คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Shortfic AF8] :: พี่ชายข้างบ้าน [2/2] :: [TaoKacha]
Fiction : พี่ชายข้างบ้าน
Pairing : TaoKacha
Genre : Drama Romantic
Author : Corn on the Cob (ข้าวโพดปาดเนย)
Warning : PG-15
Author’s note : ตอนนี้ยาวมาก....นะ 555
หลังจากวันนั้นก็เกือบอาทิตย์นึงได้แล้ว...
คชาไม่ได้เจอกับพี่เต๋าอีกเลย...
เมื่อประมาณเกือบหนึ่งปีก่อน ตอนที่คชาเริ่มออกห่าง พี่เต๋ายังมีโทรศัพท์ ส่งเมสเสจมาบ้าง...จนเมื่อคชาไม่ยอมรับ ไม่ตอบกลับ ก็เริ่มน้อยลง...บวกกับงานที่ดูน่าจะหนักอยู่ไม่น้อยเพราะพี่เต๋ากลับบ้านดึกอยู่เสมอๆ...
แรกๆเขาก็แอบมองจากทางหน้าต่างทุกคืนอยู่หรอก แต่หลังๆบางวันพี่เต๋าก็ไม่ได้กลับบ้านเลยก็มี และก็ถี่่ขึ้นเรือ่ยๆ บวกกับตัวเขาเองที่เริ่มเข้ามหาลัยก็มีทั้งเรื่องเรียนและก็กิจกรรม..ก็ค่อยๆห่างหายไป...ซึ่งก็ต้องขอบคุณสิ่งเหล่านี้ที่ทำให้เขาหายฟุ้งซ่านไปได้บ้าง...
แต่ถ้าวันไหนว่างๆ ตาเรียวสวยก็ไม่วายจะแอบส่องไปยังชั้นสองของบ้านข้างๆอยู่ดี....
และจากอาทิตย์ที่แล้ว...ทุกอย่างที่ดูเหมือนกำลังจะขึ้น..
ก็พังลงอย่างไม่เป็นท่า..
แค่วันเดียวที่ได้เจอกัน...
วันเดียวเท่านั้นจริงๆ...
เสียงครืดๆของโทรศัพท์ดังขึ้นบนโต๊ะ...คชาเหลือบไปมองพอเห็นว่าเป็นใครจึงกดรับ...
“ฮัลโหลว่าไงต้น?”
“เห้ย คชาคืนนี้ว่างไหม?”
“ไปไหนอีกล่ะ...”
“โหย อย่าทำเสียงหน่ายโลกแบบนั้นสิ...คืนนี้ปาร์ตี้โฟม ไปป่าวววววววววววววว”
“ที่ไหนวะ?”
“เอาเป็นว่าไปป่ะล่ะถ้าไปเดี๋ยวคืนนี้สามทุ่มไปรับ”
คชาเหลือบมองไปที่การบ้านของตัวเองแล้วก็ถอนหายใจ... “เออๆไปก็ได้ ใกล้ถึงแล้วโทรมาและกัน”
นั่งจ้องหนังสือมาจะสองชั่วโมงละ ออกไปเปิดหูเปิดตาสักหน่อยละกัน...มองมันไปแบบนี้ใช่ว่างานเขาจะเสร็จได้ล่ะนะ..
ว่าแต่ไอ้ปาร์ตี้ที่ต้นว่าเนี่ย มันปาร์ตี้อะไรนะ?
“เออ ใส่เสื้อขาวนะเว้ย”
“ห๊ะ...แค่ใส่เสื้อขาวเองหรอ?ไม่ต้องแต่งอะไรหรอวะ?”
“ไม่ต้องแค่เสื้อยืดสีขาวก็พอ...เออน่ะ แต่งถามที่ฉันบอกละกัน เดี๋ยวไปถึงงานนายก็จะเข้าใจเอง”
สามทุ่มกว่าๆต้นก็มารับที่บ้านโดยมีเฟรมเป็นคนขับรถ...เห็นว่าเป็นงานของรุ่นพี่คนสนิทจากโรงเรียนเก่าสมัยมอต้นของต้นก่อนที่จะย้ายโรงเรียนมา...รุ่นพี่ที่ว่าเป็นเด็กนักเรียนนอก นานๆจะกลับมาไทยทีนึงเลยปิดบ้านจัดปาร์ตี้และก็ให้ชวนคนมากันเยอะๆ
ตอนแรกคชาก็แอบกังวลอยู่เหมือนกันว่าไปแล้วจะแป้กรึเปล่า เพราะไม่ได้รู้จักใครเลย...แต่ต้นก็คอนเฟิร์มมาว่าไม่ต้องห่วง..มันคงเห็นเขาซึมๆไปล่ะมั้งเลยอยากให้เขาอารมณ์ดี....ก็งี้แล่ะกับสองคนนี้เขาปิดอะไรได้ไม่ค่อยมิดหรอก...
