The Lost weapons สุดฟ้าหาพระเจ้า

 บารอน วลาส ดรากูน ฟราทู

      

นักเขียน : เอิ่ม คุณชื่ออะไรครับ

ลาส      : ข้าชื่อ บารอน วลาส ดรากูน ฟราทู

นักเขียน : ทำไมชื่อยาวจังครับ ?

ลาส      : เสียมารยาท บารอนเป็นตำแหน่งของข้า

นักเขียน : เอ่อ ขอโทษขอรับ ชอบสีอะไรครับ

ลาส      : เรื่องสี ต้องแดงสิ เหมือนเลือดไง 

นักเขียน : !!! ขอทราบอายุปัจจุบันครับ

ลาส      : ไร้มารยาท! เอาเป็นว่า อาจจะมากกว่าปู่ทวดของเจ้าหลายปี

นักเขียน : ชอบกินไอติมไหมครับ

ลาส      : ......ไร้สาระ...... หมดธุระแล้วใช่ไหม?

นักเขียน : ขอทราบงานอดิเรกครับ

ลาส      : ฮึๆ จัดการกับคนชอบถามมากเซ้าซี้

นักเขียน : เอิ่ม คำถามสุดท้ายแล้วครับ อาวุธที่ชอบ

ลาส      : เจ้าไม่เห็นดาบในมือนี้หรอ ฉับเดียวขาด ไม่เจ็บปวด ลองดูไหม

นักเขียน : เอิ่ม โชคดีครับ ลาก่อน

 

จันทรา ชาลีฟ

นักเขียน  : ขอทราบชื่อครับ

ชาล       : เราชื่อจันทรา ชาลีฟ แล้วนามของเจ้าละ

นักเขียน  : เป็นความลับครับ แล้วชื่อเล่นของท่านละครับ

ชาล       : สหายเรียกเราว่า ชาล 

นักเขียน  : อาหารจานโปรดครับ

ชาล       : อะไรก็ได้ แต่ขอเครื่องเทศมากๆหน่อย

นักเขียน  : (บ่งบอกถึงที่มาเลยแหะ อินเดียแน่นอนแต่ทำไมหน้าไม่เหมือน)เอิ่ม ทำไม                หน้าท่านไม่เหมือนคนอินเดียเลยครับ

ชาล       : เรานั้นมีเชื้อสายราชวงศ์อารยันโบราณ จึงมีลักษณะเช่นนี้ แล้วเจ้าละเป็นเผ่า               พันธุ์ใดกัน

นักเขียน  : หลายพันมาหลวมกันครับ พันลำก็มีบ้างครับ แล้วศิลปะการต่อสู้ที่ท่านละ                   ถนัดครับ

ชาล       : มิราจา

นักเขียน  : เอ่อ มันคืออะไรครับ

ชาล       : อธิบายยาก ต้องทดลองเอง

นักเขียน  : เห้อ แล้วอาวุธละครับ

ชาล       : ดาบ ธนู ส่วนปืนที่เจ้าเห็นก็มีไว้เวลาฉุกเฉิน หากศตรูวิ่งหนีใน                                 ระยะไกล แล้วเจ้าวิ่งเร็วไหม

นักเขียน  : หือ ผมเป็นคนดีนะครับ 

ชาล       : อ้อ เราล้อเจ้าเล่นนะ แล้วเจ้าละฝึกศิลปะใดกัน

นักเขียน  : ไม่เคยครับ แต่ก็พอเอาตัวรอดได้บ้าง

ชาล       : หืม ต้องทดลองดูซะแล้ว

นักเขียน  : ได้โปรดลืมเรื่องนี้ไปเถอะครับ ขอบคุณครับสำหรับคำสำภาษณ์

ชาล       : ยินดี เจ้าคุยสนุกมาก วันหลังมาคุยกันอีกนะ

นักเขียน  : เห้อ ลมจะแดรก จะอยู่ถึงครบตัวละครไหมเนี่ย

เรย์อัส เมนาติค

นักเขียน : สวัสดีครับ ไม่ทราบว่าคุณสุภาพบุรุษชื่ออะไรครับ

เรย์       : ข้าชื่อเรย์อัส เมนาติค มันเพราะมากใช่ไหม

นักเขียน : เอ่อ ครับ มันเพราะมากครับ แล้วชื่อเล่นละครับ

เรย์       : เรย์ เจ้าว่ามันก็เพราะอีกแล้วใช่ไหม

นักเขียน : เพราะอีกแล้วครับ เพราะมากครับ เพราะกว่านี้ไม่อีกแล้วครับ แล้วงานอดิเรกละครับ

