คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Shortfic AF8] :: Shorts & Shirts :: [TaoKacha] --Special from After Kodlhor ค่ะ
Fiction : Shorts & Shirts
Pairing : TaoKacha
Genre : Romantic
Author : Corn on the Cob (ข้าวโพดปาดเนย)
Warning : PG-15 เอนเอียงเกือบถึง NC
Author’s note : เรื่องนี้เป็นตอนต่อจากช๊อตฟิค What did happen...after Kodlhor Concert? ค่ะ โปรดอ่านก่อน ไม่งั้นอาจจะงงกันได้นะคะ xD
วันนี้ไม่มีเมสเสจแฮะ…
ไม่โทรหาด้วย…
“คชา เตรียมตัวนะครับ เดี๋ยวจะเริ่มอัดแล้ว”
“ฮะ”
ตาเรียวหันกลับมามองสกรีนหน้าจอไอโฟนก่อนจะตัดใจกดล๊อกหน้าจอและวางมือถือใส่กระเป๋าพลางถอนหายใจ…
จริงๆแล้วตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่มีสายเรียกเข้ากวนใจเขาก่อนนอนอย่างทุกทีเช่นกัน…
อะไรกัน…? แค่นี้ท้อแล้วรึไง? ง้อเขาไม่กี่วันก็ถอดใจแล้ว??
ปากกระจับเม้มเข้าหากันก่อนจะลุกขึ้น จับแต่งทรงผมนิดหน่อยกับกระจกตรงหน้าก่อนจะเดินออกไปยังหน้าฉากเพื่อเตรียมอัดรายการของวันนี้…
ก็เอาสิ! ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ!!! ใครเขาสนกันล่ะ!?
หลังจากคืนนั้น...คืนวันคอนเสิร์ตโคตรหล่อ คชาจมเตียงไปอีกวันเต็มๆ ดีว่าวันต่อมาไม่มีงานเถอะ…
และสาเหตุเป็นเพราะใครนั้นไม่ต้องหาให้ยุ่งยาก…
จะเป็นใครซะอีกล่ะ!?
ก็ไอ้คนหล่อหน้าเผือกขวัญใจใครหลายๆคนรวมทั้งแฟนๆของตัวเขาเองด้วยน่ะสิ!?
คืนนั้นทั้งคืนเต๋าจับเขาเล่นเป็นตัวละครในฟิคแต่ละเรื่องที่เจ้าตัวซื้อมา...แต่ขอโทษนะ แต่เล่นแต่ฉากบนเตียง!? ถ้าฟิคเรื่องไหนไม่ทำกันบนเตียงก็จับเขาอุ้มไปทำตามที่ต่างๆตามหนังสือเหล่านั้นจะแต่งแต้มพาไป...ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ โต๊ะอาหาร โซฟา กำแพง และจบที่ระเบียงก่อนเขาจะผลอยหลับไปตอนที่เต๋าอุ้มกลับมานอนบนเตียง…
คนก่อเรื่องวันต่อมามีงานแต่เช้า เลยทิ้งเขาจมเตียงทั้งวันพร้อมกับกองหนังสือที่ถูกรื้อออกมาเป็น Reference ใช้อ้างอิงฉากแต่ละฉากเมื่อคืนในการบรรเลงเพลงรัก...คชาเอื้อมมือไปสุ่มหยิบฟิคสองสามเล่มที่ใกล้มือที่สุดที่ตกอยู่ตรงข้างเตียงก่อนจะเปิดไล่อ่านฉากอื่นๆดู...และนั่นก็ทำให้เขารู้ว่า คนแต่งฟิคนั้นโคตรจะลำเอียง!
แทบทุกเล่มคือบรรยายให้เต๋าหล่อตั้งแต่ปลายเส้นผมยันกระดูกเชิงกรานและขนหน้าแข้ง!!! ส่วนเขาน่ะหรอ...คือสาบานว่ายังเห็นเขาเป็นผู้ชายกันอยู่!? ทำไมถึงได้ใช้คำบรรยายที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวแบบนี้กันล่ะ!?
ตัวเล็ก ตัวโต โอเคอันนี้พอรับได้ ก็เขาตัวเล็กกว่าจริงๆ
ร่างเล็ก ร่างสูง คือเต๋าสูงกว่าเขาแค่สามเซ็นนะ
ร่างบาง ร่างหนา เต๋ามันหนากว่าเขาสักแค่ไหนกันเชียวเนี่ย!!??
นอกจากสรีระรูปร่าง ขนาดคำที่ใช้บรรยายถึงส่วนประกอบต่างๆยังใช้ต่างกันจนน่าโมโห!