เอาวะ อย่างน้อยก็เอามันส์ไว้ก่อนสักนิดละกัน เผื่อจะช่วยให้เลิกคิดมากไปได้บ้าง...
พอมาถึงงานคนก็เริ่มมากันบ้างแล้ว...คชาใส่เสื้อยืดย้วยๆสีขาวกับขาสั้นสบายๆตามที่ต้นบอก...แต่พวกมันไม่ได้ใส่ตามที่บอกเขาเลยนี่หว่า...
“ทำไมนายสองคนใส่เสื้อสีสะท้อนแสง แล้วให้ฉันใส่เสื้อขาวล่ะ”
“ก็มันเป็นคอนเสป แต่อย่างนายน่ะ ใส่สีขาวดีและ เวิกสุด เคป่ะ คนอื่นเขาก็ใส่กัน”
คชากวาดตามองไปรอบๆ บ้านรุ่นพี่คนนี้ดูดีมีฐานะมากทีเดียว สระว่ายน้ำหน้าบ้านถูกใช้เป็นโซนในการจัดปาร์ตี้ทั้งหมด ลูกโป่งสีสันแสบทรวงมีอยู่ตามจุดทั่วไปในงาน...สาวสวยหลายคนใส่เสื้อยืดสีขาวและข้างในเป็นเหมือนบิกี้นี่สะท้อนแสง....และก็มีผู้ชายใส่เสื้อขาวประปรายแต่ส่วนใหญ่จะเป็นเสื้อสีๆมากกว่า...
“นายน่าจะบอก...ใส่แบบนีฉันก็รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้..”
“เอาน่า อย่าคิดมาก...เลิกทำหน้าบูดสักวันเถอะ ฉันพานายมาสนุกนะเว้ย....ปะ ไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า”
คชาหยิบโน่นชิมนี่ไปทั่วพร้อมๆกับเพื่อน....คนแปลกหน้าหลายคนเข้ามาทักทายพูดคุยด้วย แต่ส่วนใหญ่คชาจะตัวติดกับต้นและก็เฟรมมากกว่าจนเฟรมกับต้นมองหน้ากันอย่างครุ่นคิด...
ที่เขาสองคนชวนคชามางานนี้ก็เพื่อที่จะให้มาเจอกับคนใหม่ๆ เพื่อนจะได้เลิกโศกเศร้าเสียที....ทำไมจะไม่รู้ว่ากับพี่ข้างบ้านเนี่ย ดราม่ามาจะเป็นปีแล้ว...
แต่ทำยังไงคชาก็เกาะติดหนึบแน่น ทั้งๆที่มีทั้งผู้หญิงและก็ผู้ชายเวียนเข้ามาหาไม่ขาดสาย....จนสุดท้ายเฟรมกับต้นต้องใช้ไม้ที่สอง....
ถ้าสติมันอยู่ครบแล้วจะไม่ได้ผลก็ให้สติมันหายๆไปสักนิดละกันนะ
กรึ่มๆสักหน่อยละกันนะคชาเอ้ย =,=
หลังจากที่ถูกส่งต่อเครื่องดื่มแบบคอกเทลเข้าปากแบบไม่ขาดสายคชาก็เริ่มพูดคุยมากขึ้นเวลามีคนเข้ามาชวนคุย...ยิ่งตกดึกคนก็เริ่มเยอะ หลังจากที่หลายๆคนกรึ่มกันได้ที่แล้วก็เริ่มลงสระกัน....เพลงตื๊ดถูกเปิดยาวต่อเนื่องเพื่อสร้างความสนุกสนานกันเต็มที่ เนื่องจากบ้านเดี่ยวหลังนี้ถูกตั้งห่างออกจากผู้คนไม่น้อย อีกทั้งยังมีพื้นที่กว้างขวางในตัวบ้าน จึงไม่เป็นการรบกวนชาวบ้านชาวช่องสักเท่าใด ตอนนี้แทบทุกคนลงไปอยู่ในสระน้ำ เล่นเกมส์โยนบอลกันไปมา....ไม่ต่างกับคชาที่ตอนนี้ก็สนุกสนานไปด้วยเช่นกัน...