เรย์       : ข้าชอบปลูกดอกไม้ 

นักเขียน : สีที่ชอบละครับ

เรย์       :  สีชมพูสิ เจ้าก็ชอบเหมือนกันใช่ไหม เพราะข้าดูเเล้วมันดูเหมาะกับหน้าตา                 เจ้าดีนะ

นักเขียน : เอ่อ...ช่างมันเถอะครับ เเล้วศิลปะการต่อสู้ที่ถนัดหล่ะครับ?

เรย์       : ข้าไม่ค่อยชอบต่อสู้หรอก เเต่บังเอิญมีพรสวรรค์สูงก็เลยจำเป็นเก่งนิดหน่อย  

นักเขียน : อืม.....(นึกว่าจะปกติกว่าคนอื่น) เเล้วอาหารจารโปรดหล่ะครับ?

เรย์       : ทุกอย่างที่ทำให้ข้าดูดี ไขมันต่ำ 

นักเขียน : สถานที่ ที่ชอบครับ?

เรย์       : ทุ่งดอกทิวลิป ยามบ่าย...เเดดอ่อนๆ เจ้าไปเดินกับข้ามั้ยหล่ะ จะได้คุยกันนาน              กว่านี้

นักเขียน : เอ่อออ.....ขอตัวก่อนครับภรรยาที่บ้านรออยู่

เรย์       : ไม่เป็นไรน่าเสียดายนะ    

โยชิซึนะ ฟูริคาวะ

นักเขียน   : สวัสดีครับ ชื่ออะไรหรอครับ

โย          : เอ่ออ..... ข้าชื่อ โยชิซึนะ....มั้ง 

นักเขียน   : ชื่อเล่นละครับ

โย          : เอ่ออ ชื่ออะไรดีนะ ตั้งให้ข้าสิ

นักเขียน   : เอางั้นเลยเหรอ ชื่อโยดีไหมครับ

โย          : เออ เข้าท่าดี งั้นข้าชื่อโยแล้วกัน

นักเขียน   : งั้น อาหารที่ชอบละครับ

โย          : อะไรก็ได้ ของค้างคืนข้าก็กินได้ 

นักเขียน   : สไตล์ การต่อสู้ละครับ

โย          : ดาบคาตะนะ และศาสตร์แห่งอาทิตย์อุทัย

นักเขียน   : นึกแล้วเชียว แต่งตัวแบบนี้ ก็ต้องอย่างนี้ แล้วคุณชอบผู้หญิง                  แบบไหนครับ 

โย          : ถ้าเลือกได้ข้าชอบแบบแม่สาวผมบลอนด์คนนั้น

นักเขียน   :ไหน คนไหน

โย          : เอ่อ ข้าก็ลืมไปแล้ว 

นักเขียน   : (เห้อ หนักใจวุ้ย) แล้วสายคาดที่ดวงตาละครับ

โย          : ไอ้นี่เหรอ ไม่รู้สิ ตาข้าก็เป็นปกตินะ

นักเขียน   : เอิ่ม ถ้าถามต่อกูต้องลืมชื่อตัวเองแน่ ไปดีกว่า

โย          : หืม จะไปแล้วหรอ ข้าไปเที่ยวด้วยสิ

ลลิสา ธาดาบุตรี

นักเขียน : ไม่ทราบว่า คุณผู้หญิงชื่ออะไรหรอครับ

สา        : ฉันชื่อลลิสา ธาดาบุตรี ชื่อเล่นชื่่อสาจะ

นักเขียน : อายุเท่าไหร่ครับ

สา        : (กรี๊ดเบาๆ) สัมภาษณ์เป็นรึป่าวหะ ถามอายุกับผู้หญิง

นักเขียน : เอ่อ ขอโทษครับคุณผู้หญิง

สา        : ไม่เป็นไร โอเคจะ 18

นักเขียน : แปรปวนแท้ 

สา        : ตะกี้ว่าอะไรนะ

นักเขียน : ปะ ป่าวครับ คุณต่อสู้เป็นไหมครับ

สา        : แน่นอนจะ ผู้หญิงไม่ใช่เพศที่อ่อนแอเสมอไปนะ 

นักเขียน : (ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่หว่า) ครับ ว่าแต่ถนัดแบบไหนครับ