คิ้วเรียว คิ้วคมเข้ม โอเค อันนี้เขาไม่มี ยอมรับได้
จมูกรั้น จมูกโด่ง เห้ย อะไรอะ เขาก็มีดั้งกับเขาเหมือนกันนะ! เต๋ามันก็ไม่ได้โด่งมากสักหน่อย!
ตาใส ตาคม ก็แค่ตาโตกว่า เอาตรงไหนมาวัดว่าของเขาใสของเต๋าคมกันเนี่ย!!??
ยิ่งไปกว่านั้นพอเปิดดูชื่อคนแต่ง หลายๆคนเขาเหมือนจะเคยผ่านตาเห็นทวิตเตอร์มาบ้าง มีไม่น้อยที่เป็นเมนเขา แต่แต่งฟิคอวยเต๋าจนเริ่มงงว่าตกลงนี่เมนเขาแน่เรอะ?!
คชาปิดหนังสือดังฉับอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะมุดลงนอนจมกับเตียงอีกรอบและก็ผล็อยหลับไปตามระเบียบ..ตกบ่ายแก่ๆคชาก็สะดุ้งตื่นเพราะเสียงเมสเสจจากใครบางคน...คชาเปิดออกอ่านก่อนจะปล่อยมือถือทิ้งอย่างไม่ใยดี...ปากเล็กเบะออกเมื่อพยายามจะลุกขึ้นยืน...เพียงแค่ปลายเท้าแตะพื้นเพื่อจะพยุงตัวก็ร้าวไปทั้งสะโพสจนเจ้าตัวต้องกัดปากกลั้นเสียง...คชาจัดการอาบน้ำแต่งตัวและชิ่งหนีกลับบ้านโดยไม่สนใจเมสเสจจากเต๋าที่บอกว่าให้รอจะได้กินข้าวด้วยกัน…
หลังจากนั้นเต๋าเองก็พยายามง้อ พยายามติดต่อมาตลอด…
คชาก็แกล้งทำเป็นอ่านไม่ตอบบ้าง หรือตอบก็แค่ ตอบสั้นๆ อื้ม อือ อืม แม้จะแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวก็ตาม...
คนตัวเล็กกะว่าจะแกล้งสักพักให้เข็ดไปบ้าง..
แต่จู่ๆยังไม่ทันไร...อีกฝ่ายกลับหายการติดต่อไปซะงั้น…
ถึงปากจะบอกว่า ไม่เป็นไร ไม่ง้อก็ไม่ต้องง้อ...แต่ทุกช่วงเบรค หรือถ้ามีเวลาว่างจากการทำงาน ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือออกมาดูแทบจะตลอด..จนพอตกเย็น ก็ไม่มีสักสายสักเมสเสจอยู่ดี...
ผ่านไปอีกเกือบสองวัน ก็ยังคงไร้การติดต่อ...หลังจากเสร็จงานคชาก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที...อาบน้ำอาบท่าเสร็จก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม...มือเรียวคว้าเอาไอโฟนขึ้นมามองอีกครั้ง…
ว่างเปล่า...ไม่มีแม้แต่ไลน์ด้วยซ้ำ…
คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่น...จริงๆคือลังเลตั้งแต่วันแรกที่เต๋าไม่ติดต่อมาแล้วว่าจะโทรหาเองดีไหม แต่ทิฐิที่มีอยู่ก็เอาชนะมาโดยตลอดทุกครั้งที่จะกดเบอร์อีกฝ่าย
จริงสิ พรุ่งนี้จะมีงานคู่ที่จะต้องออกไปขอบคุณสื่อด้วยกันนี่น่า…
มือเรียวสไลด์หน้าจอก่อนจะกดเบอร์อีกฝ่ายอย่างลังเลน้อยลง...พอกดครบเจ็ดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจก็จ้องมันสักพัก..สูดลมหายใจเข้าก่อนจะกดโทรออก…
อย่างน้อย ถ้าโทรหาแล้วคุยเรื่องงานแทนก็จะดูไม่แปลกเท่าไรหรอกมั้ง...คชาคิดกับตัวเองขณะรอสาย...แต่รอแล้วรอเล่าอีกฝ่ายก็ไม่กดรับ….
คชาทิ้งช่วงไปครู่นึงก่อนกดโทรใหม่ แต่ก็เหมือนเดิม...คชาหาอะไรทำฆ่าเวลาพลางเหลือบมองมือถือไปด้วยจนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปแล้วสักพักก็ยังไม่มีปฏิกิริยาจากอีกฝ่าย…
คนตัวเล็กจ้องมองหน้าจอที่ว่างเปล่าก่อนจะค่อยๆผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการทำงานทั้งวัน…
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น คชาแต่งตัวอย่างเหม่อลอย...สิ่งแรกที่เขาทำหลังจากตื่นขึ้นมาคือหยิบมือถือมาดู..แต่ก็ยังเหมือนเดิม...ไร้การติดต่อจากอีกคน…
ตอนนี้เขาชักจะเริ่มกังวลขึ้นมาแล้วจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...ความหวั่นใจในอดีตที่ห่างหายไปนานเริ่มย้อนกลับมาอีกครั้ง...ความรู้สึกหวาดระแวงหวนกลับมาทำเอาใจเริ่มไม่เป็นสุข…
“คชา..คชา ลูก!”
