ตื่นมาอีกทีก็กลายเป็นอีกคนไปซะแล้ว

ลำดับตอนที่ #27 : Part26:เรื่องราวสองปีที่ขาดหาย2

"นายหญิง...."เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นเปลือกตาที่ปิดมาตลอดช่วงเช้าเริ่มเผยอขึ้นเมื่อตะวันลาลับขอบฟ้า

"อะไรของเจ้าอีกเบล"น้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่ารำคาญคนที่เรียกทำเอาชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเบลขมวดคิ้วในทันที

"ยังจะมาอะไรอีก? นายหญิงเผื่อท่านลืมว่าท่านต้องทำอะไร"ชายหนุ่มเอ่ยออกมาเพื่อให้หญิงสาวผู้เป็นนายรู้สึกตัวว่าวันนี้ตนเองมีธุระอะไร

"ข้าพึ่งกลับมาจากการท่องมิติให้ข้าได้หลับ คร่อก--"หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงยานคางเปลือกตาปิดลงอีกครั้ง

"นายหญิง!?ท่านเป็นผู้นำบาปทั้งหมดหาใช่บาปเกียจคร้านที่ติดนอนเป็นอาจิณนะ!"ชายหนุ่มแผดเสียงลั่นห้องโถงที่ผู้เป็นนายคอพับหลับอยู่บนบังลังก์

"เล่นตัวเองเจ็บน้อยที่สุดหรือไงเบลเฟกอล"หญิงสาวเอ่ยด้วยรอยยิ้มไม่แม้แต่จะลืมตาสนทนากับคู่สนทนาของตน

"ท่านลูซิเฟลล่า!!!"เสียงที่แผดลั่นจนหญิงสาวต้องยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง

"หนวกหู!"ลูซิเฟลล่าตะโกนออกมาด้วยความรำคาญฉับพลันทั่วทั้งห้องโถงก็เกิดการสั่นไหวอย่างรุนแรง

ตึง!! เสียงประตูห้องโถงเปิดขึ้นเสียงดังพร้อมกับเสียงตะโกนว่า

"นายหญิง!!!!"เสียงทั้งห้าผสานกันลูซิเฟลล่าที่ตื่นเต็มตาตั้งแต่เสียงประตูห้องโถงโบกมือทักทายบาปทั้งห้าที่พุ่งเข้ามาในโถง

"ไงแมมมอน นรกของเจ้าเป็นเช่นไรบ้างไม่มีปัญหาใช่ไหม"

"แน่นอนนายหญิง เดี๋ยวสิไม่ใช่เรื่องนี้สักหน่อย!"ชายผู้ชื่อแมมมอนบาปแห่งความโลภเอ่ยตอบผู้เป็นนายก่อนโวยวายออกมา

"ฮ่าๆ ลิเวียนล่ะเป็นไงบ้าง"ลูซิเฟลล่ายิ้มขำก่อนเอ่ยถามอีกคนที่กำลังขมวดคิ้วใส่

"ผู้มีบาปริษยามีมากมายแต่ลูกน้องในนรกของข้ารับมือมันได้ นายหญิงนี่ไม่ใช่เรื่องที่พวกข้ามาหาท่านสักหน่อย?"ลิเวียนที่จำเป็นต้องตอบขมวดคิ้วเธอเป็นหญิงสาวตัวแทนแห่งบาปริษยาถึงจะดูเงียบๆแต่ก็มีความริษยาในใจไม่น้อยหน้าไปกว่าคนในนรกตนเอง

"แล้วเจ้าล่ะซัน"

"พวกมันทำให้ข้าอารมณ์ร้อนแทบทุกวัน แต่ก็คงไม่ต่างจากที่ท่านหายไปหลายวัน"ซันเอ่ยตอบเขาเป็นบาปที่เป็นตัวแทนของโทสะ เขาอารมณ์ร้อนง่ายที่สุดแต่ก็ปากจัดพอสมควร

"อย่าถือสาเลย อลิซเจ้าล่ะ"ลูซิเฟลล่าโบกมือไม่ให้คิดมากก่อนมองบาปอีกตนที่อยู่ในชุดเซ็กซี่เย้ายวนสุดร้อนแรง

