่า...ผู้ายที่เยอบอุ่นามราวผีเสื้อปีบาะสามารถพ่นพิษร้ายออมาไ้มามายนานี้
หลัาที่มาินออาห้ออผมไปแล้ว ผม็พยายามเาะผนัห้อน้ำลุึ้น เพื่อพาัวเอออไป้านอ ผมเินเาะผนัและเินเลี่ยเศษแันแออมาเรื่อย ๆ นผมออมาถึห้อแ่ัว แล้วผม็รีบัารัวเอ ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วผม็่อย ๆ เินไปนั่ลมอเาัวเอในระ
ผมมอสำรวหน้าาและร่าายอัวเอ และผม็สามารถมอเห็นรอยที่มาินสร้าไว้เมื่อหนึ่ั่วโมที่ผ่านมาเ็มไปหม ผมมอเาัวเอร้อไห้ออมาอย่าเียบ ๆ ผมใ้เวลามปรัอยู่ับวามทุ์ระทมนานร่วมั่วโม ่อนที่ผมะ่อย ๆ ลุึ้น เพื่อเินไปหยิบเอาวยาทาแ้ฟ้ำที่หรั่เอามาให้เมื่อเ้า แล้วผมถือวยาเินลับมานั่ทารอยฟ้ำให้ับัวเอนเสร็
หลัาทายาเสร็ ผม็เยหน้ามอูเาัวเอในระอีรั้ แล้วผม็พูับเาอัวเอว่า
///--------------------------------------------------------------------------------------------------///
"นายมันโ่ไอ้ราม...ันเยเือนนายแล้วใ่ไหมอย่าไปหลรัเา แล้วเป็นยัไล่ะ? เ็บีไหม? นายำใส่หัวอนายไว้นะไอ้ราม นายำไว้ว่า...ผีเสื้อสีสวยที่นายเห็นว่าาม มันเยเป็นหนอนน่ารัเียมา่อน ถึแม้ว่าผีเสื้อมันะูเหมือนไม่มีพิษภัยอะไร แ่ใระไปรู้ว่า...ที่ริแล้วมันอาะ่อนเหล็ในไว้อย่อยนายเมื่อไหร่็ไ้ ไอ้ราม...นาย้อเลิรัเาให้ไ้นะ นาย้อัใาเาให้ไ้นะ ันะอยเป็นำลัใให้นายเอ"
///--------------------------------------------------------------------------------------------------///
หลัาที่ผมพูุยับัวเอในระเพื่อระบายวามในใเสร็แล้ว มันทำให้ผมรู้สึสบายใึ้นมาเยอะมา ผมรู้สึโล่ใที่ไ้ระบายวามเ็บปวออมาบ้า ถึแม้ว่าะไม่มีใรอยปลอบใผมเลยในยามที่ผมเ็บปว แ่อย่าน้อยผม็ยัมีเาอัวเอที่ไม่เยทอทิ้ผมไปไหน
ในระหว่าที่ผมำลัมอยู่วามมื่นอัวเออยู่นั้น ผม็เผลอเอามือไปปัวยาทาแ้ฟ้ำนลพื้น ผมเลยรีบ้มลเพื่อที่ะเ็บวยาึ้นมา แ่ันมีมืออใรบานหยิบวยาอผมึ้นไป่อน ผมมอามมืออน ๆ นั้นึ้นไปนผมสามารถเห็นหน้าอเาไ้อย่าัเน