เสียงของผู้เป็นแม่กระทบเข้าโสตประสาทที่กำลังล่องลอยไปไกล...คชาที่กำลังจะออกเดินไปที่รถหยุดเดินและหันหลังกลับ.. “มีอะไรหรอ ม่าม้า…”
“วันนี้ในตารางงานเขาให้มีสีแดงติดไปด้วยไม่ใช่หรอ?”
คชาก้มดูเสื้อที่สวมใส่ก่อนจะนึกคิดและก็ทำหน้าตกใจเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ก่อนจะวิ่งกลับขึ้นห้องเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อ…
คชาเปิดตู้เสื้อผ้า กวาดตาดูเสื้ออย่างรวดเร็ว...แต่ก็ยังไม่เห็นตัวไหนที่ถูกใจ จนกระทั่งสายตาไปตกกระทบกับเสื้อลายสก๊อตสีแดงเข้มตัวหนึ่งที่แขวนอยู่ในสุดของตู้…
มือเล็กคว้าเสื้อตัวนั้นออกมาก่อนจะนึกย้อนไปในอดีต...ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ตอนที่ซื้อเสื้อตัวนี้...คู่กับใครอีกคน…
ตอนนั้นเป็นตอนที่พวกเขายังไม่ได้เลิกกัน...หลังจากที่ไปอัดรายการอะไรสักอย่างเสร็จด้วยกันก็ไปกินข้าวและก็เดินดูของไปเรื่อยก่อนที่เขาทั้งคู่จะเดินเข้าไปในร้านเสื้อร้านหนึ่ง...ต่างคนก็ต่างหันหลังให้กัน เลือกดูเสื้อที่แขวนอยู่กันคนละฟาก...ก่อนจะคว้าตัวหนึ่งที่ถูกใจออกจากราวและหันไปถามอีกคนแทบจะพร้อมๆกัน
“เต๋า/ชา ว่าตัวนี้เป็นไง”
แต่พอทั้งคู่เห็นเสื้อที่ถืออยู่ในมือของอีกคนก็ได้แต่มองหน้าและก็ขำออกมาที่เขาทั้งคู่หยิบเสื้อที่แทบจะเหมือนกันเป๊ะๆออกมา ทั้งรูปแบบและสี...
และตอนนั้นเองที่เจ้าของร้านออกมาพอดี และก็ชี้แจงให้รู้ว่าราวเสื้อผ้าที่วางอยู่สองข้าง ข้างหนึ่งเป็นทรงผู้ชาย อีกข้างเป็นทรงผู้หญิง...แต่รูปแบบของเสื้อตั้งใจให้ออกมาคล้ายๆกันอยู่แล้ว ถ้าสังเกตดู จะเห็นได้ว่า เสื้อส่วนใหญ่ที่แขวนอยู่เหมือนจะเป็นเสื้อคู่กัน แต่ไม่เหมือนกันทั้งหมด แตกต่างที่รายละเอียดบางส่วน… ซึ่งก็รวมถึงเสื้อที่เต๋าและคชาถืออยู่เช่นกัน…
ของคชาจะเป็นลายสก๊อตที่ห่างกว่าหน่อย แต่จะสั้นและเข้ารูปมากกว่าเพราะเป็นทรงผู้หญิง..ของเต๋าชายเสื้อจะปล่อยยาว ด้านหน้ามีกระเป๋าตรงอกสองอัน และลายสก๊อตก็จะถี่และเข้มกว่าอยู่นิดหน่อยด้วย
คชายังไม่เคยใส่ตัวนี้ไปไหนเลยสักครั้ง เพราะหลังจากที่ซื้อเสื้อกันมา..ไม่นานเขาสองคนก็ค่อยๆห่างกันไป…
นัยน์ตาใสจ้องไปที่เสื้อก่อนจะค่อยๆหม่นแสงลงด้วยสิ่งที่รบกวนอยู่ในใจ…กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เพราะเสียงแม่ที่เรียกเขาอีกรอบ...หัวเห็ดสะบัดความคิดที่หมกมุ่นนั้นออกไปก่อนจะคว้าเสื้อสก๊อตที่ถืออยู่ไปเปลี่ยนก่อนออกจากบ้านไป…
พอถึงสถานที่..คชาออกเดินจากรถไปยังรถตู้ที่จอดรอสำหรับออกทัวร์ขอบคุณสื่อในวันนี้...แม้จะมีความไม่สบายใจอยู่ภายในแต่เมื่อพบปะแฟนคลับใบหน้าก็ยิ้มแย้มอัตโนมัติ...ไม่เชิงว่าหน้าที่ แต่เพราะแฟนคลับของเขาหลายๆคนต่างก็ให้กำลังใจและติดตามเขามาตลอด...ความรู้สำนึกในใจมันทำงานของมันเองทุกครั้งที่พบเจอแฟนๆ ไม่ว่าจะมีเรื่องขุ่นใจอะไร แต่เขาสามารถแยกแยะได้เสมอ…