"ถึงผ่านไปได้ด้วยดีแต่พอนายหญิงไม่อยู่ทำให้ความอยากของข้าจางหาย❤️"อลิซหรือแอสโมดิวส์ผู้เป็นตัวแทนบาปแห่งตัณหาเอ่ยตอบด้วยเสียงแสนเย้ายวน

"เบลน้อยใจแล้วนะอลิซจัง~ เจ้าล่ะเซบ"ลูซิเฟลล่าทำเสียงหวานล้อเลียนบาปเกียจคร้านที่เป็นคนรักของบาปตัณหา ก่อนมามองบาปคนสุดท้ายที่เป็นหนุ่มน้อยแก้มกลมที่ไม่ธรรมดา

"อาหารไม่อร่อยเวลานายหญิงไม่อยู่!!"เซบหรือเบลเซบับหนุ่มน้อยตัวแทนบาปตะกละพองแก้มงอนนายหญิงของตนที่หายหน้าไปหลายวัน

"อืม...เหรอ"ลูซิเฟลล่าพยักหน้าเข้าใจก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งอย่างไม่สนใจอะไรอีก

"ไม่คิดจะถามข้าหน่อยเหรอนายหญิง?"เบลเฟกอลขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อนายหญิงของพวกตนเนียนหลับไปอีกแล้ว

"ไม่อ่ะ....ดูจากที่เจ้ามาหาคนแรกได้แสดงว่าทุกอย่างปกติดีแต่ทำไมมือขวาซ้ายของข้ายังไม่มากันนะ"ลูซิเฟลล่าเปิดเปลือกตาอีกครั้งเมื่อนึกถึงลูกน้องอีกสองตนที่ใช้ให้ดูแลนรกของตนเองในช่วงเวลาที่ไม่อยู่

ตึก! ส้นสูงสีดำสนิทที่สวมใส่ดังขึ้นพร้อมกับเดรสสีดำสั้นเหนือเข่าแปรเปลี่ยนเป็นชุดราตรียาวสีดำมงกุฎเถาวัลย์สีดำปรากฏบนศีรษะปีกสีดำสยายออกจากแผ่นหลังใบหน้าที่ง่วงซึมกลับมาจริงจังจนเหล่าบาปอีกหกตนรู้สึกโล่งใจที่นายของตนเลิกขี้เกียจ

"คุณดูแตกต่างจากตอนนี้นะคะ?"ราเซียที่เฝ้ามองกับหญิงสาวที่พาตนมา ณ สถานที่นี่เอ่ยออกมากับหญิงสาวที่กำลังกอบกุมฝ่ามือของตนเอง

"ข้าดูเอาแต่ใจและขี้เกียจใช่ไหมล่ะ แต่นั้นมันก็ก่อนที่ข้าจะได้เจอกับเขา"ลูซี่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

"เขาเหรอคะ?"

"เป็นชายที่เจ้ารู้จักด้วยนะ"

"รู้จักเหรอ...."

"รีบตามไปเร็ว นางบินไปที่นรกที่ตนเองคุมแล้ว"

ลูซิเฟลล่าบินผ่านนรกทั้งหกแดนได้เห็นภาพการลงโทษที่ถูกที่ควรนางก็ยิ้มออกมาก่อนหันมองไปด้านหลังที่มีเหล่าบาปทั้งหกบินตามมา

"จะตามข้ามาทำไมข้าทำงานจริงๆนะ"ลูซิเฟลล่าเอ่ยออกมาเร่งการบินให้เร็วขึ้นจนเหล่าบาปต้องเร่งความเร็วไม่ต่างกัน

"จะให้พวกข้าไว้ใจท่านได้ยังไงกัน"เบลเฟกอลเอ่ยออกมาตอนนี้เขายังไม่รู้สึกง่วงอะไรกลับกันตื่นเต็มตามากกว่านายตัวเองซะอีก

"ข้าดูไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลย...."

"ที่สุด"หกเสียงประสานกันลูซิเฟลล่าแค่นยิ้มขำสายตามองไปด้านหน้าที่เห็นนรกของตนเองไม่ไกล

ลูซิเฟลล่าค่อยๆขยับปีกช้าลงเพื่อไม่ให้นรกของตนเกิดพายุจากแรงปีกที่ขยับเร็วจนเกินไปเมื่อเท้าแตะลงพื้นปีกสีดำสนิทก็หายวับไป

"เสียงกรีดร้องเบาจังเลยแหะ มือซ้ายมือขวาของฉันกำลังอู้งานอยู่เหรอ"ลูซิเฟลล่า

"พวกเขาไม่ใช่นายหญิงเสียหน่อย...."