“มาได้สักทีนะ”
“โทษทีว่ะตี๋ นี่ก็เร่งมาสุดๆละ พอดีต้องส่งโปรเจคก่อนพรุ่งนี้น่ะ”
“เออๆ กูก็พูดไปงั้นแล่ะ...และนี่พาใครมาด้วยล่ะ”
“อ๋อนี่เต๋า รุ่นน้องที่ทำงานกูเอง นั่งปั่นโปรเจคด้วยกันจนเสร็จเลยพามาด้วยเลยน่ะ ไม่เป็นไรใช่มะ”
“เห็นจะเป็นไรได้ไง มากันเยอะๆอะดีแล้ว นานๆทีกูจะกลับมาไทย สนุกให้เต็มที่นะน้อง”ตี๋ผู้เป็นเจ้าของงานกล่าวกับเต๋าที่ยังอยู่ในชุดเชิ้ตขาวกางเกงยีนส์สีซีด
“ลงไปทั้งชุดแบบนั้นแล่ะ อย่าไปคิดอะไรมาก หรือถ้าน้องอยากจะถอดกางเกงออกก็ได้นะ เขาก็ใส่ขาสั้นไม่ก็บ๊อกเซอร์กันทั้งนั้นแล่ะ ฮ่าๆ”
เต๋ายิ้มมุมปากให้กับเจ้าของงานเพื่อนของพี่ว่านที่เป็นรุ่นพี่ที่ทำงานของเขา...ตอนแรกก็ว่าจะกลับบ้านเลย แต่มาคิดดูอีกที เขาเองไม่ได้เที่ยวอะไรแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ?...
ตั้งแต่...
ตั้งแต่ที่ตัวเล็กของเปลี่ยนไป....
“เห้ย ตามสบายนะเต๋า เดี๋ยวพี่ขอไปคุยกับเพื่อนตรงนั้นหน่อย ไม่ได้เจอกันนาน....สาวๆเยอะแยะเลยนะ เต็มที่นะน้อง”พี่ว่านที่เป็นตัวตั้งตัวตีลากเต๋ามาที่นี่เอ่ยว่าก่อนจะผละจากไปอีกมุม
เต๋านั่งลงที่ริมสระ พับขากางเกงยีนส์ขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะจุ่มเท้าลงไป....มือหนึ่งหยิบเครื่องดื่มเมื่อพนักงานเดินมาเสิร์ฟ....ไม่นานก็มีสาวๆแวะเวียนมาคุย แต่เจ้าตัวก็เพียงตอบแต่ตามมารยาท และก็ปฏิเสธไปเมื่อมีคนชวนลงไปเล่นในสระ....
เต๋ากวาดตาไปทั่ว เพิ่งเคยจะมาปาร์ตี้อะไรแบบนี้เป็นครั้งแรก....ปกติเคยไปก็พูลพาร์ตี้ไปเลย แต่อันนี้ออกแนวกึ่งๆ เพราะแต่ละคนก็ไม่ได้ใส่ชุดว่ายน้ำซะทีเดียว แถมฟองก็ฟอดไปทั่วสระ ยากที่จะมองว่าใครเป็นใคร....
แต่ก็ไม่ยากพอ เมื่อคนๆนั้นเป็นคนที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวัน.....
สายตาคมจับจ้องไปยังคนๆหนึ่งที่กำลังสนุกสนานกลางสระโดยมีผู้ชายห้อมล้อม บ้างก็เต้นไปตามจังหวะใกล้ๆคนตัวเล็ก บ้างก็ส่งลูกบอลข้ามหัวยั่วให้อีกคนกระโดดตาม กระโดดพลาดบ้าง พลั้งไปโดนคนอื่นบ้าง โฟมถูกป้ายจากคนโน้นคนนี้เต็มแก้มใส....เสื้อยืดสีขาวตัวบางเปียกลู่แนบไปตามลำตัว....เต๋ากำมือแน่นจนเส้นเลือดแทบปูด....จนสุดท้ายความอดทนก็ขาดผึ่งเมื่อเห็นผู้ชายคนหนึ่งรวบคนตัวเล็กเข้าหาพร้อมยื่นหน้าเข้าที่ข้างแก้ม....และก่อนที่อีกฝ่ายจะได้ทำอะไรไปมากกว่านั้น..เสียงคนกระโดดลงน้ำเสียงดังก็ดึงความสนใจคนแถวนั้นให้หันมอง...
แขนบางถูกกระชากอย่างแรง คชาหันมาเตรียมจะต่อว่าแต่กลับแทบจะสร่างเมา...ใบหน้าขาวเข้มของอีกคนนิ่งถมึงทึงจนอีกคนไม่กล้าแม้จะขยับตัว
“พี่...พี่เต๋า”
“ทำไมถึงมาอยู่นี่?”มือหนาบีบเข้าที่ต้นแขนเล็กแน่นอย่างลืมตัว..