เขาเห็นเงาที่คุ้นเคยผ่านหน้าต่างรถตู้...หัวใจดวงน้อยกระตุกนิดนึงก่อนที่เจ้าตัวจะสูดลมหายใจและเดินเข้าไป..มือเล็กจับลงที่เปิดประตูและผลักออก…
คนที่อยู่ด้านในเงยหน้าขึ้นจากไอโฟนสี่เหลี่ยมที่ตอนแรกกำลังจดจ่ออยู่มองผู้มาใหม่...สายตาคมหยุดลงที่เสื้อพร้อมๆกับที่คชาเองก็ทำแบบเดียวกัน…
พี่ๆทีมงานโดยรอบที่สังเกตเห็นก็หลุดทักขึ้นมาแทบจะทันทีเมื่อเห็นสองคนที่ใส่เสื้อแทบจะเหมือนกับเป๊ะ...บ้างก็เอ่ยปากแซวว่านัดกันมาหรือเปล่า…
ด้วยความที่ผ่านอะไรกันมาเยอะ ไม่ใช่เรื่องยากที่เต๋าและคชาจะไปทำครรลองได้ง่าย...ทั้งสองหัวเราะพลางตอบรับคำแซวอย่างคล่องแคล่ว...เต๋ายังยิ้มสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...มือขาวคว้าเอากระเป๋าที่คชาสะพายอยู่ขึ้นมาให้พลางขยับตัวเข้าไปเพื่อให้คชาขึ้นมานั่ง…
ตลอดช่วงที่ทัวร์ขอบคุณสื่อตามสถานที่ต่างๆ ทุกอย่างเป็นเหมือนปกติจนคชาเริ่มสับสนว่าสิ่งที่เขากังวลตลอดสองสามวันที่ผ่านมาไม่ใช่เรื่องจริงหรืออย่างไร…
เป็นไปตามที่คาดว่าเรื่องเสื้อของเขาทั้งสองคนนั้นเป็นประเด็นหลักที่ถูกกล่าวถึงแทบตลอดทั้งทริป...แทบไม่มีใครไม่เอ่ยทักเรื่องเสื้อคู่ที่ทำให้ทุกคนที่พบเจอเรียกพวกเขาว่า “เด็กแฝด” กันไปหมด… เต๋าเองก็ยิ้มแย้มรับมุขและตอบกลับได้อย่างมืออาชีพจนคชาแทบจะลืมเรื่องที่กลุ้มใจอยู่ไปแล้วจริงๆ…
แต่คชาก็มารู้ตัวทีหลังว่าตัวเองนั้นคิดผิด...หลังจากที่หมดทัวร์ขอบคุณสื่อร่ำลาแฟนคลับพอเป็นพิธีเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองก็พากันขึ้นลิฟต์ไปยังลานจอดรถ...พอถึงชั้นที่จอดเต๋าก็เดินนำคชาออกไปก่อน ทั้งสองยกมือไหว้ลาพี่ๆสต๊าฟก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิดลง..
หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นทันตา...เต๋าหันมามองหน้าเขาก่อนจะพูดเพียงแค่ว่า “ไปก่อนนะ”
คนตัวเล็กยืนนิ่งและได้แต่ปล่อยสายตาไปตามแผ่นหลังที่เริ่มห่างออกไป...คชาแทบจำอะไรไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาตอนนั้น...เขารู้แค่ว่าจู่ๆรู้สึกตัวอีกที มือก็คว้าเอาชายเสื้ออีกคนไปแล้ว…
เต๋าที่รู้สึกถึงแรงดึงจากด้านหลังหันกลับมา..ตาคมมองสบอีกคนนิ่งแต่ก็ไม่แม้จะพูดอะไรสักคำ…
คชาที่รู้สึกเหมือนตัวเองลิ้นพันกัน พยายามจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง แต่เหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอ...สุดท้ายมือเล็กก็ปล่อยชายเสื้ออีกคนออกก่อนจะพูดเพียงแค่ “กลับบ้านดีๆนะ”
เต๋าไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าก่อนจะออกเดินไป…
คชายืนนิ่งไม่ไหวติง...ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงจนสับสนไปหมด…
เขาทำอะไรผิดหรอ?..นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
หรือเขาเล่นตัวมากเกินไป?...ทำไมเต๋าถึงไม่พูดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย…
ทั้งๆที่เมื่อเช้าก็เหมือนเดิมแท้ๆ...หรือเพราะว่านั่นก็แค่ตบตาคนอื่นๆรวมถึงแฟนคลับด้วย..
