Office at 3AM(ออฟฟิศตอนตี3)

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

นี่คือเรื่องราวของ "ชาลี" พนักงานออฟฟิศอายุย่างเข้า35 ยังไม่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนทำงานหนักเพื่อที่จะทำตามความฝันของเขา

เวลา 17.00น.

ชาลี:เห้อเหนื่อยชะมัดอยากกลับบ้านชะมัดถ้าไม่ว่างานต้องเสร็จให้ทันพรุ่งนี้นะ แม่งเอ้ย!

เจด:เอาน่าๆอย่างน้อยถ้าทำงานนี้เสร็จนายก็จะได้โบนัสเยอะแยะเลยนี่นา

“เจด”ชายคนนี้เป็นเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่อยู่ในออฟฟิศนี้ของชาลี

ชาลี:นี่เจดกูวานอะไรอย่างสิไหนๆมึงก็จะเลิกงานแล้วนายช่วนไปซื้อข้าวชั้นล่างให้หน่อยสิชั้นว่าจะอยู่ยาวจนกว่างานจะเสร็จน่ะ 

เจด:ได้ดิเพื่อนว่าแต่มึงกะเลิกงานกี่โมงล่ะ? จะได้ซื้อกาแฟมาให้ด้วย

ชาลี:ว่าจะเลิกพรุ่งนี้เช้่าแม่งเลยไหนๆพรุ่งนี้บริษัทก็หยุดอยู่แล้วเลยจะทำให้เสร็จแล้วปล่อยตัวปล่อยใจเลยน่ะ

เจด:เออๆอย่าฝืนละกันถ้ามึงช็อคตายขึ้นมาเดี๋ยวกูไม่มีคนกินเหล้าด้วย

ชาลี:เออๆระหว่างกูตายเพราะทำงานกับมึงตายเพราะหญิงใครจะตายก่อนกันล่ะ ฮ่าๆๆๆ

เจด:ไอ้เปรตนี่แม่ง เออๆกูไปละเดี๋ยวเอาข้าววางไว้ให้

ชาลี:เจอกัน

เวลา ปัจจุบัน 0.00น.

ชาลี:เหนื่อยชิบหายเลยโว้ยยยยยยยยย

มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงาน

ยาม:เอ้าคุณ ยังไม่กลับอีกหรอ? 

ชาลี:กะว่าจะกลับตอนเช้าเลยน่ะครับ เอากุญแจไว้ที่ผมก็ได้ครับเดี๋ยวผมล็อคห้องให้

ยาม:อ่าๆ ถ้าได้ยินเสียงแปลก"อย่าไปดูหรือตามไปนะ"

หือ? ชาลีคิดในใจ ทำไมลุงยามพูดอะไรแปลกๆแบบนั้นวะมันจะไปมีอะไรแบบนั้นตอนดึกในตึกบริษัทได้ไงวะ

ชาลี:ครับๆผมจะระวัง

ยาม:ไว้เจอกัน

ตั้งแต่ลุงยามไปในหัวชาลีมีแต่คำถามเต็มไปหมด

ชาลี:ทำไมลุงยามพูดงั้นวะ ชั่งเถอะแกอาจจะหลอกให้กลัวก็ได้คนแก่ชอบแกล้งอยู่แล้ว

เวลา ปัจจุบัน 3.00น.

ชาลี:เสร็จแล้วโว้ยจะได้กลับบ้านสักทีคิดถึงเตียงชิบหายเลย

ตึกๆๆ ตึกๆๆ

ชาลี:เสียงไรดังมาจากข้างนอกวะ

ชาลีออกอาการกลัวเล็กน้อยก่อนจะหาอะไรซักอย่างที่พอจะเป็นอาวุธได้มาคว้าไว้

ชาลี:กูควรออกไปเช็คไปวะเนี่ยแม่งเอ้ย แต่ถ้าไม่เช็คกูคงนอนไม่หลับอ่ะ

ชาลีเปิดประตูออกมาพยายามจะไล่ตามต้นตอของเสียงไปเสียงยังคงดังอย่างต่อเนื่องยิ่งเขาพยายามเข้าใกล้เท่าไหร่ เสียงที่คล้ายเสียงฝีเท้าก็ยิ่งดังขึ้น 

จนเขาตามมาจนถึงห้องห้องหนึ่งหน้าห้องเขียนไว้ว่า"เฉพาะบุคคลที่ได้รับอนุญาต" เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่ๆก่อนที่จะตัดสินใจเปิดประตูลงไป ด้านในเป็นบันไดลงไปด้านล่างชาลีค่อยก้าวลงทีละก้าวก่อนจะถึงด้านล่าง มันมืดมาก ชาลีตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแฟลชภาพที่เห็นตรงนะที่อยู่ห่างไปประมาณ5เมตร เป็นภาพตัวประหลาดที่มีหัวเป็นคน ตัวละขาเป็นสุนัขขนาดใหญ่

วินาทีนั้น หัวใจของชาลีแทบหยุดเต้นวินาทีนั้นสมองของเขาสั่งออกมาคำเดียว “วิ่ง” นาทีนั้นชาลีหันหลังวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็วเขาหันหลังไปเห็นสัตว์ประหลาดกำลังกรีดร้องแล้ววิ่งมาทางเขา เขาถึงประตูเขาปิดประตูห้องนั้น ก่อนจะสับตีนแตกไปที่ประตูทางออก ตรงไปลานจอดรถแล้วขับรถออกกลับบ้านในทันที

ชาลี:ตัวเหี้ยไรวะนั่นถ้ากูออกมาไม่ทันกูว่ากูตายแน่ กูไปเล่าให้ใครฟังไม่น่าจะมีใครเชื่อ กลับบ้านนอนดีกว่าแม่งเอ้ย

2 วันถัดมา เวลา 9.00น.

ชาลีตัดสินใจกลับไปที่เดิมก่อนที่จะพบว่าไม่มีประตูบานนั้นอยู่แล้ว

นับตั้งแต่นั้นเขาไม่เคยทำงานเกิน18.00น.อีกเลย