“โอ้ย! ชาเจ็บนะ!”
เสียงเล็กที่ร้องโอดทำให้แรงที่บีบอยู่นั้นคลายลง แต่เต๋าก็ยังไม่ยอมปล่อย...
“กลับบ้านกับพี่”
“ไม่!!”
เสียงดังของทั้งคู่ดึงดูดความสนใจผู้คนบริเวณนั้นไม่น้อยท่ามกลางเสียงเพลงดังอื้ออึง...เฟรมกับต้นที่วิ่งมาดูเหตุการณ์ก็แทบจะตบหน้าผากตัวเองดังๆ
“พี่เต๋ามาอยู่นี่ได้ไงวะเนี่ย!?”เฟรมร้องเสียงหลงไม่ต่างกับต้นที่แทบจะกัดเล็บตัวเองกุดทุกนิ้วได้...ทั้งสองมองหน้ากันพลางปลงตก...นี่เขาพาเพื่อนมาซวยกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย!? ไอ้คชาเอ้ย!
“พี่บอกให้กลับ!”ว่าพลางกระชากอีกคนเข้าหาตัวมากขึ้นก่อนจะลากขึ้นสระโดยไม่ส่งเสียงโวยวายของคนตัวเล็กแม้แต่นิดเดียว...
ผู้คนที่มุงล้อมดูกันอยู่ต่างก็อยากจะเข้าไปช่วยตัวเล็กที่โดนลากขึ้่นริมสระอย่างไม่ปราณีปราศรัย แต่พอเห็นสายตาของอีกคนก็เป็นอันต้องถอยทัพกลับไป...นี่ถ้ามีเขี้ยวออกมา คงกัดคอดูดเลือดพวกเขากันไปหมดแล้วป่ะเนี่ย!?..
“พี่เต๋าปล่อยผมนะ!! บอกให้ปล่อยไงเล่า!!? ฟังไม่รู้เรื่องรึไงวะ!?”
เต๋าเหวี่ยงอีกคนกระแทกประตูรถอย่างไม่ใยดี ก่อนจะล้วงเอากุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงกดปลดล๊อกและจับอีกคนยัดเข้าไปที่นั่งด้านข้างคนขับโดยไม่สนใจเสียงเอะอะโวยวายนั่นแม้แต่น้อยก่อนจะพาตัวเองไปที่นั่งด้านคนขับและสตาร์ทรถออก..
เจ้าของรถยังคงหน้านิ่งไม่พูดไม่จา แต่วิธีการขับรถบ่งบอกได้ถึงอารมณ์เป็นอย่างดี... ปกติพี่เต๋าเป็นคนขับรถใจเย็น ทำไมคชาจะไม่รู้ แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ห่างไกลคำว่าใจเย็นไปมากโข...
ถ้ากระแทกเหยียบขึ้นขี่บนหลังคาของรถคันหน้าได้ พี่เต๋าคงทำแล้ว...เพราะนี่ยังไม่ขับอยู่เลนใดเลนหนึ่งได้นานเกินสามวิเลยด้วยซ้ำ...คชาที่ตอนแรกโวยวายมาตลอดทางได้แต่นั่งนิ่งเงียบจนเมื่อถึงจุดหมาย...เป็นลานจอดรถใต้คอนโดหรูแห่งหนึ่ง... เต๋าหักรถเลี้ยวจอดเข้าที่จอดอย่างรวดเร็ว ปลดเข็มขัดนิรภัยออกเดินมาอีกด้านกระชากประตูเปิดออกและดึงอีกคนออกมา ปิดประตูและกดล๊อกก่อนจะออกเดิน...
พอลงมาอยู่บนพื้นดิน คชาก็เริ่มออกฤทธิ์...ตัวเล็กทั้งยื้อทั้งดึงแต่ก็ไม่สะทกสะท้านอีกคนแม้แต่น้อย...กลายเป็นว่าคนที่ทั้งเหนื่อยและล้ากลายเป็นคชาแทน ที่ตอนนี้ทั้งข้อมือข้อแขนแดงเป็นปืดถามรอยแรงที่อีกคนบีบแน่น คชาถูกลากมาถึงลิฟต์ก่อนจะถูกดันเข้าไปและกดขึ้นชั้นเกือบบนสุด...
ในตอนนี้คชาเลือกที่จะยืนนิ่งๆแทน เพราะดีดดิ้นในกล่องสี่เหลี่ยมไปก็เท่านั้น แต่กระนั้นเต๋าก็ยังคงกำแน่นที่ข้อมืออีกคน...พอมาถึงชั้นที่กด ตัวเล็กก็ถูกดึงปลิวไปตามแรงอีกคน เดินไม่ไกลก็มาถึงห้องๆหนึ่ง คนตัวโตตรงหน้าเสียบคีย์การ์ดเข้าไปก่อนจะเหวี่ยงตัวเล็กเต็มแรงและไม่ลืมที่จะปิดประตูและล๊อกแน่น...