มือเล็กกำแน่นโดยไม่รู้ตัว เรียวหน้าสวยก้มมองกับพื้น..ในหัวมันว้าวุ่นไปหมดจนคิ้วขมวดแทบจะพันกัน...กำลังคิดจะออกเดินบ้างแต่จู่ๆก็โดนมือขาวคุ้นเคยของใครอีกคนคว้าเข้าที่แขน...คชาเงยหน้าขึ้นแทบจะในทันที..ในขณะที่สมองยังมึนงงเรียบเรียงอะไรไม่ถูก..เต๋าทำหน้านิ่งไม่สนใจอะไร ออกแรงฉุดให้อีกคนออกเดิน...
“ไม่มีงานต่อแล้วใช่ไหม?”
“อ๊ะ...อะ...อื้อ...ไม่...ไม่มีแล้ว”
“เจอกันที่คอนโด เดี๋ยวเต๋าจะออกไปก่อน แล้วชาค่อยขับตามมา ตกลงนะ”พอคชาพยักหน้าให้เท่านั้น เต๋าก็ปล่อยมือออกก่อนที่จะเปิดประตูไปยังลานจอดรถที่มีแฟนคลับมารอประปราย…
คชารอจังหวะที่เต๋าออกไปก่อนก่อนจะร่ำลาแฟนๆที่มาส่งเขาที่ลานจอดรถบ้างและก็ออกรถจากไป…
หลังจากนั้นประมานอีกหนึ่งชม.คชาก็จอดรถเข้าที่จอดคอนโดของเต๋า...คนตัวเล็กก้มหน้าก้มตาเดินเข้าลิฟต์ไปยังชั้นที่เต๋าอยู่ก่อนจะมาหยุดลงที่หน้าประตูห้องที่คุ้นเคย…
คชาเคาะเบาๆสองสามที ก่อนที่ประตูจะเปิดออก...ตัวเล็กเดินเข้าห้องอย่างประหม่าทั้งๆที่ก็เคยมาแล้วหลายครั้ง…
“จะกินอะไรไหม?”เต๋าถามพลางวางแอ๊ปเปิ้ลที่เพิ่งปอกเสร็จลงโต๊ะที่ห้องรับแขก...คชาส่ายหัวจนกลุ่มผมกระจายก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงที่โซฟาข้างๆ โดยเว้นระยะห่างจากคนตัวโต…
เต๋าเปิดทีวีพลางกินแอ๊ปเปิ้ลไปเรื่อย...โดยไม่พูดอะไรกับคชาสักคำ...คนตัวเล็กได้แต่นั่งเงียบและสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น…
ตกลงเรียกเขามาทำไมกันแน่?
เรียกมาแล้วก็ไม่สนใจ ไม่พูดอะไร…
ต้องการอะไรเนี่ย?!
คชานิ่งเงียบบ้างจนอีกคนกินแอ๊ปเปิ้ลหมดจานก็ยังไม่พูดอะไรสักที...มือเล็กกำแน่นตรงหน้าตัก อารมณ์ขุ่นมัวที่ก่อตัวมายาวนานเริ่มมาคุจนคชาไม่ทนอีกต่อไป...คนตัวเล็กจู่ๆก็ลุกพรวดแล้วก็หันไปมองคนที่ยังดูทีวีไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เต๋าเรียกชามาทำไม?”
นัยน์ตาคมละจากหน้าจอทีวีมามองก่อนจะหันกลับไปใหม่ “ก็ไม่มีงานแล้วไม่ใช่หรอ?”
คชาสุดจะทนถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ถ้าไม่มีอะไร งั้นชากลับล่ะ”
“มีสิ ก็ว่าอีกสักพักจะพาไปช้อปปิ้ง ไปตอนนี้รถมันติด”
คนที่กำลังจะก้าวขาออกหยุดชะงัก ก่อนจะหันไปมองเต๋าที่ยังคงไม่ละสายตาจากทีวี…
“ช้อปปิ้ง?”