และน ๆ นั้น็ำลั้อมอมาที่ผมเหมือนัน แล้วเา็เินเ้ามายืน้อนหลัอผม เา็ใ้แนอเาอ้อมมาอผม แล้วเา็วาาอเาเยไหล่อผมไว้ ่อนที่เาะพูผมเหมือนไม่เยมีอะไรเิึ้นว่า
"ผมึ้นมาามุลไปทาน้าว"
"ุมาิน? ปล่อยผมรับ!!! "
"ม่าย...ไม่ปล่อยนว่าุะลไปทาน้าวับผม"
"แ่ผมยัไม่หิวรับ...ุไปทานเถอะ"
"แ่ผมไม่มีเพื่อนทานนี่หน่า ผมเลยมาามุลไปทานเป็นเพื่อนผม"
"ไม่มีเพื่อนทาน...แล้วมันเี่ยวอะไรับผมรับ? ปิุ็ทานนเียวอยู่แล้วไม่ใ่รึไ? "
"อย่าพูมาน่า...ผมอุส่าห์ึ้นมาวนทั้ที ุ็่วยลไปนั่ทาน้าวเป็นเพื่อนผมหน่อยไม่ไ้รึไ? "
"ุมาินรับ... ือ...ผม...ปาผมเป็นแผล ผมทานไม่ไ้หรอรับ ุไปหานอื่นมาทานเป็นเพื่อนเถอะ"
"ปาเป็นแผลเหรอ? ทำไมล่ะ? ปาุไปโนอะไรมา? หืมมมม...ไหนหันมาให้ผมูหน่อยสิ? เี๋ยวผมะ่วยเป่าให้"
"ุมาิน!!! ุเผลอไปทานอแสลมารึเปล่า? ทำไมุถึูอ่อนโยนับผมผิปิแบบนี้รับ? "
"อืม...พอีผมเผลอทานอแสลเ้าไปเมื่อสอั่วโมที่ผ่านมานี้เอ "
"ุมาิน!!! นีุ่ไปทานอแสลมาริ ๆ เหรอรับ? แล้วุเป็นยัไบ้ารับ? ุทานยารึยัรับ? แล้วหรั่พาุไปหาหมอรึยั? แล้วุเผลอไปทานอะไรมารับ? "
"หึ!!! พอีว่าผมเผลอทานอเน่าอย่าุเ้าไปน่ะ ผม็เลยอาะูผิปิไปนิหน่อย"
"ุ!!! "
พลั่!!! หลัาที่มาินบอว่า...เาเผลอทานอเน่าอย่าผมเ้าไป ผม็รีบผลัออาัวอผมทันที และมาิน็ยอมปล่อยผมแ่โยี แถมเายัส่ยิ้มวนประสาทมาให้ผมปวใเล่น ่อนที่เาะถามผมว่า
"เมื่อีุ้ว่าผีเสื้อเป็นอะไรนะ? ผมฟัไม่่อยั"
"ผีเสื้ออะไร? อนไหน? "
"็ผมเห็นุนัุ่ยับเาหัวอุอยู่ในระเรื่อผีเสื้อสีสวยอะไรสัอย่า แ่ผมไม่เ้าใ สรุปว่ามันือผีเสื้ออะไรเหรอ? "
"อ๋อ...ผมบอว่า....ผีเสื้อมันมีพิษร้าย มัน่อนเหล็ในเอาไว้โยไม่ให้ใรรู้รับ"
"ผีเสื้อบ้าอะไระมีพิษ? ผีเสื้อที่ไหนะมีเหล็ใน? โ่!!! "
"็ผีเสื้อมาินไรับ"
"ผีเสื้อมาินอะไร? "
"ผีเสื้อมาินมันมีพิษร้าย และมันยัมีเหล็ใน่อนอยู่้าหลั เมื่อมันเิอาารบ้าลั่ มัน็ะพ่นพิษร้ายออมาทันที เหมือนุไ"
"นี่่าผมอยู่เหรอ? "
"ไม่ไ้่ารับ...แ่ว่าร ๆ เลย"
"!!! "
อุ๊บบบบบ!!! มาินเินเ้ามาึอเสื้ออผมให้ลุึ้น ่อนที่เาะผลัผมใส่ผนัห้อแ่ัว แล้วเา็ามเ้ามาูบผมอย่าป่าเถื่อนและรุนแร เามอบวามเ็บปวให้ผม้วยารัปาอผมอย่าไม่ปราี ถึแม้ว่าเาะรู้ว่าผมยัเ็บอยู่็าม