มือขาวกดเปิดสวิตซ์ไฟในห้อง...ก่อนจะเดินผ่านหน้าคชาไป คว้าผ้าขนหนูในห้องน้ำก่อนจะโยนให้ตัวเล็ก..
“ไปอาบน้ำ”
“คชาจะกลับบ้าน!”
“พี่บอกให้ไปอาบน้ำ”เสียงอีกคนยังนิ่งไม่ไหวติง...ทำเอาอีกคนที่ไม่เคยเจอตัวโตในโหมดนี้ตัวสั่นไม่น้อย แต่ก็ยังคงทิฐิที่มีได้ดี...
“ไม่ได้ยินรึไง?! ชาบอกว่าชาจะกลับบ้าน!!”คชาปาผ้าขนหนูใส่หน้าอีกคนพลางอาศัยจังหวะนี้พยายามเปิดประตูแต่ก็สำนึกได้ว่าเขาน่ะคิดอะไรตื้นๆ...
มือหนาคว้าข้อมือเล็กก่อนจะกระชากเต็มแรง..
“ก็ได้ ไม่อาบก็ไม่ต้องอาบ!!”
“พี่เต๋า!!!ปล่อยชานะ!!”
เต๋าช้อนตัวอีกคนพาดบ่าก่อนจะอุ้มไปยังห้องในสุด ตัวโตถีบประตูเปิดออกกว้างก่อนจะโยนตัวเล็กลงเตียงอย่างแรง...
“พี่เต๋า...”คชาที่ตอนนี้เริ่มชักจะกลัวมากขึ้นทุกทีกระเถิบหนีอีกคนจนชิดหัวเตียง..
“หึ ทำไมล่ะ ทีแบบนี้มาทำเป็นกลัวทำไม...อยู่ในสระเมื่อกี๊ไม่เห็นทำแบบนี้เลยนี่!!!”ว่าพลางทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะขยับตัวเข้าหาอย่างรวดเร็ว...
ใบหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ข้างแก้มใส..ลมหายใจร้อนๆผะผ่านแนวใบหูจนคชาต้องหดคอหนี...
“ทีกับใครหน้าไหนก็ไม่รู้ให้เขาทั้งจับ ทั้งกอดได้เลย...”มือขาวไล้ไปตามแนวขาพร้อมๆกับใบหน้าคมละเลียดแนวซอกคอจนคชาต้องหลับตาเบี่ยงหนี...
“และถ้าเป็นพี่ที่สนิทกันมาก่อน....มากกว่านั้นทำไมจะไม่ได้...จริงไหม?”
ว่าจบปากร้อนๆอีกคนก็ประกบเข้ากับปากเล็กโดยที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว...ตัวโตอาศัยจังหวะแรกที่อีกคนพลั้งเผลอแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากอีกคนทันที...ฤทธิ์แอลกอฮอล์เบาๆที่เต๋าได้ลิ้มลองที่งานบวกกับค๊อกเทลหวานๆนับไม่ถ้วนแก้วที่ปลายลิ้นของตัวเล็กทำเอาทุกอย่างถูกพัดโหมขึ้นอย่างรวดเร็วแบบฉุดไม่อยู่...
มือหนารั้งอีกคนให้นอนราบก่อนจะค่อยๆสอดมือเช้าไปในชายเสืื้อ...มือร้อนกดเน้นย้ำไปทุกพื้นผิวที่ลากผ่าน...ริมฝีปากถูกละออกมาก่อนจะกดฝังเข้าที่ซอกคอเล็ก...
สองมือเล็กกำแน่นพลางขยุ้มเสื้อที่ไหล่กว้างอย่างเสียวซ่านในอารมณ์...คชาเลิกต่อต้านไปตอนไหน เจ้าตัวเองก็ไม่รู้...ใบหน้าหวานซุกเข้าที่ไหล่เมื่ออีกคนยังคงเอาแต่ใจกับร่างกายของตัวเอง...ริมฝีปากร้อนกดจูบไปทุกที่ที่ลากผ่าน...
น้ำอุ่นๆตรงช่วงไหล่ทำเอาเต๋าสะดุดและหยุดทุกอย่างลง...ใบหน้าขาวคมถอนออกมาก่อนจะเห็นแพน้ำตาบนใบหน้าหวานน่ารักของตัวเล็ก...
“คชา...”