“ใช่...ก็เห็นว่าที่บ้านน่าจะไม่มีกางเกงขายาว เลยจะพาไปซื้อ”
คนฉายาหน้าเดียวในตอนนี้เปลี่ยนสีหน้าไปแล้วไม่ต่ำกว่าสามสี่หน้าเมื่อได้ยินประโยคตรงหน้าพร้อมทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟา...คิ้วเรียวขมวดมุ่น ใบหน้าหันรีหันขวางอย่างงุนงง
จู่ๆเต๋าก็กดรีโมทปิดทีวีก่อนจะกระแทกมันลงกับโต๊ะจนคชาสะดุ้ง…
“ก็เห็นเขาให้ไปเตะฟุตบอล แต่ใส่กางเกงว่ายน้ำไปเตะ ไม่ใช่ว่าที่บ้านไม่มีกางเกงเตะบอลหรอกหรอ?”
คชาสบนัยน์ตาคมนิ่งที่ทอดมองลงมา...คิ้วเรียวที่จากตอนแรกขมวดมุ่นจนพันกัน ตอนนี้มันแทบจะรวมไปเป็นหนึ่งเดียวกันเรียบร้อยแล้ว…
เตะบอล...กางเกงว่ายน้ำ….
อะไรของเต๋าวะเนี่ย!!????
จู่ๆเต๋าก็โยนไอโฟนของตัวเองลงที่หน้าตักคชา...มือเล็กหยิบขึ้นมาก่อนจะดูที่หน้าจอก็เหลือบหันไปมองอีกฝ่ายอย่างงงงวยและพอเจอสายตาที่ตึงเรียบไม่ไหวติงก็เบนกลับมาดูที่หน้าจอใหม่…
รูป..นี่มันในอัลบั้มรูปนิ…
รูปเขานี่น่า...
นิ้วเรียวสวยสไลด์เลื่อนขึ้นลงอย่างสุ่มๆ...พอไล่ดูไปเรื่อยๆคิ้วเรียวที่เคยพันกันก็ค่อยๆคลายออกช้าๆ…
“ถ้าบ้านขาดแคลนกางเกงเตะบอลจะได้พาไปซื้อไง”
“เต๋า เดี๋ยวก่อนมันไม่ใช่กางเกงว่ายน้ำสักหน่อย”คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่พอเข้าใจอะไรบ้างแล้ว...รูปที่ดูอยู่นั้นมีแต่รูปเขาในงาน สิบปี OIC ที่เขาไปเตะบอลมา…
“สั้นขนาดนั้นจะเรียกว่าอะไรล่ะ? บ๊อกเซอร์ยังยาวกว่าเลยมั้ง..”
“โธ่...เต๋า...นี่อย่าบอกนะว่าที่ไม่โทรหาชา ไม่รับโทรศัพท์ชา เพราะเรื่องแค่นี้น่ะ!? “
คนตัวโตหน้าตึงหนักขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินประโยคท้ายของคนตัวเล็กตรงหน้า…
คชากลืนน้ำลายพลางหลบตา…โอ้ย พลาดแล้วสินะ….
“มันก็เลยเข่ามานิดเดียวเองนี่น่า..ไม่เห็นจะต้องโกรธขนาดนี้เลย...”
เต๋านิ่งเงียบสักพักก่อนจะลุกขึ้นยืนและกำลังจะเดินผ่านหน้าคชาไปโดยไม่แม้แต่จะพูดอะไร…
คชารู้ดีว่าถ้ามาโหมดเงียบแบนี้ เลยเลเวลระดับความโกรธของเต๋าไปมากโขอยู่...มือเรียวรีบคว้ามือขาวแกร่งของอีกคน…
“เต๋า อย่าเพิ่งสิ…”
“แต่ละรูปแทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหน...สัญญาเรื่องนี้แล้วไม่ใช่รึไง?”เต๋าสวนกลับ..ครั้งก่อนๆที่มีกิจกรรมเตะบอลในงานหรืออีเว้นท์ต่างๆ กางเกงของคชานี่เรียกได้ว่ากระโปรงเด็กนักเรียนญี่ปุ่นก็ว่าได้…
หลายครั้งที่เต๋าต้องมากระฟัดกระเฟียดเมื่อเห็นรูปที่แฟนคลับถ่ายตามอินเตอร์เน็ต…
เคยรู้ตัวบ้างไหมว่าแค่ยกขึ้นมาทีมันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว!...
ประเด็นนี้ทำเอาเต๋าหงุดหงิดมาหลายครั้ง...แต่คนก่อเรื่องดูไม่เคยทุกข์ร้อนอะไร เอะอะก็เอาแต่อ้างว่ามันร้อนบ้างล่ะ มันไม่ถนัดบ้างล่ะ...และเขาก็ยอมและใจอ่อนมาตลอด เพียงแค่คชาอ้อนและยิ้มให้เท่านั้นแล่ะ เต๋าก็ยอมแทบทุกอย่าง…
แต่ครั้งนี้พอกันที!! ตอนที่เขาเห็นรูปที่นั่งตรงอัฒจันทร์ที่ตัวเล็กของเขานั่งชันเข่า คือบอกเลยว่าเส้นความอดทนนั้นขาดผึ่ง!