เายัูบผมอย่ารุนแร่อไปพร้อม ๆ ับัผมสลับับูบไปเรื่อย ๆ โยที่ผมไม่ไ้่อ้านอะไรเลยนอาปล่อยน้ำาแห่วามเ็บปวให้ไหลออมาอย่าเียบ ๆ และเมื่อมาินเห็นว่าผมำลัร้อไห้ เา็ผละออาผม และแสท่าท่าไม่พอใโยารว้าวยาทาแ้ฟ้ำอผมลพื้นนวแ ่อนที่มาินะเินออาห้อไป
"ปั๊!!! เพล้!!! ปั๊!!! "
มาินปิประูห้อเสียัสนั่น นผมิว่าราวนี้้อเปลี่ยนประูห้อใหม่แล้วล่ะ หลัาเสียปิประูสิ้นล มาิน็หายเียบไปเลย ส่วนผม ผมยันั่มอเาอัวเออย่าสมเพ่อไปนถึบ่าย นอนนี้ผมรู้ว่าผมสึอ่อนเพลียและ่วนอนมา
ผม่อย ๆ ลุึ้นเินเลี่ยเศษแ้ว เศษแันแ เพื่อลับไปที่เียนอน พอผมเิน่อส้นเท้าไปถึเีย ผม็นอนแอนายลพร้อม ๆ ับหลับาลเพื่อพัผ่อนสายา แ่ผมลับาลไ้ไม่นาน ็มีมารลับมารัรวนผมอีามเย โยรั้นี้มาินยถาอาหารเินเ้ามาวาไว้้า ๆ เียอผม แล้วมาิน็บอผมว่า
"ินะ! เสร็แล้วทายา้วย"
"ุเอาออไปเถอะ...ผมยัไม่หิว"
"ะิน้าว่อนหรือะินอย่าอื่น่อน? "
"ผม...ผมยัปวแ้ม แล้ว็แสบปาอยู่เลย ผมทานไม่ไ้หรอ...เอาออไปเถอะ"
"ทำไมะทานไม่ไ้! นี่มันแ่้าว้ม ุไม่ำเป็น้อเี้ยวอะไร แ่ัใส่ปาแล้ว็ลืนลไป มันะยาอะไร"
"รับ...ถ้าั้นุ็ออไป่อนเถอะรับ เี๋ยวผมทานเอ"
"ไม่! ผมะนั่เฝ้าอยู่รนี้...นว่าุะทานให้หมถ้วย"
"..."
"รีบทานสิ? "
"รับ"
ท้ายที่สุแล้วผม็้อทาน้าว้มที่มาินยมา เพราะผมรู้ีว่า...ถ้าผมไม่ทานเา็้อบัับผมอยู่ี ผมนั่ทาน้าว้มอยู่บนเีย้วยวามทรมาน เพราะปาอผมแาารโนระทำ หนำ้ำ้าว้ม็ำลัร้อน ๆ มันเลย่วยเพิ่มวามทรมานมาึ้นเป็นเท่าัว
และยัมีมาิินัวร้ายนั่อยวบุมารทาน้าว้มอยู่ ผมึ้อฝืนทนทาน่อไปน้าว้มหมถ้วย แ่พอ้าว้มหมถ้วยแล้ว ผม็ทนวามปวแสบปวร้อน่อไปไม่ไหว นผม้อปล่อยน้ำาให้หยลมาใส่ถ้วยเปล่านไ้
และพอมาินเห็นผมร้อไห้ มาิน็ถามผมเสียแ็ว่า
"เป็นอะไรไปอี? ร้อไห้ทำไม? ห๊ะ!!! "
"ผมแสบแผลที่ปารับ...ฮรึ ฮรึ ฮรึ"
"ฮึ่ย! สำออย! ไหนหันมานี่สิ? "
"รับ...ฮรึ ฮรึ ฮรึ"
"นั่นิ่ ๆ แล้ว็เลิร้อไห้สัที? รำา! "
"รับ"
"มารยา..."