ตัวเล็กช้อนตามองจนอีกคนไม่ทน...รวบทั้งตัวคชาแทบจะฝังเข้าไปในอ้อมกอดตัวเอง...
“ไม่ร้องนะ....”
“.....”
“ไม่ร้องนะ...คนดี”
เต๋าขยับตัวออกก่อนจะค่อยๆปาดน้ำตาออกจากเรียวตาใสคู่นั้นก่อนจะประทับจูบหน้าผากบางเบาและสวมกอดหลวมๆ...ตัวเล็กหลับตาพริ้มยอมตกอยู่ในอ้อมกอดคนพี่ชายข้างบ้านโดยดี...
“พี่เต๋า....”
“ครับ?...”เต๋าถอนหน้าออกมาพลางจับอีกคนลุกขึ้นนั่งดีๆ..มือใหญ่ประคองแก้มใสขึ้นจ้องตา...
“........”
“ว่าไง? หืม?”ว่าพลางจูบซับน้ำตาเล็กๆที่ยังเหลือให้เห็นอยู่ที่ริมขอบตา...
“ชา.....”
“.......”
“ชา....”
ตาคมสบตาหวานที่ดูเหมือนมีอะไรจะบอกแต่ก็หลุบลงรอบแล้วรอบเล่า..เต๋าเคลื่อนหน้าผากตัวเองชนกับอีกคน...
“พี่ไม่ขอโทษหรอกนะ...ที่ทำลงไปทั้งหมด..”
“.......”
“จะให้พี่ทนมองได้ยังไง...”
“........”
“ให้พี่ดูคชาเป็นของคนอื่น...พี่...”
มือเล็กกำแน่นพลางดันอีกคนออก...ตาใสจ้องตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ...
“ทำไมพี่จะทำไม่ได้...”
“......”
“ก็พี่เองก็มีคนของพี่แล้วนี่....”
เต๋าทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจ...
“ก็..พี่ชะเอม....”
เต๋านิ่งฟังอีกคน....เพราะดูเหมือนคชามีอะไรจะพูดต่อ...
“พี่มีแฟนแล้ว...”
มือขาวแกร่งกำแน่น....
“แถม...แถม....พี่เอาเสื้อที่คชา...”น้ำตาเม็ดโตไหลลงจากแก้วตาใสอีกครั้ง.... “พี่เอาเสื้อที่คชาให้พี่เป็นของขวัญวันเกิดให้พี่ชะเอมใส่ด้วย...ฮึก...”
“.......”
“พี่อย่า...ฮึก....อย่าทำแบบนี้เลยนะ..ปล่อยชาไปเถอะ....ฮึก...”
“.......”
“ชา...ฮึกไม่อยากทำร้ายใคร....ชา...ฮึก...”
“พี่เลิกกับชะเอมแล้ว...”
“........”
“จะเรียกว่าไม่เคยคบแบบนั้นก็ได้....”
“......”
“วันที่คชาไปบ้าน...พี่...เอ่อ...พี่ไม่รู้จะแนะนำยังไง....เพราะตอนนั้นพี่ก็ยอมรับว่าคุยกับชะเอมได้สักพักแล้ว...เราไปไหนมาไหนด้วยกันก็บ่อย แถมเพื่อนๆก็เข้าใจกันเป็นแบบนั้น พี่ก็เลย....ก็เลย....”
เสียงสะอื้นหยุดไปสักพักแล้ว...แต่กลายเป็นว่าตัวเล็กแทบจะกลั้นหายใจแทน....
ตัวโตถอนหายใจเสียงดัง...
“วันนั้นที่คชาเห็นชะเอมใส่เสื้อคชาก็เพราะ กลุ่มเพื่อนพี่มาทำโปรเจคส่งอาจารย์ที่บ้าน...แล้วกาวมันหกใส่เสื้อชะเอมจนเหม็นไปหมด พอทำงานเสร็จพี่ก็เลยให้เขาเปลี่ยนเสื้อ....พี่ให้เขาเลือกเสื้อเอง แล้วพอเปลี่ยนออกมา พี่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง”พูดเสร็จเต๋าก็จับเข้าที่ขมับตัวเอง...
“.......”
มือขาวคว้ามือเล็กของอีกคนกอบกุม...ก่อนจะพลิกตัวเองนอนลงที่ตักคชาและเอามือเล็กนั้นไปจูบเบาๆตรงบริเวณข้อมือที่มีรอยแดงจากการยื้อยุดฉุกกระชาก...
“หลังจากนั้นไม่นาน....พี่ก็..ขอเลิกกับชะเอม...เพราะพี่รู้แล้วว่าพี่ไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกต่อไป...”