คชาได้แต่งับปากตัวเองเมื่อได้ฟัง..ประเด็นนี้ถึงแม้จะเคยถกเถียงกันมาบ้าง แต่ครั้งนี้คชาก็บอกได้ว่าอารมณ์เต๋าขุ่นมัวมากกว่าครั้งไหนๆมากนัก….อาจเป็นเพราะปกติแล้วถึงแม้คชาจะใส่ขาสั้นเตะบอล ส่วนใหญ่ก็จะมีเต๋าอยู่ด้วยตลอด แต่ครั้งนี้คือเขาฉายเดี่ยว...แถมเป็นงานยาวสองวันเลยด้วย…
เต๋าที่เห็นอีกฝ่ายเงียบก็ทำท่าจะเดินออกอีกรอบ...แต่มือเล็กก็รั้งเอาไว้พลางลุกขึ้นจะเดินตาม...สายตาว่างเปล่าที่คนตัวโตส่งมาทำเอาตัวเล็กใจหายไม่น้อย...ความรู้สึกในอดีตที่ครั้งหนึ่งถูกหันหลังให้ถาโถมเข้ามาใหม่อีกครั้งจนไม่รู้จะเริ่มต้นพูดยังไงดี...ภาพในวันเก่าๆที่เขาสองคนต้องทำเหมือนเป็นเพื่อนกัน สนิทกันต่อหน้าแต่พอลับหลังคือตรงกันข้าม...ไม่มีการติดต่อ ไม่โทรหา ไม่แม้จะพูดจากัน…
ขณะที่ความคิดกำลังล่องกลับไปในอดีต...จู่ๆเต๋าก็ดึงคชาเข้าไปกอดแน่น…
“ไม่โกรธแล้วก็ได้...อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”เต๋ากระชับอ้อมกอดแนบแน่น..มือเล็กยกขึ้นกอดตอบพลางซุกหน้าลงกับอกแกร่ง…
เต๋าถอนตัวออกมาพลางกุมมือทั้งสองข้างและจูบเบาๆ...ตอนนั้นเองที่คชาเพิ่งสังเกตว่ามือตัวเองสั่น..
“คชา…”
มือเล็กที่สั่นน้อยลงแล้วคว้ากระเป๋าเสื้อที่อกเต๋าก่อนจะดึงเข้ามาใกล้ๆอย่างกล้าๆกลัวๆ...
“อยะ..อย่า..หายไปแบบนี้อีกนะ..ชาใจไม่ดีเลย...”ความอบอุ่นที่ได้รับผ่านอ้อมกอด และจูบแผ่วเบา...คชาเหมือนเพิ่งจะหาเสียงตัวเองเจอ...แต่พอเมื่อพูดออกมาก็เหมือนมีก้อนสะอึกก้อนโตที่ตัวเองกลั้นไว้ตามมาด้วยทำเอาเต๋ายิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่…มือขาวช้อนใบหน้าเรียวเล็กขึ้นมองก่อนจะก้มจูบแรงๆที่หน้าผาก..
“เต๋าขอโทษ...”ตัวโตว่าพลางดึงตัวเล็กเข้าไปกอดอีกครั้ง...คชาหลับตาซุกอยู่กับแผ่นอกกว้างอย่างรู้สึกปลอดภัย…
“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ คนดี…”
คชาส่ายหัวก่อนจะถอนตัวออกมาจ้องตอบดวงตาคมที่ทอดมองลงมาอย่างรู้สึกผิด…
“เห้อ..อย่าคิดมากสิ ชาก็รู้ว่าเต๋ารักมากแค่ไหน...เพราะรักถึงหงุดหงิดจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย รู้รึเปล่า หืม?”มือขาวเกี่ยวปอยผมของอีกคนทัดหู...มืออีกข้างก็กระชับที่เอว..
“เต๋าก็อยากคิดมากสิ...ชาไปเตะบอลนะ ไม่มีใครเขาคิดอะไรใต้เข็มขัดตลอดเวลาแบบเต๋าสักหน่อย..”พอได้ใจอาการดื้อก็มา..ปากเล็กๆยื่นออกจนเต๋าอดหมั่นเขี้ยวก้มลงไปงับไม่ได้..