สา        : กังฟู ประเภทฉางฉวน รู้จักปะ

นักเขียน : รู้จักสิครับ ที่มันยืนฐานกว้างๆ ยกแข่งเหยียดเท้าสูงๆ เหอๆ เหอ (น้ำลายไหล)

สา        : หัวเราะแปลกๆ คิดอะไรอยู่นะ 

นักเขียน : เอิ่ม ไม่ได้คิดครับ

    

         ฉับ! ทันใดนั้นปลายเท้าจ่อนิ่งอยู่ที่หว่างคิ้วของนักเขียน เหงื่อเม็ดโตไหลหยดลงพื้น 

นักเขียน : เอ่อ คุยกันต่อดีกว่าครับ คุณผู้หญิง

สา        : โอเค สัมภาษณ์ ดีๆนะ 

นักเขียน : งั้น อยากได้แฟนแบบไหนครับ

สา        : แน่นอน หล่อ ผมบลอนด์ ตาสีฟ้า สง่าดุจเจ้าชาย สุขุม ร่ำรวย เอาใจเก่ง เชื้อฟังฉันทุกอย่าง รักเดียวใจเดียว โรแมนติก เอาใจเก่ง บลาๆ

นักเขียน : (เพ้อละๆ ไปดีกว่า) 

สา        : มีรถซุปเปอคา ปราสาทหลังงาม งานเลี้ยงที่หรูหรา คนรับใช้มากมาย มีลูกที่น่ารักสามคน น่ารักจัง

นักเขียน : ไม่น่าถามอย่างงี้เลย หลุดทุกราย ไปดีกว่า

นักเขียน : เห้อจบสักที มีอีกกูลาออกแน่ ต่อไปเชิญพบกับเนื้อหาของนิยายสุดอลังการ

เสียงลึกลับ : เฮ้ เดี๋ยวก่อน นิยายอะไรวะลืมสัมภาษณ์พระเอกอีกตั้งสามคน

นักเขียน : ใครวะ

    

      หันซ้าย หันขวา ไม่พบใคร

เสียงลึกลับ : มองไปไหน ก้มลงมาสิ

นักเขียน    : แมว!

แมว         : นายเรียกใครว่าแมว จะลงมาสัมภาษณ์ดีๆ หรือจะให้เราต่อตัวกันขขึ้นไปตะบันหน้าเน่าๆของแก ไอ้มนุษย์

นักเขียน    : โอเคร ครับโอเคร ตัวเอกก็ตัวเอกเอ้า

นักเขียน : ชื่ออะไรครับ

สามแมว : ชั้นหัวหน้าใหญ่ชื่อ  คุณทอง และนี้เทาหนึ่ง เทาสอง สมุนเอก แก๊งทรีแคท

นักเขียน : คุณอยู่ในนิยายเรื่องนี้ด้วยหรอครับ 

ทรีแคท  : บัดซบ ตัวเอกสุดเฟี้ยวเชียวนะมึง 

นักเขียน : หา เมื่อไหร่วะ 

ทรีแคท  : ขาดพวกเราเรื่องไปไม่ได้หรอก ไอ้ที่นายสัมภาษณ์มาทั้งหมดนะ "ตัวรอง"

นักเขียน : แล้วทำไม พวกคุณถึงพูดได้ครับ

เทาหนึ่ง : เราไม่ใช่แมวธรรมดา ตัวจริงเราคื

         ผัวะ คุณทองตบเข้าให้

คุณทอง : ใครใช้ให้พูด อยากรู้อ่านเอาเอง เอาละแค่นี้พอ ส่วนนายอะ จะไปไหนก็ไป แล้วเจอกันในนิยาย 

นักเขียน : ครับท่าน 

 

   

(อย่าลืมกดโหวตกันด้วยนะคร๊าบบบบบ^^)