.
.
‘ขอโทษนะ ทั้งๆที่ควรจะบอกชะเอมเร็วกว่านี้....ผม...’
‘คชาใช่ไหม?’
เต๋าเงยหน้าแทบจะในทันที...
หญิงสาวยิ้มอ่อนหวานให้...
‘คนที่เต๋าชอบจริงๆ คือน้องคชา...เด็กข้างบ้านคนนั้น.....ใช่รึเปล่า?’
‘ชะเอม....รู้....’
รอยยิ้มหวานเคล้าเศร้านิดๆทุกวาดบนใบหน้าของอีกคน..
‘จริงๆก็เอะใจมานานแล้วล่ะ...แต่ก็ปลอบใจตัวเองว่าไม่ใช่....’
‘............’
‘ก็เต๋าน่ะ เวลาคุยกันทีไรก็จะมีเรื่องของน้องคชาคนนั้นเสมอในบทสนทนา....และบางทีเต๋าเองก็ชอบยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวทุกครั้งที่พูดถึงน้องเขา...’
‘ผม...เอ่อ....ขอโทษนะชะเอม’
หญิงสาวส่ายหัวจนกลุ่มผมกระจายและวาดยิ้มสวย...
‘ไม่ต้องขอโทษหรอก เพราะอยากจะบอกว่า ถ้าเต๋าไม่พูดเอง ชะเอมว่าก็จะเป็นพูดกับเต๋าเองนั่นแล่ะ’ มือบางยื่นถุงกระดาษที่ถืออยู่ในมือให้คนตรงหน้า..
เต๋ายื่นมือไปรับอย่างงงๆ...
‘วันนั้นที่ชะเอมเปลี่ยนเสื้อเต๋ากลับบ้านไป...ตอนเปลี่ยนเสื้อมันมีการ์ดอวยพรวันเกิดใบนึงหล่นออกมา แต่ชะเอมก็ไม่ได้เอะใจอะไร...พอกลับถึงบ้าน...ก่อนจะส่งซักชะเอมเหลือบเห็นป้ายยี่ห้อตรงคอเสื้อมันตรงกันกับโลโก้บนการ์ดนั่น....’
‘..........’
‘เอาของขวัญวันเกิดจากคนพิเศษมาให้คนอื่นใช้เนี่ย ถ้าน้องคชารู้เสียใจแย่ อย่าบอกน้องเขาล่ะ’ ว่าพลางขยิบตาให้หนึ่งที...
วันนั้นที่เธอเปลี่ยนเสื้อเป็นตัวนี้ออกมา เต๋าเหมือนชะงักไปนิดนึง...ดูท่าเจ้าตัวก็อึกๆอักๆแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร...พอมาคิดดูดีๆแล้ว ไม่แปลกหรอก...ด้วยนิสัยเจ้าตัวก็เป็นคนดี ขี้เกรงใจอยู่แล้ว...คงทำตัวไม่ถูกและไม่รู้จะบอกยังไงเรื่องเสื้อที่ว่านี่...
เต๋ายิ้มออกมาจากใจทันทีหลังจากที่ได้ฟัง
‘ขอบคุณนะชะเอม’
.
.
“พี่เล่าให้เราฟังหมดแล้ว....ยังโกรธพี่อยู่รึเปล่า?...”
“...........”
“คชา...”เต๋าลุกขึ้นนั่งพลางจับมือทั้งสองไว้...สายตาคมออดอ้อนจนอีกคนต้องเบือนหน้าหนี...
“ทำตัวเป็นพ่อพระเอกตลอดอ่ะ”ตัวเล็กดึงมือตัวเองกลับพลางเบ้ปาก...แต่หัวใจกลับเต้นระรัวเป็นกลองสามช่าได้...
“คชา....”เต๋าเริ่มยิ้มออกเมื่ออีกคนอ่อนลงให้... “ไม่โกรธพี่แล้วใช่ไหม...?”
จะให้โกรธลงได้ยังไง...
แค่นี้ก็รักจะตายอยู่แล้ว.... แล้วพอมาสารภาพรักกลายๆแบบนี้อีก....
คงโกรธลงหรอก!
ดีใจจนแทบบินได้แล้วต่างหาก!!!
“อื้ออออ! พี่เต๋า!”ตัวโตรวบอีกคนไปกอดจากทางด้านหลังก่อนจะวางคางเกยและจูบบนไหล่เล็ก..
“พี่ขอโทษนะ...แต่ถ้าวันนั้นคชาไม่หายไป พี่เองก็คงไม่กล้าตัดสินใจเด็ดขาดสักที...”
“.......”