“ใครบอก! เต๋าตอนแรกอะไม่ได้คิดอะไรเลยต่างหาก แต่แฟนคลับของชาทั้งนั้นแล่ะ! คำบรรยายใต้ภาพแต่ละรูปนี่นะ...เต๋าถึงได้มาคิดว่า นี่ขนาดแค่แฟนคลับยังคิดไปไกลขนาดนี้ แล้วคนที่อยู่รอบๆชาล่ะจะคิดเตลิดไปถึงไหน!...ไม่เคยรู้ตัวเลยสินะ ว่าตัวเองมีเสน่ห์ทางด้านร่างกายมากขนาดไหนน่ะ หืม?”คนตัวโตพล่ามยาว..พอถึงท้ายประโยคเรียวมือก็คว้านเข้าไปทางชายเสื้อ...ลูบไล้หลังแผ่นบางหนักหน่วงสลับแผ่วเบาทำเอาคชาสะดุ้งตัวโยน…
“ไหนจะขา…”ว่าแล้วมืออีกข้างก็ลูบไล้ไปที่ต้นขาเล็กพร้อมๆกับที่เรียวปากกระซิบแผ่วเบาที่กกหูจนคชาต้องย่นคอ…
“เอว...ไหล่...คอ…”เสียงทุ้มเข้มดังชิดใบหูโดยที่มีทั้งสองมือลากไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย.. “ไม่รู้เลยใช่ไหม?...”
“อื้อออ...ตะ...เต๋า…”
ลมหายใจร้อนลากผ่านแถวหลังคอทำเอาจุดอารมณ์ของคนตัวเล็กจนร่างกายเริ่มจะร้อนไปทั่ว…เต๋ายิ้มกริ่มที่มุมปาก…
“เอางี้...ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีก...เต๋าจะไม่โกรธ”
คนตัวเล็กที่นัยน์ตาใสเริ่มเยิ้มหวานไปไกลด้วยแรงอารมณ์เงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ…
“แต่จะลงโทษเลยละกัน!”ว่าเสร็จก็จับอีกคนพาดบ่าไปยังห้องนอนอย่างรวดเร็วโดยมีเสียงคนบนไหล่โวยวายไปตลอดทาง…
“อ๊ะ!”
เต๋าจับคชาวางลงกับเตียงไม่เบานักก่อนขึ้นคร่อมอีกคนและถอดเสื้อตัวเองออกทันที…คชาเห็นดังนั้นก็อดหน้าแดงไม่ได้ ไม่ว่าจะเห็นอกกว้างตรงหน้ามากี่ครั้งแล้วก็ตาม...ใบหน้าเล็กพยายามเบือนหนีไปอีกทาง…
“ตะ..เต๋า...อื้อ..”
ริมฝีปากร้อนอีกคนแนบเข้าที่ซอกคอทำเอาคชาสะดุ้ง..กี่ครั้งก็ไม่ชินสักทีกับสัมผัสเร่าร้อนแบบนี้…
“แต่วันนี้จะยอมลดหย่อนให้…”
คชาที่หน้าแดงร้อนด้วยแรงอารมณ์หันมาพลางส่งสายตาเชิงถาม…
มือเรียวขาวอีกคนไล้ไปตามกระดุมเสื้อของคชาตรงกลางและค่อยๆปลดออก “วันนี้ใส่เสื้อตัวนี้...คชาน่ารักมากนะครับ”
ตัวเล็กเข้าใจทันทีพร้อมๆกับที่ใบหน้าเห่อร้อนยิ่งขึ้นไปอีกกับการกระทำอ่อนโยนและรอยยิ้มหล่อเหลือร้ายของคนด้านบน…
“น่ารัก...แต่ไม่ใส่น่ารักที่สุด ^^”
Never Ending*
Talk
คือใช้เวลาพิมพ์นานมากไม่รู้ทำไม
พอจะพิมพ์ เดี๋ยวง่วง หิว ไม่มีอารมณ์ คืออุปสรรคมากเหลือเกิน T_T
นี่ยังไม่ได้ปั่นฝั่งเกาหลีเลยนะ โฮรว
ดองเป็นสามสี่เดือนแร้วววว
หนีมาปั่นสวนด เฮิกกกก
ทุกวันนี้ก็นั่งอ่านฟิคพี่หยกเป็นกำลังใจให้ตัวเองด้วย ฮ่าๆ
เป็นทอล์คที่ไม่เกี่ยวกับฟิคเลยสินะ
เอาเป็นว่าก็หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ
คนแต่งแอบรู้สึกว่าเนือยๆไปหน่อย แต่ก็แต่งมาแล้วให้ลบก็คงไม่แต่งใหม่อะ ฮาาา
ถ้าข้อมูลบิดเบือนจากความจริงบ้าง อย่าว่ากันนะคะ
ตามข่าวแบบผ่านๆ เน้นดูรูป ๕๕๕๕๕
ปล. ทำเล่นๆเอามาฝาก วันก่อนเปิดวีดีโอเก่าๆไปเรื่อยแล้วเจอ เห็นว่าเหมือนกันเลย เลยเอามาทำเล่น ๕๕๕
:) Shalunla
ความคิดเห็น