"เบลเฟกอล"

"ขออภัย...."

"เห้อ..."

ตลอดการเดินผ่านทางต่างในแดนของตนเองเสียงกรีดร้องจากเหล่าวิญญาณที่มีบาปก็เริ่มกรีดร้องดังขึ้นจนลูซิเฟลล่าแย้มยิ้มอารมณ์ดี ที่พวกมันกรีดร้องก็เพราะพลังแห่งการลงทัณฑ์ที่แผ่ขยายจากตัวของลูซิเฟลล่า

เมื่อมาถึงวิหารที่คอยตัดสินบาปแห่งความทะนงตนลูซิเฟลล่าก็เปิดประตูเข้าไปทันทีด้วยพลังที่สถิตในร่างกายเสียงประตูเปิดดังกังวาน

"คาเมล ลูว์...ข้าบอกแล้วใช่ไหมให้ดูแลจัดการให้เจ้าพวกวิญญาณบาปหนากรีดร้องตลอดเวลาแต่ทำไมพวกเจ้าทำงานบกพร่องกัน!!!.....เดี๋ยวนั่นเด็กที่ไหน"ลูซิเฟลล่าแผดเสียงต่ว่าลูกน้องก่อนค้องเบาเสียงลงเมื่อเห็นว่ามือซ้ายมือขวากำลังปลอบเด็กน้อยตัวเล็กในชุดที่หรูหราเด็กคนนั้นมีเรือนผมสีดำสนิทเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเริ่มดังมากขึ้นกว่าเดิมจากการแผดเสียงดังของลูซิเฟลล่า

"นายหญิงพวกข้ากล่อมเขาตั้งนาน ท่านทำเด็กร้องไห้หนักกว่าเดิม!"คาเมลต่อว่านายหญิงของตนที่ส่งเสียงดัง

"เอ๋!? ความผิดข้าเหรอ"ลูซิเฟลล่าชี้นิ้วเข้าหาตนเองทำหน้างุนงงที่ตนโดนลูกน้องต่อว่า

"เดี๋ยวข้าปลอบเด็กน้อยเองนายหญิง❤️"อลิซเสนอตนเองก่อนเข้าปลอบไม่สิใช้พลังกล่อมเด็กน้อยเรือนผมสีดำแต่ว่ามันกลับไม่ได้ผลเขาร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก

ตามด้วยบาปอีกหลายตนที่พยายามปลอบแต่ก็ไม่มีใครทำอะไรได้เลยก่อนทุกสายตาจะมุ่งตรงมาที่ลูซิเฟลล่าที่ยืนยิ้มแห้งจากสายตาที่มุ่งตรงมาหา

"ข้าเคยท่องไปหลายมิติ ข้าจะกล่อมเขาเอง"ลูซิเฟลล่าเดินเข้าหาเด็กน้อยก่อนย่อตัวลงให้อยู่ระดับเดียวกับเด็กน้อย

"หยุดร้องเถิดหนา..."น้ำเสียงที่นุ่มนวลราวมนต์สะกดทำให้เด็กน้อยที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงเริ่มเบาลงจนหยุดร้องในที่สุด

"พี่สาวเป็นใครเหรอพวกน้าๆด้วย....."เสียงที่แสนน่ารักจากริมฝีปากของเด็กน้อยทำเอาหลายคนอดยิ้มไม่ได้

"เป็นสิ่งที่เจ้าอาจรู้จักและไม่รู้จัก"ลูซิเฟลล่าเอ่ยบอกนางยังคงย่ตัวคุยกับเด็กน้อย

"ถ้างั้นหากข้าอยากรู้จักพี่สาวข้าจะต้องแต่งงานกับพี่สาวเหรอ?"ดวงตาที่ที่ใสแป๋วเอ่ยถามด้วยความใสซื่อ

"ห้ะ!?"

อัปวันที่16/04/65

เดี๋ยวไอหนูใจเย็นการรู้จักกันไม่จำเป็นต้องแต่งงานเว้ยไปเรียนจากไหนมาเนี่ย