“นี่ถ้าไม่ติดว่าจะมีข้อหาพรากผู้เยาว์แล้วล่ะก็..พี่คงไม่รอให้มาถึงวันนี้หรอกนะ!”พูดไปก็จูบแก้มแรงๆไปทีนึง...
“ทำเป็นพูดดี...ตัวเองก็ไปคุยกับหญิงอื่นเถอะ...”
“ก็พี่ไม่รู้ว่าเราคิดยังไงกับพี่กันแน่...เป็นพี่คนนึง...เป็นแค่พี่ชายข้างบ้านแค่นั้นรึเปล่า....”
“ก็เลยไปเป็นแฟนกับคนอื่นเลยอย่างนั้นสินะ”ตัวเล็กเอี้ยวตัวมาแห่วใส่...ตาเรียวหยีลงอย่างคาดโทษ...
“ก็....พี่ก็กลัวเป็นนะ ถ้าชาจะไม่ได้รักพี่ อย่างน้อยเราก็จะเป็นพี่น้องแบบนี้เหมือนเดิม...พี่คิดว่าได้เป็นแบบนั้นอย่างน้อยก็ยังดี”
“ไม่ดี...”
“.......”
“ไม่ดีมากๆด้วย....”
เต๋ายิ้มหวาน
“นั่นสิ...เพราะเป็นแบบนี้...มันดีกว่าจริงๆ”
ตาเรียวใสจ้องตอบอีกคนที่โน้มใบหน้าเข้ามา...ริมฝีปากร้อนประทับเบาๆที่ข้างขมับก่อนที่คชาจะโถมทั้งตัวเอาสู่อ้อมกอดคนตัวโต...
“พี่รักคชานะ รักมาตั้งนานแล้ว...รักมากกว่าน้องชาย รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักใครได้....อย่าหายไปอีกเลยนะ...แทบขาดใจเลยรู้ไหม..”
ตัวเล็กฉีกยิ้มอย่างปิดไม่มิดก่อนจะแนบหน้าเข้ากับแผ่นอกของอีกคนพลางพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ...
เต๋ากกกอดตัวเล็กแน่น จนแทบจะฝังเข้าไปในอกแล้วก็ว่าได้...จมูกโด่งสูดดมความหอมของแก้มนิ่มอย่างเป็นเจ้าของเจ้าเลยไปจนถึงซอกคอ ลาดไหล่จนตัวเล็กหัวเราะคิกคักเพราะจักจี้...
“คืนนี้ค้างที่นี่นะ..”
ตัวเล็กผละออกมาพลางเหล่มอง “แค่นอนอย่างเดียวนะ”
เต๋าหลุดหัวเราะเสียงดังเป็นครั้งแรกในรอบเกือบปี..
“อื้อ....”
.
.
“ครั้งนี้นอนอย่างเดียวไปก่อน อย่างอื่นครั้งหน้าละกันเนอะ”
“พี่เต๋า!!!!”
>.//////////////////<
NEVER ENDING STORY ;)
Talk
มายาวเฟ้อออออออ
จริงๆตั้งใจอยากแต่งอีกแบบนะ
อารมณ์ว่าคชาเป็นอาจารย์และอายุมากกว่า
และเต๋าเป็นนักเรียนมาชอบ แต่ประโยคสัญญารักมันก็มาแบบนั้น
เลยเปลี่ยนสลับเป็นแบบนี้แทน กร้ากกก
บอกแล้ว อันๆใจร้ายจบดราม่าไม่ลงหรอก
ทำใจแต่งไม่ได้ ๕๕๕๕๕
ดูท่าเรื่องนี้จะมีสเปเชียลตอนสั้นๆคลอดออกมาเรื่อยๆนะเนี่ย
มันเป็นเรื่องที่เรียกว่าอะไรอะ
Never ending ได้จริงๆนั่นแล่ะ
ก็ลองเม้นมากันดูนะคะว่าอยากเจอพี่ชายข้างบ้านกับน้องชายข้างบ้านในรูปแบบไหนอีก
ส่งกันเข้ามาเยอะๆ เป็นไอเดียให้คนแต่งได้นะะะ : )
ไปละ ไปปั่นคู่เมนตัวเองอีกเรื่องต่อ
ช่วงนี้ปั่นแต่สวนด อีกคู่คนอ่านเค้าจะงอนตายกันหมดละ ๕๕๕๕
ปล.อยู่ที่ทำงานพิมพ์ตลอดอ่ะ ฟิค แต่งจนเป็นอาชีพหลักไปละ ๕๕๕๕
ปล.ตอนหน้าเอนซีในห้องน้ำเลยดีไหม ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก :) Shalunla
ความคิดเห็น