"? "
"สำออย..."
"? "
"อแหล..."
"? "
"ัริ..."
"? "
มาินับหน้าผมให้หันไปหาเา แล้วมาิน็หยิบยาหลอใหม่ที่เาเรียมมาึ้นมาบีบใส่มืออเา ่อนที่เาะทายาามบริเวริมฝีปาอผมที่มีรอยแผล และเายัทายาที่แ้ม ที่แน และาให้ผม้วย
ในะที่เาทายาให้ผม เา็บ่นอเาไปเรื่อยเปื่อย แ่ผมเลือที่ะแล้ทำเป็นไม่ไ้ยิน เพราะผมไม่อยาทะเลาะับเาอี และพอมาินทายาให้ผมเสร็เา็บอผมเสียเรียบว่า
"ยาทานวาอยู่หัวเีย...อย่าลืมทานล่ะ? ทานเสร็แล้ว็รีบนอน แล้วพรุ่นี้็ื่นแ่เ้า้วย"
"มีอะไรเหรอรับ? ทำไม้อื่นแ่เ้า? "
"พรุ่นี้ผมะใหุ้ย้ายไปทำานในำแหน่เลาให้ผม"
"แล้วเลาอุล่ะรับ? "
"ไล่ออแล้ว"
"ห๊ะ! นีุ่ไล่เลาอออีแล้วเหรอรับ? "
"อืม"
"ุมาิน? ั้แุ่มาทำานแทนุเวิน...ุไล่เลาออไปี่นแล้วรับ? "
"สิบแปน"
"ห๊ะ! นี่แสว่าุไล่เลาออรายวันเลยเหรอรับ? "
"อืม"
"แล้วทำไม้อไล่เาออ? เาทำอะไรผิั้นเหรอ? "
"ทำผิ...เพราะทำานไม่ถูใ ไม่าว ไม่สวย ไม่น่ารั ไม่มารยา ไม่สำออย ไม่อแหล ไม่ัริ เลยไล่ออ"
"เอ่อ!!! รับ"
"พรุ่นีุ้็แ่ัวให้หล่อ ๆ ้วย แ่ัวให้เป็นทาาร เสร็แล้วให้ลไปทานอาหารเ้าับผม หลัานั้นผมะเปิัวุอย่าเป็นทาารับหุ้นส่วนนใหม่อผม แล้วุ็เรียมัวเริ่มานวันแรในำแหน่ผู้ายอผม้วย"
"อะไรนะรับ??? "
"็ามนั้นแหละ"
"??? "
ปั้!!!
-----------------------------------------------------------------------------------
เฮียแอบเป็นห่วเมียเบา ๆ /// เบา ๆ หน่อยเฮีย /// รามยิ่ัวเล็ ๆ อยู่ เฮ่ย...เ็เฮียมาิน
ผัวเมียู่เวรู่รรม็ะประมานี้อ่ะนะ เี๋ยวีัน เี๋ยวูบัน เี๋ยวีัน ามสภาพอาาศ
โปรแรมร่าว ๆ ผู้ายอเ้าพ่อสอ
อนที่ 1-11 มาินะออัวแร เปิัวผู้ายหมายเลหนึ่และสอามลำับ (ราม่า พระนายบีแบบสูสีัน) นะพี่น้อ
อนที 12-18 มาินรามเริ่มเห็นอเห็นใัน และรัันมว้า (ราม่า โรแมนิ ิหมอนา เลือพุ่)
อนที่ 19-28 มาินรามรัถึทาัน รามะอลาออาำแหน่ผู้ายอเ้าพ่อ เวินะืนีพ (ราม่าน้ำารินมาราธอน เศร้า สะเทือนอารม์ เ็บปวนไสะเทือน)
อนที่ 29-34 มาินรามระทม่มื่น (ราม่าน้ำาเ็หัวเ่า เศร้า สะเทือนอารม์ ปวับไ โรแมนิ อวสานเลือพุ่)
Sundog
ความคิดเห็น